ตอน282แมวป่าตัวน้อย

ตอนที่282แมวป่าตัวน้อย

สุมิตรอยากที่จะกระทำกับเธอที่นี่ เพื่อที่จะแสดงอำนาจ ของเขาให้ได้เห็น

จันวิลาไหนเลยจะใช่คนที่ยอมแพ้ได้ง่ายดายขนาดนั้นยิ่ง ไปกว่านั้นหลังจากที่เธอหนีไปแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้า กันกับสุมิตรเธออยากที่จะจ้างขาเตะสุมิตรแต่กลับคิดไม่ถึงเลย ว่าจะถูกสุมิตรคาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าแล้วเท้าทั้งสองข้างของ เขากดทับขาของฉันวิภาเอาไว้ทำให้เธอไม่อาจที่จะขยับได้

เรือนร่างของทั้งสองคนนี้นั้นแนบชิดติดกันอยู่หลายต่อ หลายครั้งสุมิตรเข้าใจพฤติกรรมการขัดขืนของเธอได้ทั้งหมด ตั้งนานแล้วความคิดของฉันวิภาไม่อาจรอดจากการคาดเดา ของสุมิตรไปได้

จันวิภาถูกสุมิตรใช้กำลังบังคับอย่างไม่พอใจเธอดิ้นรน ร่างกายอย่างน่าอึดอัดแต่ทว่าอย่างไรก็ตามทั้งสองคนก็เคย แนบชิดติดกันอยู่หลายต่อหลายครั้งเธอไม่ได้รับบทเรียนเลย และก็ยิ่งไม่เข้าใจอีกว่ายิ่งเธอดิ้นมากก็ยิ่งทำให้อารมณ์ของ มิตรมีมากขึ้น

ระหว่างที่จันวิภากำลังขึ้นอยู่นั้นก็ได้เข้ากับสุมิตร โดยที่ไม่ทันได้ระวัง…

สุมิตรส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวดนัยน์ตาหม่นหมอง มือข้างหนึ่งของเขาจับมือทั้งสองข้างของฉันวิภาเอาไว้เหนือ ศีรษะพร้อมกับบรรจงจูบให้ลึกลงไปอีก

นี่มันเป็นจุดที่แข็งโป๊กของเขาอย่างแน่นอนหากว่าเขา ต้องการจนวิภาไม่อาจหลีกหนีไปจากนิ้วมือที่ใหญ่โตทั้งห้าของ เขาได้อย่างแน่นอน

แต่จันวิภามีข้อได้เปรียบอันนี้อยู่แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง เพียงไหนก็ตามในวิภาก้มศีรษะลงอย่างไม่ยอมโค้งคำนับและ พ่ายแพ้นั่นก็คือเธอดื้อรั้นมากหากเป็นเรื่องที่เธอตัดสินใจแล้ว นั้นไม่ว่าใครก็ไม่อาจทำอะไรเธอได้

มือและขาทั้งสองข้างถูกสุมิตรกดทับเอาไว้ไม่เป็นไรเธอ ยังมีหัวเหลืออยู่!

จันวิภากัดฟันหัวใจเหี้ยมโหดและไม่สนใจว่าพวกเขา กำลังจับกันอยู่ในวิภาใช้ความพยายามอย่างเต็มแรง ใช้แรง จากศีรษะของตนเองพุ่งชนเข้าใส่สุมิตรจนเต็มแรง

เนื่องจากปัญหาทางท่าทางทำให้การพุ่งชนของจันวิภาใน ครั้งนี้ได้กัดลิ้นของสุมิตรเข้าอย่างจังความเจ็บปวดที่หน้าผากบ วกกับความเร้าร้อนจากลิ้นทำให้สุมิตรต้องปล่อยจนวิภาออก ไปอย่างจําใจ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แค้นเคือง แมวป่าน้อยตัวนี้นี่…..
แมวป่าน้อย?!

จันวิภาภูมิใจที่หยุดยั้งสุมิตรได้สำเร็จเป็นผลให้เขาเปิด ปากของเขาและมันก็ทำให้ฉันวิภาตกตะลึงไปอยู่ครู่หนึ่ง

ทำไมสุมิตรถึงจำเรื่องที่เธอคือแมวป่าตัวน้อยได้กันหรือ ว่าเขานึกอะไรขึ้นมาได้แล้ว

เทียบกับความตกตะลึงของจันวิภาแล้วอารมณ์ของสุมิตร นั้นค่อนข้างแย่แต่เดิมทีเขาโมโหเรื่องที่จู่ๆในวิภาก็หลบหนี ออกไปตอนนี้แม้แต่ในวิภาเองก็ต่อต้านเขาจึงทำให้สุมิตรยิ่ง หงุดหงิดขึ้นไปอีก

แต่ถ้าจะให้เขาลงมือกับผู้หญิงเขาก็ลงมือไม่ได้อีกและก็ ไม่ได้สนใจในวิภาทางด้านนั้นเขาลุกขึ้นยืนอย่างพ่ายแพ้แล้ว นั่งอยู่ข้างๆจนวิภา โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

จันวิภายังคงตกตะลึงกับคำพูดที่สุมิตรพูกับเธออยู่เธอนั่ง ขึ้นมาอย่างเชื่องช้าจ้องมองสุมิตรอย่างงุนงงแล้วเอ่ยถาม มิตร…นายนายนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วงั้นหรอ?”

“ฉันนึกอะไรขึ้นมาได้? “อารมณ์ของสุมิตรนั้นแย่มากเขา ไม่ได้คำนึกคิดถึงคำพูดนั้นของจันวิภาอย่างละเอียดรอบคอบ

สุมิตรกวาดสายตามองจันวิภาอย่างไร้ซึ่งความอดทน ตอนที่เขามองไหล่อันขาวผ่องของจันวิภาตอนที่ริมฝีปากที่จูบ เปลี่ยนเป็นบวมแดงสายตาก็หม่นหมองความรู้สึกที่เพิ่งหายไป กำลังกลับมาอีกครั้ง
ลำคอของสุมิตรคับขึ้นเขาจ้องมองริมฝีปากของฉันวิภา อย่างเอาเป็นเอาตายแต่กลับไม่ได้ทำอะไร

ภายในใจของฉันวิภากำลังจดจ่ออยู่กับคำพูดเมื่อครู่นี้ ของสุมิตรเธอไม่ได้สนใจสายตาของสุมิตรที่จู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็น หม่นหมองเลยแม้แต่น้อยจนวิภากัดริมฝีปากเอ่ยปากถามออก มาอย่างลังเล ก็…ก็เป็นเรื่องที่นายเสียความทรงจำ……… อ่า!

คำพูดของฉันวิภาไม่ได้เข้าไปในรูหูของสุมิตรเลยแม้แต่ น้อยเขารู้แต่เพียงว่าตอนที่จันวิภากัดริมฝีปากจนแน่น โดยที่ ไม่รู้ตัวตัณหาที่หายไปของเขานั้นก็ได้พรั่งพรูกลับมาอีกครั้งจึง อดไม่ได้ที่จะกดจนวิภาลงอีกครั้ง

ครั้งนี้เขายื่นมือล่วงจันวิภาอย่างอื่นกระหาย

ถ้าหากเพียงแค่จูบอย่างเดียวกันวิภาก็ยังจะสามารถ ควบคุมสติเอาไว้ได้อยู่แต่ว่า…….

ท้ายที่สุดแล้วหากไม่มีเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมากะทันหัน คาดว่าสุมิตรก็คงจะสำเร็จความใคร่กับจันวิภาที่ห้องทำงาน เข้าเสียแล้ว

ตอนที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาสุมิตรก็ไม่ได้สนใจเขาไม่ว่า จะใช้เวลานานแค่ไหนมันก็จะไม่หยุดแน่ๆไม่มีคนรับงั้นก็จะดัง ต่อไป
ท้ายที่สุดสุมิตรเงยหน้าขึ้นมาจากเรือนร่างของจั่นวิภา อย่างไร้ซึ่งความอดทนกันค่าเบาๆ เวรเอ้ย!

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์

ไม่รู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใครพอสุมิตรได้ยินเสียงนั้นก็ตัด สายทิ้งย่างไร้ซึ่งความอดทนแล้วดึงสายโทรศัพท์ออกมาอย่าง หงุดหงิด

“แฮ่ก…..กๆ…….จันวิภาจ้องมองเพดานของห้องทำงาน แล้วหายใจหอบเป็นเวลานานกว่าจะมีสติกลับมาตอนที่เธอ ตระหนักถึงสิ่งที่เธอทำเมื่อครู่นี้ก็อายเสียจนอยากจะแทรกแผ่น ตินหนี

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยึดติดกับมัน! ก็เกือบจะมอบมันให้กับ มิตรเข้าเสียแล้ว!

บ้าจริงๆ ทำไมเธอถึงได้ปล่อยให้สุมิตรขยี้กามเธอได้ ตามใจชอบกันนะ! ในตอนแรกเธอที่คิดจะมาด้วยตนเองนั้นก็ อ่อนแออยู่แล้วตอนนี้คิดไม่ถึงเลยว่าจะยังเข้ากันได้กับการกระ ท่าของสุมิตร…….

จนวิภาอายเสียจนไม่มีหน้าอยู่บนโลกนี้ได้อีกต่อไปแล้ว!

หลังจากที่สุมิตรดึงสายโทรศัพท์ออกเขาก็เตะโต๊ะทำงาน เข้าอย่างแรงเขามองไปทางในวิภาด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่ฝ่าเท้ายก ก้าวขึ้นมาแต่ครั้งนี้กลับเดินมาทางจันวิภาโดยไม่พูดไม่จาแล้ว ก้าวเท้าเดินไปที่ห้องพักผ่อนของสำนักงาน
ตรงมุมของห้องทำงานที่ใหญ่โตแห่งนี้ยังมีประตูอีกหนึ่ง บานป้องกันไม่ให้สุมิตรทำงานเป็นเวลาดึกจนเกินไปไม่อยาก กลับบ้านก็นอนค้างที่ห้องพักผ่อนของบริษัทที่ติดตั้งมาเป็น พิเศษ

เมื่อพูดถึงห้องพักผ่อนมันเป็นเหมือนกับห้องใหญ่ๆ ทาง ด้านในมีห้องน้ำกับเตียงนอนหลังจากที่สุมิตรเดินเข้าไปก็ เข้าไปที่ห้องน้ำแล้วอาบน้ำเย็นแล้วขจัดตัณหาของตนเองหลัง จากเสร็จเรื่องราวแล้วเขาก็ทุบกำแพงอย่างแรงแล้วเกลียด ความใจอ่อนของตนเองอยู่เล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะไม่อาจใช้ความรุนแรงกับจันวิภาได้ลึกๆ ในใจ เขาอยากจะเอาชนะจันวิภาทำให้เธอร้องไห้ลงกับพื้นและ ร้องขอความเมตตา ให้เธอไม่กล้าคิดที่จะหนีออกไปจากเขาอีก

อย่างไรก็ตามตอนที่ตนเองเห็นเธอเข้าจริงๆก็ทนไม่ได้ที่จะ ทำอย่างนั้นกับเธอความบ้าคลั่งและความโกรธที่อยู่ภายในใจ ทำได้เพียงแค่กัดฟันแล้วกลืนมันลงไปแม้กระทั่งเมื่อครู่นี้เห็นได้ ชัดว่าเขาสามารถบังคับเธอได้ต่อไปแต่กลับคิดขึ้นมาได้ถึง เรื่องที่ตนเองเลยรับปากกับเธอเอาไว้จึงได้หยุดมือลง

แม้ว่าสุมิตรจะทำตามใจตัวเองอยู่บ้างแต่สิ่งที่เคยพูดกับ ตนเองค่รับปากที่เคยให้เอาไว้ก็จะต้องทำเอาไว้เขารับปาก กับจันวิภาเอาไว้แล้วว่าจะไม่แตะต้องถ้ำของเธอจะไม่แตะต้อง เธอแน่นอน

เขาเคยพูดไปแล้วก็จะต้องทำให้ได้
แต่ทว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว! ผู้หญิงคนนั้นกล้าที่จะออก จากข้างกายของเขาคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะอดไม่ได้ที่จะบังคับ เธอเช่นนี้

สุมิตรอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับตนเองในใจหรือว่าหลัง จากที่พบกับนวิภาตัวเขาเองจะเปลี่ยนไปแล้ว

มันเป็นการยากที่จะยอมรับว่าตัวเองชอบจนวิภาเข้าให้ แล้วแต่กลับพบว่าในวิภาได้เปลี่ยนตนเองไปโดยที่ไม่รู้ตัว ความหงุดหงิดและกระสับกระส่ายนี้มันได้ปกคลุมอารมณ์และ ความรู้สึกของสุมิตรเอาไว้ทั้งหมด