ตอน237สุมิตรชอบฉัน

ตอนที่ 237 สุมิตรชอบฉัน

เพราะอย่างนี้สุมิตรก็ถูกจันวิภาดันออก

จากประตูห้องไปแล้ว

ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร

จันวิภาก็ปิดประตูไปแล้ว

” สุมิตรหมดคำพูด

หลังจากที่จันวิภาได้ส่งสุมิตรออกไป

เธอถอนหายใจออกเบาๆ

เธอพยายามยิ้มอย่างมีความสุข

แล้วเดินเข้าไปในห้อง

พาตัวเองแต่งตัวเรียบร้อยเสร็จ

จันวิภากับพชรีก็ออกไปกินข้าวเช้าด้วย กัน ในเวลาที่ไป

มองไปดูเพื่อนสนิทของตัวเอง จันวิภากำลังรู้สึกกังวลใจว่าจะบอกเรื่อ งที่สุมิตรสารภาพรักกับเธอให้เธอฟังดี

ไหม

ถ้าสมมุติพูดไป เธอจะไม่รู้หมดอารมณ์

กินอะไรไม่ลงไหม?

และอีกอย่างพชรีคงเชื่อได้ยากว่าสุมิต

รจะมาชอบเธอจริงๆ

และในความคิดของพชรีที่มองภาพพจ

น์ของสุมิตรไม่ดีอยู่แล้ว

เธอรู้เรื่องสุมิตรในตอนความจำเสื่อมน้

อยไป

และไม่รู้เลยว่าความเปลี่ยนแปลงของสุ

มิตรแตกต่างกันมาก

แต่ถ้าเกิดว่าไม่พูด

เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับสุมิตรยังไง มีคนรู้เรื่องนี้เพิ่มขึ้นอีกคน ก็ยังมีคนให้คำปรึกษาเพิ่มขึ้นอีก คิดๆว่าจะจบความสัมพันธ์อะไรแบบนี้กั บสุมิตรดี

เพราะในใจยังมีเรื่องอีก ตอนที่เวลาจันวิภากำลังกินข้าวเหมือนใ จไม่อยู่เนื้อกับตัว

“แกกำลังคิดอะไรอยู่?” พชรีที่เป็นเพื่อนสนิทสิบกว่าปีกันมา มองก็มองออกว่าจันวิภากำลังมีเรื่องใน

ใจ

อื้ม…… จันวิภาคิดอยู่ในใจสักแปป ยังไงก็เล่าเรื่องนี้ให้พชรีดีกว่า อยากรู้เหมือนกันว่าความคิดของพชรีที่ มองเรื่องความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนแบ บนี้ “ฉันอยากพูดกับแกเรื่องหนึ่ง แต่ว่าแกรับปากว่าในระหว่างที่ฉันเล่าแ กต้องสงบสติอารมณ์ก่อน รอให้ฉันเล่าจบก่อน ค่อยพูดความคิดเห็นให้ฉัน โอเคไหม?”

“พูดอะไรเยอะแยะ มีเรื่องก็รีบเล่า” . พชรีพูดอย่างหงุดหงิด

จันวิภาวางซ้อมที่อยู่ไม่ลง ก่อนที่เธอจะขุดคิดก่อน สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดออกไป : “สุมิตรสารภาพรักกับฉัน”

“หือ…….

ในปากของพชรีก็มีโจ๊กผลไม้พุ่งออกม

า ซึ่งจันวิภาได้เตรียมใจไว้แล้ว

ในระหว่างที่พชรีจะพุ่งมันออกมารีบหล บทันที

พชรคงไม่ทำโจ๊กผลไม้พุ่งใส่ตัวเองหร

อก จันวิภาขมวดคิ้วพูด :

“บอกแล้วไงว่าอย่าตกใจวู่ว่าม?”

“ไม่ใช่ไม่ใช่….……….” พชรีเหมือนจะสำลัก เธอตบอกตัวเองเบาๆ ถึงทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น เธอมองไปที่จันวิภาอย่างไม่น่าเชื่อ และถามไป : “เมื่อกี้แกพูดอะไรนะ? สุมิตรสารภาพรักกับแก?!

เป็นสุมิตรในตอนเช้า?!”

“ซู……แกเบาเสียงหน่อย! ”

เพราะว่าพชรีตกใจมาก

ไม่รู้ตัวว่าพูดเสียงดังขึ้น

คำพูดของเธอทำให้แขกในร้านสังเกต

มอง

จันวิภาอายจนจะหมุดลงไปในรูละ

รู้อย่างงี้บอกตั้งแต่ตอนอยู่ห้องแล้ว พชรีเป็นผู้หญิงที่ปากไวกว่าความคิด แค่เธอตะโกนเสียงดังไปทำให้คนรอบ ข้างรู้เรื่องหมด

“ไม่ใช่ แกพูดเรื่องจริงหรือโกหก สุมิตรเนี่ยนะจะสารภาพรักกับแก? ”. พชรีรู้ตัวว่าตัวเองเสียงดังไป เธอขยับเข้าไป

พร้อมใบหน้าที่เป็นไปไม่ได้

“มันคือความจริง”

จันวิภาใบหน้าที่ตั้งใจและพยักหน้า

ได้ความชัดเจนจากจันวิภา พชรีแววตาคู่นั้นมองไปข้างหน้า ตาที่งงงวย : “พระเจ้า….…….

“ไม่ แกให้ฉันสงบสติอารมณ์ก่อน ฉันต้องการเวลาที่ยอมรับข่าวร้ายนี้”

พูดไป พชรีนั่งตัวตรง กะแฮ่มลูกคอ แสดงอาการตกใจจ้องไปอาหารบนโต๊ะ

ประมาณสองนาทีผ่านไป พชรีเริ่มแสดงอาการ อาการของเธอก็ปกติแล้ว มองไปที่จันวิภาด้วยใบหน้าที่หนักใจก่ อนที่จะพูดว่า : “จันวิภา ฉันรู้สึกว่าแกเจอเรื่องใหญ่แล้ว”

นี้ไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะ?

จันวิภาอดที่จะทำตาขวางก่อนที่จะถาม อย่างจริงจัง : “พูดมา

“พูดอย่างง่ายๆว่า

ไม่ว่าสุมิตรชอบเธอใช่เรื่องจริงหรือเป ล่า แกตายแน่ๆ ไม่ได้ไม่ได้

จันวิภาเธอต้องรีบออกมา

ถ้าเธอไม่มีตังแล้ว

ฉันดูแลแกตลอดไปก็ได้ ” พชรี มือใหญ่ใจใหญ่พูดไปแบบนั้น

“พชรีแกกำลังพูดอะไร ”

จันวิภาทำใบหน้าเหมือนไม่มีคำพูดที่จะ พูด มองไปที่พชรี

“ที่ฉันพูดกับแกเรื่องนี้เพราะอยากให้แ กออกความคิดเหตุแนะนำ

ว่าฉันควรเผชิญหน้ากับสุมิตรยังไง”

“ฉันบอกให้แกออกมา

นั่นแหละคือคำแนะนำ” พชรีพูดไปอย่างชอบธรรมว่า อาการของเธอจริงจังจนน่ากลัว “แกคิดดู คนเลวอย่างสุมิตร ความดีของเขาถูกหมามันกินไปตั้งนาน แล้ว ตอนนี้เขามาบอกชอบแก เขาทำไมถึงชอบแก?

เพราะว่าเธอสวยเหรอ?”

“ฉันว่า เขาต้องมีความประสงค์ร้ายแน่นอน ถึงได้ตั้งใจที่พูดแบบนั้นกับแก อีกอย่างเขายังมีคู่หมั้นอยู่ใช่ไหม ผู้ชายที่โลภมาก

สิ่งที่เจ็บใจที่สุดก็คือเขาสามารถที่จะละ

ทิ้งคู่หมั้นของเขาเองเพื่อแก แล้วทำไมเขาจะละทิ้งแกเพื่อผู้หญิงคน

อื่นละ!

จันวิภาฉันเตือนแกให้รีบออกจากเขามา ก็เหมือนปีที่แล้วที่ฉันเตือนแบบนี้”

“แต่ว่า……ลูกชายของฉันยังหาไม่เจอเ

ลยนะ

ตอนนี้ฉันยังไม่อย่าออกจากชีวิตสุมิตร ถ้าฉันออกมาแล้ว

แล้วลูกชายสุดที่รักของฉันละ?”

พชรีเห็นด้วยกับเธอ

เธอก็รู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้ว แต่เธอจะพูดว่าออกมาก็ออกมา เธอก็มีความกังวลของตัวเองอยู่เหมือน กัน

“…….….……. ฟังจากที่จันวิภาพูดมา พชรีก็ขมวดคิ้ว เธอคิดอยู่สักพัก ไม่นานก็นึกถึงธนภาคขึ้นมา

คิดถึงผู้ชายคนนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่า พชรีก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมา ดีใจจนพูดกบัจันวิภาไปว่า : “แกก็หาธนาภาคช่วยเหลือได้อยู่นิ เขาไม่ใช่เพื่อนแกหรือไง และยังเป็นพี่น้องที่ดีกับสุมิตรนิ มีเขาค่อยช่วยแกก็สามารถตีตัวออกห่า งออกมาได้แล้วนิ!”

เรื่องมันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอ เธอก็คงหาธนาภาคตั้งนานแล้ว

คนอย่างธนาภาค เขาสามารถที่จะฟังข่าวมาจากสุมิตรได้ คงช่วยเธอฟังมาตั้งนานแล้ว

แต่ครั้งนี้สุมิตรมีเล่ห์เหลี่ยมมาก ไม่มีข่าวคราวรั่วออกมาแม้แต่น้อยเลย

รวมถึงเพื่อนสนิทอย่างธนาภาคยังไม่รู้ อะไรเลย

จันวิภาไสหัว พูดอย่างไม่มีทางเลือก :

“ไม่ได้หรอก

ฉันเคยไปหาคุณธนาภาคแล้ว

นี้ช่วยอะไรไม่ได้เลย

ยังบอกฉันเลือกที่จะมาเผชิญหน้า”

“อ่า…….” ฟังจากคำพูดของจันวิภา พชรีคิดสักพัก

ก่อนที่เธอจะปฏิกิริยาตอบแบบไร้ความ

หวังว่า :

“ผู้ชายคนนี้อ่อนแอขนาดนี้เลยหรอ. ก็ไช่แหละ

ดูท่าทางแบบนั้นเขาคงไม่ใช่ผู้ชายดีอะ

ไรหรอก”

“คุณธนาภาคไม่ใช่คนแบบนั้น…….

จันวิภาแก้ตัวแทนให้พชรีฟัง

พูดได้ครึ่งประโยค

เธอสังเกตเห็นพชรีเบี่ยงเบนไป

ด้วยใบหน้าที่เร่งรีบ : “พูดขึ้นมาแล้ว

แกว่าฉันควรเผชิญหน้ากับสุมิตรยังไงดี

ตอนนี้เขาดีกับฉันมาก

ดีจนฉันไม่รู้จักตอบโต้ยังไงดี

แต่ฉันก็ปฏิเสธเขาไม่ได้

ถ้าเกิดฉันปฏิเสธ

เขาจะยิ่งเข้าใกล้จนฉันไม่กล้าไปไหน”

“เป็นแบบนี้เอง…..

พชรคิดวิเคราะห์ก่อนที่จะพยักหน้า

เงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนเธอจะคิดอะไรออกแล้วหัวเราะ ขึ้นมา : “แล้วยังไงละ เขามีต่อแก แกก็แค่ถูกโอ๋ไว้ ไม่ได้เสียหายอะไร ขอแค่เขาไม่ทําให้แกอับอาย ฉันก็คงที่จะเปิดตาข้างหนึ่งปิดตาข้างห นั่งทําเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ