ตอน311 เปิดเผยความจริง

ตอนที่ 311 เปิดเผยความจริง

หน้าตาหล่อเหลาในช่วงเวลานี้สีหน้าซีดเซียว บนใบหน้า ของสุมิตรมีร่องรอยของอารมณ์ที่อ่อนโยน จนจนวิภารู้สึก ชะงักไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเธอเห็นรอยขมวดคิ้วเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อม มือไปคลายออกให้สุมิตร คิดว่าตอนนี้เขาคงกำลังฝันถึงอะไรที่ ไม่ดีอยู่ ไม่อย่างนั้นแล้วทำไมถึงต้องขมวดคิ้วกันล่ะ

คิดถึงสิ่งที่ธนภาคบอกเธอก่อนที่จะจากไปว่าถ้าอยากให้ มิตรตื่นขึ้นมาเร็วขึ้นก็ต้องคุยกับเขาให้มาก มันจะดีหากพูดถึง สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดในช่วงเวลาปกติ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จันวิภาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น เธอ มองไปที่สุมิตรและพูดเสียงเบาว่า “สุมิตรคุณมันคนไม่ได้เรื่อง เลว มาเลือกที่จะไม่ตื่น ในช่วงเวลาแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่ อยากให้ฉันยกโทษให้คุณงั้นเหรอ หยุดคิดแบบนั้นไปได้เลย คิดว่าฉันจะลืมเรื่องที่คุณกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้กับคุณเหรอ ฉันจะไม่ลืม ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณ

จันวิภาพูดประโยคนี้ด้วยความโกรธเคือง สุมิตรที่อยู่บน เตียงยังไม่มีปฏิกิริยา อากาศเท่านั้นที่ตอบเธอในความเงียบ
จันวิภาจ้องมองสุมิตรเงียบๆ สักพักเหมือนการ ประนีประนอม แล้วเธอก็ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

จนวิภานอนฟุบลงกับเตียง จับมือสุมิตรข้างที่ไม่มีสายน้ำ เกลือพลางพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายกล่อมเด็ก “เอาล่ะ ตราบใดที่ คุณตื่นขึ้นมา ฉันยกโทษให้คุณสำหรับเรื่องเหล่านั้น ฉันให้ อภัยที่คุณกักขังฉัน! แต่ฉันจะไม่ลืมความแค้นที่คุณฆ่าพ่อของ ฉัน ที่ฉันทำได้คือถอยหลังกลับเท่านั้น สุมิตร คุณรีบตื่นขึ้นมา เดี๋ยวนี้!”

ยังไม่มีใครตอบเธอ

จนวิภาเหมือนจะโกรธ เธอตบลงไปบนมือใหญ่ของสุมิตร และแสร้งทำเป็นโกรธ “ถ้าคุณไม่ตื่นขึ้นมา! ฉันก็จะไม่ยกโทษ ให้คุณ! คิดว่าแกล้งทำเป็นตายแล้วคุณสามารถหลีกเลี่ยงมัน

ได้เหรอ! ร่างกายของคุณยังอยู่ที่นี่นะ!”

”

“นี่! สุมิตร ฉันเหนื่อยที่จะพูดกับคุณแบบนี้แล้วนะ!

“สุมิตร…ถ้าคุณยังไม่สนใจฉัน! ฉันก็จะไม่พูดกับคุณอีก

แล้ว! นี่.……….

ด้วยเหตุนี้ จันวิภาพูดคุยกับสุมิตร โดยไม่มีการเว้นวรรค ตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้าถึงบ่าย จนกระทั่งธนภาคหลับไปเต็มที่แล้วมาเปลี่ยนกะให้จนวิภาไปพักบ้าง

เมื่อธนภาคมาถึงก็นำอาหารเย็นมาให้จนวิภาด้วย เขายิ้ม และพูดกับฉันวิภาว่า “หิวแล้วล่ะสิ มาทานข้าวเย็นกันเถอะ

จันวิภาสัมผัสท้อง คนหิวแล้วจริงๆ หลังจากรับประทาน อาหารกลางวันของโรงพยาบาลก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย ธนภาค มาทันเวลาอาหารเย็นพอดี

“เอาเลยไม่ต้องเกรงใจ” ธนภาคนั่งพักผ่อนบนโซฟา มอง ดูจันวิภานั่งลงตรงข้ามเขาและทานอาหารเย็นเงียบๆ

จันวิภาก้มลงทานข้าว ธนภาคมองดูเงียบๆ แล้วจู่ๆ เขาก็ เปิดปาก “จันวิภา คุณชอบสุมิตรแล้วใช่ไหม

“อีก…แค่กแค่ก… จันวิภาเพิ่งกลืนข้าวลงไปก็ต้องตกใจ

กับคำพูดที่ไม่คาดคิดของธนภาค ด้วยความครึ่งๆ กลางๆ นี้

จึงส่งผลให้สําลักเม็ดข้าวไปโดยปริยาย

ได้ยินคำพูดของธนภาค ปฏิกิริยาแรกของจันวิภาคือการ ประมวลผลคืนคำที่พูดกับนิเวศน์วันนี้ ในบางคำพูดนั้นเธอรู้สึก เป็นเมื่อพูดจบ โชคดีที่สุมิตรอยู่ในอาการไม่ได้สติ ไม่อย่างนั้น เธอจะไม่มีหน้ามาเผชิญกับสุมิตรเลย

เมื่อได้ยินธนภาคพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาจนวิภาก็กลายเป็น กระต่ายขี้ตกใจ ปฏิกิริยานี้เกิดขึ้นทันทีเพราะความตื่นตระหนก

เห็นนวิภาหน้าแดงด้วยอาการสำลัก ธนภาคจึงลุกขึ้นไป เทน้ำมาให้แก้วหนึ่ง จากนั้นก็กลับไปที่เดิมแล้วจ้องมองเธอสีหน้าแบบคนที่ได้รับข้อพิสูจน์แล้ว

จนวิภาดื่มน้ำที่ธนภาคนำมาให้ ซึ่งมันทำให้รู้สึกดีขึ้น จากนั้นเธอก็หายใจเข้าลึก

เมื่อลมหายใจเกือบจะกลับมาเป็นปกติ ธนภาคก็ถามอีก ครั้ง แล้วยังไง คุณชอบสุมิตรแล้วจริงๆ ใช่ไหม

“คุณไปตายซะ!” จันวิภาเลือกสิ่งของใกล้ตัวเหวี่ยงใส่ธน ภาค จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าโกรธเคือง “ไม่รู้หรือไงว่าฉันกำลัง กินอยู่นะ ถามคำถามแบบนี้มาได้ยังไง!

ธนภาครีบหลบการโจมตีของฉันวิภาด้วยปฏิกิริยาอัน รวดเร็ว เขายักไหล่ด้วยใบหน้าไม่แยแสและพูดอย่างไร้เดียง สา “ผมไม่ได้คาดหวังให้คุณตอบสนองขนาดนี้นะเนี่ย ถ้าใจ คุณบริสุทธิ์แล้วคุณจะต้องกลัวคำพูดของผมทำไม

“ไม่สมเหตุสมผล!” จันวิภาชี้ไปที่ธนภาคด้วยความโกรธ คำพูดนั้นหมายความว่าตนกำลังกลบเกลื่อนความจริงอยู่หรือ

ไง

เธอกลบเกลื่อนที่ไหนกัน! จนวิภายอมรับว่าทัศนคติของ ตนที่มีต่อสุมิตรนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ตัวตนที่สุมิตรฆ่าพ่อ ของเธอมันยังคงอยู่ เพราะฉะนั้นไม่ว่าอย่างไรจนวิภาก็ไม่มี ทางชอบสุมิตรอยู่ดี!

แล้วถ้าแบบนั้นเธอจะกลายเป็นอะไร ผู้หญิงอกตัญญูเหรอ นั่งจิ้งจอกงั้นเหรอ หรือว่าเมียน้อย
จนวิภาไม่ง่ายที่จะรอจนความโกรธหายไปเลยแม้แต่น้อย เธอพูดด้วยใบหน้าเยียดหยามว่า “ธนภาค คุณคิดมากไปแล้ว ทำไมฉันถึงจะไปชอบสุมิตร ไม่เห็นเหรอว่าความสัมพันธ์ของ ฉันกับเขาคืออะไร…วันนี้คุณไม่ได้กินยามาเหรอ”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของฉันวิภา ธนภาคก็พูดออกมา อย่างจนปัญญา “ผมไม่ได้ป่วย ไม่ต้องใช้ยา….แล้วที่พูดมันขึ้น มา ทำไมคุณกับสุมิตรจะไม่มีความสัมพันธ์กันล่ะ คุณเป็นแม่ ของนิเวศน์ และสุมิตรก็เป็นพ่อของนิเวศน์ คุณว่าพวกคุณสอง คนไม่มีความสัมพันธ์กันเหรอ”

“นี่มันตรรกะบ้าอะไร!” จันวิภาถูกคำพูดของธนภาคทำให้ รู้สึกแย่ เธอพยายามทำให้ตัวเองดูแข็งแรง และพูดอย่างดูถูก ว่า “สุมิตรแค่ให้สเปิร์มกับฉัน อย่างอื่นเขาไม่ได้ให้อะไรกับฉัน เลย นิเวศน์กับเขาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันทั้งนั้น!

เห็นนวิภาโกรธเคืองชัดเจนอย่างนี้แล้ว ธนภาคจึงได้รู้ว่า ตัวเองคงไม่มีทางง้างปากจั่นวิภาได้ ทั้งๆ ที่ได้ยินเธอสารภาพ ความรู้สึกที่มีต่อสุมิตรไปเองแล้วแท้ๆ

แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงก็ตามเขาได้รับการยืนยันบางอย่าง

แล้ว จะพูดหรือไม่พูดออกมามันก็ไม่เกี่ยว เมื่อถึงเวลาเธอ สามารถบอกกับสุมิตรได้ นั่นก็ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีแล้ว

ธนภาคยิ้มพูดออกมาอย่างค่อนข้างผ่อนคลายว่า “เอาล่ะ แค่ล้อคุณเล่นน่ะ ต้องมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ ถ้า ไม่รู้มาก่อนก็ต้องคิดว่าคุณชอบสุมิตรจริงๆนะเนี่ย….
“คุณยังจะพูดอีก!” จนวิภายกตะเกียบขึ้นมาจ้องเขาอย่าง โกรธๆ ทำท่าเหมือนจะเอามาแทง เห็นแบบนั้นธนภาคจึง หุบปากทันที

เห็นธนาคเลิกสนุกไปแล้ว แต่ในวิภากลับรู้สึกไม่ดี เหมือนเป็นคนที่ถูกแกล้งได้ง่ายเมื่อไรก็ได้หรือไง เธอ

จนวิภาเขี่ยอาหารในกล่องไปมา เธอเกิดแสงวาบในใจ คิดกลยุทธ์บางอย่างออกมาได้

ทันใดนั้นนวิภาก็ยิ้มออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมองธนภาค พลางส่งยิ้มให้ “บอกมาหน่อยสิ คุณกับพัชรีพัฒนาไปถึงไหน แล้ว”