ตอน233ฉันรักเธอจนวิภา

ตอนที่ 233ฉันรักเธอจันวิภา

หลังจากที่สุมิตรตะคอกเสร็จ เขาก็จับตัวจันวิภากดลง และจูบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้สุมิตรได้เอามือล้วงเข้าไปในเ สื้อของจันวิภาด้วย

ตอนที่จันวิภาโดนสุมิตรจับกดอยู่นั้นใน หัวของเธอก็สับสนวุ่นวายไปหมด แต่สมองของเธอยังคงได้สติอยู่ เธอพูดออกมาแผ่วๆว่า “นายดูสิ ทั้งหมดนี้นาย นาย เป็นคนบังคับฉัน”

พูดพร้อมกับผลักสุมิตรออก แต่แรงของเธอไม่สามารถที่จะผลักเขา ออกได้ สุมตรกม เวคางไว

ในขณะนั้นเธอก็พูดงีมงัมว่า”อย่าพูด

จันวิภาเมื่อถูกสุมิตรกัดเธอก็ทนไม่ได้จึ เสียงร้องของเธอทำให้สุมิตรอายจนเข

งร้องครางออกมา

าต้องเก็บปาก

เสียงร้องของเธอน่ารักมาก ขนาดตัวเธอเองยังทนฟังไม่ได้

ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกเกลียดตัวเอง

ทำไมถึงไม่ทำอะไรซักอย่างทำไมถึงป ล่อยให้สุมิตรทำอะไรก็ได้

ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะปฏิเสธ

เธอเองก็ไม่ได้อยากทำเรื่องแบบนี้กับสุ มิตรสักหน่อย

ถึงแม้ว่าจันวิภากำลังคิดว่าจะทำยังไงถึ งจะทาเหลุมตรหยุดทำแบบนี้กับเธอ แต่พอในตอนสุดท้ายแล้วสุมิตรเขาก็จะ หยุดเอง เขาจูบจันวิภาจนเธอแน่นิ่ง

ลิ้นของเขาสัมผัสกันอยู่นาน จนสุดท้ายสุมิตรก็ปล่อยเธอไป

เขาความหวังของเขาได้พังทลายลงเข าพูดกับเธอว่า “ผมไปอาบน้ำก่อนนะ”

พูดพร้อมกับลุกขึ้น

จันวิภานั่งเหม่อมองแผ่นหลังของสุมิต รเธออยากถามมากว่าทำไมอยู่ๆถึงหยุ

ด

แต่สุมิตรเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการด้วยตั

วเองแล้ว

เป็นไปได้ยังไง

คาดไม่ถึงว่าสุมิตรจะมีจิตใจที่ดีงามจน ปล่อยเธอไป แตกอนสุมตรไมไชเป็นว่าง่ายแบบนี เขาคิดว่าจะดูถูกยังไงก็ได้จะเมื่อไหร่ก็ ได้ ไม่เคยอยากได้ความรู้สึกจากเธอ

จันวิภานั่งคิดถึงฉากที่สุมิตรได้แสดงอ อกมาเมื่อกี้

เขาคงจะไม่ได้ชอบฉันเข้าแล้วจริงๆใช่ มั้ย

หลังจากสูญเสียความทรงจำแล้วสุมิตร ชอบเธอเข้าแล้ว

จันวิภาคิดแล้วคิดอีก

เธอคิดว่ามันน่าตลกและเป็นเรื่องที่ไม่น่

าเชื่อ

นี่ต้องเป็นเรื่องที่เธอเข้าใจผิดแน่ๆ สุมิตรคนประเภทนั้น

จันวิภานั่งคิดและเหม่อลอยอยู่ที่โซฟา สุมิตรที่เข้าไปนานครึ่งชั่วโมงก็ออกมา เขาห่มแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวออกมา าพร้อมกับเอาผ้าขนหนูเช็ดผมด้ว ยท่าทางที่เป็นธรรมชาติมาก

จันวิภาทนไม่ไหวจึงถามคำถามที่ค้างค าอยู่ในใจ “สุมิตร เมื่อกี้นาย”

“วางใจเถอะ”สุมิตรไม่รอที่จะให้จันวิภา พูดจบ เขาก็พูดตัดบทขึ้นมาทันที “ถ้าเธอไม่เต็มใจ ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ แบบนี้ เธอก็จะพูดว่าฉันบัง

คับเธอไม่ได้”

“ตึกตึก

ตึกตึก”เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเ

ต้นแรงขึ้นและแรงขึ้น

จันวิภาตกอยู่ในสภาวะที่ตกตลึง

วันนี้สุมิตรมีเรื่องที่ทำให้จันวิภาคิดไม่ถึ เธอคิดไม่ถึงว่าสุมิตรจะสารภาพรักกับเ

งเยอะมากๆ ธอ แถมยงคดถึงความรู้สึกของเธอ เวลานี้สุมิตรท่าใหงันวิภารู้สึกหวั่นไหว ขึ้นมา

ไม่รู้ว่าทำไมสุมิตรเมื่อหกปีก่อนถึงได้เ ป็นคนเลวขนาดนั้น

พอคิดถึงเมื่อก่อน

จันวิภาก็อยากร้องไห้

ข้างในใจก็รู้สึกเศร้าโศกขึ้นมา

จันวิภาก็หลั่งน้ำตาออกมาดังกับสายฝน

เมื่อจันวิภาร้องไห้

ก็ทำให้คนที่กำลังเช็ดผมอยู่ตกใจเป็นอ ย่างมาก เขาขว้างผ้าขนหนูทิ้งไปข้างๆ

ไปนั่งข้างๆจันวิภา

พร้อมถามด้วยความห่วงใยว่า

“นี่ยายจื้อ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย

ร้องไห้ทำไม เมรุเคาจะคิดว่าฉันรังแกเธอนะ เนี่ย”

“อือฮือฮือ”จันวิภาร้องไห้ด้วยความตื้น ตันใจ

ถึงแม้จะรู้ว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องโกห

ก

แต่ถึงมันจะแค่วินาทีเดียวเธอก็จะยอมเ ชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

ไม่สนว่าสมิตรจะมองเธอเป็นแค่คนแป ลกหน้าหรือไม่ แต่เขาหยุดตัวเองเพื่อเธอ เธอก็คิดว่าการร้องไห้ ไม่น่าอายเลย กนิด

ไม่ว่า มิตรจะปลอบเธอยังไงจะโอ้เธอ

ยังไง

จันวิภาก็ยังดูเหมือนเป็นสาวเจ้าน้ำตาอ ย่ดี เธอสะอึกสะอื้นพรร้อมพูดว่า “ส สุมตร ขอบใจนะ

คำคำนี้ของจันวิภา ทําให้สุมิตรที่กําลังรู้สึกผิดที่ทำให้เธอรั องไห้อยู่ได้ตะลึง เขาชะงักไปช่วงขณะ แล้วเขาก็ถอนหายใจ ยื่นมือออกไปดึงเอาจันวิภามากอด พร้อมพูดว่า “ยายบื้อ

ยิ่งสุมิตรอบอุ่นเท่าไหร่

จันวิภาก็ยิ่งอยากร้องไห้ น้ำตาของเธอเหมือนกับก๊อกน้ำที่ถูกเปิ ดมันหยุดไหลไม่ได้

จันวิภาร้องไห้ออกมาอย่างโศกเศร้า เธอยื่นมือออกไปโอบกอดสุมิตรด้วยเห มือนกัน เธอร้องไห้พร้อมพูดว่า “คนเลว อย่าทำดีกับฉันให้มากสิ ฉันจะหวั่นไหวได้นะ”

สมิตรที่กอดจันวิภาอยู่ก็ยิ้มออกมา ขายมและกดรมฝีปาก แล้วเอามือตบเบาๆที่หลังของจันวิภา

แล้วพูดว่า

“ทำดีกับเธอแล้วยังไม่พอใจอีก ต้องให้ดุหรือยังไง”

“อื้ม”จันวิภาพยักหน้าตอบรับ

สุมิตรยิ้ม

แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการตำหนิจัน วิภาอีก

สองคนก็กอดกันแบบเงีบยๆ

เมื่อจันวิภารู้สึกถึงความไม่ชอบมาพาก ลทันไดนั้นเธอก็เก็บมือเข้ามา ตอนที่สุมิตรกำลังงุนงงอยู่นั้นท้องของ จันวิภาก็ร้องดังขึ้นมา

ครั้งนี้มันทำให้สุมิตรอยากจะหัวเราะออ กมาจริงๆ เขาแกล้งถามว่า หวแล้วหรอ

เสียงของท้องร้องจ๊อกๆที่ถูกสุมิตรได้ยิ จันวิภาก็อับอายและโกรธจนเอาหมอน

นเข้า

มาทุบพร้อมตะโกนลั่นว่า

“นายนั่นแหละที่หิว

ท้องนายนั่นแหละที่ร้อง ไม่ใช่ฉัน”

“ก็ได้”สุมิตรไม่ได้เปิดโปงจันวิภา เขาใช้สายตาที่หยอกเย้ามองไปที่จันวิ ภา ยิ้มและพูดว่า “ใช่ ผมหิวแล้ว งั้นตอนนี้ผมอยากเชิญให้คุณเลขาทำอ าหารให้บอสทานได้ไหมครับ”

“กินกินกิน

กินให้ตายไปเลย”จันวิภาทั้งอายทั้งโกร ธและลุกขึ้น แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยความ

รวดเร็ว จนวภาเดนเขาไปในห้องครัวแล้วปิดปร ะตูห้องครัว

เธอยืนพิงประตูแล้วถอนหายใจออกมา

เธอเอามือแตะที่หน้าอกเธอจึงได้รู้ว่าใ จของเธอเต้นเร็วมาก

โอ้พระเจ้า

เธอก็สึกว่าวันนี้ควมสัมพันธ์ของเธอกับ สุมิตรได้พัฒนาไปเร็วมากๆ

ถึงแม้ว่าเธอจจะปฏิเสธสุมิตรแล้ว แต่สุมิตรก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่อง นั้นเลย

ก็ยังคงปฏิบัติกับเธอด้วยสถานะที่ครุมค รือ ถึงแม้ว่าเธอจะเดาเกมนี้ออก แต่เธฮก็ไม่ได้ผลักสฺมิตรออกไป ปากบอกว่าโดนบังคับ

แต่ในจิตใจกลับรู้สึกพอใจ จนวถ้าไม่อยากจะยอมรับที่ตัวเองมีควา มคิดแบบนี้

เธอจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงในเมือสุมิ ตรเป็นศัตรูของเธอ เธอจะยอมให้ศัตรูของเธอมารังแกเธอ

ได้ยังไง

ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนี้แต่จันวิภาก็ไม่รู้ว่า จะเผชิญหน้ากับสุมิตรยังไง จะปฏิเสธเข้าอย่างไร เขาถึงจะไม่ใช้ความรู้สึกแบบนั้นปฏิบัติ กับเธอ

เธออยากจะฉีกหน้ามากๆ

แต่ว่าในสถาการณ์ที่ยังไม่รู้ข่าวของลูก ชายแบบนี้ เธอทำได้แค่อดทนไว้ก่อน

ก็ได้

ไม่ว่าสุมิตรจะชอบเธอจริงๆหรือไม่ เธอก็จะใช้ความสัมพันธ์นี้ให้คุ้มค่า หาโอกาสททำให้สุมิตรพาเธอกลับไป ที่บ้านเพื่อที่เธอจะได้ดูว่าสุมิตรซ่อนนิเ วศน์ไว้ในบ้านหรือไม่

เธอจะต้องรีบลงมือแล้ว เธอจะเป็นแบบนี้กับสุมิตรต่อไปเรื่อยๆไ ม่ได้อีกแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ