ตอน260ความเจ็บปวดที่น่าจด

ตอนที่260 ความเจ็บปวดที่น่าจดจำ

มะลิวัลย์เป็นคนโลภใจแคบขี้อิจฉา

ทั้งวันคิดแค่เรื่องไล่เธอออกจากบ้าน เผาผลาญทรัพย์สินของเธอ เธอจึงไม่เคยมีความรักจากแม่!

ต่อมา คุณพ่อถูกฆ่าเสียชีวิต ตอนนี้คนร้ายที่อยู่ที่นี่กลับมากล่าวหาเ ธอ

ว่าเธอไม่ได้เติบโตขึ้นในครอบครัวเลี้ย งเดี่ยวจึงไม่เข้าใจความทุกข์ของเด็ก!

สุมิตร

คุณคิดว่าคุณสูญเสียความทรงจำไปแล้ วและจะทำอะไรที่ต้องการที่นี่ก็ได้งั้นเ หรือ! ฉันบอกคุณแล้ว ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณ!

จันวิภาบังคับให้ตัวเองสงบลง มีแค่วิธีนี้เท่านั้น

เพื่อที่เธอจะได้สามารถยับยั้งตัวเองไม่ ให้ตบหน้าของสุมิตร ช่างน่าละอาย!

จันวิภายิ้มอย่างเย็นชา เธอกวาดตามองสุมิตร พลางพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“สุมิตร

ตอนนี้คุณพูดด้วยเหตุผลที่หนักแน่น ไม่ใช่เพียงเพื่อให้ฉันอยู่กับคุณหรอกเ หรอ ฉันจะบอกอะไรคุณให้ คุณตายไปจากหัวใจดวงนี้แล้ว! ฉันจะไม่มีวันอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต!”

จันวิภาราวกับตบหน้าของสุมิตร สมิตรมองจันวิภาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ถามด้วยน่าเสียงราบเรียบ “จนวิภา ในสายตาของคุณผมเป็นคนเลวขนาดนั้ นเลยเหรอ”

“ใช่ ในสายตาของฉัน คุณเป็นคนแบบนั้น” อย่างไรเสียก็หาลูกชายพบแล้ว จันวิภาก็ไม่จำเป็นต้องมองหน้าสุมิตร ยิ่งไม่มีที่ว่างสำหรับการพูดคุยอีก

11

สุมิตรสูดหายใจเข้าลึก เขามองลงด้านข้าง กระชับริมฝีปากและไม่พูดอีก

ในเวลาเดียวกัน

หัวใจอยู่ในความเจ็บปวด

ถึงแม้ว่าคำที่เพิ่งพูดออกไปจะมีความเ

ห็นแก่ตัวในแง่มุมของเขา แต่เขากพิจารณาถึงนิเวศน์จริง ๆ เขาชอบจันวิภา

และจันวิภาเองเห็นได้ชัดว่าก็ชอบเขาอ ยู่บ้างเหมือนกัน เขาไม่เข้าใจ ว่ามีอะไรขวางทางระหว่างเขากับจันวิภ าอยู่กันแน่

ราวกับมีหมอกหนาอยู่ตรงหน้าสุมิตร เขาอยากยื่นมือออกไป แต่กลับติดอยู่ในนั้นอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งเหนี่ยวรั้งไว้จันวิภาก็ยิ่งหลุดมือไป

เขาต้องทำอย่างไรถึงจะจับจันวิภาเอาไ ว้ได้

ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่นาน จนเมื่อสุมิตรเปิดปาก “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว”

สุมิตรมองไปยังจันวิภา ดวงตาลาลาตามติ

“ผมไม่สนว่าคุณกำลังกลัวอะไรอยู่ แต่ผมมีความอดทนที่จะรอจนกว่าคุณจ ะหันหน้ามาคุยกับผม ผมจะรอคุณ จันวิภา”

จันวิภาเหลือบมองเขา หัวเราะออกมาเบาๆ แต่กลับไม่ได้มีคำพูดอะไรเลย

ที่ควรพูดเธอก็พูดออกไปแล้วนับครั้งไ ม่ถ้วน เป็นสุมิตรเองที่ไม่ฟัง ตอนนี้ลูกรักของตนกลับมาแล้ว เธอจะทำงานต่อไปหรือไม่ ยังต้องดูอารมณ์ของเธอด้วย คงจะเท่ากับหนึ่งในล้านเลยล่ะมั้ง

ไปตาย!

สมิตรมีความสามารถไปฟ้องร้องตนต่อ ศาลได้ แต่ถ้าเขาทําอย่างนั้น ความรักทั้งหมดก็ถือว่าสิ้นสุดลง และไม่มีอะไรที่ต้องพูดกันอีก

กับการพูดคุยของทั้งสองคนในสวนน้ มันถูกกำหนดให้เป็นตอนจบในอีกแบบ ที่ไม่มีความสุข

สุมิตรไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยอีก ต่อไป เขาเดินตรงไปที่ประตู

ก่อนที่จะเปิดประตู เขาหันไปมองจันวิภาอีกครั้งและเอ่ย เตือน “พรุ่งนี้อย่าลืมมาทำงาน อย่าให้ผมรู้ว่าคุณมีความคิดที่จะหนีไป

ไม่อย่างนั้น…….

ถ้อยคำหลังจากนั้นสุมิตรไม่ได้พูดออก มา

เขาครางเสียงเย็นแล้วเปิดประตูเดินออ กไป จนวภาจองมองนิ่งเงียบไปทางด้านหลั

งของสุมิตร

ในความเงียบนั้นกำลังครุ่นคิด

ว่าในดวงตาของเขามีประกายผิดแปลก

บางอย่าง

หลังจากที่สุมิตรไปแล้ว

นิเวศน์จึงออกมาจากห้อง เมื่อครู่ที่ทั้งสองคนทะเลาะกันเขาก็ได้ยิ น

เขารู้เรื่องราวความรักของมามี้กับคุณพ่

อมานานแล้ว

และรวมถึงข้อเท็จจริงทั้งหมดของเรื่อง

ด้วย

ถึงจะแอบตำหนิมามีของตัวเองที่โง่แต่

ในเวลาด้วยกันก็หวังว่าคุณพ่อจะฟื้นคว ามทรงจำได้ในเร็ววัน เพื่อที่จะได้ปลุกมามี้ให้ได้สติเสียที แน่นอนว่าเขาสามารถบอกความจริงกับ มามีได้ แต่ว่า ถึงแม้ว่าจะบอกอย่างไร มามีก็จะแกล้งทำเป็นว่าเขาสร้างเรื่องขึ้ นมาโกหกเพื่อคุณพ่อ

มันเรียกว่าเรียนผูกต้องเรียนแก้

เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว

ยังจำเป็นต้องให้คุณพ่อเอ่ยปากพูดคุย กับมามี้ด้วยตัวเอง

สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้

ก็คือการสร้างโอกาสให้คุณพ่อกับมามี้ อยู่ด้วยกันให้ได้มากที่สุด

จากการทะเลาะกันเมื่อครู่นี้ แทนที่จะบอกว่าทะเลาะกัน แต่มันเรียกว่าเป็นการสร้างความรู้สึกระ หว่างพวกเขาและขจัดความเข้าใจผิด แต่มามี่โง่ของตนก็ยังคงยึดติดกับอดีต ไม่ยอมปล่อยวาง ในบางครั้ง

แม้แต่นิเวศน์ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามา มี้จะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดตน โง่แบบนี้ ไอคิวของเขาต้องได้รับการถ่ายทอดพั นธุกรรมมาจากคุณพ่อแน่ๆ

นิเวศน์ยืนอยู่ตรงปากบันได มองจันวิภาที่ยืนงุนงงอยู่ในห้องนั่งเล่น

คิดได้ว่ายังไม่ควรไปยั่วโมโหเธอในเว ลานี้ เพื่อระวังเปลวไฟเผาไหม้ตัวเอง เมื่อคิดได้อย่างนั้นตัวเองจึงก้าวเท้าเดิ นกลับไปที่ห้อง

หลังจากจันวิภางุนงงก็ค่อย ๆ

ได้สติกลับมา

เธอกลับไปที่ห้องเห็นว่านิเวศน์กำลังเล่ นคอมพิวเตอร์อยู่ แต่เดิมตั้งใจจะสั่งสอนเขา ทว่าหลังจากเรื่องราวเมื่อครูก็ไม่มีอาร มณ์อีกต่อไป ตกค่ำเมื่อนอนหลับ

นิเวศน์อยู่ในอ้อมแขนแม่ของตน ยกศีรษะเล็กขึ้นมาพูดงัวเงียกับจันวิภา

“มามี้ คุณอยู่กับคุณพ่อดีไหมครับ สำหรับนิเวศน์แล้วนิเวศน์ต้องการคุณพ่ อ

แล้วก็อยากให้มามีมีความสุขด้วยครับ” คำพูดแรกของนิเวศน์ทำให้จันวิภาไม่พ อใจ

แต่เมื่อได้ฟังคำในประโยคหลังแล้วจัน วิภาก็สงบลงมาอีกครั้ง

แย้มรอยยิ้มที่มีร่องรอยความชื่นใจออก มา เธอลูบศีรษะของนิเวศน์ แล้วถามอย่างหยั่งเชิงว่า ถ้าหากว่ามามยินยนที่จะพาลูกกลับไป อเมริกาล่ะ”

“แน่นอนว่าผมจะกลับบ้าน

จนกว่ามา กับคุณพ่อจะอยู่ด้วยกันครับ

นิเวศน์พูดออกมาตามตรง ต่อหน้าจันวิภาเขาไม่มีการอำพรางตัวต นใด ๆ ทั้งสิ้น

ในใจถอนหายใจหนัก

เป็นไปตามที่คาด ด้วยนิสัยของนิเวศน์ที่ดื้อรั้นเหมือนวัว เรื่องที่ตัดสินใจแล้วก็จะไม่มีวันเปลี่ยน แปลง

ความตั้งใจของนิเวศน์นั้นจันวิภาสามาร ถเข้าใจได้ ในฐานะที่เป็นเด็ก แน่นอนว่ามีความหวังที่จะได้รับความรั กจากทั้งพ่อและแม่

คำพูดของสมิตรในวันนี้ เธอเองก็คิดอย่างรอบคอบแล้ว

มันเห็นแก่ตัวเกินไปที่จะคิดถึงแต่ตนเอ งแล้วบังคับให้นิเวศน์ต้องอยู่ในโลกที่ไ ม่มีความรักจากผู้เป็นพ่อ

ใช่ ที่สุมิตรด่านั้นไม่ผิด ถ้าทำได้ จันวิภาก็อยากหาพ่อให้นิเวศน์ แต่ว่าตราบใดที่นิเวศน์ต้องการเพียงพ่อ ที่แท้จริงเท่านั้นเขาก็ไม่ต้องการคนอื่น อีก

พ่อแท้ๆ ของนิเวศน์มีแค่สุมิตรเท่านั้น นั่นคือปัญหาสำคัญ จะเป็นใครก็ได้ แต่เป็นสุมิตรไม่ได้

ความสัมพันธ์ระหว่างสุมิตรกับเธอคืออ ะไรทุกคนต่างรู้ดี

แต่ทว่ากลับมีคนหวังว่าเธอจะปล่อยวา งเรื่องของสุมิตร ลืมอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่ เช่นธนภาค เช่น ลูกรักคนสําคัญที่สุดของเธอ

การลืมอดีต…มันไม่ง่ายขนาดนั้น เธอสามารถลืมสิ่งที่สุมิตรท่าไม่ดีกับเธ อ รวมถึงความอัปยศอดสู

แต่ไม่สามารถรวมความเกลียดชังที่ฆ่า พ่อได้

พ่อที่อยู่เป็นเพื่อนเธอมาตลอดช่วงชีวิต ยี่สิบปี แล้วเธอจะลืมได้อย่างไร

ความเจ็บปวดของตัวเอง มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่เข้าใจอย่างลึกซึ้ งมากที่สุด

แต่ถ้าไม่ให้โอกาสสุมิตร

นิเวศน์ก็ต้องมีชีวิตอยู่ในโลกที่ไม่มีพ่อ ไปตลอด สำหรับสุขภาพจิตของเด็ก มันไม่ใช่ว่าโหดร้ายเกินไปหรอกหรือ

ด้านหนึ่งเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อ น่งเป็นพ่อของลูกคนสำคัญข อกลานหนึ่งเป็น

องตน

จันวิภาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่

ออก

ก้าวไปข้างหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ไม่ดี

หลังจากเงียบไปนาน จันวิภาถอนหายใจแล้วพูดว่า “แม่เข้าใจแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ