ตอน241เขาจะฟื้นความทรงจําแล้วหรือไม่

ตอนที่241

เขาจะฟื้นความทรงจําแล้วหรือไม่

โดยพื้นฐานแล้วจันวิภาไม่เข้าใจว่าอะไ

รคือชอบ

เธอไม่เคยพูดเกี่ยวกับความรัก ก็เลยไม่รู้ว่าความรักคืออะไร

โดยพื้นฐานแล้วเธอก็ไม่ชอบสุมิตรเลย เธอแค่เกลียดสุมิตรมาก สุมิตรฆ่าพ่อของเธอตาย ความเกลียดชังของเธอกินเวลากว่าหก

ปี

จะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะลืมมันเพีย งเพราะสุมิตรดีกับเธอเพียงไม่กี่วัน ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้น เธอไม่ชอบสุมิตรเลย!

จันวิภาสะกดจิตตัวเองในใจ ทานด้านสุมิตรที่ไปอาบน้ำก็กลับมาแล้ ว

สุมิตรกลับไปที่เตียง

เห็นจันวิภาเอาผ้าห่มคลุมตัวเอง เขานอนลงข้างจันวิภา

แล้วยื่นมือโอบกอดเธอ

ใช้มือดึงผ้าห่มเธอออกอย่างง่ายดาย เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า

“ห่มผ้าแบบนี้ไม่อึดอัดเหรอ”

เสียงเพิ่งเงียบลง สุมิตรก็ได้เห็นน้ำตาบนใบหน้าของจันวิ ภา จึงชะงักไป

“คุณเป็นอะไร” ระหว่างหายใจได้กลิ่นของสุมิตรที่เป็น กลิ่นอายของชายที่เป็นผู้ใหญ่ เป็นกลิ่นที่คุ้นเคยของจันวิภา ทำให้ความไม่สงบและความวิตกกังวล ภายในจิตใจคลายลงไม่น้อย เธอหันไปมองสุมิตร ส่ายหน้าแผ่วเบา “ฉันไม่ได้เป็นอะไร

เมื่อจันวิภาไม่เต็มใจที่จะพูด สุมิตรก็ยิ่งถามคำถามมากขึ้น เขาวางคางบนศีรษะของจันวิภา พูดอย่างอดทน “ก็ได้ คุณก็เหนื่อยแล้ว งั้นพักผ่อนเถอะ”

จันวิภานอนเงียบอยู่ในอ้อมแขนของสุมิ ตร ภายในใจกลับไปคิดถึงสิ่งที่พัชรีพูด

บางทีมันก็อาจเป็นเหมือนอย่างที่เธอพู ด เริ่มทำดีต่อเขา

ให้เขาเปิดเผยข้อเท็จจริงเรื่องลูกชายตั เช่นนั้นแล้วตนก็ไม่ต้องทนอยู่กับความ ทุกข์ที่คลุมเครือนี้อีกต่อไป

วเองออกมา

ในขณะที่จันวิภาครุ่นคิดถึงเรื่องต่าง ๆ สุมิตรกลับเอาแต่จ้องหน้าเธอตลอดเว ลา ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้สังเกต ตอนนี้เมื่อได้มองใกล้ๆ เขาสึกคุ้นเคยกับใบหน้าของเธออย่างค าดไม่ถึง

เขาเคยเห็นที่ไหนกันแน่

สุมิตรระลึกได้ว่าเขาเคยเห็นมาก่อน

เลือนลางในความรู้สึก

จันวิภาให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยกับเขา

เขาต้องการที่จะเข้าไปใกล้ๆ

อย่างช่วยไม่ได้เนื่องจากความอยากรู้ แต่มันกลับกลายเป็นว่า

ยิ่งเขาเข้าใกล้จันวิภา

ยิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนปริศนาที่ไม่มีวั

นได้รับรู้ มันรู้สึกสับสน เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจ

ความรู้สึกของการแยกจากนี้ ทำให้สุมิตรรู้สึกไม่เป็นไปตามที่คาด เขาต้องเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่ อน มันต้องเป็นอย่างนั้น

แต่ไม่ว่าเขาจะคิดทบทวนอย่างไร

ก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ในจิตใต้สำนึก สุมิตรคิดถึงความทรงจำที่ตัวเองสูญเสี ยไปเมื่อหกปีก่อน

ในจิตใจของเขาดูเหมือนจะมีเสียงหนึ่ง

ความทรงจำที่สูญเสียไปเมื่อหกปีก่อน นั้นสำคัญสำหรับเขามากต้องจดจำมันใ

ห้ได้ ก่อนหน้านี้เขายังไม่ได้รู้สึกรุนแรงขนา ดนี้ ตอนนี้ความรู้สึกนั้นกำลังรุนแรงขึ้น

มันรุนแรงเกินไปจนเขาอดไม่ได้ที่จะพ ยายามค้นหาความจริง

เขามองหาความจริง

แต่กลับไม่พบอะไร

มีไม่กี่คนที่รู้เรื่องของเขา

ธนภาครักษาทัศนคติที่ว่าสิ่งเหล่านั้นไ ม่สําคัญเสมอไป สุมิตรเพ่งมองก็ไม่เห็นอะไรเลย

ในใจของสุมิตรกำลังต่อสู้ระหว่างสวรร ค์กับมนุษย์

เขาควรเชื่อฟังความคิดภายในใจของเ ขาหรือมองที่ความเป็นจริง เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าความคิดที่คลุ มเครือของตัวเองนั้นเป็นจริง

ตอนนี้เมื่อมองหน้าของจันวิภา สุมิตรก็อดไม่ได้ที่ความทรงจำจะลอยไ ปเมื่อหกปีก่อน

เขาพยายามคิดทุกอย่างที่เกี่ยวกับจันวิ

ภา

ยิ่งคิดมากเข้าจิตใจก็เหมือนว่าจะระเบิด ความเจ็บปวดออกมา สุมิตรกุมศีรษะ เสียงแห่งความเจ็บปวดครวญคราออก

มา

แต่เดิมจันวิภากำลังติดอยู่ในโลกของต นที่เอาแต่คอยตอกย้ำเตือนตัวเอง เธอรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างฉับ พลันของสุมิตร

แล้วยังมีเสียงลมหายใจที่รุนแรงของเข

า จันวิภาจึงอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

สุมิตร

เมื่อได้เห็น จันวิภาก็ต้องตกตะลึง ในตอนนี้สุมิตรกำลังนอนขดตัว มือทั้งสองข้างกุมศีรษะ “อ๊า เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างควบคุ มไม่ได้ดังออกมา

ความคิดเกี่ยวกับความเจ็บป่วยที่รุนแรง

ของสุมิตรผุดขึ้นมา จันวิภาตอบสนองอย่างรวดเร็วทันที

ธนภาคไม่ได้เตือนเธอ

ว่าให้เธอระวังว่าอย่าเตือนสุมิตรว่าเกิด

อะไรขึ้นเมื่อหกปีก่อน

มิเช่นนั้นหากเขาจดจำได้

ลิ่มเลือดในสมองก็จะอุดตันก้านสมอง

และจะเกิดอาการปวดร้าวศีรษะรุนแรง ซึ่งส่งผลให้เสียชีวิตจากการขาดออกซิ

เจน!

แต่เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องในอดีตเลย หรือเป็นเพราะสุมิตรบังคับตัวเองให้นึก ถึงอดีต

เมื่อคิดได้ว่าสุมิตรอาจจะตายได้ จันวิภาก็ตระหนกทันที

รีบกระวีกระวาดลุกขึ้นนั่ง เธอเอื้อมมือไปแตะสุมิตร ถามด้วยความกังวล “สุมิตร เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ปวดศีรษะอีกแล้วเหรอคะ”

จันวิภาท่าทางตระหนกตกใจ ดูเหมือนว่าสุมิตรจะเจ็บปวดมาก

ริมฝีปากเอาแต่เปล่งเสียงของความเจ็ บปวด

มันเหมือนว่าศีรษะของเขากำลังจะระเบิ ดเพราะความเจ็บปวดทรมาน ร่างกายสั่นเทารุนแรงอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อเห็นภาพนี้

มันทำให้จันวิภากลัวมาก เอ่ยอะไรออกไปก็เป็นคำพูดที่ไม่น่าเชื่ อถือ “สุมิตร คุณอดทนไว้ก่อนนะ ฉันจะไปโทรศัพท์ คุณรอเดี๋ยว! ต้องอดทนเอาไว้นะ

เธอประคองสุมิตรขึ้น

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว

จันวิภาจึงลงจากเตียงเพื่อไปค้นหาโทร

ศัพท์มือถือ

เพราะเหตุของความกระวนกระวาย

เธอลุกจากเตียงอย่างไม่ระวัง จึงล้มลงตกจากเตียง

แต่ถึงกระนั้นจันวิภาก็ไม่ได้สนใจมันมา กนัก เมื่อเธอล้มลงไปก็ลุกขึ้นมาทันที เกือบจะวิ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อค้น หาโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าของตัวเ อง เอามันออกมาอย่างยากลำบาก แล้วเธอก็รีบกลับไปที่ห้อง

ในขณะที่กระวีกระวาดประคองสุมิตรขึ้ นก็กดเบอร์โทรออกหมายเลข 120 ไปด้วย

ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า ควรจะยังมีแพทย์ที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อ ยู่ ไม่นานก็มีคนรับโทรศัพท์ จันวิภาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ รีบเอ่ยปาก “ค่ะ…ศูนย์ฉุกฉินใช่ไหม เขามีประวัติทางการแพทย์มาก่อน…คุ ณไม่ต้องถามมาก! รีบมา!

ฉันมีเพื่อนที่ป่วย

ตอนนี้กำลังเจ็บปวดมาก…ใช่

หมอบอกว่าเขาไม่ได้เป็นโรค ไม่อย่างนั้นเขาจะตาย! ที่ฉันอยู่คือ….”

หลังจากที่จันวิภาโทรแจ้งเกี่ยวกับราย ละเอียดในความเจ็บปวดที่รุนแรงของสุ มิตร จันวิภาก็แนะนำสั้นๆ

อีกไม่กี่ประโยค

ก็เห็นสุมิตรที่ทนความเจ็บปวดไม่ไหวจ

นคำรามออกมา

จันวิภาก็รีบขัดจังหวะคำถามจุกจิกมาก มายนั่น

แจ้งที่อยู่และบอกให้พวกเขาส่งรถพยา

บาลมาทันที

วางสายไปแล้ว

จันวิภาถือโทรศัพท์ในมือ

ใบหน้าที่หมดหนทางมองสุมิตรที่กำลัง

เจ็บปวดทรมาน

หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำรุนแรง

ตอนนี้เธอควรจะทำอย่างไรดี เธอไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับอาการเจ็บป่วย

ที่รุนแรงของสุมิตรมากนัก

และก็รู้สึกสงสัยกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเข

าเมื่อเขาป่วย

ตอนที่เขาป่วยครั้งก่อนในร้านอาหารสุ

มิตรแค่ปวดสักพัก

มันไม่ได้จริงจังเหมือนวันนี้

ในเวลานี้

ใครจะสามารถมาช่วยเธอได้!

ใช่แล้ว! ธนภาค!

จันวิภาคิดว่าคนที่รู้เรื่องอาการป่วยที่รุน เขาเป็นคนที่ควรต้องรับรู้มากที่สุด

แรงของสุมิตรมากสุดก็คือธนภาค ในช่วงเวลาสำคัญนี้

เมื่อจันวิภาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วจึงร้อ นรนโทรออกอีกครั้ง ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีงานยุ่ง จึงไม่ได้รับสายในคราแรก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ