ตอน225อับอายที่สุด

ตอนที่225อับอายที่สุด

จันวิภานั่งเงียบๆอยู่ที่เก้าอี้สักพักจึงลุก ไปยังห้องพักเพื่อชงกาแฟไปให้สุมิตรเ ธอยกกาแฟเข้าไปวางไว้ที่โต๊ะในห้อง ทำงานของเขา

ตอนที่เธอเข้าไปเขากำลังอ่านกองเอก สารของไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาไม่เงยหน้า ขึ้นมามองเธอตอนเข้าไปแม้แต่ตอนที่เ ธอเดินออกมาเขาก็ไม่แม้แต่จะสนใจเธ อสักนิดเดียว

เมื่อจันวิภาออกมาจากห้องทำงานร่างก ายของเธอก็หมดแรงเธอยืนพิงประตูเอ าไว้ความรู้สึกหดหูในใจของเธอเพิ่มมา กขึ้นเรื่อยๆภายในใจยากที่จะระงับควา มทุกข์นี้ได้

สุมิตรในที่สุดก็กลับมาเหมือนปกติแล้วเ ขาไม่ยิ้มให้เธออีกไม่รุ่มร่ามกับเธออีก แล้วเธอควรจะรู้สึกดีใจไม่ใช่หรอเธอต้ องการให้เขาเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ?

แต่ทำไมพอมันกลายเป็นจริงเธอกลับไ ม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี?

เธอนี่มันโง่จริงๆก็รู้อยู่ว่าเขาเพียงแค่ต้ องการจะเล่นสนุกกับเธอเรื่องที่เกิดขึ้น ที่เมืองBสุมิตรก็เพียงแค่เล่นกับเธอเพร าะเขาเบื่อ

เธอเองก็รู้อยู่แล้วเธอถึงได้พยายามเตื อนสติตัวเองไม่ใช่หรอ?

แต่ทว่า…ทำไมในใจถึงได้รู้สึกเจ็บนิดๆ แบบนี้ล่ะ?

จันวิภานั่งลงบนที่นั่งด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อ ยดีเท่าไหร่เธอไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับก องงานพวกนี้อย่างไรบางช่วงเวลาที่เธ อทำงานก็กลับใจลอยซะอย่างนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเสียงของลิฟต์ดังขึ้นเ ธอก็คงยังไม่หลุดจากภวังค์

เธอมองไปยังทางที่เสียงของลิฟต์ดังขึ้ นก็พบกับเจริญศรีเธอลืมไปเลยว่ายังมี คนคนนี้อยู่เมื่อเห็นเธอก็ไม่รู้ทำไมถึงไ ด้รู้สึกละอายใจขึ้นมา

เจริญศรีดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีห ลังจากที่เธอเดินออกมาจากลิฟท์ก็เดิน เข้ามาหาจันวิภาด้วยความโมโหพร้อม กับสายตาอันน่ากลัว

ภายในมือของเจริญศรีมีเอกสารอยู่ฉบั บหนึ่งเมื่อเธอเดินมาถึงจันวิภาเธอก็โย นเอกสารนั้นใส่จันวิภาตอนแรกเธอไม่มี ทีท่าอะไรแต่อยู่ๆเธอก็พุ่งเข้าไปหาจัน ภาพร้อมกับตบหน้าของเธออย่างแรง

“นางดอกทอง!”เจริญศรีด่าเธอ

ด่าแล้วก็ยังไม่หายโกรธจึงยกมือขึ้นมา เพื่อจะตบหน้าของจันวิภาอีกข้าง

เธอโดนตบหน้าไปแล้วครั้งหนึ่งเพราะไ ม่ทันได้ป้องกันตัวถ้าครั้งที่2ยังโดนอีกเ ธอก็โง่แล้ว

จันวิภารีบลุกขึ้นพร้อมก้าวถอยหลังเธอ จ้องไปที่เจริญศรีอย่างระมัดระวังแล้วพู ดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า“เธอมาตบฉันทำ ไม?”

“คนต่ำๆแบบเธอยังมีหน้ามาพูดอีก”หลั งจากที่เจริญศรีตบจันวิภาเธอก็พึ่งเห็น ว่าจันวิภาเปลี่ยนไปไม่เหมือนแต่ก่อนเธ อพบว่าเลขาที่แก่และขี้เหร่หลังจากกลั บมาจากเมืองBได้เพียงไม่กี่วันก็เปลี่ยน เป็นคนสวยไปเสียแล้ว

แต่ว่าผู้หญิงที่สวยขึ้นคนนี้กลับทำให้เธ อรู้สึกขวางหูขวางตามากขึ้นไปอีก ตอนแรกที่เจริญศรีเห็นจันวิภาสวยขึ้นนั้ นทำให้เธองงมากแต่หลังจากนั้นมันก็ไ ร้ประโยชน์ทันทีเธอยิ้มอย่างเย็นชาให้ กับจันวิภาผู้หญิงที่เปลี่ยนจากขี้เหร่มาเ ป็นสวยแล้วพูดขึ้นว่า”ได้เลยนึกไม่ถึงเ ลยว่าเธอจะหลอกใช้ความไว้ใจของฉัน แล้วยังแต่งตัวสวยเพื่อมาอ่อยพี่สุมิตรข องฉันเธอมันหน้าด้านอีนางเมียน้อยวัน นี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้รู้ว่าอย่าแย่งผัวชา วบ้าน!”

พูดจบเจริญศรีก็วางกระเป๋าของเธอไว้ ข้างๆพร้อมยกแขนของเธอไปทางจันวิ ภาท่าทางเหมือนจะฆ่าแกงเธอให้ได้อ ย่างนั้น

จันวิภาไม่เข้าใจว่าทำไมเจริญศรีต้องด่ าเธอแบบนี้ด้วยเดิมทีเธอก็รูอยู่แล้วว่าถ้ าเจริญศรีเห็นเธอจะต้องต่อว่าเธอแน่น อนแต่เธอคิดไม่ถึงว่าเจริญศรีจะด่าเธอ ว่าเป็นเมียน้อย

จันวิภาอดทนไม่ไหวแล้วเดิมทีเวลาเจริ มศรีโจมตีมาเธอก็จะพยายามหลบแต่พื้ นที่ของโต๊ะเลขานั้นมีไม่มากนักไม่นาน เธอก็จนมุมด้านหลังของเธอเป็นกำแพ งส่วนด้านหน้าก็มีสายตาที่น่ากลัวของเ จริญศรี

จันวิภาลังเลอยู่สักพักจากนั้นเธอก็เริ่ม ต่อสู้และรวบแขนของเจริญศรีเอาไว้แล้ วถามเจริญศรีด้วยความโมโหว่า”เธอพู ดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?เธอมาเ รียนฉันว่าเมียน้อยได้ไง?ฉันไปเป็นเมีย น้อยใครตั้งแต่เมื่อไหร่!”

จันวิภาไม่ชอบที่สุดคือเวลาที่คนอื่นเรีย กเธอว่าเมียน้อยเธอพิจารณาตัวเองอย่ างตรงไปตรงมาไม่ปกปิดแต่อย่างใดสิ่ งที่ไม่ควรค่าแก่การกระทำที่สุดคือเรื่อ งผิดศีลธรรมแบบนี้

คนอย่างจันวิภาเนี่ยนะจะไปเป็นเมียน้อ ยใคร?อย่ามาพูดให้ตลก

เจริญศรีโกรธจัดจนตาทั้งสองข้างแดง ก่ำสีหน้าโหดเหี้ยมเธอเห็นว่าแขนทั้งส องข้างของเธอใช้ไม่ได้จึงเปลี่ยนมาใช้ เท้าแทนพร้อมพูดขึ้นว่า”เธอเลิกเสแสร้ งได้แล้ว!อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธออ่อยผั วฉันตอนอยู่ที่เมืองBอีเมียน้อยหน้าด้า นจงใจจะอาศัยช่วงที่ฉันไม่อยู่อ่อยผู้ชา ยของฉันใช่ไหมเธอมันชั่ว! ” เจริญศรีใช้ทั้งมือและเท้าพร้อมกันเธอ ไม่เพียงแค่ใช้ส้นสูงแตะที่แข้งและต้นข าของจันวิภายังถ่มน้ำลายใส่เสื้อผ้าที่เธ อใส่อีกด้วยนั่นแสดงให้เห็นว่าเธอเกลีย ดจันวิภาขนาดไหน

จันวิภาถูกเจริญศรีทำแบบนี้ใส่ก็โกรธจั ดจึงรีบผลักเจริญศรีออกอย่างรวดเร็วแ ล้วจ้องไปยังเจริญศรีด้วยสายตาเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า”ทุกเรื่องต้องมีหลักฐาน เธอเอาอะไรมาพูดว่าฉันอ่อยผู้ชายของ เธอ?!

ที่จริงแล้วจันวิภาอยากจะพูดออกมาว่าเ ป็นสุมิตรต่างหากที่อ่อยเธอ!

จันวิภาตอนที่อยู่เมืองBก็คิดไว้แล้วว่าเรื่ องของสุมิตรกับเธอต้องถูกเจริญศรีรู้เ ข้าและเจริญศรีไม่มีทางปล่อยเธอไปแ ต่ยังดีที่เมืองBไม่มีใครที่รู้จักพวกเขา แต่อย่างไรก็ตามจันวิภาไม่คิดว่าในที่สุ ดวันนั้นก็มาถึงทั้งยังมาถึงไวขนาดนี้เธ อไม่รู้จะทำอย่างไรดีแต่เธอก็ไม่อยากย อมรับคำที่เจริญศรีพูดเพราะที่จริงแล้วเ รื่องราวมันไม่ใช่แบบนั้นเลยเธอไม่ได้อ่ อยสุมิตร !

เจริญศรีที่จ้องจันวิภาเขม็งอยู่ๆก็ยิ้มเยา ะให้เธอแล้วหยิบเอกสารที่เคยโยนใส่จั นวิภาขึ้นมาแล้วเขวี้ยงมันไปที่หน้าของ จันวิภาอีกครั้งแต่จันวิภาหลบได้นั่นทำใ ห้กองเอกสารนั้นตกลงไปอยู่ที่พื้นและ ทำให้รูปที่อยู่ด้านในกระเด็นออกมา

จันวิภาเมื่อเหลือบตาไปมองที่พื้นก็เห็น รูปตอนที่เธอถูกสุมิตรกอดและรูปคนส องคนกำลังจับมือกันเข้าไม่รู้ว่าสองรูป นี้ถูกแอบถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่รูปภาพทั้ งหมดนี้คือตอนที่พวกเขาอยู่ที่เมืองBแ ละยังมีอีกใบหนึ่งเป็นรูปที่พวกเขาไปถึ นข้าวด้วยกันเมื่อวาน

เมื่อเธอเห็นรูปภาพเหล่านี้หน้าของเธอ ก็ซีดลงทันทีตัวแข็งทื่อสมองว่างเปล่า

ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

คนถ่ายนั้นฝีมือดีมากทุกรูปที่ถ่ายออกม าเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิดถั าใครเห็นภาพเหล่านี้ก็ต้องอดสงสัยไม่ ได้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันอย่างไ 5

แต่สิ่งที่ทำให้จันวิภาตัวแข็งทื่อแบบนั้น คือในรูปภาพเหล่านั้นเธอดูยิ้มแย้มมีคว ามสุขมันเป็นไปได้ยังไง……..เธอต้องรังเ กียจสิถึงจะถูก

เมื่อเธอเผชิญกับเจริญศรีที่โกรธจัดเธอ จึงเถียงไม่ขึ้นจริงๆเธอไม่รู้จะโต้แย้งยัง ไงว่าที่จริงเธอถูกบังคับให้ทำแบบนั้น