ตอน479ความจริงทั้งหมดเปิดเผยออกมาแล้ว

ตอนที่479ความจริงทั้งหมดเปิดเผยออกมาแล้ว

แค่มองเพียงแว๊บเดียวเปมิศาก็ช็อคไปเลยเธอพึมพำอย่าง ไม่อยากจะเชื่อว่า “นี่มัน…มัน…..

“นี่คือหลักฐานเปิดโปงคุณธามไง!”

“ฉันวิภาเธอจะเอาข้อมูลพวกนี้ให้ฉันงั้นเหรอ?”

“แน่นอนไม่งั้นฉันจะเอาไปทำอะไรได้จันวิภาตบไหล่เป มิคาเบาๆแล้วพูดต่อว่า “พวกนี้เป็นสิ่งที่เธอสมควรจะได้อยู่แล้ว เธอทุ่มเทเพื่อมันไปมากมายมันควรจะเป็นของเธอตอนแรกก็ อยากจะรอให้เธอหายดีก่อนแล้วค่อยให้แต่ในเมื่อได้มาแล้วก็ ให้เธอเลยแล้วกัน

“ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหมจันวิภาเธอทำได้ยังไงนะ?

จันวิภาหลบสายตาแล้วตอบว่า “ฉันก็ต้องมีวิธีของฉันสิเธอ ไม่ต้องรู้หรอกตอนนี้ก็แค่ส่งข้อมูลพวกนี้กลับไปให้สำนักงาน ใหญ่เธอก็จะได้สมปรารถนาซักที

“แต่สุมิตรเล่ห์เหลี่ยมเยอะจะตายฉันกลัวว่าจะส่งข้อมูล

พวกนี้ไปไม่ถึงน่ะสิ”
พอนึกถึงตอนคราวที่แล้วที่โดนสุมิตรหลอกใช้สีหน้าของ เปมิศาก็เย็นชาขึ้นมาทันที

“ไม่หรอกอินเตอร์เน็ตที่นี่ไม่ได้ถูกควบคุมดูอยู่เธอรีบส่ง ไปได้แล้วพอส่งไปแล้วก็โทรไปยืนยันก็ได้นะเพื่อป้องกันว่าจะ ไม่มีอะไรผิดพลาด

คำพูดของฉันวิภาทำให้เปมิศา ใจเต้นแรงเธอไม่ปล่อยให้ เวลาผ่านไปนานกว่านี้อีกต่อไปแล้วรีบเสียบUSBเข้าคอมไป แล้วก็พิมพ์บางอย่างลงไปบนคีย์บอร์ดอย่างขะมักเขม้น

ยิ่งเปอร์เซ็นต์บนหน้าจอใกล้จะสำเร็จมากเท่าไหร่ดวงตา ของเปมิศายิ่งร้อนรุ่มมากเท่านั้นทันทีที่หน้าจอมีแจ้งเตือนเด้ง ขึ้นมาว่า finishเปมิศาก็ผลอกดออกมาด้วยความดีใจ

“พยายามมาตั้งนาน ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว!

“อืมคุณธามก็จะได้เข้าสู่กระบวนการยุติธรรมซักที

ในสายตาของเธอดูแปลกไปเปมิศาพูดออกมาว่า คนที่ ต้องเข้าสู่การสืบสวนคงจะไม่ใช่แค่ธามหรอก

จันวิภานิ่งไปครู่นึงแล้วก็พยักหน้า ก็ใช่ยังไงเขาก็ไม่มีทาง ทำคนเดียวอยู่แล้วครั้งนี้ก็ถือว่าลากพวกมันมาลงโทษซะให้ หมด”

“แน่นอน”

“ใช่สเมื่อกี้นี้ฉันโทรหาคุณหมอแล้วถามเกี่ยวกับอาการ ของเธอเขาบอกว่าตอนนี้อาการของเธอดีขึ้นเร็วมากยาทาภายนอกก็ไม่ต้องทาแล้วพอถึงตอนนั้นฉันจะจัดการพาเธอไป ส่งบ้านเอง”

“แล้วสุมิตรจะเห็นด้วยเหรอ?”

จันวิภาเอามือตบอกอย่างมั่นใจ เรื่องนี้เธอไม่ต้องกังวล ไปฉันจัดการเอง

เปมิศามองหน้ากันวิภาอย่างจริงใจแล้วพูดว่า “ฉันวิภาเธอ ทุ่มเทเพื่อฉันมากเลยนะขอบคุณมาก

“ขอบคุณอะไรกันมันเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้วอีกอย่างถ้า ไม่ใช่เพราะตอนนั้นมิตรขัดไว้เธอก็คงจะได้สิ่งนี้ไปนานแล้ว แถมยังต้องมาพักรักษาตัวอยู่ที่นี่อีก

พอพูดถึงสุมิตรน้ำเสียงของจันวิภาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ไม่ว่าจะพูดยังไงฉันก็ต้องขอบคุณเธอแล้วก็รู้สึกเป็น เกียรติที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ

“เพื่อนเหรอ? ในพจนานุกรมของเธอเพื่อนนี่หมายถึงการ หักหลังรึเปล่า?”

พอมีเสียงหนึ่งดังออกมาจนวิภากับเปมิศาก็ตะลึงไป

ทั้งสองคนหันไปมองที่ประตูก็พบว่าสุมิตรยืนล้วงกระเป๋า กางเกงอยู่ที่หน้าเย็นชามาก

ทันทีที่เห็นสุมิตรเปมิศาก็รู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น แน่นอน
แต่ว่ายังดีที่เธอได้ส่งข้อมูลทั้งหมดไปให้สำนักงานใหญ่ แล้วไม่ว่านายจะพยายามทำอะไรก็ไม่ทันแล้ว

จันวิภาเงยหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจและถามว่า นายพูดแบบ นี้หมายความว่ายังไง?

“ถามคุณเปมิศาดูสิเธอน่าจะรู้ดีที่สุดนะ

เปมิสาหันหน้าไปอีกทางแล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฉัน ไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร

“หลักฐานก็ได้ไปแล้วยังจะแสดงละครอีกทำไมล่ะ?จันวิภา ก็หมดประโยชน์แล้วยังต้องใส่หน้ากากเสแสร้งเป็นคนดีต่อ หน้าเธออีกงั้นเหรอ?”

จนวิภาขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดแล้วพูดว่า “มิตรมีอะไร ก็พูดออกมาตรงๆอย่ามาอ้อมค้อม

“ในเมื่อเพื่อนของเธอคนนี้ไม่กล้าพูดงั้นเดี๋ยวฉันพูดแทน แล้วกันนะ” เขามองหน้าเปมิศาด้วยสายตาโหดเหี้ยมสุมิตรพูด ต่อว่า สิ่งที่เธออยากได้ไม่ใช่หลักฐานเปิดโปงของธามหรอก แต่เป็นของฉันต่างหากถูกไหม?”

เปมิศานิ่งเงียบไม่ตอบคำถามของสุมิตร

จันวิภามองสุมอตรด้วยสีหน้าช็อคเธอเอ่ยถามว่า เรื่องนี้ เกี่ยวกับนายยังได้เห็นๆอยู่ว่าธามทำร้ายเพื่อนของเปมิศา ทำให้เธอแค้นจนทำใจไม่ได้

“ก็ถูกเพื่อนเธอตายมันเกี่ยวกับธามอยู่แล้วแต่ว่าเธอก็น่าจะรู้ว่าสามเป็นคนของฉัน?

อะไรนะ?!

“ภารกิจครั้งนั้นคนสั่งการก็คือฉันพูดได้ว่าคนที่ทำให้ เพื่อนของเธอตายก็คือฉันดังนั้นคนที่เปมิศาอยากจะทำลาย คือสุมิตร!”

คำพูดของสุมิตรทำให้จนวิภาถอยหลังไปสองก้าวแล้วก็ หันไปมองหน้าเปมิศา เปมิศาจริงรึเปล่า?”

เปมิศายังคงเงียบไม่พูดอะไรออกมาซักคำ

“หลักฐานชัดเจนแบบนี้ยังจะต้องถามเธออีกเหรอ? ถ้า เอกสารพวกนั้นถูกเปิดโปงไปถามก็คงต้องตายส่วนฉันก็คง อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่นั่นแหละคือสิ่งที่เป้าหมายของเปมิศา ส่วนเธอเปมิศาหลอก ใช้เธอตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยเห็นเธอเป็น เพื่อนซะด้วยซ้ำ”

คำพูดของสุมิตรราวกับมีดที่ค่อยๆปักลงไปในใจของฉันวิภา

จันวิภาตัวแข็งทื่อแล้วมองไปที่เปมิศาเธอเอ่ยถามว่า รีบ ตอบฉันมา สิ่งที่มิตรพูดมันจริงไหม!

“เธอก็ได้ยินหมดแล้วไม่ใช่เหรอยังจะถามฉันอีกทำไม?

“ที่แท้ก็คือเรื่องจริง…

“ในเมื่อถูกเปิดโปงแล้วก็คงไม่มีเหตุผลให้ต้องเสแสร้งอีกต่อไปเปมิกาเชิดคางขึ้นแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า”สุ มิตรนายคิดว่านายสามารถปกปิดไว้ได้ไม่มีใครรู้ทัน เล่ห์เหลี่ยมของนายแต่ความจริงแล้วพวกตำรวจจับตาดูนายมา ตั้งนานแล้ว ไม่ช้าก็เร็วต้องมีซักวันนึงที่ลากคอนายเข้าคุกให้ ได้!”

“อย่ามาทำพูดว่าเพื่อความถูกต้องเลยที่เธอทุ่มเทชีวิต ขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อประชาชนหรอกแต่เพื่อความต้องการส่วนตัว ของเธอเองต่างหากแล้วอีกอย่างเพื่อที่จะทำภารกิจให้สำเร็จ เธอกลับหลอกใช้คนที่เป็นห่วงเธอมากที่สุด

พอพูดจบสุมิตรก็มองไปที่จันวิภา

เปมิศาหลบสายตาแล้วก็พูดนิ่งๆว่า เพื่อให้แผนสำเร็จ การเสียสละก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“เห็นรึยังเพื่อนที่เธอแคร์นักแคร์หนาไม่ลังเลซักนิดที่จะทิ้ง เธอแถมยังจะทำร้ายสามีเธอทำลายครอบครัวเธอพอพูดดีๆ เธอก็ไม่เชื่อต้องให้มาได้ยินกับหูตัวเองถึงจะยอมเชื่อนั้นสิ

จันวิภากัดปากแน่นดวงตาแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้น แล้วมองไปที่เปทิศา

แต่ว่าเปมิศากลับไม่มองหน้าจนวิภาเลยแม้แต่นิด

บางทีเธออาจจะรู้สึกผิดหรือบางทีอาจจะไม่แคร์เลยก็ได้

ดวงตาที่แดงก่ำเพราะความโมโหก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย ดวงตาไร้อารมณ์ความรู้สึกราวกับคนตายยังไงยังงั้น
“ปล่อยเธอไปเถอะ

ประโยคนี้ไม่ได้ทำให้แค่สุมิตรที่ตะลึงแต่แม้แต่เปมิศาเอง ก็ยังเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจในสิ่งที่ได้ยิน

“จนถึงตอนนี้เธอยังมองเขาเป็นเพื่อนอยู่อีกเหรอ?”

จันวิภาสายหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ฉันไม่ทนต่อการที่ โดนหักหลังหรอกนะแต่ว่าเพราะว่านายก็ทำร้ายเพื่อนของเธอ จริงแถมเอกสารนั้นก็ไม่ได้ถูกปลอมขึ้นมาถึงแม้ว่าไม่มีเปมิศา ยังไงก็ลบความจริงออกไปไม่ได้อยู่ดีสุดท้ายก็จะมีวันนึงที่คน อื่นจะมาเปิดโปงเรื่องนี้อยู่ดี

“ที่เธอพูดก็ถูกงั้นก็ปล่อยเธอไปแล้วคนเข้ามาไปเตรียมรถ มาส่งเธอกลับไป

เปมิศาเหลือบตาไปมองจันวิภาแว๊บนึงแล้วก็รีบหันกลับ มาแล้วก็พูดอย่างเย็นซาว่า เล่นใหญ่ซะจริงแต่ที่แท้ก็เตรียมนัก ฆ่าไว้แล้ว”