ตอน478ยังไงก็ต้องเลือก

ตอนที่478ยังไงก็ต้องเลือก

“แต่ว่ายังไงลูกก็ต้องเลือก

“จะเอาแบบนั้นจริงๆเหรอ?”

“ใช่”

“ถ้างั้นผม…”

ก่อนที่นิเวศน์จะบอกคำตอบออกไปจนวิภาก็ลุกขึ้นยืนแล้ว พูดว่า “อย่าลืมนะหม่ามี้ต่างหากคือคนที่คลอดลูกออกมาเลี้ยง ลูกมาคนเดียวจนโตขนาดนี้ถ้าเกิดว่าลูกไม่เลือกหม่ามีหม่าม ต้องปวดใจมากแน่ๆ

ในเมื่อวันวิภาพูดขนาดนี้แล้วนิเวศน์จะไม่เลือกก็เธอก็ไม่ ได้แล้ว

นิเวศน์ไหล่เที่ยวอย่างหมดแรงแล้วตอบว่า “โอเคผมรู้แล้ว ว่าควรทำยังไง

“ดีมากนี่สิลูกที่แสนดีของหม่ามี

จันวิภายิ้มอย่างพอใจพลางยื่นมือไปลูบหน้าผากของ นิเวศน์เบาๆ
สำหรับนิเวศน์แล้วจะหาข้อมูลหลักฐานของธามนั้นง่ายอ ย่างกับปอกกล้วยเข้าปาก

แต่หลังจากหาเจอล่ะจะมองหน้าสุมิตรยังไงดี?การทรยศ หักหลังเขาแบบนี้ถึงแม้ว่าเป็นลูกชายเขาก็เถอะยังไงก็ถือว่า เป็นคนผิดอยู่ดี

แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่รู้จะอธิบายกับจันวิภาว่ายังไงน่า ปวดหัวพอกัน

เฮ้อทำยังไงดีล่ะเนี่ย?

นิเวศน์นั่งครุ่นคิดอย่างหนักอยู่บนโต๊ะสมองน้อยๆของ นิเวศน์กลับต้องมาแบกรับเรื่องใหญ่ๆถึงสองเรื่องด้วยกัน

“ทำอะไรอยู่น่ะ?”

พอได้ยินเสียงจากด้านหลังนิเวศน์ก็รีบยืนขึ้นทันทีแล้วก็ หันไปยิ้มอย่างน่ารัก

“อ้อไม่มีอะไรหรอก…ผมกำลัง…เล่นเกมส์อยู่น่ะ

สุมิตรมองไปที่คอมพิวเตอร์ของนิเวศน์แล้วก็พูดว่า “อย่า เล่นเยอะนะมันไม่ดีต่อสายตา

“รู้แล้วครับ”

“เอาเวลาที่มาเล่นเกมส์ไปอยู่เป็นเพื่อนหม่ามีไม่ดีกว่าเหรอ?”
เฮ้อสิ่งที่หม่ามีอยากได้คือข้อมูลนั่นไม่ใช่การที่ให้ผมไป อยู่เป็นเพื่อนซักหน่อย

นิเวศน์ถอนหายใจอยู่ภายในใจแล้วก็พยักหน้าอย่างน่า รักๆ เออแล้วที่ปะมาหาผมมีธุระอะไรรึเปล่า?”

“ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญหรอกแค่อยู่ดีๆก็นึกเรื่องที่ไฟร์วอลล์ ของบริษัทต้องอัพเดตขึ้นมาได้เลยจะมาถามว่าลูกพอจะช่วยได้ ไหม”

“เรื่องเล็กเอามาให้ผมทำได้เลยรับประกันว่าจะไม่ให้ขาด

ตกบกพร่อง

สุมิตรพยักหน้าแล้วก็หันไปมองหน้าจอคอมพ์ของนิเวศน์ แล้วก็เดินออกจากห้องไป

ถึงแม้ว่าสุมิตรจะไม่ได้พูดออกมาแต่นิเวศน์ก็รู้แล้วว่าปะ

ของเขาต้องรู้อะไรบางอย่างแล้วแน่นอน

บางทีนิเวศน์อาจจะแค่ระแวงไปเองก็ได้

นิเวศน์ยกมือมาลูบหน้าผากตัวเองอย่างเคร่งเครียดแล้ว พูดว่า หันหน้าก็เจอมีดหันหลังก็เจอมีดนั้นก็ช่างมันแล้วกัน”

พอพูดจบนิเวศน์ก็หันหน้าเข้าคอมพ์กรอกรหัสเข้าไปเปิด

เอกสารแล้วก็ก้อปปิ้ลงUSB

“เรียบร้อย!”

นิเวศน์หายใจเข้าลึกๆพิงหัวไปกับหมอนตรงพยักเก้าอี้แล้วหลับตาลงเพื่อซ่อนความกังวลของตัวเองไว้

เปมิศาไม่ชอบพวกดอกไม้ใบหญ้าซะเท่าไหร่กลิ่นมันยังไม่ ต้องพูดถึงเลยเพราะฉะนั้นเธอก็เลยไม่เคยปลูกดอกไม้ไว้ที่บ้าน เลย

แต่พออยู่ในบ้านนี้แล้วนั้นเปมิศาก็ไม่มีสิทธิจะขัดขืนได้แต่ มองรอบห้องนอนของตัวเองที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้เต็มไป หมดแล้วก็หลีกหนีกลิ่นของมันไม่ได้ด้วยเหมือนกัน

จันวิภาที่ไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อยก็กำลังตั้งใจจัดดอกไม้ อย่างเต็มที่เธอหวังว่าดอกไม้พวกนี้จะทำให้เปมิศารู้สึกดีขึ้น

หลังจากตัดกิ่งดอกสุดท้ายเสร็จจันวิภาก็ปรบมือแล้วหัน

มายิ้มให้เปมิศา

“สำเร็จลุล่วง!”

เปมิศามองไปรอบๆสีหน้านิ่งเรียบแล้วก็พูดไม่ตรงกับใจ ออกมาว่า “สวยมากเลย

“เธอชอบก็ดีแล้ว จันวิภานั่งลงข้างๆเปมิศาเธอยิ้มจน ตาหยีแล้วพูดว่า รู้สึกว่าตอนนี้อาการเธอดีขึ้นมากเลยนะตอนนี้ หน้าเริ่มมีเลือดฝาดแล้วเนี่ย

“อืมหมอก็บอกเหมือนกันว่าฉันฟื้นตัวเร็วมากถ้าเกิดเป็น แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็ใกล้จะกลับมาเป็นปกติแล้ว
“เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆเลยแต่ว่าเธอต้องอย่าลืมนะว่าถึง มันจะอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ก็จะสบายใจเกินไปไม่ได้เพื่อ ว่าจะมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา

“ก็จริงอย่างที่เธอพูดครั้วหน้าฉันจะไม่…”อยู่ดีๆสีหน้าของ เธอก็ดูกระอักกระอ่วนเปมิศาฝืนยิ้มแล้วพูดต่อว่า “เฮอะเพราะ ว่าครั้งที่แล้วฉันไม่ระวังเลยทำให้การรักษาต้องนานขึ้นไปอีก

ในขณะเดียวกันจนวิภาก็ยิ้มออกมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

จันวิภายื่นมือไปจัดดอกไม้ต่อสายตามองไปยังที่ไกลๆ แล้วพูดว่า “เปมิศาเธอรีบหายไวๆเถอะถ้าเธอหายดีแล้วฉันมี ของขวัญชิ้นใหญ่จะมอบให้

“ของขวัญชิ้นใหญ่? ใหญ่แค่ไหนเหรอ?”

“ใหญ่พอที่จะทำให้เธออ้าปากค้างเลยล่ะ

“อืมถ้างั้นฉันจะตั้งหน้าตั้งตารอ เปมิศาทำท่าทางตื่นเต้น แล้วพูดทีเล่นทีจริงว่า เพื่อที่จะได้ของขวัญเร็วๆฉันจะต้องรีบ หายดีแล้วล่ะ”

จันวิภาหลุบตาลงสายตาเต็มไปด้วยความคลุมเครือเธอ หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ใช่สิเธอต้องพยายามเข้านะอย่าให้ ความพยายามที่ฉันไปหาของขวัญมาให้ต้องสูญเปล่า

อาการของจันวิภาดูแปลกมากบางทีก็ดูดีใจบางทีก็ดู เสียใจดูเหมือนกับมีเรื่องอะไรซ่อนอยู่ในใจ

ถึงแม้จะดูออกว่าเปมิศามีท่าทีแปลกไปแต่เปมิศากลับไม่ได้ถามอะไรไปได้แต่มองจันวิภาไปเงียบๆได้แต่เดาอยู่ในใจ

ก๊อกก๊อก—-

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วก็มีร่าๆเล็กยื่นหน้ามาจาก

ประตู

“หม่ามีมานี่หน่อยผมมีเรื่องจะคุยด้วย

“อื้มโอเคจันวิภาหันไปยิ้มพลางขอโทษเปมิศาแล้วก็ลุก ขึ้นเดินออกไปพร้อมนิเวศน์

นิเวศน์ที่ยืนอยู่ตรงประตูมองซ้ายมองขวาแล้วก็ ยื่นUSB ให้จันวิภาแล้วก็ขยิบตาให้เธอ

“หม่ามีอันนี้ผมให้

“ให้หม่ามีทำไมในนี้คืออะไรนะ?

“หม่ามี้คงไม่ได้ลืมภารกิจที่มอบให้ผมทำหรอก ไล่ไหม?”

จันวิภาลังเลอยู่ครู่นึงแล้วก็ตาเบิกโพลงด้วยความตะลึง เอ่ยถามว่า “สำเร็จแล้วเหรอ?”

นิเวศน์พยักหน้าให้ในวิภาแทนคำตองแล้วก็ยัดUSBลขไป

ในมือเธอ

พอได้มาจันวิภาก็ซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

“สมกับที่เป็นลูกรักของหม่ามีจริงๆ ขอบคุณมากนะ!

จันวิภาพูดจบก็เตรียมจะเดินจากไป
แต่นิเวศน์หยุดเธอไว้สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “หม่าถ้าให้สิ่งนี้ไปแล้วเรื่องราวมันจะกลับมาแก้ไขไม่ได้

อีกแล้วนะ”

“มันไม่ได้รุนแรงอย่างที่ลูกพูดหรอกน่ะ

“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ”

“งั้นลูกพูดมา ผลร้ายที่จะตามมาคืออะไร?

“อืม…คือว่า…นิเวศน์ขมวดคิ้วแน่นแต่ก็ไม่รู้จะเอาข้อ อ้างไหนมา โน้มน้าวจันวิภาได้แต่เอามือลูบหน้าผากแล้วบอก ว่า “เฮ้อผมเองก็พูดไม่ถูกเหมือนกันแต่รู้สึกว่ายังไงก็ไม่ ปลอดภัย”

“นั่นก็เพราะว่าลูกคิดเยอะเกินไปไง ฉันภาลูบหัวนิเวศน์ อย่างแผ่วเบาแล้วก็พูดอย่างแน่วแน่ว่า “วางใจเถอะไม่ว่าจะเกิด อะไรก็ให้มันเกิดไปเถอะหม่ามีจะแบกรับมันเอง

“หม่ามี้…”

“พอแล้วไม่พูดแล้วหม่ามีไปทำธุระก่อนนะเรื่องนี้ลูกทำได้ ดีมากเดี๋ยวหม่ามีจะให้รางวัล

พอพูดจบในวิภาก็เดินจากไป

พอเห็นหลังของจันวิภาเดินจากไปนิเวศน์ก็ถอนหายใจยาว

“ผมไม่อยากได้รางวัลอะไรทั้งนั้นแหละแค่อยากให้ทุกคนอยู่รอดปลอดภัย”

พอเห็นจันวิภากลับมาอีกครั้งเปมิศาก็เงยหน้าขึ้นมองหน้า

“ไปเจออะไรมาเนี่ยทำไมดูมีความสุขจัง?”

“แน่นอนว่าต้องมีเรื่องที่น่ายินดีสิ จันวิภาUSBที่อยู่ใน มือให้เปมิศาดูแล้วเอ่ยถามว่า “ดูสิว่านี่คืออะไร?

เปมิศาสีหน้างุนงงเธอถามว่า “คืออะไรเหรอ?”

“เปิดดูก็จะรู้เอง”

พอพูดจบจีนวิภาก็เสียบUSBนั้นเข้ากับคอมพิวเตอร์แล้วก็ เปิดโฟลเดอร์นึงขึ้นมาแล้วก็ยื่นคอมพ์ให้เปมิศา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ