ตอน425เตรียมการไว้สำหรับคืนนี้

ตอนที่ 425 เตรียมการไว้สำหรับคืนนี้

ที่จริงแผนการของเจ้าหัวล้านนี้สุพจน์ก็รู้อยู่ เขาถึงได้จัด งานราตรีขึ้นในคืนนี้จะได้ปลอดภัย

แน่นอนว่าสุพจน์ไม่ได้กลัวสุมิตรเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าเกิด สุมิตรจะมาแย่งคนของเขาไป เขาก็ไม่มีวันอยู่นิ่งๆแน่นอน

ตอนที่เขาได้ยินข่าวที่เจ้าหัวล้านโดนจับนั้น เขากำลังชน แก้วกับคนในงานราตรีการกุศลอยู่ ซึ่งจันวิภายืนทำหน้าซีดซึ่ง กะตายอยู่ข้างๆเขา แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เอาแต่แนะนำกับคนอื่น ว่าเธอคือผู้หญิงของเขา

แต่พอได้ข่าวนั้นสีหน้าของสุพจน์ก็เปลี่ยนไปในทันที เขา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเจ้าหัวล้านจะไร้ประโยชน์ขนาดนี้ แถมยัง ถูกโจมตีด้วยปืนเพียงนัดเดียวจากธนภาคอีก

เขาโกรธมาก เขากขวดเหล้าในมือแน่นจนมือของเขา ซีดไปหมด ถ้าเกิดว่าไม่ได้อยู่ในงานราตรีนี้ล่ะก็ เขาคงปาขวด นี้แตกกระจุยไปแล้ว

พอเห็นท่าทีที่ผิดปกติของสุพจน์ จันวิภาเลยทายว่าแผน ของเขาต้องโดนสุมิตรตลบหลังเอาแล้วแน่ๆ เธอก็เลยรู้สึกดีใจ เธอยิ้มจนจมูกย่นเลย
สุพจน์หันไปเห็นจันวิภายิ้มจนตาหยีพอดี อารมณ์ หงุดหงิดเมื่อกี้นี้ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

สุพจน์กอดแขนจันวิภาให้เข้ามาใกล้เขามากกว่าเดิม เขา ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่าเธอจะไม่ยิ้มอีกแล้วซะอีก แต่พอได้เห็น เธอยิ้มแล้วฉันมีความสุขจังเลย”

น้ำเสียงของสุพจน์อ่อนโยนมาก แม้แต่ในปาร์ตี้ที่มีเสียง

เพลงดังวุ่นวายเขายังสามารถพูดจาเอาใจเธอได้อยู่ สายตา

อิจฉาของคนรอบข้างที่มองมาทางคู่กิ่งทองใบหยกคู่นี้ แน่นอน

ว่าก็ต้องมีสายตาดูถูกจากคนรอบข้างด้วยเช่นกัน เหตุผลก็ง่าย

นิดเดียว ที่ผ่านมาจนวิภายังเป็นผู้หญิงของสุมิตรอยู่เลย ยังได้

ขึ้นพาดหัวข่าวอยู่เลย

จันวิภารู้สึกได้ว่ากำลังโดนสายตาหลายคู่กับจ้องอยู่ เลย พูดเสียงเบาๆว่า “ฉันแค่เห็นนายโกรธแล้วรู้สึกว่ามันตลกดี ใน เมื่อตอนนี้นายยิ้มแล้ว ฉันก็คงไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องยิ้มอีก แล้วล่ะ”

คำอธิบายที่ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกอึดอัดใจ แต่สุพจน์กลับ ไม่ได้คัดค้านอะไร ขอแค่เห็นรอยยิ้มของเธอเขาก็รู้สึกมีความ สุขมากแล้ว

“ถ้างั้นต่อไปเดี๋ยวฉันจะโกรธบ่อยๆ แต่ไม่ได้โกรธเธอนะ

สุพจน์ก้มหน้าลงมากระซิบตรงหน้าเธอ คนอื่นมองภาพ ตรงหน้าก็เหมือนว่าสุพจน์กำลังก้มลงไปจูบจันวิภา แต่ในวิภา ก็รีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว คนอื่นก็คิดว่าคงเป็นเพราะเธอเขินอาย การกระทำเพียงแค่นี้กลับทำให้คนอื่นเข้าใจผิดกันไป ได้ต่างๆนาๆ

นักข่าวในงานหลายคนยังละทิ้งหน้าที่ของตัวเอง พากัน ถ่ายรูปคู่ของสุพจน์กับจันวิภาไม่หยุด แสงแฟรชจากกล้องถ่าย รูปกะพริบไม่หยุด ตอนนี้เหมือนทั้งสองคนกำลังยืนอยู่บนเวที ให้คนถ่ายรูปยังไงยังงั้น

งานนี้มันคืองานราตรีการกุศลชัดๆ แต่พาดหัวข่าวกลับ กลายเป็นเรื่องการแสดงความรักของคู่นะซะยังงั้น

แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องมีผลต่อการวิพากษ์วิจารณ์ของคนใน สังคมต่อจนวิภาแน่นอน แต่ยังไงเธอก็ไม่สามารถหลุดจากสุ พจน์ ที่พึ่งเปิดเผยตัวตนทางโลกธุรกิจได้

สรุปก็คือ เพราะงานราตรีการกุศลในครั้งนี้ ทำให้จนวิภา ต้องขึ้นพาดหัวข่าวอีกรอบ จันวิภากรู้เรื่องนี้ดี เธอมีลาง สังหรณ์ว่าสุพจน์ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ เขาพยายามใช้ เสียงวิพากษ์วิจารณ์จากสังคมมากดดันให้เธอไม่กล้ากลับไป อยู่ข้างสุมิตรอีก

แต่ไม่ว่าจันวิภาจะรู้สึกยังไงก็เท่านั้น เธอก็ทำอะไรไม่ได้ อยู่ดี ยังไงเธอก็จำเป็นต้องอยู่ข้างๆสุพจน์ เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึก โกรธมาก

และในตอนนั้นเอง แสงไฟในห้องประชุมก็ค่อยๆหรี่ลง กลายเป็นไฟสลัว จากนั้นดนตรีแจ๊ซก็เริ่มบรรเลง
ผู้ชายและผู้หญิงในงานต่างถูกเรียกให้เริ่มเต้นรำจาก เพลงที่พึ่งบรรเลง

สุพจน์คลี่ยิ้มที่แสนอบอุ่น เขาโค้งคำนับ เชิญเธอมาร่วม เต้นรำกับเขาด้วยความเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ

จันวิภามองหน้าสุพจน์ด้วยสายตาเย็นชา เธอไม่ตอบโต้ อะไรเขาแม้แต่น้อย แต่สุพจน์กลับแสร้งทำเป็นไม่เห็นปฏิกิริยา ของฉันวิภา เขายื่นมือไปจับมือฉันวิภา แล้วก็ค่อยๆดึงเธอมา เต้นรำ

จันวิภาไม่ทันระวังตัวก็มาอยู่ในอ้อมอกของสุพจน์แล้ว ตอนที่เธอกำลังจะผลักเขาออกไปนั้น สุพจน์ก็ก้มลงมากระซิบ ข้างหูเธอ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ข้างหูของเธอ “อย่า ทำให้ธุรกิจฉันมีปัญหา ถึงแม้เธอจะทำแบบนั้นไปก็ไม่มีทาง ปฏิเสธฉันได้หรอก”

พอจันวิภาได้ยินดังนั้นก็ตัวแข็งทื่อ เพียงแค่ประโยคเดียว สุพจน์ก็ทำให้เธอกลับไปอยู่ในท่าเดิม เธอพยายามใจเย็นลง สายตาก้มมองแต่ที่พื้นอย่างเดียว

สุพจน์เห็นว่าในวิภาไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก เขาก็เอามือหนึ่ง ของเขาไปประสานกับมือของฉันวิภาไว้ การที่ได้สัมผัสมือที่ อ่อนนุ่มราวกับผ้าไหมของเธอนั้นทำให้เขารู้สึกพึงพอใจมาก จากนั้นสุพจน์ก็ใช้มืออีกข้างโอบเอวของจันวิภาเอาไว้

จันวิภารู้สึกว่าตัวเองถูกควบคุม หน้าแดงไปหมด ในใจเธอกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอใช้ฟันขบริมฝีปากตัวเองแน่น

สุพจน์ไม่สนใจท่าที่ไม่พอใจของฉันวิภาเลยสักนิด แค่ได้ แค่ได้ให้เธอมาซบอยู่ตรงที่อกเขา เขาก็พอใจมากแล้ว เขามี ความสุขจนยิ้มไม่หยุดเลย

เสียงเพลงค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ แสงไฟก็ยิ่งสลัวลง

สุพจน์ดึงมือจันวิภาไปกลางฟลอร์เต้นรำ นั่นมันทำให้ สายตาทุกคู่กลับมาจับจ้องที่พวกเขาอีกครั้ง และทุกคนต่าง เคลียร์พื้นที่ให้พวกเขายืนตรงกลางอย่างอัตโนมัติ ไฟส ปอตไลต์ยังส่องมาที่พวกเขา ทันใดนั้นพวกตากล้องก็กลับมา รัวชัทเตอร์ที่พวกเขาอีกครั้ง

จันวิภารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองก็น่าเวทนาไม่ต่างอะไรกับ แจกันดอกไม้ แต่อย่างน้อยแจกันดอกไม้ก็ไม่ได้ถูกลากไปลาก มาตามอำเภอใจแบบนี้ เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอเหมือนกับสัตว์ เลี้ยงที่มีหน้าที่เล่นกับเจ้าของเพื่อทำให้เขามีความสุข

“ทั้งหมดนี่ฉันจงใจให้มันเป็นแบบนี้เองแหละ ฉันไม่ชอบ สังคมชนชั้นสูง แต่ว่ายอมทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อเธอ ฉันต้องการ ประกาศให้ทุกคนรู้ว่า เธอคือผู้หญิงของฉัน

สุพจน์พูดออกมาเบาๆ วินาทีที่จันวิภาเงยหน้าขึ้นมามอง เขา เธอก็พบว่า

รอยยิ้มของเขานั้นน่ากลัวมาก หัวใจเธอเต้นรัวด้วยความ หวาดกลัว
“สิ่งที่ไอ้สุมิตรคนไร้ค่านั่นให้เธอได้ ฉันก็ให้ได้เหมือนกัน ถึงมันให้ไม่ได้ ฉันก็ให้ได้ ในวิภา ทำไมเธอยังคิดถึงมันอยู่อีก ล่ะ?”

อยู่ดีๆสุพจน์ก็พูดออกมา แล้วก็มองหน้าจันวิภาอย่างปวด

จันวิภาไม่รู้จะตอบคำถามโง่ๆ ยังไง เธอก็ได้แต่หัวเราะ

ในล่าคอ

สุพจน์เต้นรำไปพร้อมกับพูดต่อว่า “เมื่อก่อนสุมิตรเคย ทําร้ายเธอขนาดนั้น แต่เธอยังไปรักมันอยู่? ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันก็ไม่มีวันทำกับเธอแบบที่มันทำแน่นอน เธอจะเป็นทั้งหมด ของชีวิตฉัน สุพจน์ยิ่งพูดเสียงยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ น่าจะเพราะว่า เขาเริ่มอารมณ์ขึ้นแล้ว จันวิภามองไปรอบๆ แล้วก็ตอบอย่าง รำคาญว่า “ถึงฉันจะไม่ชอบมิตร แต่ฉันก็คงไม่ชอบคนเลวๆ อย่างนายหรอก แม้แต่ลูกทูนหัวของตัวเองยังสามารถเอามา ฉันได้ นายยังคิดอยากจะให้ฉันยอมรับในตัวนายอีกเหรอ?” พจน์หยุดเต้น เขายื่นมือไปลูบผมจันวิภาอย่างเศร้าใจ แล้วก็ ค่อยๆส่ายหน้า “ฉันจะไม่ทำทั้งหมดนี้เลย จะไม่ขู่บังคับเธอ ขอ แค่เธอรักฉัน….”พอจันวิภาได้ยินคำพูดเพ้อเจ้อของสุพจน์ ก็รีบ ตัดบทเขาทันทีอย่างไร้เยื่อใย “ไม่มีทาง” มันทำให้มือจองสุ พจน์ที่โอบเอวเธออยู่นั้นรัดแน่นขึ้นทันที จากนั้นสุพจน์ก็ตอบ ด้วยน้ำเสียงท้อแท้ “เข้าใจแล้ว ยังไงฉันก็ต้องชนะสุมิตรให้ ได้…. ต้องทำลายเจ้าไร้ค่านั่นให้สิ้นซาก