ตอน 372เข้าใจความสุขที่แท้จริง

ตอนที่ 372 เข้าใจความสุขที่แท้จริง

สุมิตรพูดว่า “แน่นอนว่าการดื่มของคุณมันผิดประเด็นแล้ว วันนี้ควรจะดื่มเพื่อฉลองถึงจะถูก ไม่ใช่เหรอ”

จนวิภาพึมพำอยู่ที่ปาก พูดอย่างไม่พอใจว่า “คุณนี้ได้คืบ จะเอาศอกจริงๆเลย นี่ นี่ยังไม่ได้แต่งงานกันเหรอ ก็ดื่มไวน์ แลกเปลี่ยนกันแต่งงานอย่างเป็นทางการแล้วหนิ

จันวิภายังไม่ได้ดื่มไวน์หน้าเธอก็แดงแล้ว แม้ว่าทั้งสองคน จะมีความสัมพันธ์ทางกายกันมาก่อนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ให้มา อ่อนโยนต่อกันแบบนี้กลับเป็นเรื่องที่ไม่เคยมีมาก่อน

โดยเฉพาะรอยยิ้มของสุมิตรที่ช่างดูอบอุ่นและสดใส รวม ทั้งแววตาทั้งสองข้างที่เหมือนสีน้ำเงินเข้มอำพันทำให้ฉันวิภา รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นรักครั้งแรก

รักครั้งแรกจะดื่มไวน์แลกเปลี่ยนกันเพื่อแต่งงานกันได้ยัง

ดังนั้นในวิภาจึงแสดงออกมาอย่างเคอะเขินมาก เพียงแต่ ความขี้อายของเธอไม่ได้ทำลายบรรยากาศนี้ แต่กลับทำให้ บรรยากาศโดยรอบดูหวานและโรแมนติกขึ้นไปอีก

“เกินไปจริงๆเลย สุมิตรเพิ่งจะอ้อนวอนขอให้ยกโทษให้ตอนนี้ก็เริ่มจะเผยธาตุแท้ออกมาอีกแล้ว” จนวิภาเลียปากเล็กๆ ของเธอ

ร่างกายของสุมิตร โยกไปข้างหน้า เอียงหัวเล็กน้อย เหมือนต้องการเห็นความขี้อายของฉันวิภามาเก็บไว้ดู

“ดังนั้นเรื่องเล็กๆ จนวิภาคุณถึงปฏิเสธคำพูดผม อาจจะ ร้ายแรงจนกระทบกับความภาคภูมิใจของผมก็ได้” สุมิตรยก คิ้ว ดูการตัดสินใจของคุณ

นี่ไม่ต่างอะไรกับการขู่ อีกทั้งจันวิภาคิดว่าความภาค ภูมิใจของสุมิตรชายหนุ่มคนนี้ถูกคนต่อว่าจะเป็นไปได้ยังไง

แม้ว่าจะคิดแบบนี้ จันวิภาก็ยังยกแก้วไวน์ขึ้นมา ดวงตา สองข้างกลับหลบสายตาของสุมิตรที่มองมาอย่างพอใจ รีบพูด ว่า “คุณเร็วๆเถอะ ดื่มไวน์มันยุ่งยากแบบนี้แหละ ไม่เหมือน คุณจริงๆ

สุมิตรพยักหน้า แขนไขว้กันและกัน ดื่มไวน์พร้อมกัน มิตรมองไปที่จันวิภาอย่างไม่ละสายตา พบว่าดวงตาทั้งสอง

ข้างของเธอปิดสนิท

“เอ๊ะ คุณอายที่จะมองผมงั้นเหรอ” สุมิตรกางผ้าเช็ดปาก ออกแล้วเช็ดไปที่ข้างปากที่เลอะไวน์ของต้นวิภาออก

จันวิภากลับยังปิดตาแน่น ไม่ลืมตาขึ้นมา

สุมิตรจับมือของจันวิภา จับเบาๆแบบนี้ แล้วถามว่า “อะไรครับ มีความสุขแล้วก็กลับมาเศร้างั้นเหรอ”
นภาลืมตาขึ้นในดวงตาสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตา เพียง แต่ว่าในสายตาของสุมิตรน้ำตาเหล่านั้นก็ยังดูน่าหลงใหล

จนวิภาปล่อยให้น้ำตาไหลผ่านแก้มจนหยดลงไหล พูด เบาๆว่า “ใครจะรู้ ทันใดนั้นน้ำตาก็เกือบจะไหลออกมา

สุมิตรเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “หลัง จากโอกาสแบบนี้ก็ยังมีอีกเยอะ คุณจะไม่ร้องไห้เหมือนกับทุก ครั้งที่ผ่านมา คุณนี่ขี้แยจริงๆ

สุมิตรส่ายหน้าไม่หยุด

จันวิภาพูดบ่นว่า “คุณทำเป็นไม่รู้อีกแล้วนะ ทั้งที่เมื่อก่อน คุณมักจะทำให้ฉันร้องไห้

สุมิตรนึกถึงเรื่องราวเมื่อก่อน ในใจก็เจ็บปวด เพียงแต่

เรื่องที่ไม่ดีเหล่านั้นจะหายไปตามกาลเวลา “ไม่สนว่าเมื่อก่อน

เราจะเป็นยังไง จันวิภา ตอนนี้ผมชอบคุณจริงๆนะ ผมอยาก แต่งงานกับคุณ

จันวิภาถามว่า “วันนี้คุณพูดเรื่องขอแต่งงานมาสองครั้ง แล้วนะ เป็นพวกสตอคเกอร์เหรอ”

สุมิตรถูกจันวิภาแกล้งแหย่เล่นข่าๆ เทไวน์ไปพร้อมกับพูด อย่างภูมิใจว่า “เรื่องที่กวนใจฉัน เชื่อว่าคุณก็รับรู้และเข้าใจ ดังนั้นไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน ฉันก็ยังเป็นเจ้าของ คุณไม่เปลี่ยนแปลง”

สุมิตรพูดต่อว่า “ถ้าเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว คุณจะไม่สามารถหนีไปจากผมได้

จนวิภายิ้มแล้วพูดว่า “จะบอกว่าเปลี่ยนแม่น้ำหรือภูเขา

นั้นเปลี่ยนได้ง่าย แต่หากเปลี่ยนนิสัยคนมันเปลี่ยนได้ยาก สุมิตรยื่นมือไปจับที่แก้มของฉันวิภาเบาๆ แล้วพูดอย่าง

แน่วแน่ว่า “ความรักของผมก็ยังยากกว่านิสัยตัวเองอยู่ดี

จนวิภาเงียบไป แล้วพูดว่า “พอแล้ว หลังจากฟื้นมาคุณ พูดมากจัง ฉันสงสัยจริงๆว่าคุณเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งใช่ไหม

สุมิตรใช้ส้อมและมีดหั่นสเต๊กเนื้อ ยื่นไปข้างหน้าจนวิภา แล้วใช้ส้อมและมีดหั่นต่อ บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาพูด ว่า “มีบางเรื่องก็จําเป็นต้องผ่านไปอย่างยากล่ามากก็เพื่อจะให้ เข้าใจอย่างแท้จริง

จนวิภารู้สึกเข้าใจดีถึงเรื่องนี้ ไม่ใช่เพราะต้องผ่านมันไป ด้วยความเกลียดชังและฝ่าฟัน แต่อุปสรรคระหว่างเธอกับสุ มิตรก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น อาจจะเพราะเส้นทางที่เดินไปนั้นมัน เร็วเกินไป

แต่ในวิภาทันใดนั้นก็คิดถึงสิ่งของบางอย่าง เม้มริมฝีปาก แน่น การแสดงออกก็เปลี่ยนไปไม่เป็นธรรมชาติ สายตาที่ต้อง มองสุมิตรอยู่ก็ลอกแลกขึ้นมา

ระหว่างที่เอาใจใส่จันวิภาก็สังเกตเห็นความผิดปกติ มิตรวางซ้อมและมืดลง ถามอย่างสงสัยว่า “จันวิภา เป็นอะไร คุณอยากจะพูดแต่สังเลอยู่เหรอ”
แท้จริงแล้วมีเรื่องอยากจะพูดแต่ลังเลอยู่ ตอนนี้จนวิภาษี หนึ่งคำถามอยากถามสุมิตร แต่ไม่ดีถ้าจะเอ่ยถามออกไป

“ที่ผมหนีไปเพราะต้องการจะเลี่ยงไม่ให้เราทะเลาะกัน เรา สองคนควรจะซื่อสัตย์ต่อกัน ผมพร้อมที่จะสานต่อชีวิตคู่” มิตรให้กำลังใจในวิภา แล้วพูดว่า “คุณสามารถบอกผมได้ทุก เรื่อง

จันวิภากำลังนึกถึงคำถาม เพราะคำถามนี้มันเป็นปมใน ใจของเธอตลอดเวลาตอนที่สุมิตรหมดสติอยู่

งั้นเรื่องแมวป่าตัวน้อยล่ะ

“ถ้าหาก สุมิตร ถ้าหากฉันไม่ใช่แมวป่าตัวน้อย คุณจะยัง ดีกับฉันแบบนี้อยู่ไหม หรือถ้าหากแมวป่าตัวน้อยกับฉันมาอยู่ ข้างกายคุณพร้อมกัน คุณจะเลือกใคร

ผู้หญิงยังไงก็คือผู้หญิง สร้างปัญหาง่ายๆ โดยไม่มีเหตุผล

สุมิตรปวดหัวนิดหน่อย แต่กลับยังคงอดทนตอบคำถามที่

จันวิภาถามเขา

“ตอนที่ผมความจำเสื่อมไม่รู้ว่าแมวป่าตัวน้อยมีอะไร ตอนนั้นคุณเป็นเลขาส่วนตัวผม ผมก็ตามจีบคุณตลอดไม่ใช่เห รอ

“ดังนั้นสิ่งที่ผมชอบมาตลอดก็คือคุณ คำถามนี้ทำไมจะ

ต้องไปเสียเวลาให้ความสำคัญกับมันอีกอย่างสิ่งที่สำคัญสุดคือคุณแมวป่าตัวน้อย นี่ไม่ใช่สิ่งที่สวรรค์ช่วยให้เรามาอยู่ด้วย มหรอกเหรอ”

สุมิตรพูดอย่างจริงใจจริงๆ ปมในใจของฉันวิภาก็หายไป ในความรู้สึกลึกๆ ของสุมิตร

“ช่างเถอะ เรื่องแบบนี้ผมก็ต้องเชื่อในตัวคุณอยู่แล้ว ไม่ งั้นมันมีวิธีอื่นอีกเหรอ” จันวิภายังแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ จริงๆแล้วในใจมีความสุขมากๆ

สุมิตรพยักหน้า ชี้ไปที่อาหารวางอยู่บนโต๊ะพูดว่า “เราน่า จะทําเรื่องของเราต่อนะ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนครั้งแรกของผม กับคุณจะไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้กวนใจ

สุมิตรหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาก็ดูเปลี่ยนไปไม่น้อย ไม่เย็นชา เหมือนเมื่อก่อนอีกเลย เหมือนกับว่าโลกนี้ติดหนี้เขาห้าร้อย

ล้าน

แน่นอนว่าก็อาจจะแค่อยู่ต่อหน้าในวิภาเท่านั้นถึงเป็น แบบนี้ ตอนที่นึกถึงตรงนี้จนวิภาก็ใจเต้น เธอยังหวังว่าสุมิตร จะอ่อนโยนกับเธอจริงๆ