ตอน136ทำไมไม่บอกความจริงให้ฉัน

ตอนที่136 ทําไมไม่บอกความจริงให้ฉัน

พอนึกถึงตรงนี้ ข้างในใจฉันวิภาก็สับสนมาก

สุมิตรกอดจนวิภาไว้ เขามอตาในวิภาไว้เหมือนกับถาม

จันวิภามองสุมิตรอย่างพูดไม่ถูก ทันใดนั้นก็ไม่รู้

ว่าจะตอบยังไง

หรือว่าสุมิตรรู้แล้วว่าเธอคือแมวป่าตัวน้อย

เห็นว่าในวิภาไม่ตอบ สุมิตรหันตัวกลับมาแล้วทักเธอไว้

จ้องไปที่ตาเธอ ซักถาม : * บอกมา เธอคือผู้หญิงที่อยู่ใน โรงแรมวันนั้นใช่ไหม หยกที่ทำให้นั้นก็เป็นของเธอใช่ไหม?! แมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อย?”

สายตาสุมิตรตื่นเต้นเล็กน้อย สายตาที่แจ่มใส ณตอนนี้ นอกจากตัวเธอมีกลิ่นเหล้าแรงไปหน่อยแล้ว ที่เหลือดูเหมือน เป็นคนปกติไม่มีอะไร

หัวสมองของจันวิภาว่างเปล่ ทั้งตัวแข็งหมดเหมือนกับ

โดนฟ้าผ่า สมอง ชัตดาวแล้ว

ที่จริงแล้วสุมิตรรู้หมดทุกอย่าง ฉะนั้นเขาเลยดื่มเหล้าเยอะ ขนาดนี้ สุดท้ายแล้วค่อยมาซักถามเธอหรอ?

แต่ว่าสุมิตร รู้ความจริงของเธอ เสียใจไหม เจ็บปวดไหม? มโนธรรมถูกสาปแช่งหรือไม่?

รู้สึกเจ็บปานตายใช่ไหม รู้สึกผิดต่อฉันมากใช่ไหม?

จันวิภาปิดปากไว้แน่นมาก ไม่พูดอะไรสักคำแล้วจังหน้า

สุมิตรไว้ สายตาเย็นชา

พูด พูดเร็วๆ!”

เห็นว่าในวิภากำลังหลบตัวเอง ในสถานการณ์ที่รีบร้อน นั้น สุมิตรก้มหัวลงไปจูบจนวิภา เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อเธอ อยากจะดึงเสื้อเธอมาให้หมด หน้าตาอย่างกับจะเอาเธอตรงนี้

เลย

หากเธอไม่พูด ผมก็จะบังคับคุณพูดออกมา “ สุมิตร เย็นชามาก พอพูดจบ เสื้อของจันวิภาก็ถูกสุมิตรดึงลงมาครึ่ง หนึ่ง ไหล่ที่ขาวอ่อนได้โผล่ออกมา

สุมิตรเอาหน้าไปวางตรงไหล่เธอ กัดไปตรงจุดที่เธอรู้สึก ไว คอยๆเลื่อนลงมาจากจากไปจนถึงจุดที่ออุ่นนุ่ม

กระเบื้องปูพื้นในยามค่ำคืนจะเย็นกว่าปกติ ใจของฉัน วิภาก็เป็นเหมือนกัน เธออยากจะใช้แรงทั้งหมดดันสุมิตรที่อยู่ บนตัวธอออกไป แต่สุมิตรเหมือนกับหินกันไม่ออก

เธอไม่สามารถที่จะดันผู้ชายคนนี้ได้

ในความรู้สึกท้อแท้ทำไรไม่ได้ ข้างในใจจนวิภาโกรธจน เป็นไฟ ก็นึกได้ว่า ในช่วงเวลาตั้งครรภ์ห้ามมีเพศสัมพันธ์กัน มันจะไม่มีลูก เธอโกรธมากจนตะคอกออกมา: ” ใช่ ผู้หญิงในโรงแรมวันนั้นก็คือฉันเอง หยกก็เป็นของฉัน และฉันก็รู้ว่าน วาระไม่ใช่ผู้หญิงที่นายหา ฉันรู้หมด แต่นั่น? สุมิตร แล้วมันจะมี ประโยชน์อะไร?!”

เสียงตะคอกของจีนวิภาได้หยุดลง เขาจ้องมองจันวิภา อย่าเจ็บปวด มีสับสน ไม่โกรธแค้น

“แล้วทำไมคุณไม่บอกผม?” สุมิตรถาม

” บอกกับนายแล้วจะมีประโยชน์อะไร……” ในวิภามอง หน้าสุมิตรอย่างไม่มีสีหน้าใดๆ แล้วหัวเราะอย่างเย็นชา

“นายจะเชื่อฉันหรอ? นายเชื่อฉันหรอ ? ฮาๆๆ……ตลก

ตลกจัง สุมิตรนายรู้ไหมว่าฉันเกลียดนายมากแค่ไหน ? ฉัน เกลียดนายตั้งแต่แรกแล้ว ฉันเกลียดแม้แต่กระทั่งเด็กในท้อง ฉันเป็นของนาย ฉันเกลียดนายที่ไม่เคยเชื่อฉัน ฉันเกลียดนาย ที่นายทำให้พ่อกับพื้นราวิชญ์ตาย ฉันเกลียดนายมากขนาดนี้ ฉันเกลียดจนอยากจะหักกระดูกนาย กินเนื้อนาย ดื่มเลือดนาย บร่างกายนายไม่เหลือชิ้นดี!!!

จันวิภาพูดไป เริ่มต่อสู้รุนแรงขึ้น ลองที่จะดันสุมิตรที่อยู่ บนตัวเธอออก: “สุมิตร! นายหลีกเดี๋ยวนี้! อย่ามาแตะต้องตัว ฉัน!”

ที่จริงก่อนจะมา เขาเริ่มหายเมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าควรจะปลีก ปากพูดเรื่องนี้ยังไงกับวันวิภาดี ก็เลยแกล้งเมาเพื่อจะเข้าใกล้

เธอ

บรรยากาศเงียบสงบไปสักพัก สุมิตรแอบถอดหายใจใส่เสื้อที่เขาดึงออกมาให้กับนวิภาอย่าออนโยน แล้วก็อุ้มเธอ ไปไว้บนเตียง เสียงคำพูดมีความรู้สึกผิด ซ่อนอยู่ ” ขอโทษ………….……….

ตอนกลับไปเขานึกอะไรได้มากมาย เข้าใจว่าเรื่องบาง อย่างเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ รู้ว่าเด็กในท้องของ นวิภาเป็นของเขา และยังเอาครั้งแรกของเธอให้กับเขา มิตรคิด ตัวเองจะผิดต่อจนวิภาไม่ได้

ก็เลยตัดสินใจว่าไม่ว่ากันวิภาจะเกลียดเขามากแค่ไหน เขาก็จะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิด กล้าที่จะประเชิญหน้ากับปัญหา

เขา ทำผิดต่อกันวิภามามากพอแล้ส จะผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่ได้

แต่ในวิภาไม่ได้คิดแบบนี้ เห็นว่าความจริงได้เผยออกไป สุมิตรรู้หมดทุกอย่าง ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการหย่า ร้างกัน

หัวเราะเยาะเย้ยแล้วพูด คำขอโทษไม่จำเป็นต้องพูด นายให้ฉันไปจากนายตอนนี้

จนวิภาหัวเราะอย่างเย็นชา

เป็นวิธีที่ตอบแทนที่ดีที่สุดให้กับฉัน

ฉันจันวิภาไม่ต้องการทั้งนั้น

ทำไมต้องเอ่ยเรื่องที่จะจากกันอีก

คำพูดหวานไม่จำเป็น

จันวิภา” สุมิตรแทรกขึ้นมา สีหน้าเขาดูมืดมน จ้องหน้า เธอเราพูดอย่างจริงจัง ” ใช่ ผมรู้ ผมก็ยอมรับว่าผมเคยทำพ่อและนราวิชญ์ให้คุณเสียใจ ผมก็รู้สึกผิดต่อคุณ! แต่ยังไงผมก็ เป็นพ่อของเด็ก คุณจะให้โอกาสผมอีกครั้งเพราะลูกไม่ได้เลย หรอ ให้ผมมีโอกาสที่จะได้ชดใช้!

“ถุย!” จันวิภาโยนหมอนไปที่สุมิตรอย่างแรง ใบหน้าดู โหดเหี้ยมเหยียบหยาม “สุมิตร! นายอย่ามาตอแหลต่อหน้าฉัน เลย! นายก็บอกไม่ใช่หรอว่านายก็เกลียดฉันมาก! นายบอก เองไม่ใช่หรอว่าจะให้บ้านฉันถ่ายโทษด้วยเลือด! ไหนสาบาน ว่าจะไม่ปล่อยบ้านฉันไปเด็ดไง! คำพูดที่นายเคยพูดไว้ ถูกนาย นทิ้งไปไหนหมด?! พ่อของเด็กในท้อง……. หรือว่านายก็ลืมแล้ว ครั้งก่อนอยู่โรงบาลนายคิดที่อยากจะกำจัดลูกในท้องฉันขนาด ไหน! เข้าใจฉันกับนราวิชญ์ผิดยังไง!” สุมิตร! นายยังจะหน้า ด้านอีกหรอ! นายไม่กลัวขายหน้า แต่ฉันอึดอัดแทนนาย!”

จนวิภาระบายแล้วระบายอีก ทำให้สุมิตรสีหน้ายิ่งอยู่ยิ่ง ไม่ดี ถึงกับยืนไม่ได้

“ใช่…….. เธอพูดถูก ผมผิดเอง สมน้ำหน้าผม! ” สีหน้า สุมิตร ตมาก เขามองในภาไว้ ในตาเต็มไปด้วยความเจ็บ ปวด “ แต่ว่า ผมไม่ได้รู้เรื่องเธอตั้งแต่แรก! ผมก็ไม่รู้ว่าเธอคือ แมวป่าตัวน้อยนั่น และผมก็ไม่รู้ว่าคุณเอาครั้งแรกของคนให้ ผม ฉะนั้นผมเลยเข้าใจคุณผิด…….. แต่มาวันนี้ผมรู้สึกผิดแล้ว คุณจะไม่ให้โอกาสผมแม้แต่ครั้งเดียวเลยหรอ?!

สุมิตรทำไมนายไม่ไปตาย?! ฉันเคยพูดให้ไหนไหม

ว่านวาระไม่ใช่เจ้าแมวป่าตัวน้อยที่นายตามหา แล้วฉันแค่พูด ให้หน่อยไหม ว่าฉันกับพื้นราวิชญ์เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วฉันเคยพูดไหม ฉันไม่ใช่ผู้หญิงร่านที่นายพูด!! ตอนนี้นายมาบ อกฉันว่านายรู้สึกผิดแล้ว นายมีสิทธิ์อะไร? นายมันไม่คู่ควรกับ การเห็นใจของฉัน