ตอน245ความลับที่อยู่เบื้องหลั
งเธอ

ตอนที่245 ความลับที่อยู่เบื้องหลังเธอ

ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วคนคนนั้นทำแบบนี้ไม่เพื่อจุดประส งค์อะไร คนคนนี้ทำให้ธนภาครู้สึก ว่ามันเหมือนกับว่าจงใจไม่ให้คนอื่นหา จันวิภาพบ….

ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น

ธนภาคคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ

สถานการณ์ตอนนี้ของเขาไม่ได้อนุญา ตให้เขาคิดเรื่องอื่นมากนัก ไม่อย่างนั้นจะเผยสีหน้าผิดปกติต่อสุมิ

ตรออกไป

เมื่อมีคนจงใจสร้างสถานการณ์ เขาก็เดินตามเส้นทางของคนคนนั้น นั่นทำให้บรรเทาความรู้สึกของเขา ทำให้เขาไม่ต้องกังวลเมื่อสุมิตรได้รู้จัก กับจันวิภาแล้วหลังจากนั้นจะทำให้อาก ารป่วยกำเริบหรือไม่

ธนภาคครุ่นคิดอยู่สักพักก็ส่ายหน้า

“ฉันไม่รู้

ฉันก็รู้จักจันวิภาตอนที่อยู่อเมริกา

เรื่องเกี่ยวกับเธอ

ฉันก็ไม่ได้ตรวจสอบจริงจัง

ดังนั้นจึงไม่รู้ว่า…”

“เหรอ……” สุมิตรเผยสีหน้าเศร้าหมอง เห็นอย่างนั้นแล้วธนภาคอดไม่ได้ที่จะห ยอกเขา

“ทำไม นายเริ่มชอบจันวิภาแล้วเหรอ ครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นว่านายกังวลเรื่ องของผู้หญิงคนหนึ่ง” “แล้วมันยังไงล่ะ” สุมิตรเลิกคิ้ว สีหน้าหยิ่งยโส “ฉันก็ชอบเธอ….แต่ ก่อนหน้านี้เห็นนายอยู่กับเธอ นายกับเธอคงจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อ ะไรกันหรอกนะ”

เห็นสุมิตรดึงความเกลียดชังมาสู่ตัวเอง ธนภาคก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“มันไม่ได้มีอะไรเลย

ครั้งล่าสุดที่เจอกันฉันก็บอกนายไปแล้ว ไง ฉันกับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน มันไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้น”

ในเวลาเดียวกัน

ธนภาคก็ยิ้มในใจอย่างมีความสุข หัวไม้สนของสุมิตรในที่สุดก็เข้าใจ เมื่อเขายอมรับตัวเองว่าเขาชอบจันวิภา

กับการที่พวกเขาจะคืนดีกันก็คงอยู่ไม่ไ กล

ได้ยินคำพูดของธนภาค

สุมิตรก็พยักหน้าอย่างพออกพอใจ เพราะถ้าหากว่านายชอบเธอจริงๆ . ถึงแม้ว่านายจะเป็นพี่น้องของฉัน

“ไม่มีก็ดี

ฉันก็จะไม่ไว้หน้า”

“ไม่มีไม่มี” ธนภาครีบโบกมือ พูดถึงคนที่ชอบ เขาสงสัยว่าทำไมถึงไปคิดถึงใครบางค น ความคิดของเขาแวบผ่าน จู่ๆ ก็มีคำถาม “พูดมา นายกับจันวิภาน่ะเล่นหรือจริงจัง ฉันรู้สึกว่ามันไม่ดีต่อเจริญศรี…”

“แน่นอนว่าจริงจัง

ฉันดูเหมือนคนที่ชอบเล่นกับความรู้สึกเ หรอ” สุมิตรเลิกคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“สำหรับทางเจริญศรี…..ฉันจะหาโอกา สพูดกับเธอให้ชัดเจน”

“หวังว่าอย่างนั้น”

ธนภาคพูดด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างไม่เต็ม ใจ

ไม่มีหัวข้อที่เคร่งเครียดต้องคุยกันอีก

ทั้งสองก็กลับมาคุยกันดังเช่นทุกวันอีก ครั้ง ล้อเล่นสนุกสนานต่อกัน

พวกเขาคุยกันสักพัก ธนภาคก็บอกว่ามีบางอย่างต้องไปทำก่ อน สุมิตรหยุดเขาไว้

พูดด้วยความไม่พอใจ “เดี๋ยวก่อน ฉันจะออกจากโรงพยาบาลไปด้วย”

ธนภาคมองด้วยความประหลาดใจ แล้วเอ่ยถาม

“นายเพิ่งมาถึงโรงพยาบาลเมื่อวานเอง นะ ไม่อยู่โรงพยาบาลสักวันก่อนเหรอ”

“ไม่ล่ะ”

สุมิตรไม่พูดเปล่าแถมยังดึงเข็มออกจา กหลังมือ พูดโดยไม่สนใจว่า “มันไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมาย

บกพร่องเล็กน้อยแค่นี้ ต้องอยู่โรงพยาบาลด้วยเหรอ”

พูดอย่างนั้นแล้วก็ลุกขึ้นแต่งตัวเตรียมตั วที่จะไปพร้อมกับธนภาค

ธนภาคไม่สามารถหยุดได้

มองดูเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างอับจนหน ทาง แล้วเตือนว่า

“ถึงนายไม่ได้พักผ่อนอย่างดีน่ะไม่สำคั ญอะไรหรอก….มันก็แค่นั้น

แต่หลังจากนี้นายต้องให้ความสนใจกับ มน

ไม่สามารถบังคับให้นึกถึงความทรงจำ ที่ขาดหายไปได้อีกแล้ว ไม่อย่างนั้นคราวหน้าก็ไม่สามารถได้เจ อฉันอีก มันยากที่จะพูด”

สุมิตรยิ้มด้วยความมั่นใจ “วางใจเถอะ ฉันมีชีวิตที่โชคดีมากนะ”

เห็นสุมิตรไม่ได้ฟังคำพูดของเขาเลย ธนภาคก็ส่ายหน้าอย่างจนใจ สุมิตรมักจะไปตามวิถีทางของตัวเขาเอ ง คิดจะโน้มน้าวเขา

ไม่ใช่ว่ายากธรรมดา แต่มันไม่มีทางโน้มน้าวได้เลย ธนภาคจึงไม่โน้มน้าวอีก

รอจนสุมิตรเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว พวกเขาก็ออกจากโรงพยาบาลไปด้วย หลังจากที่จันวิภากลับมาบ้าน ก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าไปทั้งตัว บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อคืนนั้นเครียดเกิ นไป

ดังนั้นเมื่อผ่อนคลายลงแล้วจึงรู้สึกเหนื่ อยล้า

หลังจากอาบน้ำเสร็จ

จันวิภาตรงมานอนลงบนเตียง เมื่อเธอตื่นขึ้นมามันก็แล้ว

มองไปทางฝั่งหนึ่ง พบว่าหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองเป็ ดอยู่

นิเวศน์กำลังหาเธออยู่หรือเปล่า

จันวิภาไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้า เมื่อมาถึงหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ ก็เห็นว่านิเวศน์กำลังมีรอยยิ้มแห่งชัยช นะอยู่ เขายิ้มอย่างชั่วร้าย “มามี รู้สึกยังไงกับการทำงานเมื่อวานนี้ครับ

ไม่มีใครกล้าพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณลับหลั งเลยใช่ไหม”

นึกถึงสิ่งที่เจริญศรีพูดกับเธอเมื่อวันก่อ

น

สมองของเธอทบทวนย่างรวดเร็วราวโ

ผบิน

เธอจ้องมองลูกชายที่รักของตัวเอง ถามด้วยสีหน้าที่ให้อภัยและเข้มงวด”นิ เวศน์ ลูกบอกแม่มาตามตรง ลูกทำอะไรกับเจริญศรีใช่ไหม

วันนั้นเธอพูดบางอย่างแปลกๆ กับแม่”

นิเวศน์ยิ้มอย่างภูมิอกภูมิใจ

ดวงตาของเขาเปล่งประกายคล้ายคลึง กับสุมิตร พูดกับจันวิภาว่า

“นอกจากลูกชายสุดที่รักของคุณออกโ รงเพื่อคุณ แล้วยังจะมีใครอีกล่ะครับ มามี้ คุณรักผมมากขึ้นใช่ไหม คุณอยากจูจุ๊บผมใช่ไหมล่ะ”

มองไปยังใบหน้าของนิเวศน์ที่กำลังยิ้ม อย่างปีศาจตัวน้อย

จันวิภาก็พูดด้วยความโมโห “อย่าเอาแต่เล่น พูดเร็ว ลูกทำอะไรกับเธอ เธอถึงได้ปล่อยแม่ง่าย ๆ แบบนั้น”

“คิกคิก….” นิเวศน์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ส่งรูปในเรื่องรักให้เธอ เตือนเธอว่าถ้าเธอกล้าแทงคุณข้างหลั

“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่โจรกรรมเธอ

งอีก ผมก็จะเอารูปที่ถ่ายเธอไว้ทั้งหมดแพ็ก ส่งไปให้พ่อของเธอดู แค่นี้เธอก็ร้องไห้แล้ว”

“โจรกรรม ในเรื่องรักเหรอ”

จันวิภาตกตะลึงไป ด้วยไอคิวของนิเวศน์ จันวิภาไม่เคยสงสัยว่าเขาจะพูดในสิ่งที่ ผิด

แต่สิ่งที่นิเวศน์พูดในตอนนี้ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย เธอถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ลูกบอกว่าโจรกรรม ในเรื่องรัก เธอคบกับผู้ชายคนอื่น หรือว่า…

ประโยคสุดท้ายนั้นจันวิภาไม่ได้พูดมัน ออกไป ท้ายที่สุดแล้วเธอกำลังเผชิญหน้ากับลู กชายที่รักที่มีอายุเพียงห้าปี ต่อให้เขาจะแก่แดด

แต่จันวิภาก็ไม่ควรพูดแบบนั้นกับเด็ก

ตรงกันข้ามกับนิเวศน์ที่ตรงมากกว่าเธอ พูดออกมาตรง ๆ “ถูกต้อง มามี้

ที่คุณเดาน่ะไม่ผิด

นั่นก็คือสิ่งที่ผู้ใหญ่อย่างพวกคุณเรียก

กัน

มีแค่ผู้ใหญ่เท่านั้นที่สามารถเล่นกีฬาแ บบนั้นได้….เอ่อ แบบทั่วไปก็เรียกว่า…..ผสมพันธุ์หรือเป ล่าครับ”

“อย่าพูดซ้ำซัว!” จันวิภาโกรธจัด

จันวิภาหน้าแดงเมื่อได้ยินนิเวศน์พูดโด ยไม่ปิดบัง ดูเหมือนว่าไอคิวและอีคิวของลูกชายเ

ธอจะไปอีกระดับหนึ่งแล้ว

อย่างนี้ต่อไป เขายังจะเล่นกับเด็กธรรมดาทั่วไปได้อ ย่างไร

ได้ยินการตำหนิติเตียนจากจันวิภา ใบหน้าของนิเวศน์ก็ราบเรียบ เผยให้เห็นท่าทางที่น่าสงสารพลางพูด

ว่า “คำพูดของพวกเขาเป็นความจริงนี่ครับ

จันวิภารู้แน่นอนว่าสิ่งที่นิเวศน์พูดน่ะเป็ นเรื่องจริง….เพียงแค่ เมื่อข่าวนี้มามันส่งผลให้ตกใจมากเกินไ

ป

จันวิภาไม่ได้คิดว่าจะเป็นคู่หมั้นของสุมิ

ตร

คิดไม่ถึงว่าเจริญศรีกล้าที่จะลักลอบทำ เรื่องเลวแบบนั้นออกไป คาว เธอไม่กลัวเลยว่าจะถูกสุมิตรจับได้ จําได้ว่าเมื่อหกปีก่อนที่ตัวเองออกไปพ บกับนราวิชญ์ ก็ถูกสุมิตรจับจ้องอย่างไม่มีชิ้นดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ