ตอน256แม่ใจร้าย

ตอนที่256 แม่ใจร้าย

“ประธาน! เด็กน่ะไม่ควรตามใจนะ! ตามใจไปก็จะเสียนิสัย!”

จันวิภาหันไปหาสุมิตรด้วยความโกรธ

ด้านหนึ่งเป็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบ อีกด้านหนึ่งเป็นเด็กที่น่าสงสาร สุมิตรไม่สันทัดกับงานยากเช่นนี้ หัวใจของเขาถูกตรึง เอื้อมไปรวบเอวของจันวิภา แล้วดึงเธอมานั่งบนตักของตัวเอง

ร่างกายตกลงสู่อ้อมแขน สุมิตรเข้าไปใกล้หูของจันวิภาแล้วพูดเ สียงต่ำว่า “เลิกเอะอะโวยวายได้แล้ว โอเคไหม” องเธอ ได้ยินแล้วเธอก็รู้สึกจั๊กจี้ ยังไม่ทันที่จะได้หลงเคลิ้ม พลันรู้สึกตัวว่านิเวศน์อยู่ตรงหน้า ใบหน้าของจันวิภาพเริ่มกลายเป็นสีแด งก่ำ

เธอรีบลุกออกจากต้นขาของสุมิตร ใบหน้าแดงก่ำพลางพูดว่า “ประธาน

คุณอย่ามาทำแบบนี้ ลูกชายของฉันยังอยู่ตรงนี้นะ”

นิเวศน์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาปิดปากลอบยิ้ม “มามีเขิน”

รู้ว่านิเวศน์น่ะเสแสร้ง

จันวิภามองเขาด้วยความโกรธเคืองแล้ วพูดว่า “นิเวศน์! ลูกหุบปากไปเลย!

“คิกคิก มามี้เริ่มโกรธแล้ว นิเวศน์หัวเราะพลางดวงตาเล็กยิบหยี ดูมีความสุขมาก

“ลูก!” นิเวศน์ซุกซนขึ้นมาอักครั้ง จันวิภารู้ว่าเขาแกล้งทำต่อหน้าสุมิตร และเพราะอย่างนั้นจันวิภาถึงได้ยิ่งโกร ธมาก

มือของจันวิภาต้องการที่จะสั่งสอนนิเว ศน์อีกครั้ง แต่กลับถูกนิเวศน์จับเอาไว้เสียก่อน

“หยุดทำตัวเป็นเด็กได้แล้ว ลูกชายคุณสู้ไม่ได้หรอก” สุมิตรพูดอย่างหมดหนทาง

“สุมิตร คุณรู้จักเขานานแค่ไหนกัน ถึงได้มาช่วยพูดให้เขา!”

จันวิภาจ้องมองพ่อลูกสามัคคีกันด้วยค ยังไม่ทันได้รับการยอมรับ พวกเขาก็ช่วยกันและกันบีบคั้นเธอ ถ้าได้ทำความรู้จักกัน

ถึงตอนนั้นเธอคงถูกสองพ่อลูกนี่ฆ่าตา

ยแน่!

สุมิตรยังไหล่ พูดอย่างหมดหนทาง “พูดขึ้นมาแล้ว ผมรู้จักเขามานานกว่าคุณนะ

คุณลืมแล้วเหรอ

เขามาที่บริษัทก่อนคุณอีก….…..

สุมิตรยังพูดไม่ทันจบก็ถูกจันวิภาถลึงต าจ้อง จึงรีบเปลี่ยนทางทันที

“ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของคุณ แต่ผมก็ไม่สามารถเห็นเด็กคนหนึ่งถูกคุ ณรังแกได้ คุณดูมาตรการของคุณสิ คุณเป็นแม่คนได้ยังไงเนี่ย” จันวิภาคิดในใจอย่างโกรธเคือง

โชคดีที่นิเวศน์ไม่ได้พูดต่อไป สุมิตรหยอกล้อกับเธอสองประโยค

จันวิภาจำต้องปิดปากเงียบอย่างช่วยไม่

ได้

ยิ่งกว่าที่จันวิภาโกรธมาก

ก็คือเธอกลัวว่านิเวศน์จะพูดโดยไม่ระวั

งปาก

แล้วตัวตนของพวกเขาจะถูกเปิดเผย เมื่อถึงเวลานั้น

แม้ว่าเธอจะอธิบายขนาดไหน สุมิตรก็คงอดไม่ได้ที่จะยังคงสงสัยแน่ นอน

สุมิตรลุกและอุ้มนิเวศน์ขึ้นแล้วเดินลงไ ปข้างล่าง จันวิภาเดินเคียงข้างเขา ทำไมคุณถึงทำดีกับเขา แล้วยังอุ้มเขาอีก….แต่ไหนแต่ไรฉันก็ไ ม่ได้อุ้มเขา..……

สุมิตรกอดร่างนุ่มนิ่มของนิเวศน์

ไม่รู้ว่าทำไม

เขาอยากใกล้ชิดกับนิเวศน์

ได้ยินคำพูดของจันวิภา

เขาเหลือบมองเธอแล้วยิ้มเยาะ “คุณนี่

สาบานได้ไหมว่าตัวเองเป็นแม่ของเด็ก

คนนี้

มีแม่ที่ไหนจะโหดร้ายกับลูกของตัวเอง แบบนี้บ้าง”

“ทำไม”

จันวิภาถลึงตาจ้องสุมิตรอย่างไม่พอใจ แล้วพูดว่า “เขาโตขึ้นมากแล้ว นิเวศน์ ลงมาเดี๋ยวนี้!”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วจันวิภาก็สั่งนิเวศน์

“ไม่เอาครับ ผมอยากพึ่งคุณลุง มามีไม่อุ้มผม แต่คุณลุงอุ้มผม นี่เป็นครั้งแรกที่ตัวเองถูกพ่อแท้ๆ อุ้มไว้ในอ้อมแขน

นิเวศน์บอกเลยว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ลง ถึงต้องถูกมามีตัวเองดุก็ตาม

“นิเวศน์!” จันวิภาถลึงตาจ้องเขม็ง เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อจะดึงนิเวศน์ลง มาจากอ้อมแขนของสุมิตร

สุมิตรเบี่ยงตัวไม่ให้จันวิภาได้โอกาส เขาพูดอย่างเหนื่อยใจ “พอแล้ว อย่าเข้มงวดกับลูกของตัวเองนักเลย ให้เขาได้ผ่อนคลายบ้างเถอะ” ความหมายราวกับว่าเธอเป็นแม่ใจร้าย

มีหมวกแห่งการชอบบังคับติดอยู่บนศีร ษะ

ก็ได้ ครั้งนี้เธอยอมแล้ว

ถ้ายังขัดขวางการกระทำของนิเวศน์ มันจะทำให้สุมิตรรู้สึกว่าเธอทารุณกรร มเด็ก

ถ้านิเวศน์ถูกปล้นเอาไปเพราะสิ่งนี้ก็คง

ไม่คุ้มค่า

เพียงแต่ว่า

เมื่อมองไปที่สุมิตรกับนิเวศน์ที่สนิทสน มกันเช่นนี้ หัวใจเธอก็อึดอัดอีกครั้ง เธอเป็นแม่ที่เลี้ยงดูนิเวศน์มาเป็นเวลาห้ าปี

แต่ทำไมเมื่อสุมิตรปรากฏตัวก็ให้ในสิ่ง อย่างไรก็คงต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อใ ห้ลูกชายได้รายงานตัว

แต่เพียงได้เห็นสีหน้าที่มีความสุขของ

นิเวศน์

แล้วยังมีรอยยิ้มที่มุมปากของสุมิตร

จันวิภายิ่งดูยิ่งรู้สึกแย่ลง

นอกจากนี้ยังมีอีกที่ที่จันวิภาไม่พอใจม

ากขึ้น

เมื่อขึ้นรถสุมิตรให้นิเวศน์นั่งที่ข้างคนขั บ แต่จันวิภากลับได้นั่งที่เบาะหลัง……

จันวิภาไม่อยากอยู่คนเดียวจึงส่งเสียง ลูกนั่งตรงนี้จะรบกวนการขับรถของคุณ ลงนะ”

เธอดึงนิเวศน์แล้วพูดว่า

“ลูกมานั่งข้างหลังกับมามี ผมจะไม่รบกวนการขับรถของคุณลุงสุ มิตรหรอกครับ ผมจะทำตัวดีๆ

นั่งอยู่เฉยๆ

”

นิเวศน์กะพริบตาปริบปริบพลางพูดอย่า งไร้เดียงสา

“นิเวศน์”

จันวิภามองจ้องตาเขาอย่างใจเย็น มีร่องรอยการคุกคามในแววตานั้น ตอนนี้เธอไม่กล้ากัดฟันและคำราม ไม่อย่างนั้นสุมิตรจะช่วยพูดให้นิเวศน์อี กครั้ง

ทว่า มันเกินกว่าที่จันวิภาคาดการณ์ไว้

ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงออกอย่างสงบและ มีเหตุผล แต่สุมิตรก็ยังคงช่วยนิเวศน์

เขาเปลี่ยนทิศทางไปมองสองแม่ลูกพล คุณอุ้มเขา

แล้วพวกคุณก็มานั่งที่นั่งข้างคนขับแล้ว กัน” ” ความคิดอย่างนี้ก็เข้าท่า และจากนั้น

จันวิภาก็ย้ายมานั่งที่ข้างคนขับกับนิเวศ

รอจนกระทั่งรถขับออกไปครู่หนึ่งจันวิภ าก็ได้พบว่า ปรากฏว่านิเวศน์มีแผนการ เขาไม่ได้แค่อยากนั่งด้วยกันกับสุมิตร

ว้าว เจ้าลูกกระต่ายนี่

เริ่มซุกซนมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ เฉลียวฉลาดอะไรขนาดนี้

ในอานาคตจะหาผู้หญิงคนไหนมาชอบ เขาได้! แอบหยิกแขนเล็กของนิเวศน์เพื่อเป็นก

ารเตือน

นิเวศน์มองมามี้ตัวเองอย่างน้อยใจ เขาทำไม่ดีเหรอ ทำไมมามี้ต้องตำหนิเขาด้วย

นิเวศน์ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้

เงียบๆ

บรรยากาศในรถค่อนข้างตึงเครียด “ลูกชายของคุณอายุห้าขวบแล้ว ถึงเวลาที่ควรจะเข้าโรงเรียนแล้ว ทำไมคุณไม่ส่งเขาไปโรงเรียนแล้ว”

สุมิตรแอบเหลือบมอง อดไม่ได้ที่จะถามออกมา

“เขา…” พอพูดถึงเรื่องนี้

จันวิภาก็มองไปที่นิเวศน์ หนังสือเล่นไหนที่ควรอ่านนิเวศน์ก็อ่าน มันจบจนหมดแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ