ตอน352ร้อนใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ตอนที่352 ร้อนใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

จนวิภาจนถึงตอนนี้ก็ยังคงดูใจลอย ถึงแม้ว่าพัชรีจะพูด อยู่ข้างๆ แต่เธอกลับไม่มีการตอบสนองอะไรเลย

นิเวศน์พูดอย่างตกใจว่า “อ้าว อาพัชรี มาอยู่ที่นี่ได้ไง

ตอนนี้เองที่จันวิภาพึ่งจะมองมาที่พัชรี แล้วก็ยิ้มแหยะๆ ออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พัชรีรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็เลยไม่ได้ พูดอะไรเหมือนกัน แค่มองดูไปที่จันวิภาที่กำลังไร้เรี่ยวแรง แต่ ในใจก็เป็นห่วงมาก

ก่อนหน้านี้พัชรียังกังวลใจว่ากันวิภาจะเอาเรื่องของธน ภาคมาล้อเธอ แต่ตอนนี้กลับคิดว่าถ้าจันวิภาษีอารมณ์มาล้อ เธอแค่นี้ก็ดีแล้ว

พัชรีถอนหายใจและพูดว่า “ช่างมันเถอะ ตอนแรกกะว่า วันนี้จะมาเยี่ยมเธอ แต่เห็นเธอไม่มีอารมณ์แบบนี้เดี๋ยวฉันค่อย มาใหม่วันหลังละกันนะ

จนวิภาพยักหน้าและพูดว่า “ขอบใจนะพัชรี

พัชรีเอามือตบบ่าของจันวิภา โบกมือและพูดว่า “ถ้าเธอ ยังเกรงใจแบบนี้ฉันจะรู้สึกไม่สบายใจเอาได้นะ” พอพูดเสร็จก็ เดินออกไป
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของบริษัทตะวันกรุ๊ป หรือเรื่องของสุมิตร พัชรีก็ไม่เข้าใจและพัชรีก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี อยู่ตรงนี้ก็ได้แค่ ร้อนใจแต่ช่วยอะไรก็ไม่ได้ให้จนวิภาอยู่เงียบๆคนเดียวดีกว่า

ธนาคมองไปที่พัชรีผู้ที่ถูกเขามองจากด้านหลัง จู่ๆก็พูด

ขึ้นว่า “ต้องการให้ผมไปส่งมั้ย พัชรีหันมาและมองบนใส่ธนภาคและพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ว่า “ไม่มีความบริสุทธิ์ใจเลยซักนิด

“ว่าไงนะ” ธนภาครู้สึกพลาดที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป เขาเหมือนกับจะมีอาการขายหน้าเล็กน้อย ถ้าหากว่าโดนพัชรี ปฏิเสธอีกละก็ ต้องขายหน้ามากกว่านี้แน่ๆ

พัชรีขมวดคิ้วและพูดขึ้นว่า “นี่ เรื่องพวกนี้ที่ฉันพูดลูก ผู้ชายอย่างนายคงจะเข้าใจนะ จะไปส่งฉันยังจะขอความคิด เห็นฉันอีกหรอ สุภาพบุรุษเค้าไม่ทำแบบนี้กันนะ

ธนภาคคิดในใจว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชายเผด็จการซักหน่อย อีกอย่าง สุภาพบุรุษที่พัชรีพูดถึงมันใช่แบบนั้นที่ไหนกัน แต่ว่า เขาไม่ได้คิดว่าจะต่อปากต่อคำกับพัชรี

เหมือนทุกครั้งที่มาส่งพัชรีถึงทางเข้าออกของโรงพยาบาล และทุกครั้งก็ไม่ได้พูดกัน

แปลกคนทั้งคู่จริงๆ

ตอนที่ธนภาคกลับมาจากไปส่งพัชรีเสร็จ จันวิภากำลัง เหม่อลอย เธอมองดูสุมิตรที่กำลังหลับไหลไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไร เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวขมวดคิ้ว

ภายในใจของคนภาคยังคงมีปมที่ยังแก้ไม่ได้ จนวิภา

ออกไปข้างนอกวันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เขาไม่รู้เลยซักนิด ถึง

แม้ว่าตัวของจันวิภาเองจะพูดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และอีกอย่าง

วิกฤตการณ์ของบริษัทตะวันกรุ๊ปก็หมดไปแล้ว แต่ใจเขากลับ

ไม่รู้สึกสงบ

ถ้าหากว่าฉันกาแอบทำอะไรที่ถือเป็นการเสียสละตัวเอง ละก็ อีกหน่อยถ้าสุมิตรรู้เกรงว่าเขาต้องยอมรับ

ดังนั้นเป้าหมายของธนภาคคือนิเวศน์ เขาเดินเข้าไปหา นิเวศน์ และลูบหัวของเขาแล้วพูดเบาๆว่า “นี่ เมื่อทำไม ร้อนรนขนาดนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมจนวิภาตอนกลับ มาถึงได้เปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนละคน

นิเวศน์มองไปเห็นจันวิภาที่ท่าทางหมดอาลัยตายอยาก มากๆ ตัวเขาเองก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน และบวกกับแต่ก่อน ตอนที่เคยบอกให้ธนภาคเอาเบอร์ของเจริญศรีให้กับจันวิภา เรื่องนี้ยังคงติดค้างอยู่ในใจ จึงส่ายหัวและไม่สนใจธนภาคอีก

ธนาคมองดูสองคนแม่ลูกที่นั่งอยู่เงียบๆ คิดได้แค่ว่า เรื่องนี้มันยุ่งยากมากจริงๆ เขาเดินไปเดินมาในห้องผู้ป่วย เหมือนกับมดที่อยู่ในหม้อต้มน้ำร้อน

นิเวศน์คิดในใจว่า ธนภาคผู้ชายคนนี้ตอนปกติดูเป็น ผู้ใหญ่มากกว่าแดดดี้ซะอีก ที่ไหนได้พอตอนเจอปัญหาไม่สงบ สติเลยซักนิด ถึงแม้ว่าวิกฤตการณ์ของบริษัทตะวันกรุ๊ปจะหมดไปแล้ว นิเวศน์ก็ยังคงกังวลใจอยู่ ไม่รู้ว่าธนาคจะรับช่วงต่อ

ไหว ย

หนึ่ ลุงธนภาค หยุดเดินซักทีจะได้มั้ย พื้นกระเบื้องจะหลุด ออกมาอยู่แล้ว ” นิเวศน์บ่นอย่างไม่พอใจ

ธมภาคยมและพูดว่า “ลุงคิดว่ากลายเป็นคนใบ้เหมือนแม่ ของเธอแล้วซะอีก ว่ามาสิ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

นิเวศน์พูดขึ้นอย่างไม่ใยดีว่า “ลุงธนภาค ลุงรู้มั้ยว่าแมว ตายยังไง แมวเก้าชีวิตหนะ

แน่นอนว่าเพราะใจที่อยากรู้อยากเห็น เด็กที่ไหนก็รู้เรื่อง เล่าแบบนี้

ธนภาคแสดงภาพลักษณ์ของผู้ใหญ่ที่ควรจะเป็นออกมา ขมวดคิ้วและพูว่า “ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้กับลุง น้องนิเวศน์

นิเวศน์ไม่ได้รู้สึกถึงความน่ากลัวอะไรเลย เขามองบน และพูดอย่างหงุดหงิดว่า “เอาละ เอาละ ไว้รอพรุ่งนี้แล้วจะบอก นะได้มั้ย พอถึงเวลานั้นลุงต้องตกใจมากแน่ๆ

นิเวศน์พูดอย่างมั่นใจ

แต่ว่าธนภาคยังคิดไม่ออกว่าเรื่องอะไรที่จะทำให้ธนภาค ตกใจมากๆ

นิเวศน์แอบขำ ที่จริงแล้วเขาตั้งใจจะบอกเรื่องที่เขาเป็น แฮกเกอร์ฝีมือดีกับธนภาค แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะนิเวศน์จะไม่ รักษาความลับของตัวเองอีกต่อไป แต่ว่าไม่ว่าจะปกปิดความสามารถไว้ยังไงพอถึงเวลาที่ต้องใช้มันก็ยังคงใช้ได้อยู่ดี

อย่างไรก็ตามเนื่องจากการแก้ไขวิกฤตินี้ ก่อนหน้านี้ที่เคย คุยกับสุพจน์ ความสามารถของเขาก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าของ เจริญศรีมาแล้ว นิเวศน์คิดว่าเขาไม่สามารถปิดบังต่อยนภาค ได้

ถึงตอนนั้นก็อยากเห็นหน้าของลุงธนาคตอนตกใจอยู่ เหมือนกัน แบบนั้นสำหรับผมแล้วก็เป็นความสุขอย่างนึง เหมือนกัน

นิเวศน์หลับตาลง พักเหนื่อย ถ้าไม่เกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นละก็ สองสามวันข้างหน้าต้องขอความช่วยเหลือจากเขา ครั้งนี้ พจน์เล่นใหญ่มาก เกือบทำให้บริษัทตะวันกรุ๊ปเป็นอัมพาต อีก อย่างไส้สึกที่เข้ามาจะบอกว่าเป็นเศษสวะก็ยังน้อยไป

เขาต้องคิดหาวิธีที่จะช่วยธนภาคจัดการกับปัญหา

เพียงแต่ตอนนี้ นิเวศน์กับจันวิภาไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นที่อาจ จะเกิดขึ้นได้ นี่จะทำให้พวกเขาปวดหัวมากขึ้นไปอีก

จันวิภานั่งลงข้างๆเตียงของสุมิตรราวกับว่าจะไม่ลุกไป ไหน ธนภาคคิดว่าเธอคงคิดจะรออยู่ตรงนั้นจนกว่าสุมิตรจะฟื้น ขึ้นมา

ผู้หญิงตอนดื้อเนี่ยน่ากลัวมากจริงๆ

พอหลังจากพูดคุย ธนภาคก็พานิเวศน์กลับไปพักผ่อนที่บ้าน พรุ่งนี้เขาจะกลับไปจัดการเรื่องที่ค้างคาอยู่ที่บริษัท

จันวิภาที่แท้ไม่ได้นั่งเหม่อลอย ในสมองของเธอ มี เหตุการณ์ชีวิตที่เคยผ่านมาแวบเข้ามาในจิตใจของเธอเหมือน รูปภาพ จากจุดเริ่มต้นที่ถูกแม่เลี้ยงขายให้กับสุมิตร ความเย็น ชาของสุมิตร ความเมตตาและความอ่อนโยนที่มีต่อเธอเป็น ครั้งคราว

มีภาพที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง จันวิภารู้สึกได้ถึงความเศร้าโศกที่มาจากเวลาที่ผ่านมา

บางที หลังจากที่เธอได้พบกับสุมิตรนั้นทุกอย่างคือสิ่งที่

ผิด

เพราะความแค้นของคนรุ่นก่อน พวกเขาก็เลยเกลียดชัง กัน กลั่นแกล้งกัน ความเกลียดชังที่ไร้ความหมายเหล่านั้น ทำให้ชีวิตของพวกเขาเหมือนอยู่ในโคลนและทุกคนก็เหมือน กับคนไร้จิตวิญญาณ

ไม่ว่าจะเป็นทางอ้อมหรือโดยตรง ยังไงสุมิตรก็ได้รับบาด เจ็บอย่างรุนแรงที่สมอง สุพจน์ก็เหิมเกริมขึ้นทุกวัน ไม่ยอมเลิก ลา และเจริญศรีผู้หญิงคนนั้นก็เสียสติไปแล้ว

ทั้งหมดนี่มันชั่งโง่เขลา