ตอน298ถูกมัดเอาไว้

ตอนที่ 298ถูกมัดเอาไว้

พยุงสุมิตรขึ้นรถจันวิภารับผิดชอบพูดคุยกับสุมิตรไม่หยุด หย่อนธนภาครับผิดชอบการขับรถและรีบไปโรงพยาบาล

ตั้งแต่การมาอยู่ด้วยกันของสุมิตรกับจันวิภานี่เป็นครั้งที่ สองที่สุมิตรนอนโรงพยาบาลเพราะพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อปี นั้นและทั้งสองครั้งนั้นเกิดขึ้นในระยะเวลาที่ใกล้เคียงกันไม่ถึง หนึ่งเดือน!

ธนภาครออย่างใจจดใจจ่ออยู่นอกห้องผ่าตัดอดไม่ได้ที่จะ ตำหนิตนเองทำไมเขาถึงไม่คิดถึงจุดนี้กันนะหากตอนนั้น ใจแข็งหน่อยไม่ให้สุมิตรดูก็คงจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา

ต้องโทษเขา หากเพราะเรื่องในครั้งนี้มีอันตรายต่อชีวิต ของสุมิตรจริงๆ จะทำอย่างไร!

หมอที่ให้การผ่าตัดสุมิตรในครั้งนี้คือคนๆเดียวกันกับครั้ง ที่แล้วตอนที่เขาเห็นสุมิตรถูกส่งเข้ามาที่โรงพยาบาลก็อดไม่ ได้ที่จะถอนหายใจออกมาลึกๆ สายตาที่แสดงถึงการทำได้ดี มากถูกส่งมาให้ธนภาคกับจันวิภาส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำ อย่างไรแล้วเดินเข้าไป
ธนภาคยิ่งหวนนึกถึงคำพูดเตือนครั้งที่แล้วของหมอ ภายในใจก็ยิ่งตำหนิตนเองท้ายที่สุดเขาก็นั่งไม่ติดเดินไปเดิน มาอยู่ตรงทางเดินไม่หยุดหย่อน

จนวิภานั่งอย่างตกตะลึงอยู่ที่เดิมคิดถึงสถานการณ์ตอนที่ เห็นในห้องทำงานแต่ธนภาคที่เดินไปรอบๆได้เขย่าสายตาของ เธอสุดท้ายแม้แต่ในวิภาเองก็ไม่สบายใจ

เธอเพียงแค่ไม่เข้าใจเห็นได้ชัดว่าธนภาคในตอนนั้นอยู่ ใยห้องทํางานทำไมเขาถึงไม่ห้ามสุมิตรไม่ให้ดูของพวกนั้น แม้แต่จันวิภาเพียงแค่เหลือบตามองก็รู้แล้วว่ามันคืออะไรกัน วิภาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าธนภาคจะไม่ได้สังเกต

ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่สุมิตรป่วยเพราะเธอจนวิภาก็ไม่กล้าที่จะ พูดถึงเรื่องพวกนั้นให้สุมิตรฟังอีกตอนนี้ยังไม่ทันจะถึงหนึ่ง เดือนสุมิตรก็เข้าโรงพยาบาลเพราะสาเหตุนี้อีกแล้วจนวิภากลัว เหลือเกินว่าจะต้องไปอย่างนี้

ความไม่สบายใจที่อยู่ภายในใจบวกกับการเดินไปเดินมา ของธนภาคท้ายที่สุดในวิภาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูขึ้นมากับ ธนภาค ธนภาค! นายหยุดเดินเสียนทีได้มั้ย! ฉันตาลายไป หมดแล้ว! “

ธนภาคที่ตำหนิตนเองได้ยินคำพูดของฉันวิภาก็มองเธอ ด้วยดวงตาที่ลึกโปนจากนั้นจึงเดินไปนั่งข้างๆในวิภาอย่างไม่ค ค่อยพอใจนัก

เมื่อเห็นธนภาคนั่งลงแล้วจันวิภาจึงเอ่ยถามเขาอย่างเจาะจงหรี่ตามองเขาจนวิภาเอ่ยถาม พูดมาเถอะข้อมูลในห้อง ทำงานนั้นมันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมนายถึงให้สุมิตรของพวก นั้นหรือนายไม่รู้.…..…..

“จันวิภา! “ธนภาคขัดจังหวะพูดของจันวิภาอย่างเจ็บ ปวดนิ้วของเขาสอดแทรกอยู่ระหว่างเส้นผมก้มหน้ามองพื้น แล้วพูดอย่างมาอย่างแน่วแน่ เธออย่าได้ถามอีกเลย! เรื่องนี้ ฉันจะบอกเธอหลังจากนี้แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์

“….. โอเค

เดินนวิภาคิดอยากจะถามธนภาคต่อแต่เมื่อเห็นท่าทาง เขาเองก็ไม่ค่อยดีจนวิภาจึงคิดว่าบางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่อง ใหญ่ดังนั้นเขาจึงตำหนิตนเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เลยทำได้เพียง แค่ค่อยถามเขาครั้งหน้าถึงอย่างไรก็ไม่รีบร้อนอยู่แล้ว

จนวิภาเงยหน้าขึ้นมามองห้องผ่าตัดอย่างไม่สบายใจ ภาวนาในใจให้สุมิตรปลอดภัยอยู่ตลอดธนภาคก้มศีรษะมอง ลงพื้นอย่างสลดใจไม่ว่าจนวิภาจะปลอบใจเขาอย่างไรก็ไม่มี ประโยชน์

ทั้งสองคนรออยู่นอกห้องผ่าตัดจนกระทั่งฟ้ามืดไฟของ ห้องผ่าตัดก็ยังไม่ได้ปิดลงบรรยากาศยิ่งเคร่งเครียดขึ้นการ ผ่าตัดยิ่งลากยาวและยังแสดงให้เห็นว่าการผ่าตัดนั้นยากขึ้น ป่วยเองก็จะยิ่งอันตราย

บางครั้งก็มีแพทย์และพยาบาลวิ่งเข้าออกจนวิภาขึ้นไป ถามสถานการณ์ก็ถูกบอกให้อดทนรอเห็นประตูห้องผ่าตัดผิดอีกครั้งหัวใจของคนสองคนราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

ในขณะนี้ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาเลยแม้แต่คนเดียว เหมือนว่าแม้การหายใจยังหนักหน่วงและยากลำบากความ กังวลและวิตกที่อยู่ภายในใจทำให้พวกเขาลืมที่จะหิวรอจน กระทั่งจันวิภาคิดขึ้นมาได้จึงจะรู้ว่าวันนี้ทั้งวันพวกเขายังไม่ได้ กินอะไรเลย

ดูท่าทางแล้วไฟในห้องผ่าตัดก็ยังไม่มือดับลงจันวิภารู้ว่า รอต่อไปก็ทรมานตัวเองเปล่าๆ ดังนั้นจึงลุกขึ้นแล้วออกไปซื้อน้ำ สองขวดกับขนมปังสองชิ้นหันตัวเดินกลับมายังโรงพยาบาลแต่ ไม่นึกเลยว่าจะได้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

โรงพยาบาลในยามค่ำคืนมีคนอยู่น้อยมากตอนที่ฉันวิภา กำลังเดินอยู่รถยนต์คันสีดำที่จอดอยู่ข้างทางจู่ๆก็มีคนวิ่งพุ่งลง มาสองคนจนวิภาที่ไม่มีลางบอกเหตุใดๆ แม้แต่กรีดร้องก็ยังส่ง เสียงออกมาไม่ทันถูกทั้งสองคนนั้นอุดปากเอาไว้มัดเธอทั้งซ้าย และขวาจากนั้นจึงโยนขึ้นรถไป

จันวิภาส่งเสียงร้องตะโกน ๆ ออกมาไม่หยุดหย่อนเธอ อยากที่จะชกและเตะแต่คิดไม่ถึงเลยว่าพอหลังจากขึ้นรถมือ และเท้าจะถูกมัดเอาไว้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลยแม้แต่ นิดเดียวหลังจากที่ขึ้นรถคนที่อยู่ในตำแหน่งคนขับรถก็ออกรถ ทันทีไม่อาจรู้ได้เลยว่าจุดหมายคือที่แห่งใด

จันวิภาทั้งตกตะลึงและมองสองคนนั้นด้วยความโกรธ แม้ว่ามือและเท้าจะถูกมัดเธอยังคงต้องการที่จะต่อสู้ใช้สายตาเอ่ยถามอย่างต่อเนื่องว่าพวกเขาคิดจะทําอะไร

อย่างไรก็ตามไม่ว่ากันวิภาจะต่อต้านอย่างไร้เสียงเช่นไร พวกเขาทำราวกับจันวิภาไม่อยู่อย่างไรอย่างนั้นสายตาจ้อง มองตรงไปข้างหน้านั่งตัวตรงสีหน้าไว้ซึ่งอารมณ์

นี่เป็นครั้งที่สองที่จันวิภาถูกคนจับมัดเอาไว้ครั้งแรกตอนที่ ถูกจับมัดคือแมวป่าตัวน้อยปลอมครั้งนั้นเธอเกือบตายและครั้ง นี้จะเป็นใครอีก เจริญศรี?!

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ทั่วทั้งร่างกายของฉันวิภาก็สั่น เทานึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเช้านี้เจริญศรีจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ อาฆาตจนวิภาจึงคิดว่าโอกาสที่จะเป็นเธอค่อนข้างสูง

จบสิ้นแล้วแค่เข้าใกล้สุมิตรก็ถูกผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาเกลียด เธอไม่ควรกลับมาหาสุมิตรเลย! ไม่รู้ว่าครั้งนี้เจริญศรีจะทำกับ เธอเช่นไร

ด้วยอารมณ์ที่หวาดกลัวในวิภาหวาดกลัวอยู่ตลอดทางรถ ขับอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจึงจะหยุดรถลงรถหยุดชายชุดดำยืนขึ้น

แล้วหิวจนวิภาลงมาจากรถ จนวิภาถูกลากลงมาจากรถในขณะที่ดินอยู่รอจนกระทั่งลง จากรถแล้วจันวิภาจึงตกตะลึงกับสภาพแวดล้อมในทันที

นี่นี่มันบ้านของสุพจน์นี่นา

จันวิภามองดูอย่างกับคนที่มสติไม่คืนกลับมาเธอไม่รู้ว่านี่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่แท้ใครเป็นคนมัดเธอกันเป็นเจริญศรีหรือสุพจน์ หากว่าเป็นสุพจน์ทำไมเขาถึงต้องทำเช่นนี้ ความสงสัยที่ท่วมท้นจันวิภาถูกคนหิ้วเข้าไปในบ้านพอ เข้ามาในประตูก็เห็นสุพจน์นั่งอยู่ในห้องรับแขก

สุพจน์มองมาทางนี้ด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติเมื่อเขาเห็น จนวิภาถูกมัดเข้ามาในปากถูกขัดผ้าเอาไว้มือและเท้าเองก็ถูก คนมัด

สุพจน์สีหน้าหม่นหมองไปในทันทียกแก้วไวน์โยนไปตรง เท้าบอดี้การ์ดคนหนึ่งสุพจน์ลุกขึ้นมาพร้อมกับตะโกน ใครใช้ ให้พวกแกมัดเธอกลับมาอย่างนี้! ไอ้พวกขยะ! ทำเรื่องให้มัน เลวร้ายลงไปอีกยังไม่รีบแก้มัดเธออีก!