ตอน264พ่อและลูกชายร่วมมือ กันขุดหลุมฝังแม่

ตอนที่264

พ่อและลูกชายร่วมมือกันขุดหลุมฝังแม่ ไม่ว่าเธอจะเป็นภรรยาคนแรกหรือไม่ก็ ตาม ในเมื่อตอนนี้สุมิตรมีคู่หมั้นแล้ว แต่เธอกลับพาลูกชายมาที่บริษัทด้วย และที่บริษัทก็มีหูตาของเจริญศรีอยู่ จันวิภาคิดว่าอีกไม่นานชีวิตคงไม่สงบสุ ขอีกแล้ว!

หลังจากที่เจริญศรีรู้เรื่องเข้าจะต้องมา หาเรื่องเธอแน่นอน

และไม่ว่าจะอธิบายอย่างไร

ก็คงไม่สามารถอธิบายในเรื่องที่นิเวศน์ มีความคล้ายคลึงกันกับทั้งสองคนได้ วจันวิภาก็ปวดศีรษะขึ้นมาทันที

มันไม่ง่ายเลยกว่าที่จะขึ้นไปถึงชั้นที่พว กเขาทำงาน

และในที่สุดจันวิภาก็ไม่จำเป็นต้องทนกั บความประหลาดใจของพนักงานอีกต่อ

ไป

จันวิภาให้นิเวศน์อยู่ข้าง ๆ เธอ ที่ไหนก็ไม่ให้ไป แต่ในทางตรงกันข้ามเป็นสุมิตรเองที่ม องไปที่โต๊ะเลขาฯ

ของจันวิภาและพูดกับนิเวศน์ว่า

“นิเวศน์ ไป เข้าไปในห้องทำงานของลุง ข้างในทั้งกว้างขวางทั้งสะดวกสบาย แถมยังมีของกินด้วยนะ”

“จริงเหรอครับ งั้นผมไป การอยู่ข้างเธอ

นิเวศน์รีบเผยสีหน้ามีความสุขออกมาทั นที

“ไป มาเลย….

สุมิตรยิ้มพลางโบกมือเรียกนิเวศน์ แต่จันวิภากลับห้ามไว้

“สุมิตร! คุณพอได้แล้ว

เขาเป็นลูกชายของฉันหรือของคุณ ทำไมคุณถึงสนใจเขามากกว่าฉัน!”

จันวิภาพูดด้วยความไม่พอใจ

นิเวศน์มองกลับไปกลับมาระหว่างสุมิต รกับจันวิภา

ในใจก็บอกว่าผมเป็นลูกชายของคุณทั้ งคู่นั่นแหละครับอย่าเถียงกันเลย……

สุมิตรหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ถ้าทำได้

ผมก็อยากให้เขาเป็นลูกชายของผม” เมื่อถึงเวลานั้น คุณก็เป็นของผมแล้ว จันวิภาถลึงตาใส่เขา ไร้ยางอาย!

“นิเวศน์ มาทางมามี”

จันวิภาจ้องตานิเวศน์ด้วนสายตาข่มขู่ ถ้าเล่าจื๊อไม่สามารถควบคุมได้แล้วใคร จะควบคุมเด็กได้

นิเวศน์ท่าทางลังเล

ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่อยากไป

เห็นท่าทีลังเลของนิเวศน์แล้วจันวิภา มองด้วยความโกรธและพูดอย่างโมโห ว่า “ทำไม

เดี๋ยวนี้มามีพูดอะไรก็ไม่ฟังแล้วเหรอ” รนมากเกินไป

มักจะทำให้มามีโกรธตลอด ที่สุดแล้ว นิเวศน์ก็ยังรู้ผิดชอบชั่วดีไปอยู่ข้างจันวิ

ภา

แต่เพิ่งก้าวเดินออกมาก็ถูกสุมิตรจับมือ เล็กเอาไว้เสียก่อน

นิเวศน์มองพ่อของตนด้วยความประหล าดใจ สุมิตรแค่ส่งสีหน้าวางใจให้เขา และพูดกับจันวิภาด้วยใบหน้านิ่ง “ผมจะพาเขาเข้าไปในห้องทำงานของ ผม นี่เป็นคำสั่งของเจ้านาย แต่ถ้าคุณรู้สึกเบื่อข้างนอก ตัวคุณก็เข้าไปทำงานกับผมข้างในแล้ว กัน”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วสุมิตรก็กระชับมือนิ เวศน์แล้วพาเข้าไปในห้องทำงานโดยที่ “นี่! สุมิตร!”

จันวิภาโกรธมากจนลุกออกจากที่ ตะโกนใส่ด้านหลังของสุมิตร แต่สุมิตรไม่สนใจเธอเลย เดินเข้าไปในห้องทำงานโดยไม่หันกลั

บมามอง

และปิดประตูไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ จันวิภามองไปที่ประตูพร้อมกับกัดฟันด้

วยความโกรธ

แม้แต่สุมิตรก็ไม่สามารถควบคุมได้! ช่างคู่ควรเป็นพ่อลูกกัน แม้แต่นิสัยก็ยังเหมือนกัน

ไม่เห็นใครในสายตาแล้วยังชอบที่จะจั บคน

เธอกำลังถูกสองพ่อลูกนี่ทำให้โกรธจน เธอยังมีสถานะใดอยู่อีก!

ความโกรธไหลเวียนกลับไปกลับมาไม่ มีที่สิ้นสุด

แต่จันวิภาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสุมิตร ตอนนี้เธอถูกสุมิตรขัดขวางทุกทางอย่า

งไร้ยางอาย

แต่จันวิภาก็ไม่สามารถรับมือได้เลย ควรทำยังไงดี

มันต้องเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ งั้นเหรอ

จันวิภาครุ่นคิดตลอดทั้งเช้า

ยังไม่ทันคิดแผนสำรองออกก็มาถึงเวล สุมิตรกับนิเวศน์เพิ่งออกมาจากห้องทำ

าอาหารกลางวัน

งาน ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์จะดีขึ้นมากเห

มือนพ่อกับลูก

สิ่งนี้ทำให้จันวิภาที่อยู่กับนิเวศน์มาตลอ ดห้าปีเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ ลูกชายของเธอกำลังถูกแย่งเอาไป!

สุมิตรพานิเวศน์ไปที่โต๊ะเลขาฯ ไม่สนใจอาการหงุดหงิดของเธอ พูดออกมาอย่างสบายๆ

“โมโหมาทั้งเช้า ตอนนี้คงหิวแล้ว ไป ไปทานข้าวกันเถอะ”

นิเวศน์เบิกบานใจกับคำพูดของสุมิตร และพูดออกมาอย่างร่าเริงว่า “มามี้

ไปกันเถอะครับ ไม่ต้องโกรธแล้ว ถ้ายังโกรธอีก เดี๋ยวต่อไปมันจะกลายเป็นริ้วรอยเป็นห

ญิงแก่หน้าเหลืองนะครับ ไปครับไป จันวิภาจ้องมองพวกเขาอย่างโกรธจัด สองพ่อลูกต่างรู้อารมณ์โกรธของเธอ

รู้ว่าความโกรธนั้นไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเล ย และยังดูเหมือนว่าเธอเป็นเด็ก! อย่าทำสถานการณ์ที่ผิดพลาดอีก!

ที่จันวิภาคำรามในใจพวกเขาไม่มีใครไ ด้ยิน

เพราะพวกเขาเดินไปจนถึงประตูลิฟต์แ ล้ว และรอให้จันวิภาเดินไป

จันวิภาหายใจเข้าลึกๆ ไม่อย่างนั้นวันนี้ทั้งวันคงจะโกรธสองพ่ อลูกอยู่อย่างนี้

พยายามทำให้ตัวเองสงบลง พวกเขาก็จะได้ไม่สร้างพายุใหญ่ให้

ต่อมา จริงอย่างที่จันวิภาคิด

ตราบใดที่ไม่สนใจคำพูดและการกระ

ทำของพวกเขา ตนเองก็ดูเหมือนจะไม่โมโหอีกต่อไป

ดูเหมือนว่าการไม่สนใจจะเป็นการอยู่อี กโลกหนึ่ง เมื่อรู้ความจริงข้อนี้

จันวิภาก็รู้สึกว่าทักษะความไม่สนใจขอ งตนนั้นแข็งแกร่งที่สุด

แต่ไม่รู้ว่านิเวศน์เกิดมาเพื่อทรมานเธอ หรืออย่าไงร

เพราะเมื่อเธอเลือกที่จะไม่สนใจทั้งสอ

งคน

ระหว่างมื้ออาหารทั้งสุมิตรและนิเวศน์ต่

างทำดีกับเธออย่างมาก แถมยังคอยไต่ถามเธอว่าอร่อยไหม ผลที่ได้ก็คือ……

“เอาล่ะเอาล่ะ

พวกคุณอยากทำอะไรก็ทำ

รีบทานข้าวกันไปเถอะ

ไม่ต้องห่วงฉัน!”

จันวิภาร้องออกมาอย่างหมดความอดท

น

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วสุมิตรกับนิเวศน์ ก็เผยสีหน้าแห่งชัยชนะออกมา ตอนที่พวกเขาอยู่ในห้องทำงานได้เล่น พนันกันว่าใครจะสามารถขจัดความโกร ธของจันวิภาได้ก่อน ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสองคนจะ เสมอกัน บเธออีกแล้ว

อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วถอนหา ยใจ

เธอทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้……

มื้ออาหารที่ค่อนข้างสามัคคีปรองดอง

ไม่รู้ว่าตอนนี้พายุที่รุนแรงได้กระหน่ำล งมายังพวกเขาทั้งสามคนหรือเปล่า….

ว่ากันว่า

ยิ่งโกรธบ่อยเท่าไรก็จะยิ่งเคยชินกับมัน

หลังจากทานอาหารเสร็จก็กลับมาที่บริ ษัท

จันวิภาเริ่มคุ้นเคยกับความนิสัยไม่ดีขอ งทั้งสองพ่อลูกแล้ว

ถือว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นเหมือนอากา เมื่อใดก็ตามที่ความคิดเห็นแตกต่าง จันวิภาก็เลือกที่จะหุบปาก เพราะเธอรู้ว่าสองพ่อลูกกำลังร่วมมือกั นแก้ไขเธอ

จันวิภาคิดว่า

ตำแหน่งในหัวใจของนิเวศน์นั้นเปลี่ยน

เธอดึงเขาขึ้นมาพร้อมด้วยอุจจาระหนึ่ง กำมือกับปัสสาวะหนึ่งกำมือ เทียบไม่ได้กับพ่อที่เจอเพียงสองวันเท่ านั้น

เธอต้องไปร้องไห้อยู่ในห้องน้ำแล้ว

จันวิภา สุมิตร

และนิเวศน์ทั้งสามคนกลับไปที่บริษัท ระหว่างทาง เล็กน้อย

ราวกับว่ามันเป็นความเห็นอกเห็นใจ อีกทั้งดูเหมือนความยินดีปรีดาในความ

โชคร้ายของผู้อื่น

ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสีหน้าที่ตลก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ