ตอน219เรามันเป็นไปไม่ได้

ตอนที่219เรามันเป็นไปไม่ได้

ใบหน้าของจันวิภาทั้งขาวและแดงเธอไ ม่รู้เลยว่าควรจะแสดงสีหน้าแบบไหนกั บสุมิตร

ถ้าหากเธอโกระล่ะก็ก็คงจะสอดคล้อง กับที่สุมิตรพูดเห็นได้ชัดเลยว่าเธอไร้เดี ยงสาจริงๆแต่ถ้าเธอไม่โกรธก็จะต้องถู กสุมิตรหยอกล้อเล่นเช่นนี้และเธอก็ไม่

พอใจ !

ในที่สุดจันวิภาก็ยกเท้าขึ้นมาด้วยความ โกรธใช้แรงแล้วเตะสุมิตรลงจากเตียง อย่างแรง”สุมิตร ! นายไสหัวออกไปเดี๋ ยวนี้ !

นี่ยังไม่จบจันวิภาลุกขึ้นมาด้วยความโก รธและผลักสุมิตรออกจากห้องไปดังนั้ นตอนที่พวกเขาทั้งสองคนสวมชุดนอน หลังจากที่เปิดประตูด้วยการแต่งกายที่ กระเซิงมองเห็นพจรินทร์ที่ยินอยู่ประตู ข้างห้อง

ชั่วครู่ทั้งสามคนก็ตกตะลึงไป

จันวิภาได้สติขึ้นมาก่อนอย่างไรก็ตามเ ธอก็ไม่ได้รีบอธิบายอย่างร้อนรนกลับกั นนี่เป็นเรื่องน่ารำคาญของสุมิตรตามพ ฤติกรรมที่เลวทรามของสุมิตรจันวิภาตั ดสินใจว่าเรื่องนี้จะต้องเติมน้ำมันเข้าก องเพลิง

หยุดผลักวางมือบนด้านหลังของสุมิตร แล้วไหลไปที่แขนของสุมิตรจันวิภาพูด ด้วยคำพูดที่ออดอ้อนอยู่เล็กน้อย”ที่รัก คะบอกแล้วว่าอย่ารีบดูสิให้คุณริ้นเห็นเ รื่องแย่ๆจนได้ ! ”

พูดจบแม้กระทั่งจันวิภาเองก็ยังขยะแข ยงตนเองเป็นที่สุด

เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรก็ขมวดคิ้วขึ้นมอ งหญิงสาวที่คลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดข องตนเองแต่กลับรักษาท่าทางที่สงบนิ่ งเอาไว้ให้เธอเสแสร้งต่อไปโดยที่ไม่แ สดงอาการอะไร

กลับกันเป็นพจรินทร์ที่ตกตะลึงอยู่นาน จึงจะได้สติขึ้นมานิ้วมือเธอชี้ไปทางจัน วิภาอย่างสั่นเทามองสุมิตรด้วยดวงตา ที่มีน้ำตาคลอแล้วเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อ สายตา”สุมิตร……เธอกับคุณ………ไมพ วกคุณถึงออกมาจากห้องเดียวกัน………..

สุมิตรยักไหล่อย่างเมื่อวานนี้ที่จันวิภาพ ดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายในร้านอาหา ร”อย่างที่คุณเห็น”

เมื่อได้ยินดังนั้นจันวิภาที่อยู่ข้างๆเขาหั วเราะออกมาอย่างอดไม่ได้เธอซุกใบห น้าเขาไปในหน้าอกของสุมิตรไม่กล้าใ ห้พจรินทร์เห็น

ท่าทีของจันวิภาดูเหมือนว่าจะเขินอายใ นสายตาของพจรินทร์เสียแล้วนี่มันยิ่งก ระตุ้นให้เธอโกรธมากขึ้นไปอีกเธอเ ท้าของเธออย่างร้อนใจชี้หน้ามองจันวิ ภาแล้วตะคอกด้วยความโกรธ“เธออีกแ ล้ว ! ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่อีกเมื่อวาน ไม่ใช่ว่าเธอเอาเงินฉันไปแล้วหรอไงแ ล้วยังรับปากว่าจะออกไปไกลๆฉัน ? ! เธอมันผู้หญิงน่ารังเกียจเอาเงินของคน อื่นมาแล้วยังหน้าด้านอยู่ที่นี่ต่ออีกไร้ย างอายจริงๆ ! ” ถูกคนเรียกชื่อจันวิภาไม่อาจแสร้งเล่นไ ด้อีกต่อไปเธออดกลั้นที่จะหัวเราะเงยใ บหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของสุมิตรเธอ พยายามทำใบหน้าแข็งทื่อแล้วพูดด้วย ท่าทางที่เหมือนกับไม่ใช่เรื่อสำคัญอะไ ร”นี่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเมื่อวานต อนที่ฉันอยู่ร่นอาหารก็เห็นได้ชัดว่าให้ป ระธานเก็บไว้แล้วเขาไม่เอาฉันจะทำไง ได้ล่ะในเมื่อเขาไม่ได้รับเงินงั้นก็แสดง ว่าฉันไม่ได้รับเงินพอฉันไม่ได้รับเงินฉั นก็ยังไปไม่ได้”

น้ำเสียงของจันวิภาหยาบกระด้างเสียจ นทำให้พจรินทร์กระโดดเหยงเธอมอง จันวิภาที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของสุมิตรไ ม่อาจทนความอัปยศได้จึงรีบพุ่งไปดึงจั นวิภาออกมาจากอ้อมแขนของสุมิตร

จันวิภาเป็นคนเช่นไรเมื่อเห็นพจรินทร์พุ งมาด้วยความโกรธท่าทางเหมือนกับต้ องการจะทำร้ายคนจึงรีบวิ่งไปแอบอยู่ หลังสุมิตรอย่างชาญฉลาดให้สุมิตรเป็น กำแพงมนุษย์

พอจันวิภาหลบพจรินทร์ก็อ้อมสุมิตรไป ดึงจันวิภาออกมาได้อย่างยากยิ่งจึงรีบ พูดกับสุมิตรด้วยความโมโห“สุมิตรคุณ ดูนางผู้หญิงสารเลวคนนี้คุณรีบจัดการเ ธอเร็ว ! ”

ดังนั้นบนเวทีจึงประกอบไปด้วยฉากขอ งผู้หญิงสองคนและผู้ชายหนึ่งคน

สุมิตรขวางพจรินทร์ที่กำลังโกรธเขานิ่ง สงบแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างทำอ ะไรไม่ถูก“คุณรินขอร้องล่ะอย่ามาทะเล าะกันที่นี่เลยเมื่อคืนฉันก็บอกเธอชัดเจ นแล้วว่าฉันกับคุณรินมีอนาคตด้วยกันไ ม่ได้ฉันเคยพูดให้คุณฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไปแล้วนะ”

คำพูดของสุมิตรทำให้พจรินทร์ย้ายควา มแค้นที่มีต่อจันวิภาออกมาเธอจ้องมอ งสุมิตรด้วยท่าทางที่เหมือนกับกำลังจะ ร้องไห้แล้วพูดอย่างน้อยใจ”ฉันก็แค่เพ ราะเรื่องนี้เท่านั้นสุมิตรทำไมคุณถึงทำ กับฉันอย่างนี้สองวันนี้ที่พวกเราอยู่ด้วย กันมันไม่ดีหรอทำไมเพราะว่าแค่ไม่มีอ นาคตก็เลยปฏิเสธฉันง่ายๆ?ไม่ใช่ว่าคุ ” ณเองก็ชอบฉันงั้นหรอ?

หลังจากที่เธอกลับไปเมื่อวานก็เห็นอาร มณ์ของสุมิตรไม่ค่อยจะดีนักเพื่อทำให้ เขาอารมณ์ดีจึงพูดกับพ่อให้เขารีบพูดคุ ยเกี่ยวกับสัญญาความร่วมมือนี้และทำใ ห้อารมณ์ของสุมิตรผ่อนคลายลง

ในขณะเดียวกันพจรินทร์ก็สวดภาวนาอ ยู่ในใจหวังว่าสุมิตรจะรู้ว่าตัวเธอเองอยู่ เบื้องหลังสัญญาความร่วมมือนี้เพื่อที่จ ะได้รักตัวเธอเองมากขึ้นแต่ที่ทำให้เธอ คาดไม่ถึงเลยก็คือพ่อของเธอออกไปใ นคืนนั้นตอนที่กลับออกมากลับมีกลิ่นเ หล้าพึ่งพจรินทร์เห็นว่าเขาดื่มจนเฮฮาข นาดนี้ก็เลยคิดว่าเรื่องราบรื่นไปด้วยดี

แต่ทว่าวันนี้ตอนเช้าตรู่พ่อก็บอกกับเธอ ระหว่างสุมิตรกับเธอมันเป็นไปไม่ได้แล ะยังเกลี้ยกล่อมให้เธอปล่อยไปพจรินท ร์ตกตะลึงจริงๆ

พจรินทร์เองก็เพราะเรื่องนี้จึงรีบวิ่งไป หาสุมิตรที่โรงแรมเพื่อถามให้ชัดเจนแ ต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าพอเธอมาที่นี่ก็ได้ เห็นสุมิตรกับจันวิภาออกมาจากห้องด้ว ยเสื้อผ้าที่กระเซิง

ฉากนี้มันช่างเสียดแทงพจรินทร์จริงๆเธ อคิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะยังไม่ ออกไปจากสุมิตรและยังลากเขาขึ้นเตีย งอีก

นี่ทำให้พจรินทร์ไม่ต้องสงสัยเลยจู่ๆสุมิ ตรก็เปลี่ยนใจบางทีอาจจะเป็นเพราะนา งผู้หญิงสารเลวคนนี้

สุมิตรส่ายหัวเขาพูดด้วยท่าทีที่จริงจัง”เ คยอยู่ด้วยกันมาสองคืนฉันก็พบว่าพวก เราเข้ากันไม่ได้จริงๆ …ความรู้สึกมันฝึ นไม่ได้คุณรินยังพึ่งจะเริ่มต้นแล้วคนที่ สวยอย่างคุณรินเนี่ยจะต้องหาผู้ชายที่ห ล่อและดียิ่งกว่าได้แน่”

“ฉันไม่เชื่อ ! “พจรินทร์โต้ตอบด้วยเสีย งที่ดังในขณะที่พูดน้ำตาก็ไหลออกมาเ ธอจ้องมองสุมิตรอย่างน่าเวทนาแล้วพู ด”ฉันไม่เชื่อคำพูดพวกนั้นของคุณสอง วันก่อนคุณยังอบอุ่นกับฉันอยู่เลย…….เมื่ อวานก็พาฉันไปช้อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าอย่าง กระตือรือร้นคุณจะต้องชอบฉันแน่ๆใช่มั ย?ดังนั้นก็เลยจ่ายให้ฉันมากขนาดนั้น…

จู่ๆคุณก็เปลี่ยนไปจะต้องเป็นเพราะนา งผู้หญิงร่านคนนี้แน่ๆเพราะเธอยั่วคุณคุ ณก็เลยพูดคำพูดพวกนั้นกับพ่อฉันใช่มั้ ย? มิตร..………….

คำพูดสิ้นสุดพจรินทร์ร้องไห้โดยไร้ซึ่งเ สียงเธอยื่นมือออกมาดึงคอเสื้อของสุมิ ตรท่าทางเช่นนั้นราวกับได้รับความอัป ยศครั้งยิ่งใหญ่

จรินทร์ที่เป็นเช่นนี้มองจันวิภาอย่างไร้

ซึ่งความปราณีแม้ว่าเธอจะด่าตนเองว่าเ ป็นผู้หญิงร่านแต่มองเธอที่เป็นเช่นนี้ก็ คงจะชอบสุมิตรเข้าจริงๆสินะแต่ว่า…….

เผชิญหน้ากับใบหน้าที่น่าสมเพชของพ จรินทร์สุมิตรมีเพียงแค่ความเยือกเย็นเ ขาอ้อมมือไว้ทางด้านหลังไม่ให้พจริน ทร์มีโอกาสสัมผัสกับเขาพูดด้วยท่าทา งที่แน่วแน่”ขอโทษนะคุณรินที่ฉันทำเรื่ องพวกนั้นกับคุณมันเป็นแค่สิ่งที่สุภาพ บุรุษควรทำต่อผู้หญิงคนหนึ่งก็เท่านั้นแ ละคุณยังเป็นลูกสาวของประธานจุลินท ร์ฉันที่มีฐานะเป็นคู่สัญญาก็ยิ่งควรที่จะ ต้องทำดีกับคุณสิถึงจะถูก…….ดังนั้นหา กพฤติกรรมของฉันทำให้คุณรินเข้าใจ ผิดไปล่ะก็ฉันก็ต้องขออภัยเป็นอย่างสู งมาในที่นี่ด้วย”