ตอน248มาอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อ

ไหร่

ตอนที่248 มาอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่

จิตใจเต็มไปด้วยความคิดหนึ่ง นิเวศน์เป็นลูกชายของจันวิภากับธนภา

ค

นิเวศน์เป็นลูกชายของจันวิภากับธนภา

พวกเขาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อ ไหร่!

ไม่สงสัยเลยว่าทําไมจันวิภาบอกว่าธน ภาคเป็นคนดี

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมจันวิภาไม่รังเกียจ ที่ธนภาคเป็นเพื่อนสนิทของสุมิตร ที่มาที่ไปเพราะพวกเขามีความสัมพันธ์เ ช่นนี้ต่อกัน! ถ้าเป็นอย่างนั้น แล้วทำไมจันวิภาไม่บอกเธอตั้งแต่แรก

ไม่คิดว่าจันวิภากับธนภาคมีความสัมพัน ธ์เป็นคู่รักกัน แต่พวกเขายังมีลูกชายที่โตขนาดนี้แล้ว

พัชรีมีบางอย่างที่ไม่สามารถยอมรับได้ ขนาดที่ว่า

หัวใจอยู่ในความเจ็บปวดทรมาน

ธนภาคที่เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ เห็นสีหน้าพัชรีไม่ค่อยดี เขาไม่สบายใจจึงอธิบาย “ขอโทษนะ…..ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกคุ

ณ

ที่จริงแล้วนิเวศน์เป็นลูกชายของจันวิภา เหตุผลที่ผมไม่ได้บอกคุณ

คือมันมีปัญหา……

คำพูดของธนภาค

ในสายตาของพัชรีนั้นไม่ต้องสงสัยเลย ว่ามันเป็นการยอมรับอย่างเปิดเผยในค วามสัมพันธ์ระหว่างเขากับจันวิภา สีหน้าของเขาหนักใจเล็กน้อย เธอปล่อยมือที่จับไหล่ของนิเวศน์ หันมองหน้าธนภาคด้วยความเจ็บปวด ถามออกไปด้วยความยากลำบาก “พวกคุณ…. เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่”

“คุณพูดอะไร”

สีหน้าที่เจ็บปวดของพัชรีและยังมีสิ่งที่เ ทำให้สมองของธนภาคหยุดทำงานชั่ว

ธอพูด

คราว

ไม่ใช่ว่าเขายังไม่สร่างเมาหรอกเหรอ ดังนั้นไม่มีทางที่จะเข้าใจว่าพัชรีพูดเรื่อ งอะไรอยู่

พัชรีมีสีหน้าซีดเผือดที่หาได้ยาก

เธอพูดออกมาอย่างยากลําบาก “ฉันถามว่า…..คุณ คุณกับจนวิภา…..เมื่อไหร่กัน…..ที่เริ่มต้

น”

หลังจากได้ยินคําพูดของพัชรี สีหน้าของธนภาคก็เปลี่ยนไป นิเวศน์ที่อยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

ทั้งสองคนคิดเกือบจะในเวลาเดียวกัน

สมองของพัชรีมีหลุมขนาดใหญ่แค่ไห นกัน

ถึงได้เข้าใจผิดว่าธนภาคกับจันวิภามีคว

ามสัมพันธ์กัน

แน่นอนว่าธนภาคไม่สามารถให้พัชรีเข้

าใจผิดแบบนี้ได้

เขาพูดด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างอึดอัด

“อ้าว!” ปลุกคนให้ตื่นจากความฝัน พัชรีสีหน้าเปลี่ยนไป เธอจ้องมองธนภาคอย่างไม่อยากเชื่อ พลางพูดว่า “คุณกำลังบอกว่า นิเวศน์ไม่ใช่ลูกชายของคุณกับจันวิภาเ หรอ”

“ไม่ใช่….” พูดจบ ธนภาคเองก็อยากหัวเราะออกมาบ้าง พัชรีก็น่ารักเกินไป

ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะคิดว่าเขากับจันวิ ภามีความสัมพันธ์ต่อกัน “ไม่ใช่เหรอ…..

เมื่อตระหนักแล้วว่าตัวเองเข้าใจผิด สีหน้าก็เต็มไปด้วยความอับอาย

เธออยากจะก้มหัวและยอมรับความผิด

ของเธอโดยไม่รู้ตัว

แต่ดูเหมือนว่าเธอกลับคิดอะไรบางอย่า งได้ จึงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ‘ บ!’

ลุกขึ้นยืนพร้อมเสียง ยกมือขึ้นตีธนภาค

จ้องมองด้วยสีหน้าโกรธเคืองพลางพูด

ว่า

“ถ้าไม่ใช่แล้วทําไมคุณไม่อธิบายให้ฉัน ฟังก่อน เห็นฉันขายหน้าแล้วสนุกเหรอ มันสนุกใช่ไหม”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วพัชรีก็ผลักธนภาค อีกครั้ง

ธนภาคถอผลักจนถอยหลังไป ในที่สุดก็ยกมือยอมแพ้ ได้ได้ คุณผู้หญิง มันเป็นความผิดของผมเอง ผมน่าจะบอกคุณก่อนหน้านี้ คุณใจเย็นหน่อย หยุดตีผมได้แล้ว”

“พูดคำได้น่าฟังเหลือเกินนะ คนเสียหน้าไม่ใช่คุณนี่!” พัชรีไม่คิดปล่อยเขา ยังคงผลักเขาอย่างรุนแรงด้วยความโก

รธต่อไป

ในที่สุดธนภาคก็ถูกพัชรีผลักจนไม่มีทา ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาจับมือของ

งให้ถอยอีก

พัชรี

มีร่องรอยของความอดทนในน้ำเสียง

“พอแล้ว! หยุดเอะอะโวยวายได้แล้ว!”

ปกติแล้วธนภาคแสดงออกอย่างสุภาพ และอ่อนโยนต่อพัชรีเสมอ ตอนนิเขากลับกลายเป็นดุร้ายขึ้นมา

เรียกได้ว่าพัชรียากที่จะปรับตัว

บางคนก็เป็นเช่นนี้

บางครั้งคุณก็ทำดีกับเธอ เธอยังไม่สำนึกบุญคุณ คุณแค่ต้องดุร้ายใส่เธอ จนเธอสงบเสงี่ยม พอดิบพอดี พัชรีก็เป็นคนเช่นนั้น

ดังนั้นเมื่อธนภาคดุร้ายใส่เธอ พัชรีจึงตกตะลึงชะงักไปเล็กน้อย ในที่สุดก็สงบปากสงบคำเงียบสนิท

เห็นว่าในที่สุดพัชรีก็เงียบลง ธนภาคก็ถอนหายใจโล่งอก เขาพูดกับนิเวศน์ที่ยืนอยู่ในความสับสน

ว่า “นิเวศน์

เธอกลับไปที่ห้องล้างหน้าแปรงฟันและ

เปลี่ยนเสื้อผ้า เดียวลุงจะพาเธอออกไปทานข้าว”

“ครับ” สังเกตว่าบรรยากาศไม่ค่อยดี นิเวศน์ก็อยากออกไปแล้ว คำพูดของธนภาคทำให้เขาได้โอกาสที่ จะออกไป

หลังจากนิเวศน์ไปแล้ว

ธนภาคหันมาพูดกับพัชรีที่กำลังมึนงงว่

า

“คุณกลับไปที่ห้องแล้วจัดการตัวเองเถ

อะ”

จิตใต้สำนึกของพัชรีพูดออกไปแล้ว

ร่างกายก็หันเดินออกไป แต่เพียงที่เพิ่งเปล่งออกไป

ทันใดนั้นพัชรีก็มีปฏิกิริยาตอบสนองว่าเ

รื่องนี้มันไม่ถูกต้อง ทำไมเธอต้องฟังคำพูดของธนภาคด้วย

และตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือไม่ใช่ว่าเพร าะอะไรนิเวศน์ถึงอยู่ที่นี่หรอกเหรอ

นึกถึงคำพูดของจันวิภาบอกว่ายังหาลูก ชายไม่พบ ยังมีที่ว่าธนภาคก็รู้แจ้งชัด แต่กลับไม่บอกจันวิภา ทำไมกันล่ะ!

แล้วพัชรีก็หันไปจ้องธนภาคฉับพลัน ถามด้วยน้ำเสียงไม่ดีว่า “ไม่ถูก คุณอย่ามาพยายามล้อเล่นกับฉัน บอกมาตามตรง

ลูกชายของจันวิภาทำไมถึงได้มาอยู่กับ

คุณได้

ไม่ใช่ว่าจันวิภาเป็นเพื่อนสนิทของคุณเ หรอ ทำไมคุณไม่บอกเธอล่ะ”

ในใจของธนภาครู้สึกผิดและอับจนหน ทาง

เขาไม่รู้ว่าควรจะบอกความจริงกับพัชรี หรือไม่ ครุ่นคิดสักพัก ธนภาคจึงพูดออกไปอย่างจริงใจว่า “ผมทำเอง มันเป็นปัญหาของผมเอง เหตุผลที่ผมไม่ได้บอกจันวิภา เป็นเพราะ….ผมไม่อยากให้เธอกลับไป อเมริกา อยากให้เธออยู่ในประเทศนี้ ตราบเท่าที่เธอหาลูกชายไม่เจอ เธอก็จะไม่ไป”

“มันเป็นเรื่องจริงเหรอ” พัชรีไม่พูดในสิ่งที่เขาพูดเลย ดวงตาของเธอคมเฉียบ ถามอย่างก้าวร้าวว่า “คุณกล้าพูดว่าคุณไม่ได้มีความคิดอีกเ หรอ

คุณทำแบบนี้โดยไม่มีจุดประสงค์แอบแ ฝงเลยหรือไง”

ดังนั้นพัชรีไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด ตามสัญชาตญาณของผู้หญิง ธนภาคต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่ๆ ไม่แน่ว่า….เขาแอบหลงรักจันวิภา นั่นเป็นเหตุผลที่ปฏิเสธไม่ให้เธอได้พบ ลูกชาย

เมื่อคิดดูแล้วพัชรีก็รู้สึกไม่ดี หัวใจรู้สึกเหมือนมันกำลังจะระเบิด

เมื่อได้ยินคำถามจากพัชรี

ธนภาคก็ขมวดคิ้ว

ในใจเกิดความสับสน

มันเป็นความจริงที่เขามีจุดประสงค์อื่น

แต่จุดประสงค์นั้น

เขาไม่สามารถบอกพัชรีได้

ถ้าพูดถึงในแง่ทัศติของพัชรีที่มีต่อเขา

มาก่อน คาดว่าทัศนคติที่มีต่อสุมิตรนั่นก็คงไม่ไ

ด้ดีไปกว่ากัน

ธนภาคไม่สามารถแน่ใจได้ว่าพัชรีจะเห็ นด้วยกับความคิดของตน

เมื่อเห็นว่าธนภาคไม่พูดอะไร พัชรีก็ไฟลุกโชนยิ่งขึ้น เธอเดินเข้าไปผลักธนภาคแล้วตะคอกว่ า “พูดถูกใช่ไหม! กลัวที่จะพูดใช่ไหม! ธนภาคคุณมันแย่! คุณกล้าที่จะซ่อนลูกชายของคนอื่น!

คุณกล้าที่จะยอมรับมัน! คนเลว!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ