ตอน238เธอหลงรักสุมิตรหรือเ

ปล่า

ตอนที่ 238 เธอหลงรักสุมิตรหรือเปล่า

จันวิภากวาดสายไปมองก่อนที่พูด :

“แกแค่ยืนพูดไม่ได้ปวดเอวนิ

เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดนะ

แกคิดดู

ถ้าสมมุติว่าผู้ชายคนหนึ่งมาทำดีต่อแก

จูบแกกอดแก

ทั้งวันแสดงท่าที่เหมือนคู่รักกัน

แกสามารถสงบสติอารมณ์ได้เหรอ? ”

“คือ……

พชรีกำลังคิดว่าถ้าเกิดขึ้นกับตัวเอง ด้วยนิสัยของเธอที่ทำตามใจตัวเอง เล่นกับพวกผู้ชายอย่างเปดเผย มันก็ไม่มีปัญหาอะไร :

“หรือว่า…….ควร……

พอพูดไป พชรีก็นึกว่าธนาภาคขึ้นมา เธอเอาเรื่องระหว่างจันวิภากับสุมิตรเป็

นเรื่องตัวเอง

ถ้าเกิดวันหนึ่งที่เป็นธนาภาคต่อกับตัวเ

ธอเองว่า เขาชอบตัวเธอ

ถึงได้กระทำความอ่อนโยนดีขนาดนั้น

งั้นเธอคงรับไม่ได้จริงๆแหละ

สถานการณ์แบบนั้นน่าขยะแขยงที่สุดเ ลย พชรีไสหัวและขนหัวลุก พูดไปแบบมั่นใจว่า : “ไม่ ยอมรับไม่ได้ ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด”

ดูๆไปแล้วพชรีคงจะรู้สึกเหมือนตัวเองเ หมือนกัน จันวิภาถอนหายใจและพูด : “เธอรู้แล้วก็ดี

รีบออกความคิดเห็นแนะนำเลย ฉันควรที่จะทำยังไงต่อไปดี?”

“อันนี้หรอ……” พชรีชะงักนิ่ง

เธอจูนสมองเธอ

สุดท้ายออกอุบายให้จันวิภาไม่เชิงว่าเป็

นอุบายหรอก : “ไม่งั้น แกก็ดีต่อเขา ? ก็ทำให้เขาหลงรักเลย แล้วเปิดเผยความจริงไหม? ฉันรู้ว่าผู้ชายสมัยนี้มีความโรคจิตอยู่อย่

าง

ถ้าเวลาที่คิดจะจีบใครสักคนต้องทำวิถี ทางที่จะให้คนอื่นมาอยู่ในกำมือ พออยู่ในกำมือแล้วก็ทิ้งคนอื่นอย่างไม่ สนใจไยดีเลย

หลังจากที่จันวิภาฟังไปสักครู่ พูดไปแบบน้ำเสียงเหมือนมันไม่ได้ช่วย อะไรเลย :

“แกคิดวิธีอะไรของแกเนี่ย…..ยังมีอย่าง อื่นไหม?”

ให้เธอทำแบบนี้กับสุมิตร แต่คิดไปคิดมา

จันวิภายอมรับสภาพตัวเองแบบนั้นไม่ไ

เธออยากทำเรื่องที่มันดีและมีจรรยาบร

รณ

ถ้าเธอทำดีกับคนแค้นจบลงชีวิตหน้าละ

“ฮู้..…………….” พชรจบไปที่คางตัวเอง เงยหัวขึ้นมองเพดาน คิดหาวิธี พูดเหมือนคนไม่มีทางออกว่า “ไม่มีแล้ว”

11

จันวิภาตอนนี้คงหมดหนทางแล้วจริงๆ

ที่จริงถึงเธอจะพูดไม่พูดมันก็ไม่ได้มีคว ามหมายอะไรเลย ก็ใช่ ดูนิสัยพชรีที่เพิ่งพาอะไรไม่ได้ จะเอาอะไรกับความคิดของเธอ

คือเธอเองแหละที่หาเรื่องใส่ตัวเอง

มองดูใบหน้าที่ผิดหวังของจันวิภา พชรีก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว เธออยากพูดอะไรที่สามารถกู้หน้าตาเธ อมา :

“ที่จริงแล้วที่ฉันพูดมันก็ใช่ว่าจะไม่มีเห ตุผลนะ แกคิดดูดีๆ

ไม่พูดถึงว่าแกจะทิ้งเขาหรือไม่ มองจากอีกมุมหนึ่ง

ถ้าเกิดว่าสุมิตรชอบแกเข้าจริงๆ แกก็ดีต่อเขาแล้ว

ไม่แน่เขาอาจจะพูดถึงลูกชายของแกใ

ห้แกฟังได้นะ”

“แต่ว่าแกไม่เผชิญหน้ากับมัน เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีวันที่จะเปลี่ยนแปลงอ ะไรไปได้นะ แกยังถูกเขาตามจีบแบบนี้

แกเองก็ไม่สามารถหาลูกชายสุดที่รักเ จอได้นะ”

พชรีพูดขนาดนี้แล้ว ก็สมเหตุสมผลอยู่ ฉันขอกลับไปคิดทบทวนดูก่อน….…..

จันวิภาคิดไปคิดมา

แล้วค่อยๆพยักหน้า : “ก็ได้

“อื้ม แล้วแต่แกนะ”

เห็นแบบนี้เรื่องคงจะแก้ปัญหาได้แล้ว พชรีก็กินโจ๊กตัวเองอย่างสบายใจ เขากินไปสองคำ

จู่งๆก็นึกถึงเรื่องที่มีความเกี่ยวข้อง เธอมองไปที่จันวิภาก่อนที่จะถามด้วยใ บหน้าที่กังวลใจ : “นึกๆไปแล้ว

ว่าทำไมสุมิตรถึงสารภาพกับแกนะ หรือว่าหลังจากที่เขาความจำเสื่อม เปลี่ยนนิสัย จากนั่นก็ชอบแกขึ้นมา?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..…….…..

จันวิภายักไหล่และตอบอย่างช่วยไม่ได้

ว่า :

“จะว่าไปแล้วหลังจากที่สุมิตรความจำเ สื่อม เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เป็นคนนิสัยก้าวร้า

ว

ทำให้คนรอบข้างรู้สึกไม่เย็นชาเหมือนเ มื่อก่อน ตอนนี้นิสัยก้าวร้าวเขาลดลง แต่เพิ่มอ่อนโยนมาและ……..ฉันรู้ว่าทำ ไมเขาถึงสารภาพรักกับฉันก็คงดี ฉันจะได้รู้ว่าเขาชอบฉันจริงหรือเปล่า…

“เห้ยๆ คุณพี่ค่ะหยุดค่ะ” พชรีแกว่งมือไปมา เหมือนพยายามที่จะปิดคำพูดของจันวิ ภาออกไป : “คุณพี่

แกน้ำเสียงที่พูดไม่ถูกนะ

ทำไมฉันฟังแล้วรู้สึกว่าแกเป็นฝ่ายชอบ

เขามากกว่า จันวิภา

แกยอมรับมาตามตรง

แกตกหลุมรักสุมิตรไปแล้วใช่ไหม? ”

จันวิภาแสดงอาการท่าทางออกมามาก

ดูไปที่แววตาของจันวิภาเธอก็เหมือนดู

ออกหมดเลย

ในใจของจันวิภา

กำลังตกใจจากคำพูดของเธอ

เธอชอบสุมิตร? เป็นไปได้ยังไง?

ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น

จันวิภาไสหัวแล้วยิ้มตอบ :

“พชรีอย่ามาล้อเล่นกับฉัน ฉันจะไปชอบสุมิตรได้ยังไง? เขาเป็นคนที่ศัตรูที่ฆ่าพ่อฉันนะ ถึงฉันจะชอบใคร

ฉันคงไม่ชอบสุมิตรได้หรอก “

“ที่แกพูดมันจริงหรอ?”

พชรีไม่แสดงการที่จะแนวโน้มว่าจะเชื่อ เลย เธอจ้องไปที่ดวงตาของจันวิภา

ใบหน้าที่ดูจริงจัง

อาการของพชรีมองไปที่จันวิภาเหมือน

ไม่เชื่อ

เธอจึงจำเป็นตอบอย่างเสียงดังและจริง

จังไปว่า : “มันก็จริงสิ

ฉันจะโกหกแกไปทำไมกัน

ถ้าเกิดฉันโกหก

แล้วทำไมฉันต้องเล่าเรื่องที่สุมิตรสารภ

าพรักฉันให้แกฟังละ?”

จันวิภาพดก็มีเหตุผลเหมือนกัน พชรีจ้องมองเธออย่างสงสัยอีกรอบ จากนั้นจึงเก็บสายตาตัวเองกลับมา พูดอย่างปกติว่า : “งั้นก็ดี ถ้าเกิดฉันรู้ว่าแกชอบสุมิตรละก็

ฉันกับแกคงต้องยุติความสัมพันธ์ระหว่

างเรา จะชอบใคร

ก็ไม่ควรชอบคนที่ไม่มีจรรยาบรรณแบ

บสารเลวนั่น

ใครจะไปรู้ว่าความทรงจำมันจะกลับมา ตอนไหน”

“จันวิภา ฉันพูดแกนะ แกควรที่จะจำให้ขึ้นใจว่า สุมิตรคือศัตรูที่ฆ่าพ่อแก แกห้ามลืมเรื่องแค้นนี้เด็ดขาด! ถึงเขาจะดีต่อแก แกก็รับไว้ ไม่ใช่แค่ถูกคนอื่นกินเต้าหู้เอง แค่เขาไม่ทำอะไรรุนแรงกับแก ทั้งหมดคงพูดง่ายขึ้น เขาคิดที่จะทำแบบนั้นกับแก แกก็มาหาฉัน ฉันจะไปฆ่ามันทิ้ง !”

พชรีพูดอย่างโหดเหี้ยม ไม่เหลือแม้แต่ความปรานีใดๆ

จันวิภาฟังแล้วก็รู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาอีก

ที่จริงเธอก็รู้ว่าทำไมพชรีถึงโมโหขนา ดนั้น

เพราะว่าเขาสองคนรู้จักกันมานานมาแ ล้ว เธอเคยพาพช กลับบ้าน พชรีก็รู้จักกับพ่อของเธอ

มันก็แน่นอนอยู่แล้วที่ ลูกสาวที่รักของพ่อ

ก็ต้องดีกับเพื่อนของลูกสาวตัวเอง และพชรีเองชอบนิสัยเป็นการเองของ พ่อ ความรู้สึกสองคนนี้ก็ดี มีบางครั้งก็ไปตกปลาด้วยกันเลย

พูดได้เต็มปากว่า ระหว่างพชรีกับพ่อ ก็มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ยิ่งหลังจากที่เธอรู้ว่าพ่อถูกสุมิตรฆ่าตา ย พชรีก็โมโหจนร้องไห้ออกมา

เป็นครั้งแรกที่จันวิภาเห็นน้ำตาของพช รี เธอรู้จักพชรีมานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นเธอร้องไห้เลย แต่ตอนนี้ได้ยินคำพูดขอวพชรี ก็นึกว่าความรู้หดหู่ของเมื่อก่อน

จันวิภารวบรวมสติ

เธอพูดอย่างปลอบโยนว่า :

“แกวางใจเถอะนะ

ฉันไม่มีวันที่จะชอบสุมิตรหรอก ดูเธอสตื่นเต้นขนาดนี้ ไม่ต้องคิดมาก

รับกินข้าวเช้าเถอะ” “อื้อ….”

จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา

ทำให้สองคนไม่มีอารมณ์ที่จะกินข้าวไ ด้ กินของที่ง่ายๆ แล้วก็แยกแยกกันไป

จันวิภายังต้องไปทำงาน พชรีก็มีเรื่องที่ต้องทำ

หลังจากที่สองคนแยกย้ายไป พชรีมองไปผ่านหลังของจันวิภา เมื่อกี้ที่เธอมองไปใบหน้าของจันวิภา รู้สึกว่าเหมือนว่าจะเคยเห็นคนที่คล้ายค ถึงกับจันวิภา…….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ