ตอน369ครึ่งเดือนที่ต้องทนความเจ็บปวด

ตอนที่ 369ครึ่งเดือนที่ต้องทนความเจ็บปวด

ถ้ามันเริ่มต้นด้วยความผิดหวังอยู่ในใจ ตอนนี้แค่ในวิภา ได้ยินคําตอบของธนภาคก็รู้สึกโกรธแล้ว

“หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาเขาไม่เคยพูดถึงฉันเลยเหรอ” น้ำ เสียงของจันวิภาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

แต่เรื่องแบบนี้พอเข้าใจได้ คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าฉัน วิภาต้องทำใจของตัวเองแค่ไหนถึงพร้อมจะยกโทษให้สุมิตรได้ คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าฉันวิภาตัดสินใจพานิเวศน์ให้มาอยู่ ด้วยต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหน

แต่ว่าตัวจันวิภาเองตอนที่ทำแบบนั้นออกไป สุมิตรชาย หนุ่มคนนั้นกลับหายไป ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาเลยและก็ไม่ รักษาคําพูดที่เคยให้ไว้

ใช่แล้ว จนวิภาพร้อมที่จะยกโทษให้เขา ในใจก็เลิกที่จะ เกลียดชังทุกอย่าง แต่ถ้าสุมิตรยังจะดื้อรั้นทำในสิ่งที่ผิด เธอก็ เลือกที่จะลืมความเกลียดชังและในเวลาเดียวกันเธอก็จะถอย ห่างจากสุมิตรด้วยเช่นกัน นับจากวันนี้ไปเราจะได้ไม่ติดค้าง กันอีก
ทางฝั่งธนภาค ฟังจันวิภาดามมาด้วยความไม่พอใจ ก็ พูดปลอบว่า “แน่นอนว่าเขาต้องมีพูดถึงคุณ เรื่องทั้งหมดที่เกิด ขึ้นก่อนหน้านี้ผมบอกกับสุมิตรไปหมดแล้ว หลังจากที่เขาฟัง จบก็ถามถึงคุณว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

“แล้วยังไงต่อ” อารมณ์ของจันวิภาก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นมา

เสียงที่ลอดผ่านจากโทรศัพท์ ธนภาคกระแอ้มสองครั้ง แล้วพูดอธิบายว่า “พูดตามตรงนะว่าผมก็แปลกใจมากเหมือน กัน เขาก็ไม่พูดอะไรกับผมต่อ ผมสาบานได้

จนวิภาปวดหัวมากจริงๆ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี

ธนภาคกลัวว่าฉันวิภาจะจากไปโดยไม่พูดอะไร เลยรีบพูด ว่า “คุณอย่าคิดมากเลย ผมว่าตอนนี้สุมิตรคงต้องการอยู่คน เดียวสักพัก คุณอดทนรอเวลาอีกหน่อยเถอะ บางทีหลังจาก เรื่องที่บริษัทจบลง อะไรๆก็คงจะชัดเจนขึ้น

ถึงแม้จันวิภาจะรู้สึกโกรธมาก แต่เธอก็อยากรู้เหตุผลที่สุ มิตรหนีเธอไป

“ถ้าคุณเจอสุมิตรก็บอกเขาด้วยว่า ฉันรอเขามาครึ่งเดือน ก็มากพอแล้ว ครึ่งเดือนที่เขาไม่แม้แต่จะมาเจอหน้าฉัน ฉันก็จะ พานิเวศน์หนีไปจากที่นี่

จันวิภาพูดเสียงเรียบ แต่ธนภาคกลับรู้สึกถึงการตัดสินใจ ที่เด็ดขาดของเธอ

ก็ใช่ ถ้าเวลาครึ่งเดือนที่ยาวนานแล้วสุมิตรยังหนีหน้าฉันวิภาอยู่อย่างนี้ พวกเขาสองคนก็คงไม่มีโชคชะตาต่อกันตลอด ชีวิตนี้

ธนาครับปากจั่นวิภาแล้ว ตัวเองก็พูดเสริมว่า “เชื่อว่า ตอนนี้คุณก็ยังไม่รู้ว่าความทรงจำของสุมิตรกลับคืนมาแล้วใช้ ไหม

นี่ก็เป็นเรื่องที่ทำให้ฉันวิภาปวดหัวเช่นกัน เธอจึงถามกลับ ไปว่า “อย่าบอกนะว่าคุณก็ไม่รู้เรื่องนี้

ธนภาคพูดว่า “ใช่ ผมว่ามันแปลก ผมล่ะไม่เข้าใจสุมิตร เลย ไม่รู้ว่าคนๆนี้ในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่

วางสายโทรศัพท์ไป จันวิภาจำเป็นต้องพานิเวศน์ไปบ้าน ของธนภาคอีกครั้ง ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้านี้ นิเวศน์ต้องไป บริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัดเป็นครั้งคราว ก็เลยอยากจะให้ธนภาค ช่วยเหลือเขา

และนานๆครั้งที่จันวิภาก็ไปบริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัดด้วย ข่าวที่ได้รู้มาก็ไม่มีอะไรไปมากกว่าการที่สุมิตรกำลังอยู่ต่าง จังหวัด เพราะแบบนี้ครึ่งเดือนนี้จนวิภาจึงคิดว่ายังยุ่งยากกว่า ตอนที่สุมิตรหมดสติเสียอีก

จันวิภาเชื่อว่าธนภาคคงจะเอาคำพูดของเธอเองไปบอก กับสุมิตรแล้ว เพราะเหตุนี้ทั้งวันก็ได้แต่นับวันรอ สายตามองดู ว่าเพียงแค่สิบห้าวันเท่านั้นก็ใกล้จะมาถึงแล้ว
พลบค่ำ ห้องที่คับแคบ นิเวศน์ที่เปิดคอมพิวเตอร์เป็น ประจำในที่มืดสลัว พิมพ์แป้นคีย์บอร์ดด้วยท่าทางสบาย หลัง จากที่หน้าจอคอมพิวเตอร์กระพริบอยู่นั้นก็มีวีดีโอที่บันทึกจาก กล้องวงจรปิดปรากฏขึ้นมา

นิเวศน์ดูสบายๆมาก ตอนที่สองมือพิมพ์บนคีย์บอร์ดก็ก้ม ลงดุมเครื่องดิ่มด้วย บางครั้งก็หัวเราะอย่างดีใจออกมา

หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กระพริบอยู่ก็กลับมาอยู่นิ่งสำเร็จ บนหน้าจอปรากฏบ้านที่คุ้นเคย นั่นก็คือบ้านของสุพจน์

เพราะว่าก่อนหน้านี้เป็นระยะเวลาที่ยาวนานมาก เรื่องที่สุ มิตรฟื้นขึ้นมานิเวศน์ก็ลืมกล้องวงจรปิดสุพจน์ไปพักหนึ่ง อาจ จะเป็นเพราะว่าวันนี้มีหลายเรื่องที่ทำให้เขามีความสุขมาก ตั้งใจที่จะเล่นเกมในคอมพิวเตอร์ต่อ แต่ว่าไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไป ดูรูปของกล้องวงจรปิดสุพจน์

นิเวศน์ที่กำลังดื่มเครื่องดื่มอย่างพอใจ ก็กลับไปที่วิดีโอ กล้องวงจรปิดก่อนหน้านี้ ในใจคิดว่าพ่อบุญธรรมที่รู้สึกหดหู ก็ไม่น่าจะรู้สึกหดหูนานอย่างนี้

แต่สิ่งที่ทำให้นิเวศน์ตกใจคือ สุพจน์ไม่เคยออกจากบ้าน

เลย และบางครั้งการกระทำของเขาคือการเข้าไปในห้องมอบ สิ่งจําเป็นในชีวิต ให้เขา บนวิดีโอกล้องวงจรปิดไม่เห็นการกระ ทำอื่นของเขาเลย
“เอ๊ะ พ่อบุญธรรมเขาไม่น่าจะเคยตัดสินใจอะไรแบบนี้มา ก่อนในชีวิต นี่มันเกินไปไหม” นิเวศน์ที่ใช้ฟันกัดหลอดอยู่ ใน ใจก็ครุ่นคิดไม่หยุด

ตอนนี้จนวิภาอยู่ข้างนอกก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “นิเวศน์ ออก มาเร็ว”

นิเวศน์รีบปิดคอมพิวเตอร์ สุพจน์เย็นซาอีกครั้งเพราะไม่ สามารถให้จันวิภารู้ได้ ไม่งั้นแม่ที่จิตใจดีของเขาจะมาตำหนิ ตัวเองเรื่องนี้อีก

นิเวศน์เดินก้าวออกประตูไปก็เห็นจนวิภาท่าหน้าโกรธอยู่ ในใจก็รู้สึกไม่ดี ในใจคิดว่าความอดทนของจันวิภาในครึ่ง เดือนนี้ได้หมดลงไปแล้ว

แม่ แม่ทำไมน่ากลัวอย่างนี้” นิเวศน์ถามทั้งที่รู้คำตอบ

อยู่แล้ว

จันวิภาสั่งอย่างดุดันว่า “ไปเก็บของของตัวเองให้ เรียบร้อย ตอนนี้เราต้องไปแล้ว

“ทำไมครับแม่ แม่อย่าทำให้มันยุ่งยากนักเลย” นิเวศน์ ตกใจมากจนหน้าซีด นี่ต้องเป็นเรื่องคอขาดบาดตานแน่ๆ ถ้า เกิดเหตุการณ์อะไรแบบนี้ขึ้น เขายกโทษให้ไม่ได้

จันวิภาพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “พ่อของลูกจะไม่มาเจอแม่

ก็ช่างเขาเถอะ อีกอย่างลูกที่น่ารักคนนี้เขาก็ไม่สนใจใยดี แม่ คิดว่าพ่อคงไม่พร้อมอยากจะอยู่กับเราสองแม่ลูก แล้วแม่ก็ไม่อยากจะเอาเก็บมาคิดอีก หลังจากนี้ถ้าเขามาถามถึงพวกเรา ทางที่ดีก็ไม่ต้องไปสนใจ

นิสัยของนวิภาคนอื่นไม่รู้หรอก แต่นิเวศน์จะเป็นคนที่รู้ดี มากที่สุด ว่าที่พูดออกมาแบบนี้เป็นคำพูดตอนกำลังโกรธ ความหมายมาแนวนี้ก็ใช่เลย สุมิตรไม่มาเจอเราสองแม่ลูก ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจมาก และฉันทนไม่ไหวจึงต้องหนีออกมา

แต่นิเวศน์ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธตามแม่ไปด้วย เพียงแค่ยิ้ม เงียบๆและขณะเดียวกันก็เอามือใส่เข้าไปในกางเกง พร้อมกับ เอามือไปกดโทรศัพท์ของตัวเอง

“โอ้ แม่ครับ หรือว่าเราจะพักอีกสักคืน พรุ่งนี้ค่อยเดิน ทางก็ไม่สาย นิเวศน์พูดเสร็จก็คิดต่ออีก

ตอนที่จันวิภากำลังสั่งสอนที่เขาไม่ฟังคำพูดของเธออยู่ พอดีนั้น มือถือก็ดังขึ้นมาทันที

คือธนภาคที่โทรมา

พอรับโทรศัพท์ คิ้วของจันวิภาทันใดนั้นก็ผ่อนคลายลง จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอีก

“แม่ ใครโทรมาครับ” นิเวศน์มีคำถามขึ้นมาในหัว ใบหน้าก็แสดงออกมาด้วยความแปลกใจ

“ลุงธนภาคนะ” ในวิภาพูดด้วยความสงสัยว่า “เขานัดแม่ ให้ออกมาเจอกัน บอกแม่ว่ามีเรื่องด่วนจะพูดด้วย

ธนภาค เรื่องด่วนอะไรจะพูดกับเธองั้นเหรอ อีกทั้งฟังน้ำเสียงของเขาแล้วน่าจะเป็นเรื่องใหญ่

นิเวศน์ดีดนิ้วพร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า “ผมรู้แล้ว แม่ครับ เขาน่าจะมาบอกเรื่องของพ่อให้แม่ฟัง แม่จะไม่ไปเหรอครับ

ในใจจนวิภาจริงๆแล้วกลับดีใจมากๆ แต่ว่ายังทำหน้า เรียบเฉย พูดบ่นว่า “ไม่มีเหตุผลที่ไม่ไป ต้องรีบไปแล้ว พูดให้

มันชัดเจนไปเลย

นิเวศน์เป็นเสียงบ่นของจันวิภา แล้วพูดแทรกจนวิภาว่า “แม่ แม่รีบไปเถอะ ไปเร็วครับ

จนวิภาแสร้งทําเป็นไม่เต็มใจ แต่ร่างกายกลับออกจาก บ้านไปแล้ว ขึ้นรถมาก็มาถึงสถานที่ที่ต้องเจอกันอย่างที่ธน ภาคพูดก่อนเวลานัดเสียอีก