ตอน 367 สุมิตรฟื้นแล้ว

ตอนที่ 367 สุมิตรฟื้นแล้ว

“ต้องบอกหมอว่าเขาฟื้นแล้ว……

จนวิภายังไม่ทันได้ตรวจสอบดูดีๆ ก็รีบวิ่งออกจากห้องไป แต่นิเวศน์ได้แต่จ้องมองไปที่นิ้วมือของสุมิตรที่เมื่อกี้ได้มีการ ขยับ ในใจก็ตื่นเต้นไปด้วย

ยิ่งสุมิตรมีอาการเหมือนกับกำลังค่อยขยับ ขนคิ้วมีการ ค่อยๆขยับ ยิ่งทำให้นิเวศน์รู้สึกดีใจขึ้นไปอีก

หมอที่รับผิดชอบสุมิตรหลังจากได้ยินสิ่งที่จันวิภาบอก กล่าวมาก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา เพราะว่าอาการของสุมิตรหนัก มาก คงไม่ใช่อย่างที่จันวิภาคิดไว้แบบนั้น ทำไมอยู่ๆก็ขยับขึ้น มาได้ละ คุณหมอสันนิษฐานว่าคงเป็นความคิดถึงสามีมาก เลยทำให้ดูผิดไป

ไม่ว่ายังไง ก็เป็นว่าต้องการปลอบใจจนวิภา เขาเลย ตัดสินใจเข้าไปในห้องเพื่อตรวจดูอาการอีกรอบ แต่ว่าสิ่งที่ ทำให้เขาแปลกใจคือสุมิตรมีอาการที่ตอบสนองจริงๆ

หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้น คุณหมอได้แต่บอกตัวเองว่าคงเจอ กับปาฏิหาริย์แล้ว จากนั้นเขารีบเตรียมตัวที่จะให้ตรวจเช็คคน ตรงหน้าฟื้นตัว เส้นเลือดถูกทับมันไม่ใช่เรื่องเล็กเลย ถึงแม้ว่าถ้าเกิดฟื้นขึ้นมาได้ ต้องมั่นใจคนไข้ต้องปลอดภัย

และตอนนี้คงใช้พื้นฐานเช็คดูตามอาการก่อน

แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี แต่ว่าได้พูดถึงเวลาหลังจาก ที่สุมิตรตื่นมานี้ คุณหมอได้เข้าไปแจ้งเรื่องกับวันวิภาและ นิเวศน์เรื่องที่ไม่มีปุ่นในเรื่องที่งดงาม

“อาการและร่างกายของผู้ป่วยตอนนี้ยังไม่ใช่ว่าจะดีอย่าง ที่คิด เพราะยังต้องทำการตรวจดูให้ชัดเจนอีกที” คุณหมอพูด อย่างอ้อมไปอ้อมมา ทำให้ในวิภามีความแปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย?” นิเวศน์รีบแย่งถามกลับ ตาคู่นั้น เปล่งประกาย ร่างกายเล็กๆนั่นตื่นเต้นจนสั่นขึ้นมา

คุณหมอรีบยกมือคู่นั้นเพื่อที่จะอธิบาย : “พวกคุณไม่ต้อง

ตื่นตกใจ สุมิตรฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ว่าทางเราตอนนี้ต้องดูอาการ

ตอนนี้ของเขาอย่างใกล้ชิด แค่เพื่อที่จะให้ฟื้นตัวได้ดีขึ้น

จันวิภามองไปละถาม: “ความหมายของคุณคือพวกเราจะ ไม่ได้พบเขาอีกใช่ไหม?

คุณหมอพยักหน้าอย่างอึดอัด: “ใช่แล้ว แบบนี้แหละครับ นี้ก็เพื่อให้อาการของผู้ป่วยที่หนักควรที่จะต้องพักฟื้นกับรอบ ข้างที่เงียบสงบ ไร้การรบกวนใดๆ นอกจากนั้นพวกเราต้อง แน่ใจว่าอาการของผู้ป่วยจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือ ร่างกายต่อต้านขึ้นมาอีก

เพราะว่าอาการของสุมิตรยากที่จะรักษา ถ้าให้พูดตรงๆคือไม่มีทางที่จะรักษาหรือดีขึ้นได้เลย เพราะฉะนั้นคุณหมอพูด แบบนี้เพราะไม่อยากให้อาการแย่ไปกว่านี้

แต่ทว่ากันวิภากับนิเวศน์อยากรีบเจอสุมิตรที่ฟื้นแล้ว เลย รู้สึกผิดหวังมาก

คุณหมอมองไปที่ของสองแม่ลูกที่มีความรู้สึกผิดหวัง แล้ว ก็พูดปลอบใจไปว่า : “ผมเข้าใจความรู้สึกในใจของพวกคุณ รู้ ว่าพวกคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ก็แค่รอสักสองสามวันก็พอแล้ว พวกคุณก็ดูแลเขามามากแล้ว ควรที่จะพักผ่อนสักสองสามวัน จากนั้นครอบครัวก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว

จันวิภาพยักหน้า ในความที่ทำอะไรไม่ถูกจึงจำใจเตรียม ตัวพานิเวศน์ออกจากโรงพยาบาล รอผลจากทางคุณหมอ ก่อนที่เธอจะไปเธอหินไปถามคุณหมอ: “เขา เขาตื่นขึ้นมาได้ พูดอะไรหรือเปล่าคะ? หรือว่า ความทรงจำเขากลับมาใหม คะ?”

สีหน้าท่าทางคุณหมอดูไม่ธรรมชาติ มือก็จับไปที่หัวของ ตนเอง พูดอย่างติดๆขัดไปว่า “อันนี้ เพราะว่าตอนนั้นผู้ป่วย ไม่ได้แสดงทีท่าหรือพูดว่าอะไร เพราะฉะนั้นทางเราต้องตรวจดู ร่างกายอย่างละเอียดอีกที

ถึงจะรู้ผล แต่ไม่ว่ายังไงขอให้คุณจันวิภา วางใจร้อย เปอร์เซ็นต์ได้เลยครับ

“ก่อนหน้าก็ผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้ว ตอนนี้ก็ตื่นมาแล้ว จะกลัวอะไรละ? แต่ว่าไปแล้วพวกคุณได้เจอปาฏิหาริย์กับตัวแล้วนะครับ แท้ที่จริงหน่วยแพทย์ของเราตอนแรกนึกว่าโอกาส คุณสุมิตรจะฟื้นมีแค่ศูนย์จุดหนึ่งเปอร์เซ็นต์นะครับ แต่ไม่ กล้าพูดให้พวกคุณฟัง

จนวิภายนออกมา ในใจคิดว่านายที่นี่ยังโชคดีและดวง แข็งจังเลยนะ แต่จะว่าไปจนวิภายังมีอะไรเก็บไว้ในใจไม่ สามารถบอกไป ไม่ว่าสุมิตรจะเปลี่ยนแปลงยังไง ความอยาก ได้ของเขาก็ยังคงหนักแน่น ยิ่งฉันกับนิเวศน์ต้องออกห่างจากที่ นี้อีก จากนั้นฉุดออกจากความคิด

นิเวศน์ที่อยู่ข้างๆก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาเลย แต่ว่ามองไปที่ คุณอย่างไม่กระพริบตาเลย เพราะว่าเขารู้สึกว่าคุณหมอคนนั้น ดูการแสดงปฏิกิริยาแปลกๆ แสดงออกฝน ๆ ไม่ดูเป็น ธรรมชาติ

“คือว่า…คุณลุงสามารถให้เบอร์โทรศัพท์ให้ผมได้ไหม ครับ? ผมแค่อยากรู้อาการของแดดดี้” นิเวศน์กระพริบตา ปริบๆ ใส่ หลังจากที่เงยหัวขึ้นมาถาม

คุณหมอมองเด็กน้อยคนนี้เป็นเด็กกตัญญูมาก เลยไม่ สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นจึงได้ให้เบอร์โทรกับนิเวศน์

จากนั้นในวิภาก็พานิเวศน์ไปถึงบ้านธนาภาค ในเวลานั้น ธนภาคยังไม่ได้กลับบ้าน น่าจะไปตามพูชนีแล้ว ไม่แน่สองคน นั้นคงจะเคลียร์ปัญหาที่เข้าใจผิดกันแล้ว

ในที่สุดจนวิภาก็ได้นอนหลับให้เต็มอิ่มแล้ว ครึ่งเดือนมา นี่เธอฝันตัวเองมากเกินไป แต่ตอนนี้คงจะได้พักบ้างแล้ว
แต่ว่านิเวศน์ไม่ได้คลายความกังวลเลย ก่อนหน้านี้เขา

รู้สึกว่าการแสดงออกของคุณดูแปลกๆ ไม่ปกติ จันวิภายังอยู่ ในพาวงของความดีใจที่สุมิตรฟื้นเลยไม่ทันได้สังเกตเห็นอะไร แต่ทว่านิเวศน์กลับเก็บกลับมาคิด

แค่อยากรู้ว่าคุณหมอปิดบังอาการของสุมิตรไว้ ตรวจสอบให้แน่ชัด

เพราะว่ารู้ที่มาของเบอร์โทรศัพท์คุณหมอท่านนั้นแล้ว

ฝีมือระดับแฮกเกอร์มืออาชีพอย่างนิเวศน์สามารถแฮกไป โทรศัพท์เขาเข้าไปได้ง่ายๆ พอถึงบ้านปุ๊บก็รีบใส่หูแล้วเริ่ม แอบฟังทันที

แต่ว่าสิ่งที่นิเวศน์ให้ความสำคัญมีแค่แดดดี้ แต่ก็ไม่มี อะไรเกิดขึ้นเลย ปกติดี จากที่สนทนาคุยกับคุณหมอเมื่อกี้ สุ มิตรฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ ทุกอย่างดูปกติ งั้นแสดงว่าคุณหมอก็ ไม่ได้ปิดบังอะไรเลย

หรือว่าความผิดปกติที่คุณหมอแสดงออกมาตัวเองคง ผิดไป?

นิเวศน์ถอนหายใจ ในใจคิดว่าคงเป็นเพราะว่าตัวเองช่วย เหลือเรื่องระหว่างลุงธนภาคกับน้าพชรมากเกินไปจนเก็บมา คิดมาก เอาสิ่งที่ดูปกติมาคิดว่าผิดปกติจนได้

เหมือนกับว่ากังวลจนมากเกินไปเอง ! นิเวศน์ใจก็โล่งขึ้น

จากนั้นก็หลับไปอยู่ในความฝัน

ขอแค่
วันที่สองมา จนวิภากับนิเวศน์อื่นเข้ากันพร้อมกันอย่างไม่ ได้นัดหมาย รีบแต่งตัวกับร่างกายที่เตรียมพร้อมดิ่งตรงไปโรง พยาบาล

พอถึงโรงพยาบาลในระหว่างที่ตรวจสอบดูตรงหน้าห้องผู้ ป่วยของสุมิตรอยู่ คุณหมอเมื่อวานก็ปรากฏตัวขึ้น และยังบอก เรื่องที่ประหลาดใจให้กับทั้งสองคน

“คุณสุมิตรเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อสักครู่นี่เอง พวก คุณมาช้าไป” คุณหมอคนนั้นก้มหน้าก้มหลัง เหมือนกับตัวเอง ทําเรื่องที่ผิดไป

จนวิภายังดึงสติตัวเองมาไม่ได้ เธอถามอีกรอบเพื่อความ มั่นใจ “คุณบอกว่าสุมิตรออกจาโรงพยาบาลแล้ว

คุณหมอขอโทษด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

“ทำไม…ไม่ใช่สิ เขาออกจากโรงพยาบาลแล้วทำไมคุณ ไม่แจ้งฉัน ?” จันวิภากำลังคิดว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ คิด จากเหตุผลมาพูด สุมิตรฟื้นแล้ว ไม่ว่าเขาจะยังรักหรือเกลียด เธออยู่ ก็ควรที่จะไปพบเธอ