ตอน442แววตาที่ไม่เป็นมิตร

ตอนที่442 แววตาที่ไม่เป็นมิตร

แต่ฉันไม่ได้ฉลาดมาก ฝึกซ้อมตอนเช้า ก็แค่ฝึกท่ายืน

เท่านั้น หากเป็นคนอื่น คงจะไม่ได้ฝึกซ้อมเรื่องง่าย ๆ อย่างนี้ แน่นอน

“เป็นไปไม่ได้ นักแสดงหน้าใหม่ทุกคนสามารถฝึกซ้อมได้ คุณคิดมากไปแล้ว

“จริงเหรอ?”

“จริง จริงสิ ฉันอยู่ในบริษัทเจอเด็กฝึกหัดมามาก ไม่

โกหกคุณแน่นอน”

“งั้นฉันก็สบายใจ

การพูดคุย โดยไม่ต้องนั่ง เวลาไม่นาน ก็พูดคุยจากเรื่อง ความชอบส่วนตัวไปจนถึงการนินทา

หญิงสาวเน้นไปที่เรื่องความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของผู้จัดการ ปอก ระหว่างการสนทนา ทำให้ในวิภาระวังผู้ชายที่ร้ายกาจ คนนี้

แต่ในวิภาไม่ได้สนใจเรื่องภายในบริษัท ในความเป็นจริงที่เธอพูดคุยกับหญิงสาว เพราะมีจุดประสงค์อื่น

“จริงสิ คุณเป็นคนเมือง บี เหรอ?”

“ใช่แล้ว ฉันเติบโตที่นี่

“งั้นคุณก็คุ้นเคยเกี่ยวกับเมือง ปี สินะ ฉันเพิ่งมา ไม่รู้ว่าที่ นี่มีอะไรน่าเที่ยว”

“เมือง บี มีสถานที่เที่ยวเยอะ แต่ฉันขอเตือนว่าช่วงนี้คุณ อย่าเพิ่งไปไหน

“ทำไมถึงพูดอย่างนี้?”

หญิงสาวโน้มตัวไปข้างหน้า แล้วพูดอย่างดูลึกลับ “เพราะ ช่วงนี้เมือง บี เกิดเหตุการณ์ใหญ่ขึ้น

คำพูดของหญิงสาวทำให้จนวิภาตาโตจนรีบถาม “เหตุการณ์ใหญ่อะไรเหรอ?”

“ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง เพราะสาเหตุมาจากเรื่องงาน ทำให้

ต้องออกไปทำงานต่างจังหวัดบ่อย มีสองครั้งที่ต้องออกไปจาก

เมือง ปี เขาพบว่าไม่ว่าจะเป็นสนามบินหรือสถานีรถไฟ ก็จะมี

คนค่อยรักษาความปลอดภัย อีกทั้งฉันยังได้ยินว่ากล้อง

วงจรปิดของโรงแรมเมือง บี นั้นถูกแฮกเกอร์โจมตี ข้อมูลของ

กล้องวงจรปิดถูกขโมยไป

จันวิภาขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงออกอย่างดูเคร่งขรึม

ใช้หัวเท้าคิดก็คิดได้ว่าต้องเป็นสุพจน์แน่นอนที่เริ่มปล่อยคนออกตามหา คน ๆ นี้ เริ่มลงมือแล้วจริง ๆ

หญิงสาวกำลังพูดอย่างมีอารมณ์ตื่นเต้น โดยไม่สังเกต

ความผิดปกติของจันวิภา อีกทั้งยังพูดอนุมานอย่างไม่สนใจ ใคร “ฉันเดานะ คงจะเป็นเบื้องบนกำลังค้นหาคนสำคัญ ไอ้ห ยา คุณว่าเป็นไปได้ไหมที่จะเป็นอาชญากรที่หายไป?”

จันวิภาหัวเราะแห้ง ๆ ออกมาสองครั้ง “เหอะ ๆ อาจจะ เป็นไปได้ งั้น ฉันขอตัวกลับก่อน ค่อยเจอกันวันหลัง

หญิงสาวยังคุยไม่จบ แต่เมื่อวันวิภาจะเดินจากไป ก็รีบ ถาม “คุณจะไปไหน?”

“ฉันควรจะกลับห้องฝึกซ้อมได้แล้ว”

“ยังมีเวลา คุณควรจะพักให้มากกว่านี้

“ฉันไม่ได้ฉลาดมาก จึงต้องพยายามมากกว่าคนอื่น

พูดเสร็จ จนวิภาก็หันหลังเดินจากไป

หญิงสาวแผนกต้อนรับมองที่ด้านหลังของจันวิภา และอด ไม่ได้ที่จะยักไหล่

“ถึงแม้ว่าจะสวยกว่าคนอื่น แต่ยังพยายามมากกว่าคนอื่น นี่มันไม่ได้เป็นวิธีที่ดีสำหรับคนทั่วไปที่จะมีชีวิตอยู่

กลับมาที่ห้องฝึกซ้อม จันวิภาทำท่ายืนมาตรฐานอยู่ข้าง ๆ กำแพง สีหน้าไร้อารมณ์ แต่กลับครุ่นคิดไปมา
โชคดีที่ตัวเองไม่ได้ปฏิบัติอย่างสะเพร่า ไม่อย่างนั้นคงถูก สุพจน์จับได้อย่างแน่นอน แต่สุพจน์คงคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะซ่อน ตัวอยู่ในบริษัทความบันเทิง ตัวเองยังพอมีเวลา

เพียงแต่ เธอจะทําอย่างไรถึงจะติดต่อกับสุมิตรได้? ลูกน้องของสุพจน์ก็เป็นคนมีความสามารถ จากข้อเท็จ

จริงนี้ที่เขาสามารถปิดล้อมนิเวศน์ทำให้ใครๆก็สามารถเห็นได้ ดังนั้นจึงมีแนวโน้มว่าสุพจน์จะส่งคนไปดักซุ่มอยู่รอบตัว มิตร เมื่อตัวเองติดต่อไปยังเขา สุพจน์ก็จะรู้

เพื่อที่จะไม่เป็นการเปิดเผยตัวเอง จนวิภาจำเป็นต้องหา วิธีประนีประนอม ถึงจะสามารถทำให้สุมิตรเข้าใจสถานการณ์ ของตัวเอง ทั้งยังไม่ถูกสุพจน์พบตัว

แต่ว่า ตัวเองจะทําอย่างไร?

เวลาแต่ละนาทีแต่ละวินาทีผ่านพ้นไป เวลาแห่งฝึกซ้อม ก็ได้สิ้นสุดลง แต่ในวิภายังคงแช่อยู่ในโลกของตัวเอง เธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ครูฝึกดูนาฬิกา และมองดูจันวิภาที่ยังไม่หยุดครุ่นคิดเลย แม้แต่น้อยพร้อมกับพูดขึ้นมา “การฝึกซ้อมวันนี้สิ้นสุดแล้ว คุณ สามารถกลับได้”

สติจนวิภากลับมา พบว่าการฝึกซ้อมได้สิ้นสุดไปแล้วหนึ่ง

ชั่วโมง

จันวิภาโค้งให้ครูฝึกพร้อมกับกล่าวอย่างสุภาพ “ลำบากคุณครูแล้ว

จันวิภาก้มตัวลงหยิบกระเป๋าฝึกซ้อมตัวเอง และเดินออก

จากห้องฝึกซ้อมด้วยท่าทางแข็งที่อ ครูฝึกไม่รู้ความคิดของฉันวิภา ยังนึกว่าสมาชิกใหม่คนนี้ นั้นขยันอดทน จึงเพิ่มเวลาการฝึกซ้อมด้วยตัวเอง ทำให้อดไม่

ได้ที่จะมองด้านหลังของจันวิภาและพยักศีรษะเล็กน้อย

วันที่สอง

เพราะคิดถึงเรื่องราว ทำให้คืนนี้จนวิภานอนไม่ค่อยหลับ เมื่อใกล้ฟ้าสาง จึงหลับอย่างสะลึมสะลือสักครู่ จันวิภามาที่ห้องซ้อมพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตา เมื่อเปิด

ประตูก็ต้องตกใจ

ตายจริง ทำไมวันนี้คนเยอะ

ห้องฝึกซ้อมที่เดิมทีนั้นดูว่างเปล่า กลับมีชายหญิงที่ดูมี เสน่ห์ยืนอยู่เป็นจำนวนมากด้วยท่าทางสบายๆ และกำลังพูด คุยกัน

เมื่อได้ยินเสียงผลักประตู กลุ่มคนก็หันไปดูที่ประตูทางเข้า การดูครั้งนี้ทําให้ทุกคนเงียบ

หน้าตาที่แตกต่างจากกลุ่มคนศัลยกรรมพวกนี้ ผู้หญิงที่ อยู่ประตูทางออกราวกับดอกบัว บริสุทธิ์และไม่โอ้อวด ช่างดูโดดเด่นไม่เหมือนใคร

การแสดงออกที่ดูไร้เดียงสา เหมือนกว้างน้อยที่หลงเข้า มาในอาณาเขตผู้อื่น ท่าทางที่ดูสับสน ทำให้ผู้คนเริ่มปกป้อง อาณาเขตตัวเอง

ผู้หญิงคนนี้คือใคร ไม่เคยเห็นในการประชุมคัดเลือกมา

ก่อน

เมื่อกำลังเผชิญหน้ากับสายตาพินิจพิเคราะห์ของทุกคน ทั่วตัวของจันวิภารู้สึกอึดอัด แต่ยังคงยิ้ม แล้วกล่าวทักทายกับ ทุกคน

“เอ่อ สวัสดี”

หญิงสาวหน้าตาน่ารักเข้ามาใกล้จนวิภา ถามด้วยสายตา ที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พี่สาว คุณคือเด็กฝึกหัด หรือเป็นครูฝึกซ้อมที่นี่?”

“เหอะๆ ฉันคือเด็กฝึกหัด

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทุกคนมีสีหน้าที่ดูระมัดระวัง

บริษัท MG ใช้ระบบการคัดเลือก เด็กฝึกหัดที่มี ประสิทธิภาพจะมีโอกาสได้ฝึกจนสำเร็จ และคนที่อยู่แถวทุก ท้าย จะถูกกวาดออกจากเกม

เดิมที ระดับความสามารถของทุกคนเท่ากัน และยังคงมี ความสามัคคี แต่หากพบว่ามีคนประเภทดีเลิศที่แตกต่าง ก็จะ ทำให้ทุกคนไม่สามารถนิ่งเฉยได้
จันวิภาสามารถรับรู้ได้ว่าทัศนคติคนกลุ่มนี้มีการ เปลี่ยนแปลง แต่เธอก็ไม่ถือสา

เธอไม่ได้ต้องการที่จะกลายเป็นดารา ถ้าหากสามารถ ติดต่อสุมิตรได้สำเร็จ จนวิภาก็สามารถจากไปได้ตลอดเวลา สามารถเผยตำแหน่งของตัวเอง

หญิงสาวหน้าตาน่ารักมองจันวิภาอย่างละเอียด ในที่สุด สายตาก็มองไปบนรองเท้าของวันวิภา

“พี่สาว ทำไมคุณถึงยังไม่เปลี่ยนรองเท้า เดี๋ยวจะเริ่มการ ฝึกซ้อมแล้ว ครูฝึกของพวกเรานั้นเข้มงวดมาก หากคุณไม่ได้ เตรียมตัวล่วงหน้าล่ะก็จะโดนตำหนิได้

“ขอบคุณ ฉันจะเปลี่ยนรองเท้าตอนนี้

“เมื่อมองเห็นรองเท้าออกกำลังกายของฉันวิภา หญิงสาว รีบกล่าว “ไม่ใช่คู่นี้ คุณต้องเปลี่ยนเป็นรองเท้าเต้น

“รองเท้าเต้น?”

“ใช่แล้ว พี่สาวยังไม่เตรียมตัวอีกเหรอ? ถ้ายังไม่เตรียม ตัวก็รีบไปเตรียมตัวเร็ว ๆ อาจจะยังทันเวลา

เธอมองดูท่าทางของหญิงสาวดูจริงจัง และมองไปกลุ่มคน ที่คึกคักด้านข้าง ส่วนลึกจิตใจของฉันวิภาร้องออกมาอย่าง เงียบเหงา

ฝีมือการแสดงของผู้หญิงคนนี้ไม่เลว ถ้าหากไม่ไม่ใช่ เพราะเมื่อวานเคยมาที่ห้องฝึกซ้อมแล้ว ตัวเองคงจะหลงเชื่อคำโกหกเธอเสียแล้ว

เมื่อเห็นว่านวิภาจ้องมองตัวเอง และไม่มีปฏิกิริยาอะไร

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างเร่งรัด “พี่สาว ทำไมคุณถึงยัง ไม่ไปอีก?”

จันวิภากล่าวด้วยท่าทางที่ดูเย็นชา “ถ้าหากฉันไป คงกลับ

มาไม่ทันเวลาเริ่มเรียน

“แต่ถ้าคุณไม่ไป คุณครูจะตำหนิคุณได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ