ตอน252อยากให้คุณพ่อกับมามี อยู่ด้วยกัน

ตอนที่252

อยากให้คุณพ่อกับมามีอยู่ด้วยกัน

จันวิภากับพัชรีจ้องมองธนภาค

เขาพูดอีกว่า

“ยังมีเรื่องที่คุณยังไม่ได้จัดการเลย”

“ทำไมไม่ได้ ด้วยความคิดที่ไร้เดียงสาของคุณ จะให้จันวิภาละทิ้งความเกลียดชังงั้นเห รอ คุณอย่าแม้แต่จะคิด!” พัชรีโต้ตอบเสียดสี

“พัชรี……นี่เป็นเรื่องของจันวิภา ทำไมคุณไม่ปล่อยให้เธอตัดสินใจเอง” ธนภาคมองตรงไปยังพัชรี “คุณพูดง่าย เหยื่อไม่ใช่คุณนี่ แน่นอนว่าคุณที่เอาแต่ยืนพูดน่ะไม่มันวั นปวดเอวหรอก คุณไม่รู้สึกเจ็บปวดกับจันวิภา แต่ฉันเจ็บปวดกับเธอ ตอนนี้ในโลกใบนี้น่ะ

ยังมีใครสนอยู่หรือเปล่าว่าเธอสบายดีห รือไม่”

“พัชรี!”

“ธนภาค! คุณต้องการอะไร คุณคิดจะสู้ใช่ไหม!” พัชรีเด้งตัวขึ้น ถกแขนเสื้อและมองไปที่ธนภาคอย่างเ อาเรื่อง เห็นทั้งสองคนเริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง จันวิภาได้ยินแล้วปวดหัว “พวกเธออย่าส่งเสียงดัง! มันทำให้ฉันปวดหัว!”

“ไม่!”

โดยธรรมชาติแล้วพัชรีเป็นคนตรงไปต รงมาและเปิดเผย

ถ้ามีคำพูดแล้วต้องเก็บเงียบไว้ในใจ ตัวเธอคงจะหายใจไม่ออกตาย

ถลึงตาจ้องมองธนภาคเขม็ง พัชรีพูดจาโผงผางตรงไปตรงมาโดยไ

ม่คิด “จันวิภา

ฉันมีความลับเรื่องหนึ่งจะบอกเธอ ธนภาคบอกว่าเขาต้องการให้เธอละทิ้ง ความเกลียดชัง

และให้ปรับความเข้าใจผิดกับสุมิตร!

“อะไรนะ”

จันวิภาสีหน้าไม่เข้าใจมองไปที่พัชรี แล้วจ้องมองไปยังธนภาคที่ปิดปากเงีย บ และถามว่า “เธอพูดจริงเหรอ”

สถานการณ์วันนี้ยุ่งเหยิงมากพอแล้ว ไม่คิดเลยว่าพัชรีจะสร้างเรื่องวุ่นวายเพิ่ มขึ้นอีก ผู้หญิงคนนี้

ควรจะพูดว่าเธอน่ารักหรือว่าเธอไม่มีส มองดี

ความรู้สึกดีเล็กน้อยที่มีต่อพัชรีก่อนหน้ านี้เริ่มค่อยๆ จางหายไป ธนภาคพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่ดี “อืม เธอพูดไม่ผิด”

“ทำไม”

ปฏิกิริยาแรกของจันวิภาคือสิ่งนี้

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมธนภาคถึงคิดเรื่อง ระหว่างเธอกับสุมิตรแบบนี้

เป็นเพราะเขาอยู่ตรงกลาง จึงเหนื่อยแล้วอย่างนี้เหรอ

แต่คิดดูอีกที

จันวิภาคิดจากอีกมุมมองหนึ่งแล้วรู้สึกว่

ามันสมเหตุสมผล

เช่นเดียวกับที่เธอยืนอยู่ระหว่างธนภาค กับพัชรี

เธอก็ต้องการให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอ

ย่างสงบสุข

อย่างน้อยก็อย่าฟาดฟันเมื่อพบกันเป็นเ

หมือนศัตรูคู่แค้น

บางทีเธออาจจะเหมือนกันกับธนภาค นั่นเป็นเหตุผลที่จะคิดแบบนั้น

เมื่อเป็นแค่เรื่องที่จันวิภาประหลาดใจ ระหว่างเธอกับสุมิตร

ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจนในสองสา มคำ ก็ตาม

และเรื่องที่สุมิตรฆ่าพ่อของเธอมันเป็นเ

รื่องจริงแน่นอน

เขาจะให้ตัวเองละทิ้งความเกลียดชังล งได้อย่างไร

จับมือคืนดีกันกับสุมิตรน่ะเหรอ

ในเวลานี้

ทันใดนั้นจันวิภาก็เข้าใจบทสนทนาที่ยุ่ง เหยิงระหว่างพัชรีกับธนภาค

คาดเดาสิ่งที่จันวิภากำลังคิด

ธนภาคทำหน้านิ่ง

มองเธออย่างจริงจังพลางพูดว่า

“จันวิภา ผมรู้ว่าคุณกังวล

เพราะความแค้นที่ฆ่าพ่อจึงไม่สามารถ ละทิ้งความเกลียดชังได้

แต่เท่าที่ผมรู้…..คุณเพิ่งเห็นจดหมายลา และคุณก็ไม่ได้เห็นกับตาตัวเองว่าสุมิต รฆ่าพ่อของคุณ แล้วคุณจะสรุปได้ยังไงว่าสุมิตรเป็นฆา ตกรที่ฆ่าพ่อของคุณ”

ได้ยินคำพูดของธนภาค

จันวิภาก็ขมวดคิ้ว

เธอมองธนภาคอย่างไม่พอใจพลางพูด ว่า “สุมิตรยอมรับจากปากเขาเอง คุณหมายความว่าฉันเข้าใจเขาผิดเหรอ

“เขายอมรับจากปากตัวเองเหรอ” ท่าทีของธนภาคชัดเจนว่าตกใจ เขาพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ “ไม่ถูก……สุมิตรไม่ใช่คนโหดร้าย ต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ๆ

เมื่อเทียบกับอาการช็อกของธนภาคแล้ เธอยืดตัวตรงแล้วพูดว่า “ธนภาค ฉันรู้ว่าคุณดีกับฉัน แต่สุมิตรก็ยอมรับมันด้วยปากของตัวเอ

ง

ยังมีเรื่องที่เขาเกลียดชังครอบครัวฉันคิ ดว่าเขาก็คงบอกคุณ เขาเป็นคนแบบนั้นหรือไม่ คุณคงรู้ดีกว่าฉัน”

เมื่อพูดถึงเรื่องในอดีต

จันวิภาก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดี

อย่างไรก็ตามธนภาคยังคงไม่ตัดใจ เขามองจันวิภาเงียบๆ พยายามพูดโน้มน้าวครั้งสุดท้าย “ผมไม่รู้ว่าสุมิตรทำเรื่องนั้นจริงไหม เขาก็ไม่มีประโยชน์ที่จะบอกผม แต่ผมเชื่อในตัวเขา….และตอนนี้เขาสู พวกเราก็ไม่สามารถถามได้ แต่ผมขอร้องคุณ

ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งได้ไหม”

“ผมเชื่อว่าคุณก็จำได้

ที่สุมิตรปฏิบัติต่อคุณก่อนที่จะไปอเมริก

า เขารู้แล้วว่าเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ยิ่งไปกว่านั้นมันก็นานมากแล้ว

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สูญเสียความทรง

มันก็ถึงเวลาแล้วที่คุณจะละทิ้งความเก ลียดชังไป

จองเวรจองกรรมกันเมื่อไหร่จะจบสิ้น ผู้คนบนโลกใบนี้ไม่สามารถอยู่ภายใต้เ งาอดีตได้ตลอดไปหรอกนะ”

ธนภาคแสดงออกทางสีหน้าอย่างจริงใ จ แต่จันวิภาไม่ได้มีความคิดที่จะรับฟัง ละทิ้งความเกลียดชัง…..มันจะเป็นไปไ

ด้ยังไง เธอทำไม่ได้หรอก เธอจะไม่มีวันลืมสีหน้าของสุมิตรว่าเป็น ยังไงตอนที่ยอมรับมันออกมาจากปาก

เขาต้องการให้ครอบครัวของเธอชดใช้ ด้วยเลือดต้องล้างด้วยเลือด

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่จันวิภาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้ นในวันเหล่านั้น หัวใจก็เจ็บปวดรุนแรง

ถึงแม้ว่าปัจจุบันสุมิตรจะสูญเสียความท รงจำไปแล้วและยังเปลี่ยนไปมาก แต่มันไม่สามารถปกป้องตำแหน่งของ พ่อในจิตใจเธอได้ แล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าสุ มิตรฆ่าพ่อของเธอ ว่าสุมิตรไม่ได้ฆ่าพ่อของเธอ แต่มันก็ต้องมีคนนำหลักฐานมาวางตรง

หน้าเธอ อย่างที่เธอพูด ถ้าสุมิตรไม่ใช่ฆาตกร

เป็นเธอเองที่เข้าใจผิด

ไม่อย่างนั้นจันวิภาก็จะไม่ละทิ้งความเก ลียดชังที่มีต่อสุมิตร

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณพ่อตายไปแล้ว และตายโดยไม่มีพยานหลักฐาน

ไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ว่าสุมิตรไม่ใ ช่คนฆ่า เช่นนี้แล้ว

นั่นเป็นเหตุผลที่จันวิภาจะไม่มีวันให้อภั

ยเขา

จันวิภาเม้มปากและไม่ได้พูดอะไรออก มา พัชรีจึงพูดอย่างดูหมิ่น “จันวิภา เขาพูดแต่เรื่องไร้สาระ เขาไม่ใช่เธอ จะเข้าใจความรู้สึกของเธอได้ยังไง!” เห็นนวิภาไม่มีปฏิกิริยากับสิ่งที่เขาพูด ธนภาคจึงรีบร้อน อดไม่ได้ที่จะเปิดปากอีกครั้ง “จันวิภา…”

“คุณหุบปากของคุณไปเลย!” พัชรีตะคอกใส่เขา เมื่อได้ยินอย่างนั้น ธนภาคก็มองพัชรีอย่างไม่พอใจ เพราะความขัดแย้งในวันนี้ และตอนนี้ เขาไม่มีความรู้สึกที่ดีต่ออีกฝ่ายอีกแล้ว

สีหน้าสงบนิ่งของเขากำลังจะพูดอะไร แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเด็กน้อยเสี

บางอย่าง “พวกคุณทั้งหมดนั่นแหละหยุดพูด ผมต้องการให้มามีกับคุณพ่ออยู่ด้วยกัน

ได้ยินเสียงเด็กน้อยน่ารักนั้น ทุกคนก็ต่างหันไปยังที่มาของเสียง โดยไม่มีสัญญาณเตือน

เห็นว่านิเวศน์กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับ แกว่งกุญแจในมือในเวลาเดียวกัน

คนที่มีปฏิกิริยาหนักสุดก็คือจันวิภา เมื่อเธอเห็นนิเวศน์ก็รีบวิ่งเข้าไปหาด้วย ความตื่นเต้น

โอบกอดลูกรักที่หนึ่งเดือนมานี้ไม่ได้เจ อกันเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ