ตอน384นี้ไม่ใช่การแก้แค้น

ตอนที่ 384 นี่ไม่ใช่การแก้แค้น

ผู้หญิงเป็นเพศที่มีอารมณ์หลากหลาย จนวิภาถือเป็น ตัวอย่างที่ดีสำหรับคำพูดนี้ เซอร์ไพรส์ที่สุมิตรมอบให้เธอเป็น สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต้องการมากที่สุด ที่สำคัญคือเธอถือว่ามัน เป็นคำสัญญาที่เขามอบให้แก่เธอด้วยเช่นกัน

สุมิตรไม่เพียงแต่ประกาศถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้ง สองคน แต่ยังบอกถึงสถานะของจันวิภากลางงานเช่นนี้ เพียง แค่นี้มันก็สามารถบอกอะไรได้หลาย ๆ อย่างแล้ว

ด้านจันวิภา ในขณะนี้เธอลืมสิ้นหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแม้ กระทั่งว่าตนนั้นกำลังอยู่บนเวทีท่ามกลางผู้คนมากมาย เธอ รู้สึกเพียงแค่ว่าโลกนี้มีแค่เธอและสุมิตรเท่านั้น

เมื่อเห็นอาการเหม่อลอยของฉันวิภา สุมิตรจึงค่อย ๆ ซึ่ง

ตัวเธอเข้ามากอดไว้ น้ำตาของฉันวิภาก็ค่อย ๆ ไหลออกมา ด้วยความซาบซึ้ง ทั้งสองยืน โอบกอดกันจนแทบจะหลอมรวม เป็นคน ๆ เดียวกัน แม้แต่นิเวศน์เองก็อดที่จะเข้ามาสวมกอด พ่อและแม่ของตนไม่ได้

พนักงานที่อยู่ด้านล่างเวทีต่างก็อึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตรงหน้า ก่อนที่จะรู้สึกตัวและปรบมือขึ้นมาพร้อม ๆ กัน
ในบรรดาพนักงานที่ตบมือให้มีทั้งผู้หญิงที่อิจฉาในความ โชคดีของนภาและบรรดาชายหนุ่มที่ชื่นชมหญิงสาวอยู่เช่น กัน แม้แต่คนที่ชื่นชมสุมิตรก็ยังอดที่จะปรบมือให้ไม่ได้

หรืออาจเป็นเพราะพวกเขาต่างก็ทำอะไรไปไม่ได้มากกว่า นี้แล้ว

ตั้งแต่ที่จันวิภาขึ้นไปบนเวที เธอก็รู้สึกราวกับเวลาหยุดนิ่ง แม้แต่ตอนนี้ที่เธอกลับลงมาอยู่ที่ด้านล่างของเวทีแล้วซึ่งเธอ เองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเธอลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือลงมาอย่างไร

เมื่อทั้งสามคนกลับมาที่ห้องทำงานดังเดิม จันวิภาก็ขอตัว ออกไปชงกาแฟให้แก่สุมิตร นิเวศน์และตนอย่างเหม่อลอย หลังจากนั้นจึงยกไปให้ชายหนุ่มทั้งสองที่ห้องทำงาน ทั้งสาม คนค่อย ๆ จิบกาแฟช้า ๆ ราวกับว่าอยากซึมซับช่วงเวลานี้ไว้

“เป็นอะไรไป คุณไม่พอใจเซอร์ไพรส์ของผมอย่างงั้นเห รอ” สุมิตรถามพร้อมกับค่อย ๆ จิบกาแฟที่จันวิภาชงให้ตน ราวกับตนกำลังชื่นชมของล้ำค่าก็ไม่ปาน

แต่กับนิเวศน์นั้นแตกต่างจากพ่อของตนโดยสิ้นเชิง ชาย หนุ่มดื่มกาแฟทีเดียวก็หมดไปแล้วเกือบครึ่งแก้ว เนื่องจาก สำหรับชายหนุ่มแล้วรสชาติของมันก็ไม่ได้แตกต่างจากที่อื่น มากมายนัก

“ไม่ดีใจก็แปลกแล้ว ตอนนี้แม่กำลังดีใจอย่างกับปลากระ ที่ได้น้ำเลยใช่ไหมละครับ ยังไม่ทันที่จันวิภาจะได้ตอบก็ถูก นิเวศน์พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
ซึ่งมันก็เป็นประโยคที่ตรงใจเธอเสียด้วย

แม่ถึงบอกไงว่าเรียนคอมฯอย่างเดียวมันไม่พอ ลูกใช้ สุภาษิตแบบนี้ไม่ถูกเลยนะ วันหลังอย่าใช้สุ่มสี่สุ่มห้าอีก” วัน วิภาทำอะไรไม่ได้นอกจากสั่งสอนลูกชายของเธอ

“แม่ก็บ่นไปได้ ผมก็แค่อยากให้ทุกคนหัวเราะก็แค่นั้นเอง เก่งขนาดผมจะใช้สุภาษิตไม่เป็นได้ยังไง แม่เองก็เคยใช้ออก บ่อยไม่ใช่เหรอ แล้วลูกไม้จะหล่นไกลต้นได้ไงกัน

“จะพอได้หรือยัง!

จนวิภาพูดด้วยความโมโหพร้อมกับจ้องมองไปที่นิเวศน์

นิเวศน์รีบหุบยิ้มของตนลงทันทีและเลือกที่จะเงียบแทน ด้วยรู้ว่าไม่ควรยุ่งกับแม่ของตนตอนที่ท่านกำลังโกรธ

“แต่ว่าสุมิตรคะ ทำแบบนั้นกับชนินพร…มันจะดีเหรอคะ” จันวิภายกแก้วกาแฟขึ้นมาทำท่าจะดื่ม แต่ก็ต้องชะงักไปด้วย ตนยังมีเรื่องที่ยังคิดไม่ตก

ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าการที่สุมิตรทำเช่นนี้ต่อชนินพร มันยิ่ง น่ากลัวกว่าการลงโทษธรรมดาเสียอีก แถมยังน่ากลัวกว่าการ ฆ่าให้ตายเสียด้วยซ้ำ

“ไหนบอกจะปล่อยให้ผมจัดการไง” สุมิตรค่อย ๆ ยก กาแฟขึ้นมาเป่าให้ไอร้อนหมดไปก่อนจะค่อย ๆ จิบ

“เธอ…คงจะรู้ตัวว่าผิดแล้วมั้งคะ
“บนโลก สิ่งที่จัดการได้ยากคือความอิจฉา แล้วยิ่งถ้ามัน กลายเป็นความริษยาด้วยแล้วล่ะก็ สุมิตรกล่าวเนิบ ๆ พร้อม กับหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็คที่ปากของตน

การกระทำดังกล่าวของเขาราวกับนักปรัชญาก็ไม่ปาน จน จนวิภาแทบจะห้ามคบ่นว่าของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ เห็นแก่ที่ เมื่อครู่ชายหนุ่มทำให้ตนซาบซึ้งล่ะกัน

“แล้วคุณก็บอกเองว่าให้ผมเป็นคนจัดการ แล้วที่สำคัญ คือคงมีแต่ผีเท่านั้นแหละที่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นสำนึกได้จริง ๆ หรือเปล่า”

แต่ถึงอย่างไรจนวิภาก็ยังรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันเกินไป อยู่ดี คิดได้ดังนั้นเธอจึงทำท่าจะอธิบายต่อแต่กลับโดนสุมิตร ตัดบทขึ้นมาเสียก่อน “ผมก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ แต่เรา จำเป็นต้องเชือดไก่ให้ลิงดู ไม่งั้นเธอจะกลับมาสร้างปัญหาให้ พวกเราอีก”

ก็จริงอย่างที่สุมิตรพูด

หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจออกมา ถึงอย่างไรสุมิตรเองก็ เป็นคนที่ก่อนจะลงมือทำอะไรมักจะคิดอย่างรอบคอบเสมอ ถ้า ไม่ทำแบบนี้ อีกหน่อยเจริญศรีคงลงมือหนักกว่านี้เป็นแน่ แล้ว ก็คงเป็นตัวเขาเองที่ต้องเหนื่อยจัดการ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จันวิภาดูเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าตนนั้นลืม คนสำคัญที่เป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมา
เจริญศรียังไงล่ะ!

แล้วคุณจะจัดการกับเจริญศรียังไง

“ผมเดาว่าคุณคงจะให้ผมปล่อยเธอไปใช่ไหม

“ไม่ได้นะครับ ผู้หญิงคนนี้อันตรายเกินไป เราต้องตัดไฟ เสียแต่ต้นลม” เป็นอย่างที่สุมิตรคิดไว้ไม่มีผิด จันวิภาอยากจะ ให้เขาปล่อยเจริญศรีไป แต่เธอเพียงแค่ยังไม่ได้พูดมันออกมา เพราะโดนนิเวศน์ชิงพูดตัดหน้าขึ้นมาเสียก่อน

แถมยังเป็นสุภาษิตเสียด้วย

“พูดได้ดี ๆ พ่อก็คิดแบบเดียวกันเลย” สุมิตรพูดพร้อมกับ

หัวเราะออกมา

“แม่ครับ ผู้หญิงคนนี้เป็นศัตรูของแม่นะ แม่คิดว่าที่เธอทำ แบบนี้แค่จะทำลายชื่อเสียงของแม่อย่างเดียวนั้นเหรอ” นิเวศน์ ที่นั่งปิดปากเงียบมาตั้งนานได้ที่พูดขึ้น

ทำไมกัน แค่ข่าวลือมันจะสามารถฆ่าใครได้งั้นเหรอ ฉัน วิภาได้แต่คิดพลางสายศีรษะไปมา

“ผู้หญิงคนนั้นก่อนหน้านี้บอกจะหย่ากับพ่อ แต่พอพ่อฟื้น ขึ้นมาก็อยากจะกลับมาอีก ช่างเป็นผู้หญิงที่หน้าไม่อายจริง ๆ เลย”

ไม่แปลกที่นิเวศน์จะรู้เรื่องพวกนี้ เพราะชายหนุ่มนั้นเป็น คนที่อยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้
แม่ไม่เชื่อหรอกว่าพ่อของลูกจะไม่มีวิธีจัดการ ใช่ไหม

มิตร”

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีวิธีหรอก แต่ถ้าได้ดื่มสักแก้วอาจจะ….” เมื่อฟังจบทุกคนก็หัวเราะขึ้นมาด้วยรู้ว่าชายหนุ่มกำลังพูด หยอกล้องธนภาคอยู่

“เรากลับมาคุยกันต่อดีกว่า ยังไงผมจะต้องแก้แค้นให้ธน ภาคให้ได้ อีกอย่างครั้งนี้เจริญศรีวางแผนนี้เพื่อต้องการ ทำลายชื่อเสียงของคุณ แล้วใครจะรู้ว่าอนาคตผู้หญิงคนนั้นจะ ไม่วางแผนเพื่อทำร้ายคุณล่ะ

สุมิตรตัดสินใจได้แล้วว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไปดี ถึง แม้ว่าฉันวิภาจะบอกให้เขาวางมือตอนนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์ อะไรอีกแล้ว

“แต่ว่าฉันไม่อยากให้คุณเข้าไปยุ่งกับการแก้แค้นพวกนี้ เลย” จันวิภาพูดอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้

“ผมแค่อยากจะปกป้องคุณก็เท่านั้น ไม่ได้อยากจะแก้แค้น

อะไร เชื่อใจผมนะ” สุมิตรบอกพร้อมกับดึงวันวิภาเข้ามากอด