ตอน253แม่ลูกพร้อมหน้ากัน

ตอนที่253 แม่ลูกพร้อมหน้ากัน น้ำตาเกือบจะหลั่งออกมาเพราะความตื่ นเต้น!

ถึงปกติจะติดต่อกันบ่อยทางวีดิโอแต่แ ม่ลูกจากกันนานแล้ว

นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ได้พบกันผ่านการสัม ผัสทางกาย

จันวิภากอดลูกรักแน่นและพูดด้วยควา

มโล่งใจ

“นิงเวศน์….นิเวศน์….ในที่สุดมามีก็ได้เจ อลูกแล้ว…”

กอดนิเวศน์ตัวน้อยไว้แล้วจันวิภาก็พูดอี กครั้ง “นิเวศน์ ลูกผอมลงหรือเปล่า มามีกอดลูกแล้วรู้สึกว่าตัวเล็กมาก….” นั่นเป็นเพราะผมยังเด็กต่างหาก”

นานแล้วที่ไม่ได้เจอกับมามี นิเวศน์ก็คิดว่าเธอคิดไม่ถูก คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการทำร้ายคน มือเล็กเหยียดออกกอดตอบจันวิภา

“จ้ะจ้ะ กลับมาแล้วก็ทานเนื้อมาก ๆ มามีจะขุนลูกเอง”

จันวิภาตื่นเต้นมากจนไม่รู้จะพูดอะไร เธอกอดนิเวศน์ไว้ในอ้อมแขน ดวงตาเปียกชื้น

นิเวศน์หัวเราะคิกคักกับคำพูดของจันวิ ภาที่ไม่ได้มีการรู้แจ้ง ที่เขากลับมาหามา เขาไม่ได้มาเพื่ออาหาร แต่เมื่อต้องการให้ตัวเองสมบูรณ์ก็ต้อง แก้ไขมันด้วยตัวเอง นับเป็นเรื่องตลก

เรื่องหยุดลงเพราะการมาถึงของนิเวศน์ ต่อหน้าเด็ก

พัชรีกับธนภาคไม่สามารถทะเลาะกันกั บหัวข้อที่เพิ่งพูดคุยก่อนหน้านี้ได้อีกต่

อไป

ทั้งสองคนมองไปยังแม่และลูกชายที่ก อดกันมาสักพัก

ในที่สุดธนภาคก็ออกหน้าเพื่อคลี่คลาย สถานการณ์

“ไปทานข้าวกันเถอะ นี่ก็เลยเวลามานานแล้ว ทุกคนคงหิวแล้ว”

“ดีเลย!” นิเวศน์พูดอย่างร่าเริง เมื่อได้ยินคำพูดของลูกชายตัวเอง ในตอนเช้าเกิดเรื่องขึ้นมากมาย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีสติจริงๆ

จันวิภาที่มีความสุขอุ้มนิเวศน์ขึ้น ภายใต้การนำของธนภาค ดังนั้นผู้ใหญ่สามคนและเด็กหนึ่งคนจึง ออกเดินทางเพื่อมองหาอาหาร

หลังจากมืออาหารเช้า

จันวิภาให้นิเวศน์กลับบ้านกับตัวเอง รอจนกว่าภายหลังจะไปเอากระเป๋าเดิน ทางที่บ้านของธนภาค ธนภาคบอกว่าตัวเองยังมีบางอย่างที่ต้ องทำ

ไปส่งพวกเขากลับบ้านแล้วคงไม่ได้อยู่ เป็นเพื่อน แต่พัชรีอยากไปแล้ว หลังจากเรื่องเมื่อเช้านี้

เธอไม่สนใจมองไปที่ธนภาคอีก ธนภาคไปส่งจันวิภากับนิเวศน์ที่ข้างล่า งอพาร์ตเมนต์ก่อนที่จะออกไป

จันวิภามองไปที่มือเล็กของนิเวศน์ รอจนทุกคนไปแล้ว

เธอก็พูดกับนิเวศน์อย่างโมโห

“เจ้าตัวดี

ดูเหมือนว่าลูกจะรู้อยู่แล้วว่ามา อยู่ที่นี่ นะใช่ไหม

ไม่อย่างนั้นลูกจะมีกุญแจอพาร์ตเมนต์ ของมามีได้ยังไง”

ไม่มีแม่คนไหนไม่รู้จักลูก

นิเวศน์หัวเราะแหะแหะ แลบลิ้นเล็กหัวเราะออกมา

“ถูกมามี้จับได้แล้วอะ…ฮิฮิ

ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ นี่ไม่ใช่ว่าช่วยสร้างโอกาสให้คุณกับคุ ถ้าผมโผล่มา

ก็เท่ากับว่าต้องกลายเป็นหลอดไฟสำห รับคุณและคุณพ่อ

ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น!”

“ลูกไม่คิดถึงมามี้เลยเหรอ” จันวิภาพูดอย่างกัดฟัน

“คิดสิครับ และผมยังคิดถึงคุณพ่อด้วย แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา คุณและคุณพ่อเป็นคนดื้อ ถ้าผมไม่สร้างโอกาสให้อยู่ด้วยกัน พวกคุณจะสามารถให้กำเนิดน้องสาวเ พื่อมาเล่นกับผมได้ยังไงล่ะ” นิเวศน์ยิ้มเจ้าเล่ห์

“เด็กบ้าไปเรียนรู้คำพูดอะไรของผู้ใหญ่ มาเนี่ย! เป็นเด็กเป็นเล็ก!”

จันวิภาเขกศีรษะนิเวศน์อย่างโมโห นิเวศน์รู้ว่ามามีไม่ได้ตั้งใจที่จะเขกตัวเอ งแรงจึงหัวเราะอย่างซุกซน

แม่ลูกคุยกันไปยิ้มกันไปเดินออกจากลิ ฟต์ จันวิภากำลังหากุญแจในกระเป๋า แต่กลับได้ยินเสียงนิเวศน์อุทานขึ้นมา “มามีคุณดีสิ นั่นคุณพ่อนี่ครับ!”

จันวิภาเพิ่งหยิบกุญแจออกมา เมื่อได้ยินคำพูดของนิเวศน์ก็เกือบจะ ทำกุญแจล่วงตกพื้นเพราะมือสั่น จิตใต้สำนึกของตัวเองสั่งให้มองไปที่ป ระตูบ้าน ตามที่คาด จันวิภาเห็นสุมิตรกำลังยืนพิงประตู

สุมิตรเองก็เห็นพวกเขาด้วย สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดี ดูท่าทางแล้วเหมือนว่าจะรออยู่นานแล้ โดยทันที

สายตาของสุมิตรถูกดึงดูดจากจันวิภาก

วาดไปที่นิเวศน์ฉับพลัน ทันใดนั้นก็คิ้วขมวด

ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาไ ด้

รู้สึกถึงแววตาของสุมิตร

จันวิภาพลันประหลาดใจ

เธอไม่สนใจสุมิตร

จันวิภาย่อลงกระซิบข้างหูนิเวศน์

“ลูกชาย ลูกฟังให้ดีนะ

เดี๋ยวอยู่ต่อหน้าคุณพ่อลูกห้ามพูดอะไร แม้เพียงครึ่งคำ

ไม่อย่างนั้นมามี้จะไม่สนใจลูกเลย”

“ทำไมล่ะครับ”

นิเวศน์ถามอย่างไม่เข้าใจ ามคนที่จะจดจำกันได้

จําได้ว่าคุณพ่อกับมามีอยู่ด้วยกันมานา น แล้วก็ควรจำได้ว่าเขาเป็นลูกชาย และมามีของเขาก็เป็นภรรยาของคุณพ่ อ

นิเวศน์ไม่ต้องการฟังคำของจันวิภา เพราะเขาต้องการรู้จักพ่อแท้ๆ ของตัวเอง

เขาต้องการให้คุณพ่อกับมามี้อยู่ด้วยกั น

แต่จันวิภาไม่สนใจหัวใจลูกคิดน้อยของ นิเวศน์ เธอพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งข่มขู่ว่า “ไม่ทำไม มามี้ไม่สนว่าลูกจะคิดยังไง ยังไงก็ตามถ้าลูกกล้าที่จะพูดออกมาแ

ม้สักคำ มามี้จะกลับไปอเมริกาไม่ว่าลูกจะต้องก แล้วมาดูกันซิว่าลูกจะกลับมาหาคุณพ่อ ได้ยังไง!”

ประโยคสุดท้ายของจันวิภานั้นมีประสิท ธิภาพมาก ถึงแม้ว่าในใจจะขัดขืน

แต่ปากเล็ก ๆ

ของนิเวศน์ก็ยังตอบออกมาอย่างคับข้อ งใจ “ครับ”

ในตอนนี้

สุมิตรเดินเข้ามาหาอย่างหงุดหงิด เขามองไปที่จันวิภากับนิเวศน์แล้วถาม อย่างสงสัย “จันวิภา?”

“อืม นี่ ประธาน

คุณมาที่บ้านฉันมีธุระอะไรเหรอ” จันวิภาตอบสนองทันทีรีบลุกขึ้นอย่างร

วดเร็ว

เธอพยายามเค้นรอยยิ้มออกมาเพื่อพูด สุมิตรจ้องมองจันวิภา

แล้วก็จ้องมองนิเวศน์อีกครั้ง รู้สึกว่าคุณสมบัติทั้งห้าของทั้งสองคนเ หมือนกันมาก จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“นี่ลูกของคุณเหรอ”

“ใช่!” จันวิภายิ้มแล้วตอบเสียงแข็ง และตอนนี้ภายในใจภาวนาไม่หยุด ว่าอย่าให้สุมิตรมองออกว่านี่เป็นลูกชา ยของตัวเองก็พอ!

แต่ทว่า

สุมิตรจ้องมองดวงตาคู่นั้นที่คล้ายกันกั

บตัวเอง

ทันใดนั้นก็คิดขึ้นมาได้ถึงเด็กผู้ชายคน นั้นที่มาที่บริษัทเพื่อตามหาเขา แล้วยังบอกว่าเขาเป็นลูกชายของตัวเอ ความทรงจำของวันนั้นท่วมท้นเข้ามาใ นจิตใจของสุมิตร เขายังจำได้ดี ในวันนั้นเด็กผู้ชายคนนี้ทำตัวแปลก ๆ แล้วยังมีทุกคำที่เขาพูดอีก

เอาแต่พูดว่าเขาเป็นพ่อ บอกว่าตัวเองเป็นลูกชาย จากนั้นสุมิตรก็บอกกลับไปว่าไม่รู้จัก เด็กผู้ชายคนนี้ยังตอบโต้กลับอย่างรุนแ รงว่าคนที่เป็นพ่อก็คือคุณ ภรรยาของคุณเป็นมามีของผม มามีของผมชื่อจันวิภา……

ลองคิดดู

เขาจำอะไรทุกอย่างขึ้นมาได้แล้ว ในตอนที่เขาได้ยินชื่อของจันวิภาเขารู้ สึกคุ้นเคย ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าจันวิภาเขารู้สึกคุ้น ปรากฏว่าในวันนั้นเขาได้เห็นใบหน้าที่ค ล้ายกันในเด็กคนนี้!

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง……ชั่วแวบเดียว ดูเหมือนว่าปริศนาจะถูกแก้ไขแล้ว อารมณ์ความรู้สึกของสุมิตรยังไม่ทันไ ด้ผ่อนคลาย ปริศนาใหม่ก็มาอีกครั้ง แล้วทําไมเด็กผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาเป็น พ่อของตัวเอง แล้วยังบอกชื่อมามีของเขาอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ