ตอน446ออกหน้าแทนเธอ

ตอนที่ 446 ออกหน้าแทนเธอ

หนึ่งในนั้นมีสาวใบหน้าราวกับตุ๊กตายิ้มอย่างพอใจ เม้ม ริมฝีปาก เอ่ยขึ้นอย่างมีนัย : “อยหย่า มีบางคนสายตาไม่ดีก็ ควรที่จะไปหาหมอ ยังจะมามัวเพ้อฝันจะเป็นดาราอยู่ อยากให้ คนอื่นเขาหัวเราะเยาะบริษัท MG ว่าเลือกคนไม่ดูหรอ?

ค่ายั่วยุของอีกฝ่าย ทำให้คิ้วของ จันวิภา ขมวดเข้าหากัน

จนวิภาไม่อยากจะให้เกิดเรื่อง จึงตัดสินใจให้เรื่องมันจบ แค่นั้น ไม่สนใจอีกฝ่าย

แต่ว่าสาวน้อยหน้าตุ๊กตาคนนั้นยังไม่ยอมรามือจากจัน วิภา เธอยืดตัวขึ้นพร้อมเอ่ยอย่างหาเรื่อง : “นี่ รู้ตัวแล้วก็ออก จากบริษัทไปสิ อย่ามาอยู่รกหูรกตาของคนที่นี่

“ฉันจะอยู่หรือฉันจะไป ต้องดูที่คำตัดสินของคุณครู ไม่ เกี่ยวอะไรกับเธอ”

“เฮ้อ กล้าดีเหมือนกันนี่ ฉันจะบอกให้นะ ไม่ว่าเธอจะ พยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้หรอก เพราะว่าคน อย่างเธอ มันไม่คู่ควรที่กับที่นี้ตั้งแต่แรก! ”

ผู้หญิงคนนี้ช่างยั่วไม่เลิกจริงๆ !
จนวิภาโดนก่อกวนจนรู้สึกรำคาญ คิดว่าจะหันหลังกลับ ไปทําให้อีกฝ่ายหุบปากสักที

แต่ฉันวิภายังไม่ทันได้ลงมือใดๆ กลับมีคนออกโรงแทน

เธอแล้ว

เปมิศาจ้างมือขึ้นมาตบไปที่หน้าของสาวตุ๊กตานั่น ขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ปรดสุด: “แกว่าใครหะ ?”

สาวหน้าตุ๊กตาคนนั้นเซไปตามแรงตบ จ้องมองเปมิศา รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่น่าเข้าใกล้

มองสำรวจรอบๆ เปมิศา สาวหน้าตุ๊กตาถามขึ้น : จะว่าใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก?”

“ทิพานั้น เป็นเพื่อนของฉัน แกจะว่าให้เธอไม่ได้!

“แกเป็นใครกัน?

“คนธรรมดา เหมือนแกนั่นแหละ! ”

สาวหน้าตุ๊กตาสบถออกมาเบาๆ ยืดออกเอ่ยขึ้น : “คน เช่นไรก็จะคบคนเช่นนั้นจริงๆ พวกไร้อารยธรรมก็เป็นได้แค่ เพื่อนกับพวกคนป่าเถื่อนนั่นแหละน้า

เปมิศายิ้ม แต่ในขณะที่ยิ้มนั้น ก็ขยับเข้าใกล้สาวหน้า ตุ๊กตาคนนั้นมากขึ้น

“คนป่าเถื่อนหรอ? ฉันคนนี้ไม่ได้ป่าเถื่อนเลย แต่ว่าใน เมื่อเธอวิจารณ์ฉันว่าแบบนี้ ฉันก็จะป่าเถื่อนให้เธอดู แบบนี้จะได้ไม่ทำให้เธอผิดหวังแล้วสินะ?”

เห็นเปมิศาทำท่าพับแขนเสื้อบริหารไหล เหมือนกับกำลัง

จะชกต่อยคน จนวิภาจึงรีบห้ามเธอไว้ : “เปมิศา อย่า

วู่วาม! “

แต่เห็นผู้หญิงสวยแต่หยิ่งยโสแบบนี้ จะไม่ให้ขู่วามก็ไม่

ได้นี่สิ” เปมิศาทำท่าบริหารมือเท้า ยิ้มอย่างเหี้ยมโหด

ทำเอาสาวหน้าตุ๊กตาคนนั้นตกใจ ถอยหลังเนื่องๆ ใน ขณะเดียวกันก็เตือน : “แกรู้หรือเปล่าว่าฉันคือใคร กล้า แตะต้องฉันหรอ แกไม่ตายดีแน่! ”

“ต่อให้ไม่ตายดี ฉันก็จะให้เธอได้ลิ้มลองรสชาติดูก่อน

พูดไป เปมิศา พลางยื่นมือไปกระชากคอเสื้อของสาวหน้า ตุ๊กตาคนนั้น

แต่ก่อนที่มือของเปมิศาจะตบลงใบหน้าของเธอนั้น กลับมี คนมากั้นตรงกลางของทั้งสอง

ฟ้าใสจ้องเปมิศาอย่างอารมณ์เดือด เอ่ยบอก : “แกคิด ว่าที่นี่คือที่ไหน ถึงเวลาที่แกต้องปล่อยมือแล้ว!

“โอ๊ะ มีลูกมือมาช่วยด้วย ต่อให้พวกแกเข้ามาพร้อมกัน ทั้งหมด ฉันก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น!

“ที่บอกว่าแกมันคนเถื่อน ท่าจะจริง เอะอะก็จะลงมือตบตี แต่ว่าผลที่ตามมาแกจะรับไหวจริงหรอ?”
คำพูดของฟ้าใส ทำให้เปมิกาเริ่มหันมองสำรวจเธอ

“ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยเห็นแก ฉันคิดว่า แกน่าจะเป็นเป ศาที่ถูกเรียกมาล่ะสิ ได้ยินมาว่าแกพยายามอย่างมากในการ สอบเข้ามา แต่ว่าแม้ว่าแกจะวิเศษมาจากไหน ถ้าแกกล้า ลงมือ ก็จะถูกกำจัดได้เหมือนกัน! ”

พอได้ยินเช่นนั้น จันวิภารีบดึงแขนเสื้อของเปมิศา เอ่ยขึ้น เสียงเบา : “อย่าวู่วามเป็นเด็ดขาด นึกถึงสาเหตุที่เธอมาที่นี่

เปมิศาเม้มริมฝีปากลง คำพูดที่กำลังจะพูดต่อ กลับมอง ไปที่ประตูเห็นคนคนหนึ่งเดินเข้ามา

“เกิดอะไรกันขึ้นหรอ?”

เห็นครูฝึกเดินเข้ามา คนที่มุงดูก็พากันแยกย้ายกันไป สาวหน้าตุ๊กตาปรับอารมณ์ ขอบตาแดง รีบจะวิ่งไป

ฟ้องครูฝึก

สาวหน้าตุ๊กตาพึ่งขยับได้ยังไม่ถึงวินาที ก็ถูกคนดึกปก เสื้อไว้ก่อน จึงทำให้ต้องหันหน้ากลับมาเหมือนเดิม

ส่งยิ้มละมุนพลางจับไหล่สาวหน้าตุ๊กตา เปมิศาเอ่ยขึ้น

: “เชื่อมสัมพันธ์กับเพื่อนเรียนกันนิดหน่อย ไม่งั้นจะกล้าทำ อะไรหรอ คงไม่กล้าจะจับกลุ่มตีกันหรอกค่ะ

พูดประโยคนี้จบ เปมิศาหันหน้ากลับมา ถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเตือนๆ : “ใช่ไหมจ๊ะ คนสวย

แววตาของเปมิศามีประกายความโหดอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับ

ว่าหากสาวหน้าตุ๊กตาคนนี้เอ่ยคำว่าไม่ออกมา ก็จะต้องโดน หักคอ โดยทันที

ครูฝึกเห็นการทะเลาะกันของพวกผู้หญิงมาเยอะ และก็ไม่ ได้เก็บเอาเรื่องติดขัดเล็กน้อยเหล่านี้มาใส่ใจ โบกมือให้ พลางเอ่ยแยก : “ไม่มีอะไรกันก็ดีแล้ว ทุกคนรีบเตรียมตัว ทํางานกัน

“ค่ะ”

เมื่อการฝึกจบลง เหล่านักเรียนต่างทยอยกันไปกินข้าวที่

โรงอาหาร

เปมิศายกถาดข้าวมา พบว่าอีกมุมหนึ่งมีสายตาที่ไม่ ประสงค์ที่จับจ้องมาที่ตนเอง พร้อมกับรอยยิ้มยั่วยุ เตรียมจะ เดินเข้าไปตามการยั่วของอีกฝ่าย

ยื่นมือไปถึงเปมิศาไว้ จันวิภาเอ่ยขึ้น : “ช่วงพักเที่ยงสั้น ขนาดนี้ อย่าไปเสียเวลากับพวกสวะพวกนั้นเลย

“พูดถูกๆ” หยิบหมั่นโถขึ้นมากัด เปมิกาเอ่ย : “กินให้ อิ่มท้องก่อน ค่อยไปเล่นกับสาวน้อยคนสวยดีกว่า

เปมิศาพูดไป พลางมองหาที่นั่งไป
จันวิภานั่งอยู่ข้างๆเปมิศา เอ่ยขึ้น : “วันนี้เธอรู่วามไปนะ ถ้าเกิดลงมือจริงๆ ก็จบเห่กันพอดี

ยืดอกขึ้น เปมิกาเอ่ยขึ้นอย่างสง่า : “เกี่ยวอะไรกัน ต่อ ให้ฉันถูกไล่ออก ฉันยังสามารถไปหาบริษัทบันเทิงอื่นได้ แต่ผู้ หญิงคนนั้นไม่ได้โชคดีเป็นแน่

“ทำไมถึงว่าอย่างนั้น

“จากความสามารถของฉัน ฉันสามารถดูจมูกของพวก เขาออก เธอดูจมูกของผู้หญิงคนนั้น ไปทำมาร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าถึงเวลานั้นจมูกเบี้ยวมา พวกเขายังจะเป็นดาราอยู่อีกยัง ไง?”

หันกลับไปมองรูปจมูกของผู้หญิงเหล่านั้น จันวิภาจำต้อง

หัวเราะออกมา

ตอนที่จันวิภาแอบหัวเราะอยู่นั้น มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา ยื่นไปคลที่จมูกของจันวิภา

“เว้ย เธอทำอะไรเนี่ย?”

“ก็ดูว่าจมูกเธอเป็นจมูกจริงหรือเปล่าไง” เปมิศาทําที

จริงจังทำทีล้อเล่น “ถ้าครั้งต่อไปพวกเขามาหาเรื่องเธอเอง เธอก็ทำจมูกหมูใส่เลย รับประกันได้เลยว่าไม่มีใครมาทำแข่ง เธอได้แน่นอน”

ปัดมือของเปมิศาออก จันวิภาหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น “ใครจะอยากทำท่าที่ขี้เหร่ขนาดนั้น ปัญญาอ่อน! ”
แม้ว่าจะตำหนิเปมิศา แต่น้ำเสียงของจันวิภานั้นไม่ได้ เคร่งขรึมแต่กลับยิ้มให้อย่างอบอุ่น

ในสถานการณ์แย่ๆเช่นนี้ สามารถมีคนที่เป็นห่วงเราได้ อย่างแท้จริง หยอกล้อ ให้เรามีความสุข ยากยิ่งที่จะหาได้ จึง เป็นสิ่งที่ล้ำค่าน่าทะนุถนอมยิ่ง

จันวิภายิ้มหัวเราอยู่ตรงนี้กับเปมิศา สาวหน้าตุ๊กตาที่อยู่ อีกฝ่าย โกรธจนจะเป็นจะตายแล้ว

เขียข้าวในจานไปมาอย่างโมโห สาวหน้าตุ๊กตาบ่นกับ สาวที่อยู่ข้างว่า : “ฟ้าใส ผู้หญิงคนนั้นช่างยโสโอหังจริงๆ ฉันแค่อยากจะสั่งสอนๆ สักหน่อย ให้เธอซื่อสัตย์สักหน่อย อย่ามาโชว์เก่งต่อหน้าคุณครูนัก คิดไม่ถึงว่าแค่วันเดียว ก็หา ตัวช่วยเสียแล้ว”

ฟ้าใสไม่แม้แต่จะเงยหน้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำดูถูก : “ตัวช่วยอะไรกัน ก็แค่เศษสวะกระจอกงอกง่อยเท่านั้นแหละ

“ต่อให้เป็นเศษสวะ หากมันโดนตัวก็ทำให้เสื้อผ้าเปื้อนได้ ฟ้าใส เปมิศาคนนั้นมีที่มาที่ไปยังไงกันแน่ นิสัยถึงได้ป่าเถื่อน ขนาดนี้ ทำไมยังถูกเรียกตัวมาได้

“ฉันก็ไม่รู้ชัดเจนนัก แต่ผู้หญิงคนนี้ป่าเถื่อนนัด ทางที่ดี เธออย่าไปยั่วโมโหเธอเลย ไม่งั้นจะเป็นการดึงตัวเองให้แปด เปื้อนเอง”

“นี่มันจะเหยียบจมูกพวกเราอยู่แล้วจะไม่ให้ทำอะไรเลยหรอ? และยังมี ทิพานัน อีกคน เป็นถึงลูกศิษย์ที่ครูภูมิใจมาก ที่สุดก็เกินพอแล้ว ยังจะมีผู้ช่วยโผล่มาอีก จะไม่โดดเด่นเหนือ เธอ และก็กลายเป็นอันดับหนึ่งของที่นี่เลยหรอ?”