ตอน293แมวป่าตัวน้อยที่เชื่อง

ตอนที่293แมวป่าตัวน้อยที่เชื่อง

เช่นหาคนมากดเธอลงไปอีกตัวอย่างหนึ่งสุมิตรป้อนเธอ ด้วยตนเองด้วยอารมณ์ของสุมิตรน่าจะเป็นอย่างที่สองมากกว่า ที่จันวิภาจะสามารถนึกขึ้นมาได้บางทีอาจจะมีอีกวิธีหนึ่งที่ รุนแรงกว่า

กระบวนการไม่ค่อยจะสวยงามมากนักจั่นวิภาไม่อยากที่ จะคิดลึกเม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ตัวครุ่นคิดอยู่ในใจอย่างไร ก็ตามมันก็เป็นเพียงแค่กาแฟแก้วเดียวเมื่อครู่นี้เธอฟังดูสุมิตร ดื่มกาแฟลงไปด้วยตาของตนเองมันคงจะไม่มีสิ่งของที่สกปรก อะไรอยู่หรอก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ทำไมเธอจะไม่กล้าดื่ม

จันวิภาขมวดคิ้วเธอก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวยกกาแฟขึ้น มาแล้วจิบไปหนึ่งอีกกาแฟค่อนข้างร้อนจึงไม่สามารถดื่มจน หมดได้

จันวิภาถือแก้วกาแฟอยู่แล้วพูดกับสุมิตร ฉันจะออกไปดื่ม ข้างนอก

“ไม่”สุมิตรพูดปฏิเสธความคิดเห็นของฉันวิภาเขาแห่งน หน้าขึ้นมาชี้นิ้วไปทางโซฟาแล้วพูดอย่างบีบบังคับ เธอต้องดื่มกาแฟแก้วนี้ตอนอยู่ในสายตาของฉันเท่านั้น

“จันวิภากวาดสายตามองไปทางโซฟารู้สึกโกรธ ภายในใจแต่กลับไม่แสดงออกมา

ตัดสินใจแน่วแน่ในวิภาอยากนั่งก็นั่งอยากไรก็ตามเธอก็ สามารถฉวยโอกาสนี้หยุดพักได้มีโอกาสที่จะแอบขี้เกียจได้ ทำไมเธอถึงต้องกลับไปล่ะ?

เมื่อวันวิภาเดินถือแก้วกาแฟไปทางโซฟายกกาแฟขึ้นมา จิบแบบไม่จิบบางครั้งก็หยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะกาแฟขึ้นมา อ่านจันวิภาทำราวกับว่าสุมิตรไม่อยู่อย่างไรอย่างนั้นมองไปที่ โซฟาด้วยสายตาที่ไม่มีใครอยู่

ราวกับว่าโลกใบนี้มีแต่เพียงจันวิภาเท่านั้นที่จะกล้าไม่ เกรงใจเจ้านายได้ถึงเพียงนี้

สุมิตรมองดูจันวิภาที่เป็นเช่นนี้และก็ไม่ได้สนใจอะไรเขา ก้มหน้าก้มตาจัดการงานที่ยุ่งเหยิงของตัวเองต่อไปแต่หาง ตากลับเหลือบมองการเคลื่อนไหวของฉันวิภาอย่างสนอกสนใจ

รอจนกระทั่งในวิภาดื่มกาแฟจนหมดหลังจากนั้นจึงลุกขึ้น ยืนแล้วเดินไปทางประตูสุมิตรตระหนักได้ถึงเจตนาของฉันวิภา เอ่ยเสียงพูดออกมาหยุดรั้งเอาไว้ รอเดี๋ยว

เมื่อได้ยินดังนั้นในวิภาจึงหยุดลงอีกครั้งเธอมองไปทาง มิตรโดยที่ไม่พูดอะไรและอยากที่จะดูว่าเขาจะมีกลอุบายอะไร อีก
เห็นแต่เพียงใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ของสุมิตรที่เงยขึ้นมา จากกองเอกสารเขามองจันวิภาแล้วพูดออกคำสั่ง ไปชงกาแฟ มาให้ฉันอีกรอบ

เมื่อได้ยินคำพูดของสุมิตรจนวิภากขมวดคิ้วขึ้นที่แท้เขาก็ เรียกตนเองมาเพราะเรื่องนี้

หลังจากที่สุมิตรพูดจบก็ก้มหน้าลงทำงานต่อไปเหมือนกับ เรื่องเมื่อครู่นี้ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

จนวิภาเห็นเขาไม่ได้พูดอะไรก็หันตัวกลับเดินเท้าก้าวยาว ออกไป

ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงประตูเสียงของสุมิตรที่ทุ้มต่ำก็ดัง ขึ้นมาจากทางด้านหลัง ฟังนะถ้าครั้งหน้าเธอชงกาแฟไม่อร่อย เหมือนกับเมื่อครู่นี้อีกฉันก็จะให้เธอดื่มให้หมด

“การก้าวของฉันวิภาหยุดลงอย่างฉับพลัน

คุกคาม! นี่เป็นการคุกคามที่เปลือยเปล่า

สุมิตรกำลังตำหนิการกระทำของเธออย่างอ้อมๆ หากว่า จันวิภายังคงโกรธเหมือนตอนนั้นอีกเช่นนั้นกาแฟที่เธอซึ่งมาก คงจะเป็นเธอที่ได้ดื่มมันทั้งหมดยังไม่พูดถึงเรื่องที่เธอเบื่อถ้า เธอไม่ดื่มล่ะก็วิธีการของสุมิตรมีหลายพันวิธีในการบังคับให้ เธอดื่ม

ครั้งแรกการตระหนักรู้ของฉันวิภาเธอโมโหสุมิตรอยู่เล็ก น้อยดูเหมือนว่ามันจะยังห่างไกล
จันวิภายืนอยู่ที่เดิมอยู่ครู่หนึ่งเพียงไม่นานก็สงบลงอย่าง รวดเร็วจากนั้นเธอก็ยงเท้าก้าวขึ้นมาอีกครั้งเดินออกไปจาก ห้องทํางาน

เพียงไม่นานนวิภาก็กลับมาพร้อมกับกาแฟหนึ่งแก้วอีก ครั้งสุมิตรจิบไปหนึ่งอีกภายในใจพอใจกับมันไม่เลวเลย รสชาตินี้เป็นรสชาติที่เขาชอบจริงๆ

ขณะเดียวกันสุมิตรก็เงยหน้าขึ้นมองจันวิภาเห็นเธอยืนตัว ตรงด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลกประมาณว่า ใน ใจของจันวิภาโกรธเสียจนแทบบ้าแล้ว

แมวป่าน้อยตัวนี้ช่างหยิ่งยโสเสียจริง

สุมิตรกวักมือไปทางจันวิภาแล้วพูดเธอมาน

เมื่อได้ยินสุมิตรพูดจันวิภาขมวดคิ้วเจ้าสารเลว คงไม่ได้ หาเรื่องวุ่นวายมาให้เธอหรอกนะ? แค่ชงกาแฟก็ยังต้องชงตาม มารตราฐานของเขาหรือว่าเขาจะไม่พอใจ

แม้ว่าจะไม่สบายใจจนวิภาก็ยังคงฟังแล้วเดินเข้ามา

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันวิภาคิดไม่ถึงเลยก็คือจันวิภาพึ่งจะเดินไป ถึงทางด้านข้างของสุมิตรจู่ๆก็ถูกแรกที่แปลกประหลาดลากเข้า มารอจนกระทั่งเธอมีสติกลับมาก็นั่งอยู่บนตักของสุมิตรเสีย แล้ว

แสงสว่างค่อยๆสูญสลายหายไปทีละน้อยมันถูกแทนที่ ด้วยใบหน้าที่ยิ่งใหญ่ของสุมิตรยังไม่ทันที่จันวิภาจะได้ผลักถูกสุมิตรจูบเข้า ให้เสียแล้ว

มือข้างหนึ่งของสุมิตรจับเอวของจันวิภาเอาไว้มืออีกข้าง กดหลังศีรษะของเธอเอาไว้และจูบลึกเข้าไปอีก

เมื่อตระหนักได้ว่าตนเองไร้หนทางที่จะต้านทานนวิภาจึง ทำได้เพียงแค่พยายามไม่ตอบสนองต่อความเย้ายวนของสุ มิตรอย่างไรก็ตามเพียงแค่จูบมันก็คงจะไม่น้อยไปกว่าเนื้อหนึ่ง ชิ้น

อย่างไรก็ตามสุมิตรก็ยังไม่พอมือของเขาที่เดิมที่วางอยู่ ระหว่างเอวของฉันวิภาค่อยๆล้วงลึกเข้าไปในชายเสื้อจับทุก ตารางนิ้วของจันวิภาจากล่างขึ้นบน

บรรยากาศเริ่มร้อนผ่าวจันวิภารีบยื่นมือออกมาขวาง มิตรคิดไม่ถึงเลยว่าสุมิตรจะนำหน้าเธอหนึ่งก้าวอุ้มเธอขึ้นมา การโจมตีของจันวิภานั้นไร้ประโยชน์

สุมิตรเอาเรือนร่างส่วนบนของจันวิภาวางไว้บนโต๊ะซึ่งเต็ม ไปด้วยเอกสารช่วงเวลานี้จูบของเขาไม่ได้ถูกขัดจังหวะมือยัง คงสัมผัสกับผิวที่เรียบเนียนของจันวิภาใช้แค่มือข้างเดียวจับ มือทั้งสองข้างของจันวิภาเอาไว้ทำให้ในวิภาหมดหนทางที่จะ ดิ้นรน

เมื่อสุมิตรต้องการพัฒนาต่อไปกับจันวิภาทันใดนั้นประตู เปิดออกโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ฉากที่มีคนเข้ามาต่อหน้าต่อตาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่เล็กน้อยจากนั้นเขาก็พูดออกมาอย่างเก้อเขินอยู่เล็กน้อย พวก เธอทําต่อไป…พวกเธอทําต่อไป…..

พูดจบธนภาคก็ถอยหลังเดินออกไปแล้วปิดประตูลงอีก

ครั้ง

สุมิตรกับจันวิภาแข็งที่ออารมณ์ถูกคนขัดจังหวะไม่มีความ หมายที่จะดำเนินการต่อสุมิตรปล่อยให้ฉันวิภาลุกขึ้นยืน

ใบหน้าของฉันวิภานั้นค่อนค่างน่าเกลียดเธอจัดการ เสื้อผ้าของตนเองที่ยุ่งเหยิงอยู่เล็กน้อยจ้องมองสุมิตรด้วย ความโกรธจากนั้นจึงเดินออกไปจากห้องทำงานโดยไม่ได้พูด อะไรออกมาสัก

รอจนกระทั่งธนภาคที่ยืนรออยู่ด้านนอกเห็นคนเปิดประตู เดินออกมาจากห้องทำงานแล้วคนที่ออกมาเป็นจันวิภาสีหน้า เขาเก้อเขินอยู่เล็กน้อยจึงยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวแล้ว พูด เฮ้….นวิภาไม่ได้เจอกันนานเลยนะ

“ไม่ได้เจอกันนานเลย จันวิภาพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่ ค่อยดีเธอไม่กล้าหันหน้ามาของธนภาคก้าวเท้าเดินวิ่งไป ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ธนภาคมองแผ่นหลังของจันวิภาที่เดินออกไปในใจที่ อึดอัดจึงกลับมาสงบอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างพอใจเห็น เช่นนี้พวกเขาสองคนทำได้ดีมากไม่เสียทีที่ตนเองจะกังวลอยู่หลายวัน

จนกระทั่งมองไม่เห็นแผ่นหลังของฉันวิภาแล้วธนภาคจึง หันตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน

มองเห็นสุมิตรนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าหม่นหมองธนภาค จึงอดไม่ได้ที่จะพูดแซวออกมา ดูเหมือนว่าฉันจะมาผิดเวลา

สุมิตรกวาดสายตามองธนภาคอย่างเยือกเย็นส่งเสียงห ออกมาอย่างเย็นชาแล้วไม่ตอบกลับ