ตอน411ลักพาตัว

ตอนที่ 411 ลักพาตัว

หลังจากเรื่องนั้นผ่านพ้นไป สุมิตรกับจันวิภาก็เตรียมตัว

เพื่อที่จะไปต่างประเทศแต่เช้าตรู่ จะไม่พูดก็ไม่ได้แต่ชายหนุ่ม ช่างแข็งแรงเสียจนน่าประหลาดใจ

ในทางกลับกัน ดูเหมือนว่าธนภาคกับพัชรีจะได้นอนห้อง เดียวกัน ในคืนที่ผ่านมา นั่นยิ่งทำให้นิเวศน์รู้สึกไม่สบายใจกับ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่

โดยเฉพาะที่ธนภาคทำมื้อเช้านั่นยิ่งทำให้นิเวศน์โกรธ เกรี้ยว

ก่อนหน้านี้ที่เขากินอาหารเช้าที่ธนภาคทำหล่ะก็ต้อง เรียกได้ว่าเขาต้องหิวมากๆเสียก่อนไม่งั้นก็จะไม่กิน ดังนั้น นิเวศน์ก็ปักธงมาโดยตลอดว่าฝีมือการทำอาหารของธนภาค เข้าขันห่วย

ดังนั้นนิเวศน์จึงเคี้ยวอาหารเช้าไปด้วยความพอสบ อารมณ์ในใจโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาเห็นว่าธนภาคกับพืช รีจีบกันในระหว่างทานอาหารเช้าด้วยแล้วนั้น นั่นทำให้เขา รู้สึกว่าสองคนนี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเอาซะเลย

นิเวศน์รู้สึกเบื่อ เขาเคาะร้อมลงบนจาน ไม่รู้ว่าอยากจะรบกวนความสวีทของธนภาคกับพัชรีหรือเรียกร้องความสนใจ กันแน่ หลังจากที่เกาะอยู่นานธนภาคก็เริ่มหันมาสนใจ เขา ถามกลั้นขำ “นิเวศน์ไม่พอใจอะไรหรอ?อาหารครั้งนี้อร่อยกว่า ครั้งที่แล้วมากเลย ไม่กินเพิ่มอีกหน่อยหล่ะ? เป็นคนโสดก็ต้อง ดูแลตัวเองให้ดีหน่อยนะ

แม้แต่ธนภาคก็เย้ยหยันเขา นั่นทำให้นิเวศน์รู้สึกรับไม่ได้ อย่างยิ่ง

เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำให้นิเวศน์ถึงไม่แฮปปี้นั่นก็คืออาหารเช้า มันอร่อยเกินไป นิเวศน์หัวเราะอย่างเยือกเย็น “ผมจำได้ว่าครั้ง ที่แล้วได้กินเปลือกไข่ด้วย ครั้งนี้นี่มันดีเลิศจริงๆ ต้องขอบคุณ ป้าพัชรี ไม่อย่างนั้นผมก็คงต้องกินฝีมือลุงธนภาคอีก

ธนภาคเข้าใจในความหมายที่นิเวศน์กำลังจะสื่อในที่สุด เขาส่ายหน้ายิ้มก่อนจะพูด “ไอ้หนู ตอนแรกฉันก็นึกว่านิเวศน์ จะโตเป็นผู้ใหญ่ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มี อะไรที่ต่างจากเด็กทั่วๆไปเลยสินะเนี่ย

นิเวศน์ไม่ได้พูดอะไร เขาทำหน้าทิ้งตึง กับข้าวในจานก็ ลดลงไปหน่อยเดียวเท่านั้น ซึ่งดูไม่เหมือนปกติของนิเวศน์เลย

พัชรีพูดกลั้นขำ “จริงๆแล้วคิดถึงพ่อกับแม่ใช่มั้ยหล่ะ นา เองก็ชอบไปแกล้งเขา จะว่าไปนิเวศน์เวลาโกรธก็น่ารักเหมือน กันนะเนี่ย”

ในตอนนั้นนิเวศน์ไม่สนแล้วว่าเขาจะน่ารักหรือไม่ เขาปัด จานข้าวออกก่อนจะเอาตัวเองที่พยายามระงับอารมณ์อยู่เดินตรงไปยังห้องนอน

“เฮ้ อะไรเนี่ย… ธนภาคมองหลังไวๆของนิเวศน์ไปด้วย ความกังวล

“นอนไม่ค่อยหลับ กินไม่ลง ผมต้องไปนอน เชิญจีบกันให้

สบายใจ ผมไม่รบกวนพวกคุณแล้ว” น้ำเสียงของนิเวศน์เต็ม ไปด้วยความไม่พอใจ มันเพิ่มความเป็นเด็กน้อยของตัวเขาซึ่ง มันดูน่าเอ็นดูมากเลยทีเดียว

พัชรีส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ช่างเถอะ ปล่อยเขาไปก่อน เดี๋ยวสักพักก็คงดีขึ้นเอง

“เจ้าเด็กคนนี้นี่นะ แต่มันไม่ดีเลยที่เห็นเขาระงับอารมณ์ไม่ ได้เหมือนเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันแบบนี้ เพราะปกติเขาจะมัก ทำตัวเป็นผู้ใหญ่แบบนี้นี่น่าเป็นห่วงเลยนะ”

พัชรีพยักหน้า “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน งั้นวันนี้ให้เขา อยู่บ้านคนเดียวก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันต้องไปแล้ว เอาไว้เสาร์ อาทิตย์ พวกเราค่อยพาเขาออกไปเที่ยว

“อือ? พาเขาไปเป็นพยานรักด้วยหน่ะหรอ” ธนภาคกล่าว ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“บ้านนายสิ ไม่ไปก็ได้นะ ฉันไม่ได้อะไรเลย

“ไม่ๆๆๆ”

ทั้งนี้ทั้งนั้น ขนาดกำลังกินข้าวเช้ายังจีบกันได้ ขนาด นิเวศน์อยู่ในห้องยังได้ยินแม้ว่าเขาจะใช้ผ้าห่มคุมหัวไปแล้วก็ตาม

นิเวศน์รู้สึกเบื่อหน่ายมาก อินเทอร์เน็ตก็ไม่มี เขามองไป ยังความมืดมิดอย่างงงันจนกระทั่งได้ยินเสียงทั้งคู่ออกจากบ้าน ไป ผ่านไปสักพักเขาก็หลับลง

ในความฝันเขาฝันร้าย แต่ฝันร้ายที่ว่าก็ไม่ได้ต่างจาก ความเป็นจริงมากนัก เพราะทั้งความฝันและความจริงคือ มิตรและจันวิภาได้ทิ้งเขาไปเหมือนกับสิ่งที่เขาคิดในตอนกลาง วัน ก็จะเอาเก็บไปฝันในตอนกลางคืน

เขาตื่นขึ้น ในที่สุดด้วยเสียงนาฬิกาปลุก เขามองนาฬิกา ข้อมือของตัวเองก็พบว่าถ่านมันหมด เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็ พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันเข้าไปแล้ว และตอนนี้ท้องของ เขาก็ร้องแล้วด้วย

เขาลากตัวเองเดินไปที่ประตูอย่างไม่มีแรง

“ใครหน่ะ?”

“อาหารมาส่งแล้วครับ

คนที่อยู่ข้างนอกตอบกลับมา

ในใจนิเวศน์ก็คิดว่าคงจะเป็นอาหารกลางวันที่ธนภาคสั่ง ไว้ให้เขา แต่เขาก็ไม่ค่อยวางใจ เลยเปิดตาแมวดูกพบว่ามัน คือคนส่งอาหารจริง เขาจึงโล่งใจ

พอเปิดประตูออกมา เด็กวัยรุ่นที่ส่งอาหารก็พูดขึ้น “อ่าว เจ้าตัวน้อยอยู่บ้านคนเดียวหรอ?”
นิเวศน์หลุกหลิกตาไปมาก่อนจะตอบ “พ่อผมอยู่ในห้อง หนะ คุณมาส่งอะไรหรอ?”

คนส่งอาหารหัวเราะขึ้น ก่อนจะก้มตัวเปิดกล่อง ก่อนจะ เงยหน้ามองนิเวศน์ ฉลาดจริงๆ เจ้าเด็กน้อย แต่ว่าฉันรู้ว่านี่ ไม่ใช่บ้านเธอ แล้วพ่อเธอจะอยู่ในห้องนอนได้ยังไงหล่ะ?

นิเวศน์รู้สึกเย็นวูบไปทั่วสันหลังทันที พอรู้สึกถึงอันตราย เขาจึงรีบปิดประตู แต่คนส่งของก็ดันประตูเอาไว้ทันที

แย่แล้ว ถึงแม้ว่านิเวศน์จะฉลาดแต่เขาก็เป็นแค่เด็กคน หนึ่งจะมีแรงไปสู้ผู้ใหญ่ได้ยังไง แบบนี้ก็คงต้องโดนเขาจับอีก

ไม่นาน

นี่มันลักพาตัว!

สมองของเขามึนตึงไปหมด มันเป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับ เรื่องอันตรายแบบนี้ เขาสับสนไปหมด และคิดแต่ว่าจะทำยังไง

ดี

สู้เลยดีมั้ย? นั่นมันเป็นไปไม่ได้เลย

ร้องขอความช่วยเหลือ? พอคิดถึงตรงนี้คนส่งอาหารก็

ปิดปากของเขาทันที

“เจ้าเด็กน้อย ถ้าไม่อยากตายก็อยู่เฉยๆไป เข้าใจมั้ย?” คนส่งอาหารพูดอย่างร้ายกาจ ด้านของนิเวศน์สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ ก็คือทำได้เพียงแต่พยักหน้าหงิกๆ

มันทำอะไรไม่ได้แล้ว
ในเวลานั้นๆเองอยู่ๆนิเวศน์ก็คิดวิธีการแบบไม่เป็นวิธีการ ขึ้นมาได้ เขาลองล้วงเอาโทรศัพท์ที่เพิ่งเอาขึ้นมาดูเวลามาเมื่อ ครู ปาลงไปให้ห่างตัว มันดูเหมือนทำตกไปทำให้คนส่งอาหาร จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

“บอกว่าอย่าขยับ

ผู้ชายคนนั้นตะโกนเสียงดัง เขาหยิบเชือกขึ้นมารัดตัว นิเวศน์เอาไว้อย่างหนาแน่น นิเวศน์พอสำเร็จในสิ่งที่ทำ ก็มอง โทรศัพท์อย่างใช้ความคิด คงเหลือเพียงแค่หวังเท่านั้น