ตอน431 ความลับของสุพจน์

ตอนที่431 ความลับของสุพจน์

พอหลังจากที่เสียงขาดๆหายๆนั้นเงียบไป หูฟังก็กลับมา

ใช้งานได้ปกติ

เจ้าเด็ก นับวันยิ่งเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกที

โยนหนังสือไปไว้ข้างๆ ในวิภาทตาเขม่น

เธอเข้าใจลูกชายตัวเองเป็นอย่างดี เธอมองออกอย่าง ชัดเจนว่านิเวศน์กำลังหลีกเลี่ยงที่จะคุยเรื่องนี้

ถึงแม้ว่านิเวศน์อยากจะปกป้องกันวิภา แต่ยิ่งนิเวศน์ไม่ พูด จนวิภาก็ยิ่งไม่สบายใจ เธอรู้สึกเหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่อยู่ ตลอดเวลา

ยังไงเธอก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่เป็นนกในกรง ที่คอย มองดูเลือดไหลเป็นสายน้ำ

อากาศที่อึมครึมข้างนอกหน้าต่างนั้น ท่ามกลางความ เงียบสงัด มันทำให้คนรู้สึกหายใจไม่ออกจริงๆ

สุมิตรที่อยู่ในห้อง นั่งอยู่เฉยๆ ที่หน้าโต๊ะ นิ้วมือของเขา เคาะลงบนโต๊ะเป็นบางที สายตาของเขาเหม่อมองไปที่ใบไม้สีเขียวข้างนอกหน้าต่าง

ธนภาคเมื่อเทียบกับสุมิตรที่นั่งอยู่เงียบๆแล้วทำให้เขา ดูใจร้อนมาก ไม่หยุดสิ่งจะสั่งงานลูกน้อง บางทีก็โทรศัพท์ ทั้ง การพูดการจา ภาพลักษณ์คุณชายในวันปกติธรรมดาของเขา ได้หายไปแล้ว

กริ๊งกริ๊งกริ๊ง

เสียงของนาฬิกาที่ดังขึ้นมาจากในห้อง ทำให้สุมิตรกับธน ภาคหันมามอง

เขาหายใจเบาๆ สุมิตรลุกขึ้น หยิบชุดสูทขึ้นมาใส่ด้วย ท่าทางที่ไม่รีบร้อน เหมือนกับว่าจะไปร่วมงานเจรจาพูดคุย เรื่องธุรกิจ

“เตรียมตัวเสร็จแล้วรึยัง”

“เสร็จแล้ว”

“ดี งั้นไปกันได้เลย

สุมิตรหันหลังจะเดินออกไปจากห้อง ธนภาคเรียกเขาเอา

ไว้

ถึงแม้จะรู้คำตอบ แต่ธนภาคถามอย่างไม่ยอมถอดใจว่า “สุมิตร นายตัดสินใจแล้วจริงๆ ใช่มั้ย ถ้าตัดสินใจแล้วก็หัน หลังกลับไม่ได้แล้วนะ

“ตอนนี้ฉันมีทางให้กลับด้วยหรอ ถึงแม้ว่าฉันจะอยาก แต่สุพจน์ไม่มีทางให้โอกาสนี้แน่ๆ

พูดเสร็จ สุมิตรเปิดประตูเดินออกไป แต่ธนภาคกลับยืน

ถอนหายใจอยู่ข้างหลัง

ท่าทางครั้งนี้สุมิตรจะเอาจริง อิทธิพละกำลังจะฟื้นฟู

เมืองเอแล้ว

คืนนี้จนวิภานอนไม่ค่อยหลับเลย สะลึมสะลือ หลับๆตื่นๆ ตอนที่ฟ้าใกล้จะสว่างก็มีเสียงก๊อกๆแก๊กๆจากข้างนอก ลอดเข้ามาในห้องถึงแม้ว่าจะมีหน้าต่างกันอยู่แต่เสียงนั้นก็ดัง จนทำให้คนปวดหัว

จันวิภาเอามือนวดขมับเธอขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นมาสะบัด ผ้าห่ม “ทำอะไร ทำไมเสียงดังขนาดนี้

จนวิภาอยากจะหาสาวใช้มาถามสักคน แต่พอเปิดประตู มากลับไม่เจอใครสักคน

ถึงแม้ว่าคนรับใช้บ้านนี้จะไม่ค่อยชอบจันวิภา แต่พวกเขา ก็ดูแลจันวิภาอย่างดีตลอดมา แล้วก็ไม่เคยที่เรียกจะหาใครไม่ เจอ ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น

จันวิภาตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะนอนแล้ว เธอเดินลงไปตาม บันไดชั้นแล้วชั้นเล่าแต่ก็ไม่เจอใครเลย

ถึงแม้ป้อมนี้จะใหญ่โต แต่มันกลับเหมือนบ้านผีสิงนอกจากเสียงที่ดังมาจากข้างนอกแล้ว ที่นี่กลับเงียบสงัด

“โครม โครม”

นี่คือเสียงระเบิดงั้นหรอ

อยู่ดีๆก็มีเสียงดังขนาดนี้ดังขึ้นมาทำให้ในวิภาตกใจจน ยกไหล่ขึ้นมาและหันไปมองนอกหน้าต่าง เธอตกใจจนตัวสั่น

มีเฮลิคอปเตอร์จำนวนหนึ่งบินอยู่รอบๆป้อม ทันทีที่ ระเบิดถูกโยนลงบนพื้นดินมันระเบิดป้อมยามที่ซ่อนอยู่ในที่มืด จนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

การโจมตีของฝ่ายตรงข้ามมีการวางแผนมาอย่างดีเลือก ที่จะระเบิดสถานที่สำคัญของการป้องกัน และในไม่ช้าป้อม ป้องกันก็จะพังเหมือนกัน

ในขณะเดียวกัน ข้างนอกประตูก็มีมือปืนกับอาวุธครบมือ

วิ่งเข้ามา กระจายการป้องกัน ในเวลาอันสั้น ทำให้คนของสุ พจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

ถึงแม้ว่ากันด้วยหน้าต่าง แต่ในวิภาก็ยังสามารถได้กลิ่น เลือดข้างนอก ฉากที่เหมือนนรก ทำให้ในวิภาต้องหันกลับไป

อ้วก

“หม่ามี้ หม่ามี”

เสียงของนิเวศน์หรือ

จันวิภายกข้อมือขึ้น และพบว่าข้อมือของเธอมีสีแดงออกมาอีกแล้ว

แต่ว่าครั้งนี้เธอไม่ได้พกหูฟังมานี่นา จะได้ยินเสียงของ นิเวศน์ได้ยังไง

ราวกับว่าได้ยินความคิดของจันวิภา นิเวศน์พูดอธิบายว่า “คลื่นรบกวนในป้อมตอนนี้ได้ถูกทำลายแล้ว ตอนนี้พวกเรา

สามารถติดต่อกันได้อย่างเป็นอิสระแล้ว

พอเรียกสติกลับมาในวิภาก็ยิ่งเครียดหนักขึ้นไปอีก นึกถึง ภาพเหตุการณ์ข้างนอกนั้น ก็รีบพูดกับนาฬิกาข้อมือว่า “ลูกไม่ ได้อยู่ที่นี่ใช่มั้ย ให้ตายสิ รีบออกไปที่ปลอดภัยเร็ว

“หม่ามีไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้ผมติดต่อกับหม่ามีอยู่ใน ห้องคอม ปลอดภัยมาก ตอนนี้เหตุการณ์คับขันมาก หม่ามีฟัง ที่ผมพูดดีๆนะ”

จันวิภามองจ้องไปที่แผนที่อิเล็คทรอนิคส์ มีเสียงพูดออก มาว่า “ตอนนี้หม่ามีไปที่ชั้นสองและเข้าไปในห้องแรกทางด้าน ซ้ายที่นั่นมีห้องลับที่สามารถเดินไปที่อุโมงค์ใต้ดินได้คนของ ปะ รอแม่อยู่ที่นั่น

“คนข้างนอกนั้น เป็นคนของสุมิตรทั้งหมดเลยใช่มั้ย

“อื้ม ปะช่วยหม่าจนเดือดร้อนตัวเอง

“แต่ว่า ทำไมแม่ถึงคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายขนาดนี้นะ

“ทำไมหรอ”
จันวิภาวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็วและมองไปรอบๆ และ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ป้อมนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน ไม่เห็นเงา ของสุพจน์เลยแม้กระทั่งคนรับใช้ก็ไม่เห็น

จันวิภามั่นใจในความสามารถของสุมิตร พูดอย่างมั่นใจ

ว่า “บางทีพวกเขาอาจจะตกใจที่โดนปะบุกโจมตีเลยตกใจ จนหนีไปเลยก็ได้

“ไม่ มันไม่ง่ายแบบนั้นแน่ๆ โดยนิสัยของสุพจน์แล้วไม่มี ทางที่จะยอมถอยง่ายๆแน่ โดยเฉพาะตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับ สุมิตร ผมกังวลว่าเขาจะมีแผนอื่น

“ไม่ว่าเขาจะมีแผนอะไร ครั้งนี้ปะเป็นคนลงมือเอง ต้อง ให้เขาได้ลิ้มรสความขมขื่นแน่นอน

“อะไรนะ สุมิตรก็มาด้วยหรอ

จู่ๆจันวิภาก็พูดเสียงดังขึ้นมา ทำให้นิเวศน์ตกใจและถาม ไปว่า “ใช่ หม่ามีปัญหาอะไรรึเปล่า

มีปัญหา แถมยังเป็นปัญหาใหญ่เลยละ

จันวิภาหยุดเดินอัตโนมัติ มองไปรอบๆ จู่ๆก็รู้สึกถึงความ เยือกเย็น

เรื่องวันนี้มันราบรื่นเกินไป แต่ก่อนสุพจน์ให้คนมาดูแล ป้อมนี้อย่างแน่นหนา แม้กระทั่งแมลงวันก็บินเข้ามาไม่ได้ แต่ คราวนี้ไม่มีการต่อต้านใดๆเลย แถมให้เราหนีไปโทงๆแบบนี้ อีกอย่างยังแอบส่งสัญญาณให้หนีอีกด้วย
สุพจน์ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่

“หม่ามี ทำอะไรอยู่

จนวิภากำลังจะอ้าปากพูด หางตาก็เหลือบไปเห็นเงาที่คุ้น ตา เดินออกมาจากมุมห้องแล้วหายไป

สุพจน์หรอ

“นิเวศน์อย่าพึ่งพูดอะไรนะ เงียบๆไว้ก่อน “หม่าจะทำอะไร ไม่ว่าจะเห็นอะไร ไม่ต้องไปสนใจ ทำ ตามที่ผมพูด

นิเวศน์ยังพูดไม่ทันจบ วันนิภาก็ถอดนาฬิกาข้อมือออก ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อชั้นในสุด แล้วเดินตามสุพจน์ไปอย่าง ระมัดระวัง

เดินตามไปก้าวสองก้าว จันวิภาก็พบว่าประตูห้องหนังสือ ของสุพจน์เปิดอยู่

พอค่อยๆย่องไปหลังประตู จันวิภากลั้นหายใจแล้วก็เอา

แนบ

“หัวหน้า ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว เหลือแค่รอให้ มิตรออกมาเท่านั้น

จันวิภาจำเสียงนี้ได้ นั่นก็คือคนที่สุพจน์ไว้ใจให้ คนหัว

ล้านคนนั้น

“ดีมาก ครั้งนี้จะทำให้สุมิตรมาได้แต่กลับไม่ได้ ตายแต่ไม่มีหลุมฝัง

“กะแล้วว่า สุพจน์ต้องมีแผนการอื่น

จันวิภาเท้าเย็นมือเย็น มือทั้งสองเริ่มสั่น กลัวว่าจะทำ

อะไรพลาดไป

ผู้ชายหัวล้านคนนั้นเห็นการตายจนชินแล้ว แต่พอคิดถึง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างนอก ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “แค่ฆ่าสุมิตร เฉยๆแบบนี้มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ เพื่อที่จะฆ่ามัน ลูกน้องเรา ตายไปตั้งเยอะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ