ตอน255ลูกน้อยคือจักรพรรดิแ ห่งการคาดการณ์

ตอนที่255

ลูกน้อยคือจักรพรรดิแห่งการคาดการ ณ์

บางทีนิเวศน์ก็เป็นจักรพรรดิแห่งการคา ดการณ์ เมื่อตอนที่คาดการณ์อนาคต คิดว่าเขาเป็นพ่อ

ได้ยินคำพูดของสุมิตรก็หัวเราะเยาะ จันวิภาส่งเสียงเย็น

ในใจแอบด่าว่าเขาเป็นพ่อที่ไม่มีความรั บผิดชอบ แต่กลับพูดออกมาว่า “ใช่ ถึงแม้ว่าลูกรักของฉันจะไม่มีพ่อ แต่ฉันสามารถทำให้เขาเติบโตอย่างแข็ งแรงและมีความสุข อย่ามองฉันด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดห ยามแบบนั้นอีก”

“อย่ามองผมว่าเป็นคนร้ายกาจแบบนั้น

เมื่อได้ยินจันวิภาโอ้อวดขายตัวเอง ทั้งนิเวศน์และสุมิตรต่างก็แอบหัวเราะใ นใจ พวกเขาทั้งสองต่างรู้

จันวิภามีความสามารถมากในเรื่องงาน แต่การใช้ชีวิตกลับค่อนข้างซื่อบื้อ

ยิ่งนิเวศน์ยิ่งมีประสบการณ์ที่ลึกซึ้ง ตั้งแต่เล็กจนโต แทนที่จะบอกว่าแม่ดูแลเขา ต้องบอกว่าเป็นเขาเองมากกว่าที่ดูแลแ ม่

สุมิตรยิ้มแต่ไม่พูด มด้วยสีหน้าที่มีความหมายว่า “จะว่าไป

เธอจำได้หรือเปล่าว่าเคยไปที่บริษัทขอ งฉันเมื่อไม่นานมานี้

สุมิตรพูดกับนิเวศน์

นิเวศน์พอได้ยินคำพูดของเขา

ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดี เขายังคิดว่าตัวเองเกิดมาพร้อมกับควา มทรงจำที่เลวร้ายของคุณพ่อ

ไม่เพียงแต่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่

อน

แต่ยังลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ด้วย

แม้ว่าหัวใจจะเต็มไปด้วยความสุข แต่สีหน้าของนิเวศน์ยังแสดงออกไร้เดี ยงสา กะพริบตากลมปรับปริบ ผมยังจำได้ว่าคุณลุงพาผมไปทานข้าว ด้วย อร่อยมากเลยครับ”

นิเวศน์แสดงให้เห็นถึงธรรมชาติของเด็ กที่รู้จักแค่เรื่องกิน

สุมิตรหัวเราะอย่างปล่อยอารมณ์ มือใหญ่ของเขายังอยู่บนศีรษะของนิเว ศน์ พูดเสียงต่ำว่า

“แล้วเธอจำได้ไหม….เรื่องที่คิดว่าฉันเป็

นพ่อ”

ทันทีที่คำพูดนั้นออกมา

จันวิภาที่นั่งอยู่ข้างเขาชะงักไป หัวใจเธอเต้นแรง

มองสุมิตรอย่างตื่นเต้นกังวล

ตั้งแต่สุมิตรปรากฏตัวเธอก็กลัว สุมิตรรู้จักนิเวศน์

ไม่ว่าจะรู้ว่าเป็นลูกชายของตัวเองหรือ สุมิตรก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

แต่ความจริงที่ว่านิเวศน์ไปที่บริษัทของ สุมิตรก่อนหน้านี้ มันยังยากที่จะอธิบาย

นิเวศน์กำลังพึงพอใจ เขายิ้มอย่างซุกซน “นั่นเป็นเพราะ….

“นิเวศน์!”

จันวิภากลัวนิเวศน์เปิดเผยสิ่งที่เกิดขึ้นอ อกมา จึงรีบหยุดเขาเอาไว้ “ลูกไม่ใช่ว่าพูดเหรอว่าอยากทานเกี๊ยว

ในประทศนี้น่ะ

เดี๋ยวแม่พาลูกไปทานนะ”

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่จันวิภาขัดจังหวะ นิเวศน์ สุมิตรจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขามองไปที่จันวิภาอย่างงุนงงแล้วถาม ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยให้เขาพูด มีอะไรที่ไม่สามารถให้ผมรู้ได้งั้นเหรอ” จันวิภามองดวงตาที่เอาเรื่องของสุมิตร

เธอตกใจมาก หัวใจของเธอเต้น ‘ตึกตัก’ กระหน่ำไม่หยุด

กลัวว่าจะไม่ทันระวัง

เปิดเผยความผิดของตัวเองออกมา

จันวิภากลืนน้ำลาย รักษาความสงบเก็บความกังวลไว้ในใจ

สีหน้าบ่งบอกความอึดอัดใจ

“มันเป็นอย่างนั้น

บางทีพ่อที่แท้จริงของเขาอาจจะเหมือ นคุณ

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมวันนั้นถึงได้วิ่ง ไปหาคุณที่บริษัท ประธานก็ไม่ต้องถามอีกแล้ว”

“งั้นเหรอ” สุมิตรเลิกคิ้ว สีหน้าไม่สามารถคาดเดาได้ มันยากที่จะเข้าใจความคิดภายในใจขอ งเขา

เป็นเวลานาน เขายิ้มน้อยๆ

“ถ้าเป็นอย่างนั้น

คุณพูดอะไรก็เป็นไปตามนั้น เพียงแต่ว่า….ไม่ใช่ว่าคุณเคยบอกเหรอ ว่าเป็นลูกชายของเพื่อนคุณ จันวิภา คุณไม่ได้จะมีอะไรซ่อนจากผมใช่ไหม”

“นั่นน่ะ” จันวิภารู้สึกผิดมากขึ้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองเข้าไปในดวงต าของสุมิตร

“เหตุผลที่ฉันพูดแบบนั้นเพราะไม่อยาก ถ้าฉันบอกแบบนั้น คุณต้องคิดว่าฉัน……

“หม ผมจะเข้าใจผิดอะไร” สุมิตรจ้องจันวิภาเขม็ง ถามอย่างมีนัยยะ

.” จันวิภาพูดไม่ออก เวลาเดียวกันในใจก็ด่าเขา คุณคิดว่าคุณมีเหตุผลเป็นแสนเหรอถึง ได้มีคําถามมากมายขนาดนี้น่ะ!

“มามี คุณลุง พวกคุณกําลังแสดงความรักต่อหน้านิเว ศน์เหรอครับ”

เมื่อจนวิภาไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรกลับ ไป

นิเวศน์ตัวน้อยก็เริ่มพัฒนาทักษะของห จันวิภามองตาของเด็กที่โตพอจะสั่งสอ

นได้แล้ว

คิดว่าเจ้าตัวดีนี่ยังรู้ว่าต้องช่วยแม่ของตั

วเอง

ได้ยินคำพูดของนิเวศน์สุมิตรก็หัวเราะ เขามองไปที่ใบหน้าไร้เดียงสาของนิเว ศน์

รู้ว่าสีหน้าไร้เดียงสาของเขานั้นในดวง ตายังมีอะไรบางอย่าง ตอนนี้รู้สึกว่าเด็กผู้ชายคนนี้ยิ่งน่าสนใจ มากขึ้นกว่าเดิม

สุมิตรไม่บังคับถามจันวิภาอีกต่อไป เขาลูบศีรษะนิเวศน์ ยิ้มแล้วถามว่า

“เธอเข้าใจเหรอว่าแสดงความรักน่ะหม ายถึงอะไร” นิเวศน์กะพริบตากลมโตของตัวเอง พูดเสียงเนือยว่า

“แสดงความรักก็คือจีบกันครับ”

โชคดีที่จันวิภาไม่ได้กำลังดื่มน้ำอยู่ ไม่อยางนั้นมันคงพุ่งออกมาแล้ว เจ้าตัวเล็กนี่

ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะพูดแบบนี้ออกมา ได้ แต่ถ้าคิดดูให้ดี นิเวศน์ก็พูดไม่ผิด

สุมิตรพยักหน้าอย่างชอบใจ เอ่ยปากชม “ไม่เลว นี่ก็คือสิ่งที่มามีของเธอสอนด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่ครับ” นิเวศน์ส่ายศีรษะเล็กไปมา “คุณลุงข้างบ้านหลังเก่าสอนผมครับ” หลังจากนี้ก็อย่าไปติดต่อกับลุงพวกนั้น อีก ระวังจะพาเธอออกนอกลู่นอกทาง สุมิตรพูดพลางพยักหน้า

“ทำไมต้องฟังคุณลุงครับ มามีบอกว่า นอกจากคำพูดของมามีก็ไม่สามารถเชื่ อคำพูดของใครได้อีกแล้วครับ”

สีหน้าท่าทางของนิเวศน์ยังคงแสดงให้ เห็นถึงความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา

เมื่อจันวิภาได้ยินคำพูดนั้นก็แทบจะเป็น ลม เจ้าตัวดี เมื่อครู่เธอเพิ่งชมเขา ตอนนี้หันมาให้ตนเป็นแพะรับบาปเสียนี่ ได้ยินแบบนั้นสุมิตรก็เงยหน้าขึ้นมองลึ กเข้าไปในดวงตาของจันวิภาแล้วถามนิ เวศน์อีกครั้ง

“แล้วต้องทำยังไงถึงจะฟังคำพูดของลุ “อืม…

ดวงตาของนิเวศน์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเ หมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปนาน

ใบหน้าของเขาร่าเริงพลางพูดว่า

“เว้นแต่ว่า คุณลุงเป็นคุณพ่อของผม แล้วผมจะเชื่อฟังคุณครับ”

เมื่อพูดจบ

นิเวศน์ก็เตรียมตัวพร้อมถูกจันวิภาตีทุก เมื่อ มันไม่มีทางออก เพื่อที่จะสามารถได้อยู่ด้วยกันกับคุณพ่

อและมามี

เขาทุ่มสุดตัวแล้วแม้ต้องแลกด้วยชีวิตน้ อยๆ นี่ก็ตาม!

จริงอย่างที่คาด

เมื่อจันวิภาได้ฟังคำพูดของนิเวศน์ก็ลุก

ขึ้นยืนอย่างเด็ดขาด ลูกรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่!”

“มามี…..เจ็บ…..

นิเวศน์ร้องอย่างเจ็บปวด

ดวงตาเล็กที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำตารีบ

มองไปทางสุมิตร

เต็มไปด้วยร่องรอยของการขอความเห็

นอกเห็นใจ

เมื่อสุมิตรได้ยินคำพูดของนิเวศน์ในคร

าแรกก็ชะงักไป จากนั้นก็พบว่าเด็กคนนี้น่าสนใจจริง ๆ

พอเห็นสายตาที่น่าสงสารของเขาสุมิต รก็ยิ้ม

สุมิตรเอื้อมมือออกไปจับแขนจันวิภา พูดขัดว่า “พอแล้ว เขายังเป็นแค่เด็กนะ ต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ มา ทานเกี๊ยวน่ะ เผอิญว่าผมรู้จักร้านอร่อย ๆ เดี๋ยวผมพาพวกคุณไปทานนะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ