ตอน290 โกรธเธอ ใจร้ายฉันก็จะใจร้าย ยิ่งกว่า

ตอนที่290 โกรธเธอ ใจร้ายฉันก็จะใจร้ายยิ่งกว่า

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จก็ไม่ได้ไปเล่นกับนิเวศน์ นิเวศน์พยักน้อย่างเข้าใจเรื่องราวหลังจากที่รอจนกระทั่งสุ พจน์เดินออกไปก็รีบแฉลบเข้าไปในห้องของตนเอง

นิเวศน์รีบเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วแฮกค์ ระบบของบริษัทตะวันกรุ๊ปตรวจสอบกล้องวงจรปิด

เพียงไม่นานนิเวศน์ก็เห็นเงาของมามีตนเองอยู่ในกล้อง วงจรปิดจึงรู้ได้ทันทีว่าวันนี้เธอไปที่บริษัทตะวันกรุ๊ปอย่าง แน่นอนมือเล็กๆของนิเวศน์เคาะรหัสบนคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว รูปภาพที่อยู่บนหน้าจอกระพริบขึ้นมามันปรากฏฉากบ้านพัก ของสุมิตร

นิเวศน์เอาช่องทางที่ตนเองสามารถรวบรวมได้ทั้งหมดดู ผ่านไปหนึ่งรอบท้ายที่สุดจึงวางใจลงแล้วหยุดภาพสดของสุ มิตรกับจันวิภาอยู่ด้วยกันในบ้านพักของสุมิตรเอาไว้นิเวศน์ เผยรอยยิ้มตรงริมฝีปากออกมาอย่างเปี่ยมไปด้วยความพึง พอใจ

จนวิภาไม่อาจรู้ได้อย่างแน่นอนเหตุผลที่สุมิตรรู้จักที่อยู่ของฉันวิภาเป็นนิเวศน์นั่นเองที่ปล่อยข่าวรั่วไหลไปให้สุมิตรรับ

เดิมทีสุมิตรเองก็ไม่ได้รู้เกี่ยวกับบริษัทออกแบบอะไรนั่น และนิเวศน์เองก็บอกสุมิตรได้อย่างทันท่วงที่สุมิตรจึงจะหยุด เอาไว้ได้จึงใช้โอกาสในครั้งนี้มาเจอกับจัน ภา

จัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยนิเวศน์จึงจะถอนหายใจ ด้วยความโล่งอกออกมายาวๆเนื่องจากมามีของตนเองนั้นคือ เป็นอย่างมากจึงต้องปล่อยให้ลูกชายอย่างเขาลงมือจัดการเอง

หากว่าฉันวิภาหลบหนีอยู่ต่อไปเช่นนี้เรื่องบางอย่างก็อาจ จะไม่มีโอกาสได้แก้ไขไปตลอดกาล

นิเวศน์อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงออกมาอย่างมีความสุขมันจะ

เป็นอย่างไรต่อไปมันก็ขึ้นอยู่กับบิดาผู้ให้กำเนิดของเขาเอง

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จสุพจน์ก็รีบไปที่ห้องสมุด ในเวลาเดียวกันลูกน้องก็รวบรวมข่าวคราวที่เขาต้องการจะรู้ กลับมาหลังจากที่สุพจน์รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางแล้วจึงอดไม่ได้ที่ จะใช้กำปั้นทุบลงไปบนโต๊ะ

สุมิตรเป็นสุมิตรอีกแล้ว! บ้าจริงๆ ทำไมมันถึงไม่ไปผุดไป

เกิดสักที!

สุพจน์สีหน้าหม่นหมองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด ที่ฉันให้แกไปตรวจสอบเป็นอย่างไงบ้าง?

ลูกน้องตระหนักรู้เขาเงยหน้าขึ้นมามองสุพจน์อยู่เล็กน้อย แล้วพูดออกมาอย่างเคารพ ผมตรวจสอบแล้วที่แท้หลังจากที่สุ มิตรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกปีก่อนยังคงเหลือผล พวงของอุบัติเหตุนั้นอยู่ในสมองมีก้อนเลือดอาการป่วยก็คือ เขาลืมเรื่องเมื่อหกปีก่อนกับเรื่องของจีนวิภาไปจนหมดสิ้นหาก เขาต้องการที่จะฝืนขึ้นมาหมอพูดว่ามีโอกาสที่ลิ่มเลือดจะ ยายใหญ่ขึ้นอาจถึงแก่ชีวิต

หลังจากที่สุพจน์ได้ยินจึงแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น แล้พูดอย่างเย็นชา จริงหรือสวรรค์ช่วยลูกช้างจริงๆ

สุพจน์มองไปข้างหน้าและไตร่ตรองอยู่พักหนึ่งเขาหันตัว กลับมามองลูกน้องแล้วพูดออกคำสั่ง แกไปรวบรวมข้อมูล เกี่ยวกับจันวิภามาเอามาทั้งหมดอย่าให้สูญหายจากนั้นฉันจะ ส่งมันไปให้กับสุมิตร

เมื่อได้ยินคำพูดของสุพจน์ลูกน้องก็ตกตะลึงเขามองไป ทางสุพจน์อย่างไม่เข้าใจ นายใหญ่……………

ยงไม่ทันที่จะพูดจบก็สบเข้ากับสายตาที่เยือกเย็นของสุ พจน์จึงรีบหุบปากลงทันทีเขาทำได้เพียงพยักหน้าแล้วพูด ครับ ผมเข้าใจแล้ว

พูดจบชายคนนั้นนําคำสั่งและก้าวถอยหลังไป

ภายในห้องสมุดเหลือไว้แต่เพียงสุพจน์เพียงลำพังดวงตาของเขาในตอนนี้ช่างดูเยือกเย็นใบหน้าดูเคร่งขรึมริมฝีปาก แสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

สุมิตรแกขัดลูกตาฉันมาหกปีแล้วใช้ชีวิตมานานเกิน พอแล้วตอนนี้สวรรค์มอบโอกาสที่ยิ่งใหญ่ให้แก่ฉัน…ฉันจะไม่ ปล่อยมันไปแน่

แกขัดขวางฉันกับจันวิภาอยู่หลายต่อหลายครั้งแค่แกหาย ไปจนวิภาก็จะยอมกลับมาหาฉันอย่างเต็มใจสุมิตรแกเหี้ยม เกรียมก่อนก็อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายเลยนะ!

วันต่อมา

จนวิภาลืมตาตื่นขึ้นมามองดูเพดานด้วยความงุนงงอยู่ครู่ หนึ่งฉันรู้ว่าฉันอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลกตาสมอง ใช้เวลา อยู่นานกว่าจะได้สติฟื้นขึ้นมา

จันวิภาพลิกตัวจากนั้นฉันก็เห็นใบหน้าที่หลับใหลอยู่

”

ระหว่างคิ้วของชายคนนั้นเผยให้เห็นถึงความไม่คอน แคลนอยู่เล็กน้อยจมูกโด่งริมฝีปากเซ็กซี่ใบหน้าที่แข็งแกร่ง ขนตายาวที่กำลังนอนอยู่อย่างสงบมองๆดูแล้วช่างดึงดูด สายตาเสียเหลือเกิน

จนวิภามองดูมันอย่างเงียบๆภายในห้องที่เงียบสงบ สามารถได้ยินเสียงลมหายใจของสุมิตรได้เลยเวลาราวกับจะถูกฉุดเอาไว้ทำให้อดไม่ได้ที่จะอยากอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล

จ้องมองอยู่นานทันใดนั้นเองแขนของสุมิตร ก็เหยียดออก ไปทางด้านของนวิภาดึงเธอมาเข้าสู่อ้อมกอดร่างกายของน วิภาแข็งทื่อขึ้นมาทันทีไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

สุมิตรกอดได้เพียงครู่หนึ่งเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองไป ยังจันวิภาที่อยู่ในอ้อมกอดเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและ เย้ายวน เธอตื่นแล้วหรอ?”

กลัวว่าสุมิตรจะรู้ว่าตนเองพึ่งจะแอบมองเขาจันวิภาจึงก้ม หน้าลงแล้วตอบกลับไปอย่างร้อนตัว “ซื้อ”

จันวิภาก้มหน้าลงไปได้เพียงไม่นานสุมิตรก็จับคางเธอขึ้น มาริมฝีปากบางๆจูบเข้าไปเสียแล้วกอดเรือนร่างอันอ่อนนุ่มที่ อยู่ในอ้อมกอดสุมิตรให้ในวิภาแนบชิดติดกับตนเอง

หลังจากจูบเสร็จสุมิตรจึงปล่อยเธออย่างจำใจเผยรอยยิ้ม ออกมาอยู่เล็กน้อยแล้วพูด อรุณสวัสดิ์

จันวิภาถูกสุมิตรจูบตามอำเภอใจแต่นั่นไม่ได้หมายความ ว่าเธอยอมรับมันจนวิภาไม่ได้ตอบเธอสะลัดหลุดออกมาจาก อ้อมแขนของสุมิตรลงจากเตียงและเดินตรงไปทางห้องน้ำ

สุมิตรจ้องมองแผ่นหลังของจันวิภารู้ว่าเธอยังโกรธเรื่อง เมื่อวานนี้อยู่ไม่ยอมพูดกับตัวเองกับความดื้อรั้นและปากแข็ง ของจั่นวิภานั้นเขาทั้งรักและทั้งเกลียด
สุมิตรหาวออกมาหนึ่งทีและลุกลงจากเตียงเดินเข้าไปใน ห้องน้ำต้องการที่จะล้างหน้าแปลงฟันเมื่อวันวิภาเห็นเขาก็เดิน ออกมาจากในห้องน้ำ

สุมิตรเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่กลับไม่ เก็บมันเอามาใส่ใจไม่เป็นไรเขามีเวลาที่จะบดขยี้อารมณ์ความ ดื้อรั้นของจีนวิภา

หลังจากที่เขาทั้งสองแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ลงมารับ ประทานอาหารเช้าข้างล่างพร้อมกันการกระทำทั้งหมดนั้นพวก เขาทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว

ท้ายที่สุดแล้วสุมิตรก็เป็นคนเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน เธอ ไม่คิดที่จะบอกที่อยู่ของนิเวศน์ให้ฉันรู้จริงๆหรอ?”

จนวิภาเบะปากแล้วพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่เย็นชา ไม่มี ความเห็น”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉันวิภาสุมิตรก็ยักไหล่ขึ้นและ ไม่สนใจในเมื่อวันวิภาไม่อยากที่จะพูดจากนี้เขาก็จะไม่ถามอีก แม้ว่าจะไม่มีนิเวศน์พวกเขาทั้งสองก็สามารถใช้ชีวิตอยู่บนโลก แค่สองคนได้

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จกลับมีแขกที่ไม่ได้รับ

เชิญมา

เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นประตูฟังจะถูกเปิดออกพนักงาน ชั่วคราวที่สุมิตรจ้างมาออกไปเปิดประตูก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมาสุมิตรล่ะ?”

พนังงานชั่วคราวกระซิบพูดอะไรบางอย่างจากนั้นก็ได้ยิน เสียงวิ่งบุกเข้ามาที่ห้องรับประทานอาหารเดินมาพร้อมกับ ตะโกน สุมิตรคุณอยู่ไหนฉันมาแล้ว!

ได้ยินเสียงจันวิภาก็รู้ว่าคนที่มาเป็นใครนั่นเองหลังจาก นั้นไม่กี่วินาทีร่างสูงโปร่งของเจริญศรีก็ปรากฏออกมาที่ห้อง รับประทานอาหาร

ทันนั้นเองก็มีเสียงที่แหลมแสบแก้วหูตะโกนพูดขึ้นมา จัน วิภา! แกมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง! “

ผู้หญิงบ้าอย่างแกเป็นแกอีกแล้ว! ! ! จนวิภาที่ไม่ยอม ไปผุดไปเกิดเสียที! ! !