ตอน242เขาจะฟื้นความทรงจํา แล้วหรือไม่(2)

ตอนที่242

เขาจะฟื้นความทรงจำแล้วหรือไม่ (2)

เสียงรอสายดังสักพัก

จันวิภาเริ่มร้อนรนแล้ว

ใบหน้าของเธอซีดเซียว

ในใจร่ำร้องตะโกนก้อง ธนภาค! คุณรีบรับสายเดี๋ยวนี้!

เมื่อเสียงรอสายกำลังจะถูกตัดสายอัตโ นมัติ ในที่สุดธนภาคก็รับสาย เขารับสายด้วยการบอกขอโทษทันที “จันวิภาเหรอ ขอโทษนะ ผมเพิ่งมีบางอย่าง…

“ธนภาค! คุณรีบมาหาฉันที่นี่เร็วๆ! สุมิตรน่ะอาการของเขากำเริบกะทันหัน ! ดูเหมือนจะปวดทรมานมากด้วย! ฉันโทรเรียกให้รถพยาบาลมาแล้ว! คุณรีบมาเร็ว!”

จันวิภาไม่ได้รอให้ธนภาคพูดจบ

รีบขัดจังหวะคำพูดของเขา

เมื่อธนภาคได้ยินคำพูดของจันวิภาก็ชะ งักไปเล็กน้อยก่อนจะตามด้วยการถาม กลับพร้อมกับปฏิกิริยาที่รุนแรง “อะไรนะ มันจะเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง คุณ…..คุณใจเย็นๆ ก่อนนะ ผมกำลังจะไป คุณรอผมเดี่ยว!”

ธนภาคพูดไปด้วยพร้อมกับหยิบกุญแจ รถไปด้วยแล้วก็เดินออกไป เขาให้เธออย่าวางสาย ให้เธอพูดกับสุมิตรไปเรื่อยๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขา เมื่อจันวิภาฟังที่พูดแล้วก็ไปนั่งลงข้างเ จับไหล่ของสุมิตรแผ่วเบา แล้วพูดด้วยความกระวนกระวายใจว่า “สุมิตร! สุมิตรคุณมองฉัน ฉันคือจันวิภา คุณได้ยินที่ฉันพูดไหม!”

ตียงโดยไม่ลังเล

“ไม่ใช่อย่างนั้น

คุณควรพูดกับเขาด้วยคำพูดที่เขาสนใจ อย่างนั้นถึงจะดึงดูดความสนใจได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่สนใจคำพูดที่คุณ พูด!”

เมื่อธนภาคได้ยิ่งคำพูดที่จันวิภาพูด ก็อดไม่ได้ที่จะช่วยแก้ไข

“ฉัน….” เมื่อได้ยินคำพูดของธนภาค จันวิภาก็ชะงักไปเล็กน้อย ต้องพูดบางอย่างที่เขาสนใจ… “แล้วสุมิตรสนใจอะไร ฉันไม่รู้!” จันวิภาตกอยู่ในอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงทันที เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าสุมิตรสนใจอะไร

เธอไม่ได้เป็นพยาธิตัวกลมในท้องของ สุมิตรนะ!

เมื่อเทียบกับความสับสนวุ่นวายของจัน วิภาแล้ว ด้านธนภาคนั้นค่อนข้างสงบ น้ำเสียงของเขามั่นคง

“ที่เขาสนใจมากที่สุดตอนนี้ก็คือคุณ! คุณพูดเรื่องของพวกคุณกับเขาก็พอแล้

ว!”

เมื่อได้ยินคำพูดของธนภาคแล้วจันวิภา ก็ใจสั่น

จิตใต้สำนึกของเธอพยายามโต้แย้งคำ

พูดของธนภาค

แต่ก็คิดได้ทันทีว่าไม่ใช่เวลามาสับสนกั บเรื่องรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้ มองเห็นลักษณะที่ดูเหมือนกำลังจะระเ บิดตลอดเวลาของสุมิตรแล้ว เธอก็ไม่ลังเล

ภายในใจของจันวิภากำลังคิดถึงสิ่งที่เ กิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน สิ่งเหล่านั้นที่สุมิตรสนใจมากที่สุด ที่สุมิตรสนใจมากที่สุดคือ…..

เขาชอบเธอ

เขาต้องการที่จะอยู่กับตัวเอง อะไรประมาณนั้นน่ะเหรอ

แต่จันวิภาต้องพูดเรื่องนี้ต่อหน้าธนภาค ธนภาคดูเหมือนจะรู้สึกได้เกี่ยวกับควา

เธอก็เริ่มอ้าปากไม่ได้แล้ว

มกังวลของจันวิภา

จึงเปิดปากอย่างใจเย็น

“ตอนนี้ผมกำลังขับรถอยู่

คาดว่าอีกไม่นานก็คงไปถึง คุณพูดกับเขาเพื่อดึงดูความสนใจของเ ขาไปก่อนแล้วกัน ผมวางสายก่อน” เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วธนภาคก็ตัดสายไป โดยไม่ให้เวลาจันวิภาได้ตอบ

จันวิภาได้ยินเสียงสัญญาณตัดสาย · ก็โยนออกไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด มองดูความเจ็บปวดที่ไม่อาจช่วยเหลือ ตัวเองได้ของสุมิตร

จันวิภาก็เป็นกังวลและทำอะไรไม่ถูก ล้มตัวลงนอนข้างสุมิตรอย่างช่วยไม่ได้

จับศีรษะของเขามาวางไว้บนหน้าอกข

องเธอ

ใช้มือข้างหนึ่งคอยลูบหลังของเขา พยายามทำให้เขาเจ็บปวดน้อยลง

แต่มันก็ไร้ประโยชน์

ความเจ็บปวดที่รุนแรงของสมิตรไม่ได้ ลดลงเลย

ดูเหมือนว่าเขาจะต่อต้านกับอาการเจ็บ

ป่วย

จันวิภาพูดอะไรเขาก็ไม่รับฟังทั้งนั้น รู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาของสุมิตร จันวิภารู้สึกเจ็บปวด เธอกำลังร้อนรน แต่กลับไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เลย

แต่ถ้าต้องให้เธอพูดเรื่องที่จั๊กกะจี้พวก นั้น…..เธอก็พูดออกไปไม่ได้อีกแล้ว

เมื่อคิดถึงสุมิตรก่อนหน้านี้แล้วเธอกลืน ความปรารถนาลงไป

มองไปที่สีหน้านั้น

สีหน้าที่ยังคงอยู่ในช่วงเวลาที่เจ็บปวด

ทรมาน

จันวิภาต้องการที่จะแบ่งปันความเจ็บปว

ดของเขา

อย่างน้อยให้รู้สึกดีขึ้นสักนิดก็ยังดี จันวิภาเดินอยู่ในหัวใจที่ไม่สงบ

ในที่สุดเธอก็กัดฟันแข็งใจ “สุมิตร คุณต้องผ่านมันไปให้ได้นะ! คุณห้ามพ่ายแพ้ต่อความเจ็บปวด ลิ่มเลือดแล้วยังไง! คิดถึงตอนที่คุณโกรธ คิดถึงช่วงเวลาที่คุณไม่สามารถอยู่ได้ เหล่านี้มันไม่สำคัญอะไรเลยนะ!”

คำพูดของจันวิภาเหมือนหายไปกับสาย ลม สุมิตรไม่รับรู้เลย แล้วร่างกายของเขาก็สั่นเบาช้าลง มือที่กุมศีรษะของเขาลดลงอย่างอ่อนแ รง

จันวิภาคิดว่า มิตรได้รับรู้แล้ว แต่เมื่อเธอก้มลงมอง กลับพบว่าสุมิตร ใบหน้าที่ซีดเซียวจา ความเจ็บปวดมากกว่าเดิม ขมวดคิ้วเข้าหากัน ท่าทางเหมือนกำลังจะหมดสติ!

จันวิภาร้อนรน

คิดว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

มันก็แค่คำพูดเท่านั้นไม่สําคัญหรอก เธอจะโกหกไม่ได้เชียวหรือ

จากนั้นจึงตะโกนใส่สุมิตร “สุมิตร! คุณฟังฉัน ฉันสัญญากับคุณ! ตราบเท่าที่คุณผ่านมันไปได้ หลังจากที่คุณยกเลิกการหมั้นกับเจริญ ศรี ฉันจะอยู่กับคุณ! คุณคิดอยากทำอะไรก็ทำสิ่งที่ต้องการ ได้เลย!”

“ฉันพูดประโยคนี้แค่ครั้งเดียว คุณต้องผ่านมันไปให้ได้ ถ้าคุณตาย สิ่งที่ฉันพูดตอนนี้ก็ถือเป็นโมฆะ!” เมื่อจันวิภาตะโกนจบ

ก็จ้องไปที่สีหน้าของสุมิตรอย่างใจจดใ จจ่อ เห็นเขาผ่อนคลายช่วงคิ้วเล็กน้อย ริ้วรอยความเจ็บปวดบนใบหน้าลดลง จันวิภารู้สึกโล่งใจขึ้น

แต่เมื่อคิดได้ว่ารถพยาบาลยังไม่มา หัวใจที่วางลงก็เต้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอมองไปที่สุมิตร คำพูดเป็นเหมือนประตูที่เปิดแล้วหยุดไ ม่ได้อีก “ถ้าคุณผ่านมันไปได้ ต่อไปถ้าพวกเราคิดอยากไปเที่ยวที่เมือ ง B ก็ไปได้ คุณสามารถสอนฉันว่ายน้ำ

อยากไปทานอะไรเยอะแยะแค่ไหนก็ไ ปได้ทั่วทุกที่.

จันวิภาไม่หยุดการพูดกับสุมิตร และดูเหมือนว่ามันได้ผลจริง ใบหน้าของสุมิตรไม่ได้มีความเจ็บปวด แต่เมื่อจันวิภาพูดอีกไม่กี่วินาทีต่อมา สุมิตรก็หลับตาลง

มากอีกแล้ว

ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีก

ปฏิกิริยากะทันหันของสุมิตรทำให้จันวิ ภาตระหนกจนสติหลุดไป เธอคิดว่าสุมิตรผ่านมันไปไม่ได้และกำ

ลังจะตาย

จึงร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว

“สุมิตร! คุณอย่าตายนะ!”

จันวิภาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ด้วยความเ ศร้าโศก น้ำตาเอ่อขึ้นมา

ร้องไห้อย่างขมขื่น

ตอนนั้นเอง รถพยาบาลก็มาถึง

หมอและพยาบาลรีบวิ่งแบกเปลมาที่เดี

ยง พวกเขามีความเชี่ยวชาญในการวางสุมิ ตรลงบนเปล

จากนั้นจึงรีบประคองเปลออกไป

จันวิภาร้องไห้ไปตลอดทางเหมือนคนเ จ้าน้ำตา

เธอจับมือหมอและพูดด้วยเสียงอ้อนวอ น “คุณหมอคะ ได้โปรดช่วยเขาด้วย เขากำลังจะตาย ได้โปรดเถอะนะคะ!”

หมอแสดงสีหน้าที่ทำให้เธอวางใจแล้ว ดึงมือเธอออกไป

จากนั้นจึงไปตรวจดูสถานการณ์ของสุมิ ตร มีพยาบาลตามมาพูดกับจันวิภาว่า “คุณที่เป็นญาติของผู้ป่วย

กรุณาไปโรงพยาบาลกับเราด้วยนะคะ”

เมื่อพูดจบ

ก็รีบตามทีมข้างหน้าออกไป การมาถึงของหมอ

เหมือนกับว่าจันวิภาได้สมหวัง เธอรีบเช็ดน้ำตาแล้วรีบตามพวกเขาไป

จันวิภาวิตกกังวลมากจนไม่รู้เลยว่าเป็นเ พราะสุมิตรที่ทำให้เธอผิดปกติและตกใ จกับอาการป่วยมากแค่ไหน

จันวิภาและคนอื่นๆ ลงไปข้างล่างอพาร์ตเมนต์ ธนภาคเพิ่งขับรถมาถึง เขารีบเดินอย่างรวดเร็วไปตรงหน้าจันวิ ภาและเอ่ยถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง จันวิภาใบหน้าซีดเผือด เม้มปากส่ายหน้าและพูดอย่างอ่อนแรง

ว่า

“ไปโรงพยาบาลก่อนค่อยคุยเถอะค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ