ตอน215จูบอย่างบ้าคลั่งลงโทษ

ตอนที่215จูบอย่างบ้าคลั่งลงโทษ

เกรงว่าสุมิตรตอนนี้จะไม่ค่อยพอใจเธอ ในใจของพจรินทร์เองก็คุ้มค่าเช่นกันไ ม่เป็นไรแค่ต้องพึ่งพาความพยายามขอ งเธอในอนาคตสุมิตรจะต้องมองเธอให ม่อย่างแน่นอน

พจรินทร์ดีใจอยู่ในใจแต่กลับไม่รู้ว่าภา ยในใจของสุมิตรนั้นมีคลื่นถาโถมเข้าม าเขาไม่อยากที่จะไปแตะต้องกับพจริน ทร์อีกไม่ยิ้มให้เธออีกไม่รักษาความสัม พันธ์ที่น่าอึดอัดใจอีกต่อไป

อาหารที่กินจนถึงตอนนี้ก็กินไม่ลงแล้ว สุมิตรจ่ายส่วนที่สั่งไปแล้วส่งพจรินทร์ก ลับแม้ว่าพจรินทร์จะไม่พอใจอยู่เล็กน้อ ยสีหน้าก็ยังคงตอบรับอย่างว่าง่าย

ในขณะเดียวกันความผิดทั้งหมดต่างต กไปที่จันวิภาถ้าไม่ใช่เพราะเธอระเบิดอ ารมณ์โมโหออกมาแล้วล่ะก็สุมิตรเองก็ คงจะไม่จบการเที่ยวในวันนี้เธอต้องกา รที่จะพยายามอย่างหนักในวันนี้เพื่อพั ฒนาความสัมพันธ์กับสุมิตรให้ก้าวไปอี กขั้น

มันดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ตอนนี้

สุมิตรไม่สนใจว่าในใจของพจรินทร์จะคิ ดอะไรใบหน้าเยือกเย็นตลอดทางพจริ นทร์ถูกส่งกลับบ้านโดยไม่พูดอะไรสัก คำนั่งอยู่ในรถรอจนกระทั่งสาวใช้ย้ายข องที่อยู่ทางด้านหลังเบาะรถจนหมดทั กทายแบบเรียบๆแล้วขับรถออกไป

กลับมาจนถึงโรงแรมสุมิตรเดินตรงไป ที่ห้องของจันวิภายืนอยู่หน้าประตูสุมิต รยื่นมือออกไปเคาะประตู

ประตูถูกคนจากข้างในเปิดอย่างรวดเร็ว พึ่งจะเปิดออกมาได้เพียงครึ่งเดียวสุมิต รก็ก้าวเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วไม่ถึงสอ งวินาทีเขาแฉลบตัวเข้าไปใช้เท้าเตะปร ะตูอย่างรวดเร็ว

ตามมาด้วยเสียง“ปิ๊ง”ร่างกายของจันวิ ภาถูกสุมิตรผลักติดกำแพงวินาทีต่อมา สุมิตรก็โน้มตัวลงด้วยบรรยากาศที่เปี่ย มไปด้วยความยิ่งใหญ่แล้วจูบลงไปที่ริ มฝีปากสีชมพูของจันวิภา

“อุ๊บ ! ”

จันวิภารู้สึกตกใจกับสถานการณ์ฉับพลั นนี้หลังจากที่เธอกลับมาที่โรงแรมด้วย ความโกรธก็พบว่าตนเองยังไม่ได้กินข้ าวก็เลยโทรสั่งอาหารมาเสียงเคาะประ ตูเมื่อครู่นี้เธอยังคิดว่าเป็นคนมาส่งอาห ารก็เลยเดินไปเปิดประตูโดยไม่คิดอะไ

ร

แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงเลยก็คือสุมิต รที่ควรจะได้นัดอยู่กับหญิงสาวที่สวยงา มจู่ๆก็มาปรากฏตัวอยู่นอกประตูและยัง จะฉวยโอกาสแอบเข้ามาอีกการกระทำ เช่นนี้ทำให้จันวิภาตกตะลึง

รอจนกระทั่งเธอมีท่าทีตอบสนองลิ้นข องสุมิตรก็ได้สอดใส่เข้ามาในปากของเ ธอเสียแล้วและกำลังตวัดขึ้นลงราวกับเ ต้นรำกับลิ้นที่อ่อนนุ่มของเธอ

“จันวิภาอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง ออกมาอย่างต่อต้านจู่ๆสติก็กลับมาจึงใ ช้แรงตบไปที่แขนของสุมิตรแสดงท่าที ว่าให้ปล่อยตนเองไป แต่ทว่าสุมิตรก็เหมือนกับคนบ้าอย่างไร อย่างนั้นจูบที่บ้าคลั่งราวกับลมพายุมัน แฝงไว้ด้วยกลิ่นอายแห่งการลงโทษถา โถมเข้ามาจู่โมจันวิภาเขากัดริมฝีปากข องจันวิถาอย่างหนักหน่วงใช้ลิ้นที่เอาแ ต่ใจนัวเนียเธอบังคับให้ลิ้นอันอ่อนนุ่มข องเธอเคลื่อนไหวตามจังหวะของตนเอ ง

จันวิภายังคงดื่มกับความโกรธที่มีต่อ สุมิตรอยู่ตนเองยังไม่ทันที่จะได้อภัยให้ เขาเขาก็ยังจะกล้าเดินเข้ามาจูบเธอถึงใ นห้องนี่มันเรื่องอะไรกัน !

ในสายตาของจันวิภาสุมิตรนั้นราวกับค นบ้าอย่างไรอย่างนั้นเรื่องราวทั้งสองวั นนี้มันอย่างดูไร้เหตุผลเสียเหลือเกินเธ อไม่เข้าใจจริงๆว่าสุมิตรคิดจะทำอะไรกั

นแน่ ในทางกลับกันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กัน แน่จันวิภาไม่ยอมให้เขาใช้ปากที่จูบผู้ห ญิงคนอื่นมาก่อนมาจูบตนเองอีกเป็นแ น่!

และไม่สนด้วยว่าตอนเช้าจะกัดลิ้นของ สุมิตรไปจนเจ็บเมื่อเห็นว่าไม่อาจผลักร่ างกายของสุมิตรออกไปได้ภายใต้สถา นการณ์ฉุกเฉินจันวิภาจึงออกแรงกัดอีก ครั้งเพียงไม่นานกลิ่นเลือดก็คลุ้งออกม าจากในปากของคนทั้งสองคนอีกครั้งแ ต่ทว่าครั้งนี้สุมิตรกลับไม่ได้สนใจสิ่งพว กนี้เลยเขาก็ยังคงไม่สนใจแล้วจูบจันวิภ าอย่างดูดดื่มต่อ

เพื่อป้องกันจันวิภาที่จะกัดอีกครั้งสุมิตร จึงยื่นมือออกมาบีบขากรรไกรของเธอเ อาไว้ทำให้ปากของเธอไม่อาจหุบได้

ตามท่าทางนี้สุมิตรกลับยิ่งนัวเนียกับลิ้น ที่อ่อนนุ่มของจันวิภาอย่างกลมกลืน ฉากนั้นช่างดูคลุมเครือเป็นอย่างยิ่ง

ในขณะเดียวกันมือข้างหนึ่งของสุมิตรก็ ยื่นมาทางปกคอเสื้อของจันวิภาดึงเสื้อ ผ้าของเธอลงอย่างบ้าคลั่งเพียงไม่นาน สิ่งที่อยู่ในเสื้อผ้าของจันวิภาก็ถูกเผยอ อกมามันเป็นภาพที่ดูสดใส

สุมิตรขังจันวิภาไว้ระหว่างกับแพงกับเข ามืออันใหญ่โตที่ห่อหุ้มด้วยความนุ่มจั บอยู่หลายรอบแม้แต่แรงที่จันวิภาจะใช้ ผลักสุมิตรออกไปก็ไม่มีเหลือ

เธอไม่อาจที่จะโกรธสุมิตรได้และนึกไม่ ออกว่าพวกเขาไม่มีความสุขในร้านอา หารเมื่อไม่นานมานี้ในสมองของจันวิภ าขาวโพลนร่างกายทำได้เพียงจับคู่กับเ ขาตามจิตใต้สำนึกเท่านั้น ทั้งสองกลิ้งจากประตูไปที่โซฟาจากนั้น ก็กลิ้งจากโซฟาไปบนเตียงรอจนกระทั่ งทั้งสองคนอยู่บนเตียงจันวิภาก็เปลือย กายเสียแล้ว………

แม้ว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของสุมิตรจะยัง ยุ่งเหยิงอยู่เล็กน้อยแต่กลับไม่ได้ถอดอ อกเลยสักชิ้น…..

ราวกับว่าครั้งนี้สุมิตรต้องการที่จะกินเธ อจริงๆ…..ภายใต้ความลุ่มหลงจันวิภามี สติขึ้นมารู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองคนทำอ ย่างนี้มันไม่ถูกต้องเธอไม่สามารถมีคว ามสัมพันธ์กับสุมิตรได้เธอไม่ต้องการ…

“อย่านะ…… ”จิตใต้สำนึกจันวิภาร้องออ

กมา

แต่ทว่าสุมิตรไม่สนใจเธอเขายื่นหน้าไป ที่หูของจันวิภาแล้วหายใจรดต้นหูของเ ธออย่างแรงกัดไปที่ใบหูของจันวิภาเบ าๆสุมิตรพูดด้วยเสียงต่ำที่แหบซ่าน”สำ นึกผิดหรือยัง?”

“ผิด?”ในที่สุดสุมิตรก็พูดกับเธอสติของ จันวิภาค่อยๆถูกดึงกลับมาทีละน้อยแต่ สมองยังคงอยู่ในสภาวะสับสนเธอเอ่ย ปากถามโดยจิตใต้สำนึก”ฉันผิดตรงไห น?”

“เธอยังกล้าถามอีกหรอว่าผิดตรงไหน? “สุมิตรทิ้งเครื่องหมายไว้ที่คอของจันวิ ภาเขาเงยหน้าขึ้นจ้องตาจันวิภานัยน์ตา แฝงไว้ด้วยความรุนแรง”วันนี้ตอนที่เธอ อยู่ในร้านอาหารทำไมถึงพูดว่าจะออก ไปจากฉัน?ทำไมถึงรับเช็คเงินของพจริ นทร์ ? ! ”

เมื่อได้ยินคำพูดที่แฝงไว้ด้วยความโกร ธของสุมิตรจันวิภาจึงได้สติขึ้นมาไม่สน ท่าทางตอนนี้ของบทั้งสองคนเธอจ้อง มองดวงตาของสุมิตรกลับอย่างไม่น้อย หน้าพูดออกมาด้วยความโกรธ ฉันต่าง หากที่ต้องถามนายว่ามันเกิดอะไรขึ้น ! อยู่ดีๆทำไมถึงโกรธขนาดนี้นายถาม ฉันไปจะมีประโยชน์อะไรนายไปถามพ จรินทร์สิ ! เธอให้เช็คฉันมาเอง ! ไม่ใ ช่ฉันให้เธอเอามาให้ ! นายจะพุ่งความ โกรธมาที่ฉันทำไม ! ”

ความปรารถนาที่พึ่งร้อนขึ้นมาตอนนี้มัน ได้ถูกความโกรธมาแทนที่แล้วจันวิภาผ ลักสุมิตรออกดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองจน แน่น

สุมิตรถูกผลักไปข้างๆโดยไม่ทันตั้งตัวเ ขาดึงมือจันวิภาเอาไว้อย่างรวดเร็วมอง ตาเธอ”แม้ว่าเขาจะให้เธอเธอก็รับไม่ไ ด้เธอเป็นเลขาของฉันนะมีสิทธิ์อะไรถึง ไปฟังคำพูดของคนอื่น !

จันวิภาได้ยินคำพูดของสุมิตรจนใบหน้า ยุ่งเหยิงเธอคะคอกไปทางสุมิตรอย่างไ ม่พอใจ”ทำไมฉันจะรับไม่ได้?ให้ฉันอยู่ ต่อเพื่อมองดูพวกนายพลอดรักกันมอง พวกนายกระหนุงกระหนิงกันน่ะหรอ? าฉันไม่ไปแล้วจะให้ฉันอยู่ต่อเป็นก้าวข วางคอหรอไง ! ”

เธอ……เมื่อได้ยินดังนั้นประกายตาขอ งสุมิตรสาดส่องเข้ามาสีหน้าผ่อนคลาย อยู่เล็กน้อยมองจันวิภาแล้วเอ่ยถามอย่ างจริงใจ“งั้นที่เธอสนใจเรื่องฉันกับพจ รินทร์ขนาดนั้นนั่นก็เพราะเธอชอบฉันใ ช่มั้ย? ”