ตอนที่ 49 ผมจะรอคอยการโต้ตอบของเธอ

ยืนอยู่ในสระน้ำ จันวิภาถึงกับตกใจเมื่อพบว่าน้ำในสระนี้ ท่วมถึงแค่หน้าอกของตนเองเท่านั้นเอง ยังถือว่าดี จึงถอน หายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันที “สุมิตร นายอย่าคิดนะว่า เรื่องแค่นี้จะเป็นอุปสรรคต่อฉัน ฉันจะต้องทำให้สำเร็จให้ ได้! ”

พูดจบ จันวิภาจึงเริ่มค่อยๆเคลื่อนที่ในน้ำอย่างช้าๆ หาส ร้อยข้อมือ แต่ทันใดนั้นเอง เท้าก็ได้ลื่นไถล จึงสูญเสียการ ทรงตัวอย่างฉับพลัน ที่แท้เธอกำลังเดินเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุด ในสระน้ำ

“อุ….ช่วยด้วย…. จันวิภาอุทานขึ้นมาทันที น้ำในสระ ใกลทะลักเข้าสู่ปากและจมูกของเธอทันที ทำให้เธอยากลำบาก ยิ่งขึ้นไปอีก

ดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย ในสมองของจันวิภาแวบหน้า ของพ่อบังเกิดเกล้าขึ้นมาทันที “พ่อ..”

น้ำในสระทะลักเข้าสู่ปากของเธอ ดวงตาทั้งสองของจัน วิภาเริ่มมืดลง แล้วจมลงสู่ก้นสระ….

ในเวลานี้ สุมิตรที่ยืนซ่อนตัวอยู่ตลอดอย่างไม่แยแสในที่ ที่ไม่ห่างไกลมากนัก ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา เขาไม่รู้เลยว่าจันวิภา ว่ายน้ำไม่เป็น เพียงแค่อยากจะเห็นเธอจนหรอกเหมือนกับไก่ที่ อยู่ในหม้อ

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่สระน้ำกลับคืนสู่ความเงียบสงบ สุมิตรจึงผวาใจอยู่เล็กน้อย ภายในใจแน่นขึ้นมา “มันยากนัก หรือไงที่จะไม่เกิดเรื่อง?”

หัวใจยิ่งเต้นเร็วขึ้นอีก ไม่รู้ทำไม สุมิตรถึงรู้สึกหวาดกลัว เขารีบที่จะก้าวเท้าไปทางสระน้ำอย่างรวดเร็ว จ้องมองดูน้ำใน สระก็ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นจึงไม่

คิดอะไรให้มากความ แล้วรีบประตูลงไปในสระทันที!

จันวิภา ผู้หญิงเซ่อซ่าคนนี้ การล้างแค้นของเขายังไม่ถึง จุดจบ เขาไม่ยอมให้เธอตายแน่! ! !

เพียงไม่นาน สุมิตรก็ได้ลาดจันวิภาที่ตกอยู่ที่ก้นสระน้ำขึ้น มา จ้องมองร่างกายที่เปียกชุ่มอยู่ข้างฝั่ง เสื้อผ้าที่เปียกจนแนบ ชิดติดกับเรือนร่างของจันวิภานั้นทำให้ดูสง่างามน่าและ หลงใหลเป็นอย่างมาก เขาจึงรู้สึกกระหายอยู่ในลำคอ

แต่ทว่าในเวลานี้จันวิภากลับยังคงสลบไสลอยู่ ตบไปที่ ใบหน้าของเธอ หลังยากยืนยันว่าเธอไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิต สุ มิตรจึงขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วอยากจะอุ้มเธอกลับเข้าไปในบ้าน

แต่ทว่าตอนนี้ จันวิภาที่กำลังสลบอยู่นั้นเริ่มเอ่ยปากพูด

ขึ้นมาเบาๆ “แม่..”

แม่? !

สุมิตรตกตะลึง สีหน้าหม่นหมอง จากนั้นจึงยิ้มออกมา

อย่างเยาะเย้ย

ผู้หญิงคนนี้ยังจะนึกถึงแม่บังเกิดเกล้าที่เป็นเหมือนกับ โสเภณีนั่นอยู่อีก…เมื่อคิดเช่นนี้ สมิตรคลายมือของเขาออก ทิ้งเธอไว้ และไม่คิดที่จะอุ้มเธอกลับเข้าไปในบ้านอีก

“อ่อก..เจ็บ…แค่กๆ.” จันวิภาล้มลงอย่างอย่าง

เจ็บปวด ไอขึ้นมา และแสดงออกถึงความเจ็บปวด

สุมิตรเหลือบมองจันวิภา ไม่แยแสความเจ็บปวดของเธอ หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นและหันตัวเดินไป

จันวิภาหมดสติอยู่บนฝั่ง รู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วทั้งตัว และไม่มีใครที่จะมาช่วยเธอเลย ท้ายที่สุด เธอจึงถูกความ หนาวเหน็บปลุกให้ตื่น

มือทั้งสองโอบกอดตัวเอง จันวิภาลืมตาขึ้นมาด้วยความ สับสน ทันใดนั้นจึงนั่งหมอบลงไปอยู่ที่ข้างสระน้ำร่างกายสั่น เทา ฟันกระทบกันเสียจนมีเสียงดังแกรักๆ

มองไปรอบๆ จันวิภาคิดถึงเรื่องที่ตนเองจมน้ำ แต่กลับ ไม่รู้ตัวตนเองถูกใครช่วยชีวิตขึ้นมาจากในน้ำ

เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงนึกถึงเรื่องสร้อยข้อมือขึ้นมาทันที ดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เวลาที่ตกลงกับสุมิตรได้ผ่านพ้นไปแล้ว พนันของเขา เธอทำมันไม่สำเร็จ ค่าเล่าเรียนนั่น….ดูเหมือน ว่าจะเอามาไม่ได้เสียแล้ว..

คิดถึงตรงนี้ จันวิภาคุกเข่าอยู่ริมสระน้ำ หงุดหงิดเป็นที่สุด เธอรู้สึกทุกข์ระทมเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีใครช่วยเธอ เธอไม่รู้จะไป ทางไหนดีและก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

ก้มศีรษะลง จันวิภาร้องไห้ออกมา ร้องให้อย่างไม่สนใจ อะไรทั้งสิ้น

ดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองจันวิภาจากด้านหลัง สุมิตรจ้องมองดูอย่างเยือกเย็น และยิ้มที่มุมปากอย่างไม่แยแส ผู้หญิงสกปรกคนนี้เหมือนกับแม่ของเธอจริงๆ มันเป็นเพียงแค่ การเล่นละครที่เลวทรามต่ำช้าก็เท่านั้นเอง

แต่ทว่า แม้ว่าในใจจะคิดเช่นนั้น แต่สุมิตรกลับเดินมายัง ข้างๆของจันวิภา ยินอยู่ข้างหลังเธอ

รู้สึกเหมือนมีเงาคนกำลังปกคลุมอยู่ ดวงตาของจันวิภาที่ แดงแต่หันกลับไปมอง พอเห็นสุมิตร จึงหันหน้ากลับมาทันที แล้วปาดน้ำตา ดื้อดึงที่จะไม่ยอมให้เขาเห็นความอ่อนแอของ ตัวเอง

“เป็นไร? แพ้พนันหรอ?” สุมิตรหรี่ตาลง น้ำเสียงเต็มไป ด้วยความเย้ยหยัน

จันวิภากัดฟันพูดขึ้นมาทันที “แม้ว่าจะไม่ต้องพึ่งนาย ฉันก็ จะไปเข้าเรียน นายทำใจให้สบายเถอะ! ”

“นี่เธอ…” สุมิตรถูกจันวิภายั่วโมโหได้สำเร็จ เขาพูดขึ้น มาอย่างโกรธแค้น “จันวิภา ผมจะบอกเธอนะ ถ้าเธอยอม แพ้ผมล่ะก็ ชีวิตอาจจะดีขึ้นมาหน่อย”

จันวิภาลุกขึ้นยืนทันที “ฉันไม่ยอมก้มหัวให้นายแน่นอน

นายมันหัวใจตายด้าน! ” เธอพูดจบ ก็เตรียมที่จะหันตัวเดินจากไป “เธอเป็นผู้หญิงของผม ถ้าผมไม่อนุญาต คิดว่าจะเดินออก ไปได้งั้นหรอ?” สุมิตรโกรธยิ่งขึ้นไปอีก เขายื่นมือออกไปดึงจัน วิภากลับมา แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าจะกลับกลายเป็นฉีก เสื้อผ้าของเธอแทน เสื้อผ้าได้ถูกฉีกออกเป็นชิ้นใหญ่ทันที เผยอ อกมาให้เห็นไหล่ที่ขาวจั๊วะและเย้ายวน

จันวิภาตกใจในทันที รีบใช้มือปิดหน้าอกของตนเองเอา ไว้อย่างรวดเร็ว และตระโกนขึ้นมา “สุมิตร นายนี่มันสารเลว จริงๆ ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้ากระต่ายกระวนกระวายมันก็กัด คนได้! ”

พอสุมิตรได้ยิน จึงยิ้มขึ้นมาทันที “ใช่หรอ? งั้นเธอลองกัด ดูสักหน่อยสิ? ฉันจะรอคอยการตอบโต้ของเธอ! ”

“นาย..” จันวิภาโกรธเสียจนตัวสั่น แต่กลับพูดไม่ออก

แม้แต่คำเดียว

ไม่รู้ว่าเพราะความดื้อดึงของจันวิภาหรือเปล่า ถึงทำให้สุ มิตรเปลี่ยนใจ เขาหยิบบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋า โยนไป ทางด้านหน้าของเธอ แต่กลับพูดเยาะเย้ยอย่างอดไม่ได้ “ไม่ว่า จะอย่างไง เธอก็เป็นผู้หญิงของผม ผมไม่สามารถให้เธอออกไป ขายตัวเพื่อเงินได้ มันทำให้ผมขายหน้า! ”

พูดจบ เขาก็หันตัวแล้วเดินจากไป

จันวิภายืนงุนงงอยู่ที่เดิม มองไปยังแผ่นหลังของสุมิตรที่ ทั้งสูงตรงและเรียวยาวค่อยๆไกลออกไปจากนั้นจึงได้สติขึ้นมา

มองไปที่บัตรเครดิตที่อยู่บนพื้นอยู่นาน ในที่สุดจันวิภาก็ กัดฟันแล้วหยิบมันขึ้นมา จับมันเอาไว้อยู่ในมือ แล้วพูดกับ ตนเอง “นี่ถือเป็นการยอมแพ้หรอ..นับ.ไม่นับ.ไม่ ไม่ นับ จันวิภา เธอเพียงแค่อดทนอยู่ชั่วคราวเท่านั้น.”

ความอดทนชั่วคราว มักจะมีวันหนึ่ง ที่ความอัปยศเหล่านี้ จะต้องส่งคืนกลับไปหาสุมิตรทั้งหมด!

คิดเช่นนี้ เพื่อปลอบใจตนเอง จันวิภาชูกำปั้นของเขาขึ้น มาเพื่อให้กำลังใจตนเอง จากนั้นจึงเก็บบัตรเครดิตเข้ากระเป๋า