ตอน244เขาจะฟื้นความทรงจํา แล้วหรือไม่(4)

ตอนที่244

เขาจะฟื้นความทรงจำแล้วหรือไม่ (4)

ได้ยินคำพูดของจันวิภา สุมิตรก็ยิ้มอย่างมีความสุข เขามองจันวิภาอย่างมีความหมาย และพูดว่า “คุณเป็นห่วงผมเหรอ”

“ฉันเปล่า ฉัน…ฉันก็แค่ถาม! ”

จันวิภาทำหน้านิ่งโต้กลับไป แต่ความแดงก่ำบนใบหน้ากลับทรยศเธ อ

สุมิตรยิ้ม แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงเธอ

พูดตรงไปตรงมา

“คุณอยู่ที่โรงพยาบาลกับผมทั้งคืนเลยเ หรอ”

“แล้วยังไงล่ะ”

จันวิภาถูกสุมิตรมองจนรู้สึกอึดอัด พูดด้วยสีหน้าลนลาน “เอาล่ะ

เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้

ฉันกลับก่อน

เดี๋ยวจะเรียกธนภาคให้มาดูคุณแล้วกัน” “ไม่อยู่เป็นเพื่อนผมอีกสักพักเหรอ” สุมิตรตื่นตัวพูดด้วยน้ำเสียงที่อุดมไปด้

วยอำนาจดึงดูด

ตอนนี้เขากำลังมองลึกเข้าไปที่จันวิภา

พูดออกไปด้วยคำพูดที่ทำให้หลงเสน่ห์ จันวิภาพยายามให้ตัวเองไม่มองเขา ในเวลาเดียวกันก็ทำใจให้สงบไปด้วย เธอพูดด้วยน้ำเสียงดูหมิ่นโดยไม่เผชิญ หน้า

“ทําไมฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณด้วย เหตุผลที่ฉันอยู่เมื่อคืนเพราะคุณเป็นลม ที่บ้านฉัน

ฉันอยู่เพื่อดูว่าคุณจะตายหรือไม่ ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะไม่มาที่นี่หรอก

“เหรอ….”

สุมิตรมองข้างหน้าอย่างครุ่นคิด

เสียงสุดท้ายของคำลากยาวมาก

จันวิภาถูกคำพูดของสุมิตรโจมตีจนใจไ

ม่สงบ

ในใจอดไม่ได้ที่จะคิดถึงที่ตัวเองพูดกับ

เขาเมื่อคืน

เวลานั้นเขาเจ็บปวดทรมานมาก ก็คงจะลืมไปแล้วใช่ไหม เห็นท่าทางของเขาแบบนั้นในวันนี้ จันวิภาก็ไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาคิด แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จันวิภาก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน หลังจากเธอบอกลากับสุมิตรแล้วจึงกลั บไปที่อพาร์ตเมนต์ของตัวเอง

ธนภาคได้รับโทรศัพท์จากจันวิภา ระหว่างทางมาโรงพยาบาลจึงซื้ออาหา

รเช้ามาให้สุมิตรด้วย เมื่อเขาได้เห็นสุมิตรนอนอยู่บนเตียงด้ว ยสีหน้าที่ดูผ่อนคลายก็รู้สึกโล่งใจ

ดูจากท่าทางของเขาก็คงจะไม่ได้เป็นอ ะไรแล้ว

ธนภาคชูอาหารเช้าในมือแล้วหยอกล้อ ฉลองกับชีวิตที่ตายยากของนาย ด้วยการทานอาหารเช้า”

สุมิตร “มา สุมิตรชำเลืองมองธนภาค ถามอย่างไม่ยินดียินร้าย “ธนภาค นายมีอะไรปิดบังฉันใช่ไหม”

สีหน้าเยือกเย็น

ไม่ได้คาดคิดว่าประโยคแรกของสุมิตร กับเขาจะเป็นการถามตรงๆ ธนภาคลดอาหารเช้าในมือลง และเขาก็นำอาหารเช้าไปวางไว้บนโต๊ะ พูดด้วยสีหน้าที่เป็นธรรมชาติ

“มีอะไรที่ฉันสามารถซ่อนจากนายได้บ้ างเนี่ย”

“เกี่ยวกับเรื่องเมื่อหกปีก่อน..…….

สายตาดุจเหยี่ยวของสุมิตรมองไปที่ธน เหมือนว่าเขาต้องการเห็นอะไรบางอย่า

ภาค

ง

แสดงท่าทางวาจาวางอำนาจบีบคั้นคน “ฉันรู้สึกว่ามีเรื่องที่ขาดหายไปในความ ทรงจำ นายมีอะไรปิดบังฉันอยู่ ไม่อยากนั้นทำไม่ฉันถึงลืมทุกอย่างที่เ กิดขึ้นก่อนหน้านี้ แค่สูญเสียความทรงจำก่อนเกิดอุบัติเห ตุเหรอ”

ในหัวใจของธนภาคเครียดขึง

หลายปีที่ผ่านมาคุณภาพทางจิตวิทยา ทำให้เขาไม่แสดงสีหน้าท่าทางผิดปกติ ต่อหน้าสุมิตร เขาสงบจิตใจ ขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดด้วยความไม่พอใจ

“ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกนายหลายครั้งแ

ล้วนะ

ว่าเมื่อหกปีก่อนไม่ได้มีเรื่องอะไรเป็นพิ

เศษเกิดขึ้น ทำไมนายถึงยังหมกมุ่นอยู่กับความทร งจำที่หายไปอยู่อีก”

“สำหรับเหตุผลที่ลืมความทรงจำในช่ว งเวลานั้น

ฉันคิดว่าหมอคงบอกนายไปแล้ว

ว่าเป็นเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ของน ายจึงได้รับผลกระทบอย่างหนัก ทำให้จิตใต้สำนึกลืมเรื่องราวในตอนนั้น

สุมิตรถามอย่างใจเย็น

“ฉันก็ไม่ได้พูดว่าเป็นเรื่องที่พิเศษเลย ทำไมนายถึงบอกฉันมาตรงๆ

ว่ามันพิเศษ”

11

ธนภาคถูกสุมิตรถามด้วยคำถามที่ตอบ ไม่ได้ เขามองไปที่ธนภาคอย่างจริงจัง สุมิตรก็มองกลับมาที่เขาอย่างสงบนิ่งเ ยือกเย็น

ในระหว่างนั้น

เพื่อนสนิทที่เคยเป็นดั่งพี่น้อง เพราะข้อพิพาทเงียบๆ ในเรื่องเมื่อหกปีก่อน ดูเหมือนว่าจะมีการกลิ่นอายของดินปืน ระหว่างสายตาทั้งสอง ต่างก็ไม่มีใครยอมรับความพ่ายแพ้

ธนภาคถูกสุมิตรมองอยู่นานจนเกือบจะ หลุดปากออกไป และบอกความจริงกับเขา แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของหมอเมื่อคืน ธนภาคไม่มีทางเลือกพยายามกลืนคำ พูดลงไปในลำคอ

เป็นเวลานานกว่าที่ธนภาคจะเป็นคนเอ ยปากพูดก่อน

เขาพูดด้วยสีหน้าซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา

“ยังไงก็ตามฉันไม่รู้ว่าเรื่องที่นายบอกว่

าสำคัญน่ะเป็นเรื่องอะไร และฉันก็ไม่ได้เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวขอ

งนาย

ไม่สามารถเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของน ายได้ตลอดเวลา ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายมีความทรงจำที่ สำคัญอะไรบ้างที่ทำให้นายใส่ใจ”

ธนภาคพูดอย่างใจเย็น อย่างไรก็ตามไม่ว่าสุมิตรจะถามอย่างไ

ร

ถึงตายเขาก็จะไม่พูดเรื่องของจันวิภาเ

ด็ดขาด

เมื่อได้ยินคำพูดของธนภาค สุมิตรก็ขมวดคิ้วแน่น

เขาจ้องมองเขม็งกับทุกๆ การเปลี่ยนสีหน้าของธนภาค ไม่ให้เขามีโอกาสที่จะโกหก

ท้ายที่สุด

สุมิตรก็ละทิ้งความคิดที่จะถามเขา ดูเหมือนว่าธนภาคจะไม่รู้อะไรเลย ถึงเขาจะถามต่อไปก็คงไม่ได้อะไรกลับ มา

สุมิตรสีหน้ากลับคืน พึมพึมกับตัวเอง “อย่างที่นายพูด….หลายปีก่อนฉันได้รู้จั กกับจันวิภาจริง ๆ

แล้วนายไม่รู้เรื่องนี้เหรอ”

เห็นว่าในที่สุดสุมิตรก็หยุดกดดันเขา ภายในใจของธนภาคก็รู้สึกโล่ง บนใบหน้ายังไม่มีการเคลื่อนไหวพลาง

ถามออกไป “จันวิภาเหรอ เรื่องอะไรของจันวิภา หมายความว่ายังไง”

ภายใต้คำพูดของธนภาคทำให้สุมิตรเกิ

ดความชะล่าใจ

ดวงตาของเขามองตรงไปข้างหน้าพลา งอธิบายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงก็ตามจันวิภาให้ความรู้สึกที่คุ้นเค

ยกับฉัน ความรู้สึกนั้น มันเหมือนกับว่า……ฉันเคยรู้จักเธอมาก่

อน เห็นเธอแล้ว

มันทำให้ฉันรู้สึกคุ้นเคยอย่างไม่น่าเชื่อ

“ดังนั้น

นายก็เลยไม่สนใจคำแนะนำของฉัน พยายามเรียกคืนความทรงจำเมื่อหกปี ก่อนใช่ไหม นายอยากตายเหรอ” ธนภาคพูดด้วยอารมณ์ไม่ดี ทว่า

สุมิตรจมจ่อมอยู่กับความคิดที่มีต่อจันวิ ภา จากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า “ฉันคิดว่าฉันน่าจะรู้จักจันวิภามาก่อน ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้สึกแบบนั้น

มันน่าแปลก

ฉันหาข้อมูลเกี่ยวกับเธอไปทุกที่ แต่กลับไม่มีข้อมูลของเธอในประเทศจี นเลย เหมือนกับว่ามันถูกลบไป ถ้าหากว่านายไม่รู้เรื่องของฉัน ก็คงไม่มีคนอื่นรู้อีกแล้ว”

คำพูดนี้ของสุมิตร

ทำให้หัวใจของธนภาคจมดิ่ง เขามองสุมิตรแล้วถามอย่างจริงจัง “นายกำลังบอกว่า นายไม่พบข้อมูลอะไรของจันวิภาที่อยู่ใ นประเทศจีนเลยอย่างนั้นน่ะเหรอ” “อืม”

สุมิตรพูดด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างหนัก “ข้อมูลทั้งหมดของเธอดูเหมือนจะถูกล บไป สิ่งเดียวที่สามารถหาได้คือ เธอเป็นคนจีนที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริ

กาเป็นเวลานาน

สำหรับส่วนที่เหลือ…มันเหมือนกับว่าก่ อนที่เธอจะอายุยี่สิบนั้นว่างเปล่า มันน่าสงสัย จริงสิ

นายไม่ใช่ว่าพูดเหรอ

ว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของนายเมื่อนานม

าแล้ว นายรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอบ้างไหม”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว

หัวใจของธนภาคยิ่งจมดิ่งลึก ไม่แน่ว่า

มีใครบางคนที่ช่วยจันวิภาอยู่เบื้องหลัง ช่วยเธอลบสิ่งที่ทำไว้เมื่อยี่สิบปีก่อนหรื

อไม่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ