ตอน268จนวิภาอยู่กับผมเถอะ

ตอนที่268 จันวิภา อยู่กับผมเถอะ

สุพจน์ยิ้มพลางลูบศีรษะนิเวศน์

พูดอย่างยินดีว่า

“นิเวศน์เป็นคนที่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร คุณควรชื่นชมเขา”

นิเวศน์ยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อถูกสุพจน์ลูบศี

รษะ

แสดงความเห็นด้วยในคำพูดของสุพจน์ จันวิภาทำท่าเหลือทน แววตาโมโห จากนั้นก็พูดว่า “คุณทานไปก่อนนะ ฉันจะไปที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ได้” สุพจน์ค่อยๆ

ถือชามข้าวขึ้นและเริ่มทาน ยหลายประโยค

เห็นอย่างนั้นแล้ว

จันวิภาก็วางใจกลับไปที่ห้องนอน

ไม่ว่าวันนี้สุพจน์จะมาด้วยเหตุผลอะไร

แต่ตอนนี้ควรทำตัวเป็นธรรมชาติเหมือ นตอนอยู่ที่อเมริกา เธอไม่ควรปฏิเสธการมาของสุพจน์

จันวิภากลับห้องไปเปลี่ยนชุดและเตร็ดเ ตร่อยู่ในห้องสักพักหนึ่งก่อนที่จะออกไ ป และเดินกลับไปที่ห้องโถง แต่กลับต้องแปลกใจเมื่อเห็นสุพจน์เดิน มา

“สุพจน์ คุณ…..

จันวิภาค่อนข้างแปลกใจ สุพจน์ยิ้มอย่างใจเย็น พูดกับจันวิภาว่า

“จันวิภา

ผมมีเรื่องบางอย่างจะคุยกับคุณ ไปที่ห้องของคุณเถอะ”

“ได้….……..

แม้ว่าจะมีลางสังหรณ์ที่ไม่รู้จัก แต่ก็ยังพาเขาไปที่ห้อง แล้วจึงถามเขาว่า

“วันนี้คุณมาที่นี่มีเรื่องอะไรเหรอ”

จันวิภาไม่เชื่อว่าสุพจน์จะมาที่นี่โดยไม่

มีเหตุผล

และผละออกมาจากนิเวศน์อย่างไม่มีส าเหตุเพื่อบอกว่ามีบางอย่างที่จะคุยกัน เมื่อเห็นว่าจันวิภาถามออกมาแล้ว สุพจน์จึงเปิดเข้าประเด็นว่า ผมอยากมารับนิเวศน์กับคุณไปอยู่ด้วย กันกับผม”

“ทําไม” มันกะทันหันเกินไป

จํนวิภาจึงค่อนข้างไม่ตอบสนอง เธอมองสุพจน์อย่างตกตะลึง ดูเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาพูด ทําไมอยู่ดี ๆ

ก็ต้องการให้ย้ายไปอยู่กับเขา

เมื่อเทียบอาการตกตะลึงของจันวิภาแล้ ว สุพจน์นิ่งสงบกว่ามาก เขาเงยหน้าขึ้นมองจันวิภาและถามด้วย น้ำเสียงแปลกใจ

“คุณไม่ใช่ว่าพูดเหรอว่ารอจนกระทั่งพ บนิเวศน์แล้วจะกลับไปอเมริกา เท่าที่ผมรู้

คณได้พบเขาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว มริกา

จึงคิดว่าไม่ดีกว่าเหรอที่จะพาพวกคุณส องคนแม่ลูกกลับไปอยู่ด้วยกัน พวกเราก็จะได้มีการดูแล งกันและกัน ด้วย”

พูดน่ะพูด แต่ว่า……

เมื่อนึกถึงความต้องการของนิเวศน์แล้ว เธอก็ไม่สามารถไปได้

นิเวศน์บอกว่าอยากให้เธอกับสุมิตรคืน ดีกัน ถึงแม้ว่าจันวิภาจะไม่ต้องการมัน แต่มันก็ดีที่สามารถทำเพื่อนิเวศน์ได้

กำลังคิดเกี่ยวกับวิธีปฏิเสธคำเชิญของ สุพจน์ สุพจน์ก็เปิดปากอีกครั้ง

“คุณอย่าบอกนะว่าในช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ คุณชอบสุมิตรไปแล้ว” จเย็นเฉียบ

เธอมองไปที่สุพจน์อย่างค่อนข้างแก้ตัว

ไม่ออก

คําพูดของ พจน์จะใหญ่หรือเล็กก็ตาม แต่ยังคุกคามเธอมากเท่าไร ถ้าเธอปฏิเสธสุพจน์

มันก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าในใจของเธอมีสุ มิตรอยู่ จึงปฏิเสธที่จะไปกับเขา

แต่ถ้าเธอไม่ปฏิเสธ….คราวนี้

มันจะกลายเป็นว่าเธอต้องจากสุมิตรไป ตลอดกาล จากที่รู้จักสุพจน์ เขาเกลียดสุมิตรมาก

จะไม่อนุญาตให้ตนติดต่อกับสุมิตรอีก

แจุดนี้ ณ

จันวิภาตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคาย

ไม่ออกอีกครั้ง จึงพูดอย่างเยาะเย้นเล็กน้อยว่า

“จันวิภา

ไม่ใช่ว่าเป็นจริงตามที่ผมพูดใช่ไหม คุณชอบสุมิตรแล้วเหรอ คุณไม่ใช่ว่าพูดเหรอ……ว่าเขาเป็นคนที่ คุณเกลียดที่สุดน่ะ”

11 ” จันวิภาขบกัดริมฝีปากล่าง เธอยังคงลังเลว่าควรยอมรับคำพูดของ สุพจน์หรือไม่

ในความเป็นจริงที่สุพจน์พูดมันสมเหตุส มผลแล้วว่าทำไมเธอถึงไม่ไป

ไม่ใช่ว่าเธอพูดเหรอว่าเมื่อหานิเวศน์พ บแล้วก็จะไปจากสุมิตรทันที ถึงแม้นิเวศน์จะขอร้อง แต่ในใจเธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะ อยู่ด้วยกันกับสุมิตร แต่ถ้าหากเธอตกลงรับคำขอของสุพจน์ ดูเหมือว่าเธอจะ……

จันวิภากำลังลังเล

และทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมา ก

เธอคิดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย ขึ้นมากะทันหัน

เธอยังคิดไม่ออกเกี่ยวกับวิธีการปกป้อ งนิเวศน์ แล้วอยู่ดี ๆ

สุพจน์ก็มาและให้เงื่อนไขดังกล่าว ไม่ใช่ว่ามาที่นี่เพื่อส่งถ่านให้กลางหิมะ แก่เธอหรอกเหรอ!

คิดถึงตรงนี้จันวิภาก็ช็อกไป แต่แล้วก็คิดได้ว่าหากนิเวศน์ไป แล้วทำไมเธอยังต้องอยู่ข้างสุมิตร แสดงละครให้ใครดูเหรอ พูดกับสุพจน์อย่างแน่วแน่ว่า “ได้

ฉันสัญญากับคุณ

ฉันจะย้ายไปอยู่กับคุณ

เมื่อได้ยินคําพูดของจีนวิภา สุพจน์ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข และเขาก็พูดขึ้นมาว่า

“ถ้าเป็นอย่างนั้นเดี๋ยวเก็บของกันเลย แล้วย้ายกันไปคืนนี้

“ต๊ะ? เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ”

จันวิภาประหลาดใจ

ที่จริงแล้วเธอยังอยากทิ้งข้อความไว้ใ

ห้สุมิตร

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ลงรอยกัน แต่เมื่อถึงเวลาต้องไปก็ยังคงต้องบอก

ลา

สพจน์นั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองฝันส “อืม

ยังไงก็ตามพวกคุณยังไม่จัดกระเป๋าเดิ นทาง วันนี้ก็ว่างพอดี ก็เก็บของกันซะแล้วก็ไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมกลับมาใหม่

“ได้……….

จันวิภาประนีประนอมอย่างไม่มีทางเลือ ก

ในความเป็นจริงที่สุพจน์พูดก็มีเหตุผล เธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ คิดดูอีกทีแล้ว บางที่ถ้าอธิบายถึงสถานการณ์ เขาก็อาจจะไม่ยอมให้ตนไป

ทำไมจะต้องบอกลาสุมิตร

สุมิตรคนพาลสารเลวชอบเจ้ากี้เจ้าการจ ะต้องเข้ามากำกับดูแลขนาดไหน ต้องบังคับให้ตนอยู่ เมื่อถึงเวลาที่เขากับสุพจน์เผชิญหน้ากั น มันต้องเกิดเรื่องเกิดราวแน่ เมื่อคิดแบบนี้แล้ว

จันวิภาจึงทิ้งความคิดที่จะบอกลาสุมิตร มาทักทายนิเวศน์

อธิบายรายละเอียดกับเขาเกี่ยวกับการ ย้ายไปอยู่กับสุพจน์

พูดด้วยท่าทีร่าเริงว่า “ว้าว เยี่ยมเลย! แบบนี้ก็จะได้อยู่กับพ่อบุญธรรม

นิเวศน์อยากทานอาหารฝีมือพ่อบุญธร รมครับ!”

สุพจน์ยิ้มและลูบศีรษะนิเวศน์อย่างมีคว

ามสุข ในที่สุดเขาก็ชนะ สุพจน์เชื่อว่า แค่ทำให้เด็กพูดโน้มน้าวจันวิภา

จันวิภาก็จะไม่มีเหตุผลมาปฏิเสธคำขอ ทั้งหมดของเขา

ตอนนี้ดูเหมือนว่าทางเลือกของเขานั้น

ถูกต้อง

หลังจากที่จันวิภากับนิเวศน์เก็บของเสร็

จแล้ว

สุพจน์ก็ช่วยจันวิภาลากกระเป๋าเดินทาง และทั้งสามคนก็ออกไปด้วยกัน

หลังจากมาถึงบ้านสุพจน์มันเป็นเวลาสี่

ทุ่มแล้ว

จันวิภากับนิเวศน์ไปอาบน้ำและบอกว่าจ ะเข้านอนเลย

สุพจน์ยิ้มและกล่าวราตรีสวัสดิ์กับพวกเ นิเวศน์ก้าวไปให้สุพจน์จูบลงบนหน้าผา กอย่างมีความสุขก่อนที่จะไปเข้านอน

บนเตียง

นิเวศน์อยู่ในอ้อมแขนของจันวิภา

พูดอย่างตื่นเต้นว่า “มามี

ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันกับพ่อบุญธร

รม มา มีความสุขไหมครับ

นิเวศน์มีความสง

คราวนี้พวกเราก็ไม่ต้องกลับอเมริกา สามารถอยู่ที่นี่กับพ่อบุญธรรมเหมือนเ มื่อก่อน”

มองท่าทางตื่นเต้นมีความสุขของนิเวศ น่ แต่ในใจจนวิภากลับรู้สึกไม่ดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ