ตอน206ธันวิภาจึงเข้าให้แล้ว

ตอนที่ 206 วันวิภาดึงเข้าให้แล้ว

บนถนนพจรินทร์ยิ้มออกมาอย่างสดใสเธอไปที่ทิวทัศน์ บนถนนและมักจะพูดอธิบายให้สุมิตรฟังอยู่เสมอ สุมิตรคุณดูสิ นี่คือ ใจกลางเมืองของเมืองของเราเป็นถนนที่คนเดิน พลุกพล่านที่สุดผู้คนที่มารวมตัวกันที่นี่มาจากแต่ละประเทศทั่ว ทุกทิศทางคนที่สามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้ก็จะต้องมีเงินเป็นร้อย ล้านขึ้นไป…

“สุมิตรคุณดูที่พวกเราผ่านไปก็คือสถานที่ท่องเที่ยวที่ มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองBคุณดูฝูงชนที่อยู่ทางด้านนั้นตอนนี้ เป็นฤดูท่องเที่ยวก็เลยมีคนมาเที่ยวเยอะแยะเต็มไปหมด……

คำที่พจรินทร์เรียกสุมิตรจากเดิมคือประธานสุมิตรได้ เปลี่ยนเป็นสุมิตรจันวิภาไม่รู้เลยว่าเธอสนิทสนมขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่ผิวหน้าต้องหนาขนาดไหนกัน

พจรินทร์พูดคุยกับสุมิตรไม่หยุดหย่อนแม้ว่าจะไม่มีเรื่อง พูดเธอก็หาเรื่องพูดออกมาจนได้จันวิภาสงสัยว่าเธออยู่ฝ่าย โฆษณาชวนเชื่อหรือฝ่ายการตลาดกันแน่พูดได้ถึงขนาดนี้ฉัน วิภาก็แพ้ให้กับเธอแล้ว

แต่ท่าทางของสุมิตรนั้นดูเย็นชาและไม่แยแสเธอต้องรักษาท่าทางที่กระตือรือร้นเอาไว้พูดออกมาไม่หยุดหย่อนหลัง จากที่ขึ้นรถมาแล้วก็พูดไม่หยุดมาโดยตลอดทาง

สุมิตรฟังจนหูยานเขาอดไม่ได้ที่จะส่งไปให้พจรินทร์ หนึ่งขวดเมื่อพจรินทร์เห็นเช่นนี้จึงคิดว่าสุมิตรกำลังเป็นห่วง ตนเองหน้าจึงแดงขึ้นมาอย่างไม่มีทางเลี่ยงรับน้ำมาด้วย ท่าทางที่เป็นอายอยู่เล็กน้อยแล้วพูดออกไปด้วยเสียงที่เบา มิตรขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรเธอพูดจนเหนื่อยแล้วก็ดื่มน้ำเถอะพักสักหน่อย เมื่อถึงที่แล้วฉันจะเรียกเธออีกครั้ง สุมิตรพูดด้วยท่าทางที่ อดทนอันที่จริงแล้วความอดทนของเขา ใกล้ที่จะถูกพจรินทร์ ทำลายเข้าเสียแล้วหากยังฟังเธอพูดพร่ำต่อไปอีกเช่นนี้สุมิตร จะต้องบ้าแน่ๆ

อย่างไรก็ตามคำพูดของสุมิตรได้กลับกลายแปรเปลี่ยน เป็นความห่วงใยจากในหูของพจรินทร์เธอดื่มน้ำอย่างเบิกบาน ใจแล้วรู้สึกว่าน้ำมีรสชาติที่หวานเธอจ้องมองสุมิตรแล้วเอ่ย ปากพูดออกมาอย่างมีความสุข ไม่เป็นไรหรอกสุมิตรฉันไม่ เหนื่อยฉันยังพูดเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวของเมือง ให้คุณฟัง ต่อได้..…….

“ไม่เป็นไรสุมิตรพูดด้วยท่าทีที่อดกลั้นจนถึงขีดสุด เธอ ไม่ต้องพูดแล้ววันหน้ายังมีอีกไม่ต้องรีบพูดเรื่องพวกนี้หรอก”

“ก็ได้….หลังจากที่พจรินทร์ผ่านความตื่นเต้นมาแล้วก็ได้ รู้สึกว่าตนเองพูดเยอะเกินไปหน่อยภาพที่เย็นยะเยือกล่มสลายลงทันทีเธอไอออกมาเบาๆนั่งตัวตรงและกลับไปในช่วงเวลาที่ เยือกเย็นและสุขุมทันที

จันวิภานั่งเงียบๆอยู่ทางเบาะหลังจู่ๆเธอก็เห็นใจและ เข้าใจสุมิตรที่ต้องอยู่ด้วยกันกับคนที่มีนิสัยที่แตกต่างกันมาก ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอก็คงจะบ้าเหมือนกัน

ในเวลาต่อมาแม้ว่าในบางครั้งพจรินทร์จะไม่ได้หาเรื่อง อะไรมาพูดแต่ก็ไม่ได้อยู่บนรถบ่อยขนาดนั้นเพื่อรักษาความ เยือกเย็นเอาไว้ขั้นตอนของการรับประทานอาหารทั้งหมดต่างก็ มีแค่เธอคนเดียวที่พูด

จันวิภารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความอดทนของสุมิตรกำลัง ลดลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ทั้งสองคนรับประทานอาหารเสร็จ แล้วก็ได้เดินออกไป

ตามมารยาทสุมิตรส่งเธอมารับประทานอาหารแล้วก็ต้อง ส่งเธอกลับบ้านด้วย โชคดีที่พจรินทร์พูดมาตลอดทั้งวันจน เหนื่อยระหว่างทางกลับบ้าน ในที่สุดเธอก็สามารถนั่งอยู่อย่าง เงียบๆได้

หลังจากที่ส่งพจรินทร์จนถึงบ้านแล้วสุมิตรกับจันวิภา ถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ ปฏิกิริยาของจันวิภานั้นแข็งก ระด้างอย่างถึงที่สุดพริบตาที่รถสตาร์ทเธอก็ได้ส่งเสียงออกมา อย่างปวดร้าว บ้าเอ้ยเธอไปสักที! ฉันทรมานแทบตาย!
เมื่อได้ยินคำพูดของจันวิภาความอดทนของสุมิตรก็สลาย หายไปเกือบครึ่งเขารู้สึกน่าขำขัน เธอเหนื่อยอะไรคนที่อยู่ตรง ข้ามกกับเขาคือฉัน

“นายยังจะมาพูดอีก! “เมื่อได้ยินดังนั้นในวิภาจึงทิ้งตัวลง นั่งทันทีจ้องมองสุมิตรที่นั่งอยู่บนที่นั่งขนขับอย่างรังเกียจแล้ว พูดอย่างโมโห เพราะนายนั่นแหละ! แกล้งทำเป็นโง่! ฉัน อยากกลับโรงแรมก็ไม่ยอมให้ฉันกลับยังจะลากฉันไปช่วยด้วย

เสียงบ่นของจันวิภาสุมิตรที่กำลังฟังอยู่นั้นรู้สึกสบาย อารมณ์เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างย่ามใจ ถ้าฉันปล่อยให้เธอไป ใครจะมาแก้เบื่อให้ฉันล่ะเธอยอมที่จะให้เจ้านายของเธอโดน คนอื่นทิ้งระเบิดใส่จนตายเลยหรือไง?”

“นายยังจะมาพูดอีก! “จันวิภาโกรธเธอกระแทกเข้าไปที่ เก้าอี้เบาะหลังของสุมิตรอย่างแรงตะโกนพูด ต้องโทษนาย แหละ! พูดอะไรว่าฉันใช้ความสมพันธ์ที่ใกล้ชิดเข้ามาอีก หน้าของฉันอยู่ตลอด! เห็นฉันขายหน้าแล้วนายมีความสุข มากหรือไง?สุมิตรนายมันขยะจริงๆ! สารเลว!

“ฉันเป็นขยะ?สารเลว?” คำพูดของฉันวิภาทำให้สุมิตรอึ้ง ตะลึงค่าพูดที่เขาพูดออกมานั้นจึงไม่ได้มีความสุขมากนัก ฉัน คิดว่าเธอจะขอบคุณฉันเสียอีก………เธอไม่เห็นสายตาที่ เคียดแค้นของเขางั้นหรอถ้าฉันไม่พูดออกไปอย่างนั้นเธอคงจะ ถูกมองเป็นศัตรูไปนานแล้วยกขึ้นมาแล้วก็ลงไปทอดในหม้ออีกครั้ง”

“ทำไมนายถึงพูดได้น่ากลัวขนาดนี้! “แม้ว่าในวิภาจะไม่ เข้าใจแต่คำพูดของสุมิตรได้ขจัดความเข้าใจผิดของเธอที่มีต่อ เขาไปจนสิ้นเธอโทษสุมิตรต่างๆนาๆ ถ้าไม่ใช่นายใครจะ ทำให้คนอื่นระเบิดออกมากันล่ะ? พูดไปแล้วต้นเรื่องทั้งหมดมัน อยู่ที่นายนั่นแหละถ้าไม่ใช่เพราะนายไปเด็ดดอกไม้เอาไว้เธอก็ คงจะไม่เห็นฉันเป็นศัตรูความรัก! ”

จันวิภาพูดเสียจนใบหน้าดูหดหู

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่สุมิตรได้ยินคำพูดของเธอแล้วจะ กลับดีใจสลัดความไม่พอใจเมื่อครู่นี้ทิ้งไปจนหมดเขาหันหน้า กลับมามองจันวิภาอย่างสนอกสนใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ หยอกล้อ ทําไม?เธอหึงหรอ?”

หา?เธอ? นภา ง?

เหมือนกับจัน ภาได้ยินคำพูดที่น่าหัวเราะเข้าใบหน้าเธอ ดูโกรธแล้วหยิบลูกกวาดจากในกระเป๋าเด็กออกมาฉีกซองของ มันออกแล้วอมไว้ในปากแล้วพูดด้วยสีหน้าที่แล้วจะทำไม” โทษ ที! ฉันกินลูกกวาดไม่ได้กินน้ำส้มสายชู! “น้ำส้มสายชู ในที่นี้ หมายถึง งหวง)

สุมิตรไม่เชื่อยังคงเยาะเย้ยจันวิภาต่อ ฉันก็แค่ล้อเล่น เท่านั้นเองเธอจะจริงจังทำไมหรือว่า…ฉันพูดถูกจริงๆ?

“พูดไปแล้ววันนี้ตอนที่เจรินทร์พูดว่าเธอเป็นมือที่สามฉันคิดถึงวิธีนั้นจริงๆ อยากจะให้เธอมาเป็นมือที่สามของ ฉัน…..เป็นไงจันวิภาคแนะนำของฉันเยี่ยมเลยมั้ย?”

.สุมิตร

จนวิภาคาดไม่ถึงเลยคำพูดนี้มันช่างชั่วร้ายได้ถึงขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกพ่นออกมาจากปากของสุมิตรได้ง่ายๆ หรือ เขาไม่เคยคิดถึงมันมาก่อนกันแน่ว่าตอนที่เขาพูดประโยคนี้ ออกมามีความเสียหายมากน้อยเพียงใดต่อผู้อื่น

ครั้งนี้จนวิภาโกรธเข้าจริงๆเสียแล้วเธอตะโกนชื่อของสุ มิตรออกมาด้วยความโกรธท้ายที่สุดจึงพบว่าไม่รู้ว่าควรจะด่า เขาอย่างไรดีจึงทำได้เพียงแค่ตบประตูแล้วตะคอกพูดใส่ มิตร”หยุดรถเดี๋ยวนี้! ฉันจะลง! ”

สุมิตรอึ้งตะลึงเขาส่องกระจกมองจันวิภาที่นั่งอยู่ทางด้าน หลังแล้วเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ จันวิภานี่เธอ หมายความว่าไง…….โกรธหรอ?”

ที่แท้เขาก็ตาบอด!

เมื่อเห็นว่าสุมิตรไม่หยุดรถในวิภาโกรธเสียจนตาแดงเธอ กระแทกประตูอย่างรุนแรงจากนั้นจึงพูดกับสุมิตรด้วยสีหน้าที่ เปี่ยมไปด้วยความโกรธและเที่ยงธรรม สุมิตร! ถ้าจะล้อเล่นก็ ต้องมีขีดจำกัดกันบ้าง! ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่เมือง ฉันไม่ได้พูด อะไรฉันไม่มีทางที่จะเป็นมือที่สามของใครแน่! ทำไมนายต้อง หยิบเรื่องนี้มาล้อเล่นด้วย! นายเคยคิดถึงความรู้สึกของฉัน บ้างไหม? ! “