ตอน342ยับยั้งจิตใจและอารมณ์

ตอนที่ 342 ยับยั้งจิตใจและอารมณ์

ที่จริงแล้วตอนที่ธนภาคบอกเรื่องนี้ให้ในวิภาฟัง เขาก็ รู้สึกเสียใจ เขากลัวว่าฉันวิภาจะยอมทำตามข้อเสนอของเจริญ ศรี ถ้าเป็นแบบนั้นถ้าหากว่าสุมิตรตื่นขึ้นมาต้องฉีกเขาเป็น ชิ้นๆแน่ๆ

แต่ว่าหลังจากที่บอกจันวิภาไปแล้วเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ เงียบไปเท่านั้น

“คุณจะไม่ตกลงทำตามข้อเสนอของเขาหรอกใช่มั้ย ผม จะพยายามมากกว่านี้ ถึงบริษัทตะวันกรุ๊ปจะตกอับก็คงแค่เป็น เหมือนอูฐที่ผอมแห้งเท่านั้น ถึงอย่างนั้นก็ยังใหญ่กว่ามาอยู่ดี ไม่มีทางที่จะไปต่อไม่ได้ คุณอย่าทำเรื่องโง่ๆเป็นอันขาดเลย

ธนภาคพูดกล่อมจันวิภาไม่หยุด แต่ในวิภากลับเอาแต่ เงียบ แต่ในวิภารู้ว่าคำพูดที่ฟังดูดีของธนภาค ความจริงแล้ว ตอนนี้บริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัดกำลังดิ่งลงถึงจุดต่ำสุดแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงโครงการที่ต้องหยุดไป ตอนนี้หมายศาล กำลังจะลงมาตรวจสอบแล้ว ถ้าเกิดตรวจสอบขึ้นมาแล้วพบว่า มีช่องโหว่ของกฎหมาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจุดจบของบริษัทตะวันกรุ๊ปจะเป็นยังไง

ยิ่งเห็นธนภาคร้อนรนแบบนี้ จนวิภาก็ส่ายหัว ยิ้มและพูด ว่า “ผู้หญิงคนนั้น ยังไงก็เป็นคนที่ทุกคนรู้จัก ฉันเชื่อว่าคงไม่ เอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวหรอก ถ้าตระกูลวีระโชไม่ให้ความช่วย เหลือบริษัทตะวันกรุ๊ป ถึงฉันเสียสละตัวเองไปมันก็ เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี ฉันไม่โง่ขนาดนั้นหรอก

แต่ในทางกลับกัน เจริญศรีก็กำลังเอาเรื่องส่วนตัวมา เกี่ยวอยู่นั่นแหละ เรื่องนี้ธนภาคที่เคยคุยกับเธอก็คงจะรู้ด้วย แต่พอฟังจันวิภาพูดแบบนี้ก็รู้สึกสบายใจ

“ใช่แล้วละ คุณอย่าให้ผู้หญิงคนนั้นหลอกได้ละ ถึงบริษัท ตะวันกรุ๊ปจะล้มละลายก็ยังสร้างขึ้นใหม่ได้ ผมเชื่อว่าสุมิตรเขา มีความสามารถทางด้านนี้ แต่ว่า ฉันวิภา คุณมีคนเดียวนะ เพราะฉะนั้นต้องรักษาตัวเองไว้ดีๆ

พอธนภาคพูดแบบนี้ จันวิภาคิดว่าท่าทางของเขามันแอบ ตลก อีกด้านนึงก็รู้สึกซึ้งใจ เธอพยักหน้าและพูดว่า “วางใจ เถอะ”

ธนภาคเรืองมองสุมิตรที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ขมวด คิ้วและพูดว่า “เป็นแบบนี้ต่อไปผมว่าสุมิตรอาจจะไม่ตื่นขึ้นมา นิเวศน์ก็นั่งสัปหงก ผมกำลังอยากจะกลับไปนอนอยู่พอดี ผม พาเขาไปพักผ่อนก็แล้วกัน

จนวิภาตอนนี้กำลังสับสนวุ่นวาย แบบนี้ดีมากๆ เพราะทั้ง สองคนตกลงกันแล้วว่าพรุ่งนี้ธนภาคจะสลับมาดูสุมิตร หลังจากนั้นชนภาคกแบบนิเวศน์ที่กำลังหลับอยู่กลับบ้านไปพักผ่อน

หลังจากที่ธนภาคออกไปแล้ว สติที่เธอพยายามรวบรวม ไว้ก็หายไป เธอนั่งลงข้างๆเตียงของสุมิตร ในสมองของเขาที่ เรื่องต่างๆมากมาย

ตอนนี้บริษัทตะวันกรุ๊ปกำลังจะล้มละลาย แต่สุมิตรกลับ นอนอยู่ตรงนี้ ที่จริงแล้วเธอก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน ตอนนั้นที่สุมิตรประสบอุบัติเหตุรถยนต์เธอก็เป็นส่วนหนึ่งของ สาเหตุ

พอคิดถึงตรงนี้ จันวิภาก็รู้สึกเจ็บปวดมากๆ นี่ก็คือเรื่อง ราวที่เธอคิดอยู่ตลอดเวลาตอนดูแลสุมิตร เหมือนกับเป็นการ ชดใช้กรรม

ไม่ว่าจะยังไง เธอจะรอจนกว่าสุมิตรจะฟื้นขึ้นมา จะรอดู วันที่บริษัทตะวันกรุ๊ปผ่านวิกฤตไปได้ ไม่อย่างนั้นชาตินี้เธอคง ชดใช้เวรกรรมไม่หมด

จันวิภาได้ตัดสินใจแล้วว่า ถ้ามีโอกาส เธอจะพยายาม อย่างถึงที่สุดเพื่อหยุดการแก้ค้นของสุพจน์ให้ได้ ไม่ว่าจะด้วย วิธีใด จะต้องทำให้ทุกคนละทิ้งความแค้นให้ได้

ความแค้นได้ทำลายคนรุ่นก่อนของตระกูลเรา และเหมือน กับโรคร้ายที่ติดต่อมายังคนรุ่นหลัง ขนาดสุพจน์ ธนภาค เจริญศรีก็ยังถูกดึงเข้ามาเกี่ยว การต่อสู้กันที่ไร้ความหมายที่ ทำให้ทุกคนรู้สึกเจ็บปวด มันมีค่าอะไร
ทันใดนั้นก็คิดได้ว่า นิเวสน์ก็ถูกดึงเข้ามาเหมือนกัน เธอก็ ยิ่งร้อนใจ

จันวิภาใต้คิดถึงข้อเสนอที่เจริญศรีเคยพูดเอาไว้ ถึงแม้ว่า มันจะขัดกับที่เคยพูดไว้กับธนภาค แต่ในวิภามีแผนว่าจะทำ ตามข้อเสนอของเจริญศรีอยู่ในใจแล้ว

ตอนนี้จนวิภาเริ่มจะเข้าใจเจริญศรีแล้ว ตอนแรกเธอคือ หมั้นของสุมิตร สิ่งที่เธอเคยทำให้สุมิตรก็เยอะกว่าที่จันวิภา เคยทํา แต่ก็ต้องเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะจันวิภา

พอคิดแบบนี้แล้ว ข้อเสนอของเจริญศรีก็ดูเหมือนว่าจะไม่ มากเกินไป

พอลองคิดมุมอื่น ถ้าหากว่าฉันวิภาเสียสละตัวเองแล้ว สามารถช่วยบริษัทตะวันกรุ๊ปไว้ได้แถมยังทำให้ทุกคนไม่ต้อง แก้แค้นกันแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเอามาคิดเยอะเลยละ

แต่ทำไมเจริญศรีถึงคิดข้อเสนอแบบนี้อออกมา จนวิภา

ไม่รู้เหมือนกัน

ก็แค่ต้องไปจากที่นี่อีกครั้ง อยู่อย่างไม่มีตัวตน หรือหนัก สุดก็แค่ชาตินี้จะไม่ได้เจอพวกเขาอีกก็แค่นี้

“มีนิเวศน์อยู่ จะให้ฉันไปอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น จันวิภารู้สึก ปล่อยวางมากขึ้น พูดพึมพำคนเดียว ให้กำลังใจตัวเอง

เวลานี้ สุมิตรที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ก็ขยับตาเบาๆ เหมือนกับว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ว่าแค่แปปเดียวเขาก็กลับไปเป็นปกติ จนวิภาที่กำลังคิดเรื่องต่างๆ อยู่ไม่ได้ทันมอง

“แบบนี้ต้องไปเจอเจริญศรีชักหน่อยละ” ในวิภาถอน

หายใจหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมตัวไปถามเอาเบอร์ของ

เจริญศรีจากธนาค

แต่ว่าธนภาคจะยอมบอกหรอเนี่ย

วันต่อมา

ธนภาคนอนพักคืนนึงแล้ว ดูเหมือนว่าสดชื่นขึ้นเยอะ ดู เหมือนว่าเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับปัญหาที่บริษัทแล้ว

พอเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยก็เห็นจันวิภาที่ไม่ได้นอนทั้งคืน รอต้อนรับอยู่

“คุณก็ต้องพักผ่อนเยอะๆ ตอนนี้ผมจะมาดูแลสุมิตรเอง คุณกลับไปนอนให้เต็มอิ่มที่บ้านเถอะ ไม่มีวันมานี้คุณลำบาก มากจริงๆ

ธนภาคที่มองดูจันวิภาที่หน้าซีดตาแดง ในใจก็รู้สึกไม่

ค่อยดี

จันวิภามีแค่ใจที่อยากจะถามถึงเบอร์โทรของเจริญศรี เท่านั้น ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ธนภาคจู่ๆก็พูดด้วยความตกใจว่า “เอะ นิเวศน์หายไปไหน เขาไม่ได้เข้ามาที่โรงพยาบาลแล้ว หรอ”

จนวิภาทำตาโต พูดอย่างไม่เข้าใจว่า “นิเวศน์ เขาไม่ได้ กลับบ้านไปกับคุณหรอ เขา
ธนาครู้สึกร้อนรนใจนและพูดว่า “วันนี้ตอนเช้าผมออก จากบ้านมาพร้อมนิเวศน์ แต่พอมาถึงทางเข้าโรงพยาบาลเขา ก็ไม่อยู่แล้ว ผมคิดว่าเขาจะเข้ามมาข้างในก่อน แบบนี้จะทำยัง ไงดีละ

คนแรกที่จันวิภาคิดถึงคือสุพจน์ นิเวศน์อาจจะโดนสุพจน์ จับตัวไปแล้วก็ได้ แต่จันวิภาก็ปฏิเสธเองว่า ไม่น่าใช่ สุพจน์ ตอนนี้โทรศัพท์ของเธอยังไม่อยากรับเลยดูเหมือนว่าเขาจะ หมดความอดทนและความสนใจต่อสองแม่ลูกนี้แล้ว จะเป็นไป ได้ยังไงที่จะมาจับตัวนิเวศน์ไป

หรือว่าจะเป็นเจริญศรี

เจริญศรีก็ยังคิดว่าไม่ชอบมาพากลอยู่ดี ตอนนี้แต้มที่มีอยู่ ในมือเจริญศรีมีมากอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้นิเวศน์มาบีบ เธอ แบบนี้จะทำให้เธอยิ่งหัวรุนแรงขึ้นไปอีก

คิดไปคิดมาก็ไม่เจอค่าตอบ แต่ว่าในใจของฉันวิภากลับ รู้สึกสบายใจขึ้นมา ถ้าหากไม่ใช่สองคนนี้ที่รังแกนิเวศน์ละก็ นิเวศน์คนเดียวรับมือได้อยู่แล้ว เรื่องที่ผ่านมาเมื่อวันก่อนๆ พิสูจน์แล้วว่านิเวศน์ไม่ใช่เด็กที่จะถูกรังแกง่ายๆ

เพื่อที่จะปลอบใจธนภาคที่กำลังร้อนใจอยู่นั้น จันวิภาจึง พูดโกหกขึ้นว่า “อ๋อ ช่วงนี้ค่อนข้างใจลอยหนะ เมื่อกี้นิเวศน์ เข้ามาแล้ว แล้วก็ออกไปกับนราวิชญ์แล้วละ ไม่ต้องเป็นห่วง หรอก”