ตอน217ชายหญิงอยู่ด้วยกันลำ พังมันไม่เหมาะสม

ตอนที่217ชายหญิงอยู่ด้วยกันลำพังมัน

ไม่เหมาะสม

คิดมาจนถึงตรงนี้จันวิภาก็ดิ้นจนหลุดอ อกมาจากอ้อมกอดของสุมิตรแล้วพูดด้ วยอารมณ์ที่ไม่เป็นธรรมชาติ“ฉันร้อนน ายอย่ากอดฉันแน่นสิ”

เมื่อได้ยินคำพูดของจันวิภาสุมิตรทำได้ เพียงแค่ยิ้มออกมาแต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ บังคับจันวิภาเขาลุกขึ้นลงจากเตียงแล้ว ไปอาบน้ำในห้องน้ำ

จันวิภามองเงาของสุมิตรที่ยืดยาวภายใ นใจค่อยๆฟื้นฟูความสงบมือเธอจับผ้าห่ มเอาไว้นอนบนเตียงซักพักก่อนจะลุกขึ้ นแต่งตัว

มองดูเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายจากห้อง นอนไปยันโซฟาจันวิภาอดไม่ได้ที่จะห น้าแดงอยู่เล็กน้อยขณะเดียวกันภายใน ใจก็ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ครั้งต่อไปว่า จะต้องไม่ตกหลุมพรางการจู่โจมของสุ มิตรอีกเป็นอันขาด

หลังจากสุมิตรอาบน้ำเสร็จแล้วก็พาจัน วิภาไปรับประทานอาหารค่ำท่าทางปก ติไม่สนิทสนมและก็ไม่เย็นชาจนเกินไป ไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนสอ งคนจันวิภาก็ยังคงชอบที่จะอยู่ด้วยกัน ตราบใดที่ทุกครั้งไม่ได้เห็นหน้ากันแล้ว ทะเลาะกันจนหน้าแดงการอยู่ด้วยกันอ ย่างสงบสุขเช่นนี้ก็ดีมากโข

หลังจากทานอาหารมื้อค่ำเสร็จสุมิตรส่ งจันวิภากลับไปตอนค่ำท่าทางของสุมิ ตรเหมือนกับว่าตอนกลางวันจะยังมีธุระ อยู่ปล่อยให้เธอรออยู่ในห้องพักคนเดีย วถ้าเบื่อก็ลงมาเดินเล่นข้างล่างแต่ไม่ต้ องเดินไปไกลนัก

จันวิภาไม่คุ้นเคยกับสุมิตรที่เป็นเช่นนี้ดั งนั้นจึงเร่งให้เขามีธุระก็รีบไปทำ

สุมิตรไปแล้วเป็นเวลาหลายชั่วโมงรอจ นกระทั่งเขากลับมาอีกครั้งก็มีกลิ่นเหล้ าคละคลุ้งอยู่เต็มร่างกายและที่ยังน่ายิน ดีก็คือสมองของเขายังคงมีสติอยู่

จันวิภาประคองสุมิตรเข้าไปอาบน้ำในห้ องอาบน้ำหลังจากสุมิตรอาบน้ำเสร็จอ อกมาแล้วก็แสดงท่าทีว่าไม่อยากจะออ กไป

“เฮ้ย”จันวิภาจ้องมองสุมิตรอย่างไม่พอ ใจ”ท่านประธานคุณไม่ไปนอนที่ห้องข องตัวเองล่ะคุณจะมาที่ห้องของฉันทำไ มยิ่งไปกว่านั้นห้องของฉันก็มีแค่เตียงเ ดียวฉันก็เคยพูดไปแล้วว่าไม่อนุญาตใ ห้คุณขึ้นนอนบนเตียงของฉัน ! ”

สุมิตรใช่ผ้าขนหนูเช็ดผมอย่างเกียจคร้ านจันวิภาพึ่งจะพูดจบเขาก็เดินตรงไปนั่ งลงบนโซฟาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ขี้เกี ยจ“ฉันนอนที่นี่ได้ใช่มั้ย?”

“นายไม่ได้ป่วยมั้ย?”จันวิภาจ้องมองสุมิ ตรอย่างไม่เชื่อสายตา

สุมิตรพูดดีได้ขนาดนี้จันวิภาไม่คุ้นเคยเ ลยจริงๆแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่ากาที่พวกเข าทั้งสองจะอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้จ ะเป็นวิธีการที่ไม่เลวแต่เธอก็คุ้นเคยกับ สุมิตรที่ไร้เหตุผลและก้าวร้าวมากกว่าแ ละไม่รู้จะทำอย่างไรกับสุมิตรที่อบอุ่นเ ช่นนี้

“หืม?”สุมิตรมองจันวิภาอย่างไม่สนใจเ ขายังคงพูดด้วยสำเสียงที่ขี้เกียจ”ฉันไ ม่ได้ป่วยไม่ใช่ว่าเธอเคยลองมาก่อนแล้ วหรอวันนี้เหนื่อยแล้วฉันจะนอนอยู่กับเ ธอที่นี่”

“ไม่ได้ ! “ไม่ต้องคิดเลยจันวิภาก็ปฏิเส

ธไปเสียแล้ว

เธอเคยพูดไว้แล้วว่าจะต้องรักษาระยะ ห่างจากสุมิตร

“นายมานอนที่นี่ไม่ได้ชายหญิงอยู่กันต ามลำพังฉันสงสัยเกี่ยวกับความปลอดภั ยของฉันดังนั้นนายต้องออกไป ! “จันวิ ภาพูดอย่างเด็ดขาดปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่สุมิตรก็ไม่ได้กินตามที่เธอป้อนเขาต ะแคงตัวนอนลงบนโซฟามือข้างหนึ่งปร ะคองศีรษะเอาไว้มองจันวิภาด้วยท่าทา งที่ขี้เกียจแต่คำพูที่พูดออกมากลับไม่อ าจต้านทานได้“ฉันขอออกคำสั่งเธอใน ฐานะเจ้านายคืนนี้ฉันจะนอนอยู่ที่นี่ !

“นาย ! “จันวิภาโกรธเสียจนคันปากยิบ ๆเธอชี้ไปทางสุมิตรแล้วพูดออกมาด้วย ความโกรธ”ไม่ใช่ว่าฉันให้เงินชดเชยนา ยไปแล้วหรอ?ตอนนี้ฉันไม่ใช่เลขาของ นายแล้ว”

“ใช่หรอ?”น้ำเสียงของสุมิตรลากยาวอ ย่างเกียจคร้านเขาจ้องมองจันวิภาอย่า งอย่างพิถีพิถันแล้วพูดราวกับจะหัวเราะ ออกมา”เงินก้อนนั้นดูเหมือนจะไม่ใช่ข องเธอนะแลฉันยอมให้เธอเก็บเอาไว้ห รอ?”

คำพูที่ทิ่มแทงของสุมิตรพูดเสียจนจันวิ ภาหน้าแดงพูดขึ้นมาแล้วเธอเก็บเงินข องพจรินทร์เอาไว้ดูเหมือนว่าจหายใจถี่ อยู่เล็กน้อยแต่ก็ยืนหยัดพูดขึ้นมาว่าเธ อไม่ได้ทำอะไรผิด

เดิมทีเธอแค่อยากจะออกไปจากตรงนั้ นก็แค่พจรินทร์ให้เธอยืมคำพูดที่จะออ กไปจากที่นั่นได้ทันทีเธอจึงรับเงินของ พจรินทร์เอาไว้ต่อปากต่อคำกับสุมิตรเ ช่นนี้ก็จะไม่ต้องโกรธกับสุมิตร

คิดไปคิดมาจันวิภาก็ยังไม่ยอมที่จะประ นีประนอมต่อหน้าสุมิตรเธอเงยคางขึ้น มาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ยึดมั่นในความ ยุติธรรม“ฉันจะรับหรือไม่รับเงินก้อนนั้น เป็นสิทธิ์ของฉันทำไมจะต้องให้นายมา อนุญาต?

“แน่นอนว่ามันไม่ใช้สิทธิ์ของเธอ”สุมิต รพูดราวกับว่ามันเป็นธรรมชาติ ก่อนที่จ ะลาออกเธอยังเป็นพนักงานของฉันถ้า ยังไม่ลาออกทุกหนึ่งชั่วโมงและทุกวิน าทีของเธอฉันจะตัดสินใจเองว่าเธอคว รจะทำอะไรไม่ควรทำอะไรฉันไม่ยอมใ ห้เธอไปเอาเงินจากคนอื่นแล้วก็จะไม่ย อมให้คนอื่นมาดูถูกเธอด้วยอย่าให้ฉัน ดูถูกเธอจันวิภา”

ตอนที่สุมิตรพูดคำสุดท้ายออกมาเป็นชื่ อของเธอก็พูดเน้นคำทุกคำอย่าชัดเจน แล้วพูดออกมาทีละพยางค์

รู้ว่านี่เป็นวิธีการที่รุนแรงจันวิภากระโด ดเข้าไปอย่างอดไม่ได้เธอพูดประท้วงอ อกมาเสียงดัง“นายคิดว่านายเป็นประธา นที่บ้าอำนาจงั้นหรอ?บ้าอำนาจอะไรอย่ างนี้……งไปกว่านั้นคู่มือพนักงานของ บริษัทก็ไม่ได้บอกเอาไว้เลยว่าจะต้องจ่ ายเงินด้วยตัวเองถึงจะลาออกได้นี่มันเ ห็นได้ชัดเลยว่านายกำลังหาเรื่อง ! แล้ วยังจะมาดูถูกอไรฉันอีกอย่ามาทำให้หั วเราะจนฟันร่วงเลย”

“เธอก็รู้นี่ว่าฉันเป็นประธาน?”สุมิตรขมว ดคิ้วเขาหัวเราะออกมาเบาๆ“ในเมื่อเธอ รู้ว่าฉันเป็นประธานงั้นก็น่าจะรู้ว่าฉันจะเ ปลี่ยนกฎตอนไหนก็ได้ตอนนี้เธอพูดว่า ไม่มีฉันก็สามารถโทรกลับไปหาบริษัท แล้วเพิ่มกฎข้อนี้ให้ได้ในทันทีดังนั้นเธ ออย่าได้คิดลาออกทุกสิ่งทุกอย่างคำพู ดฉันถือเป็นสิ้นสุด”

สุมิตรที่บ้าอำนาจเช่นนี้ทำให้จันวิภาคิด ถึงตนเองเมื่อหกปีก่อนที่ถูกเขาดูถูกแล ะเหยียดหยามจากนั้นจึงเตือนตนเองว่า ตะต้องอยู่ห่างจากเขาผลคือจันวิภาก็ยั งไปจากเขาไม่ได้

หลังจากนั้นหลายปีความคุ้นเคยเช่นนี้ข องสุมิตรก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปจันวิภา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเขาจะต้อง คิดไม่ถึงแน่ๆว่าตนเองจะหนีไปจากเขา อีกครั้งหนึ่ง

เข้าใจว่าสิ่งนี้ไม่มีผลกระทบอะไรกับสุมิ ตรจันวิภาไม่อยากที่จะทะเลาะจนคอเป็ นเอ็นกับเขาอีกต่อไปยักไหล่จันวิภาแส ดงท่าทีไม่แยแสแล้วพูด”ตามใจนายอย่ างไรก็ตามฉันก็ให้เงินนายแล้วถึงนายจ ะอยากปฏิเสธก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก”

“แต่เงินก้อนนั้นฉันยังไม่ได้รับ”น้ำเสียง ของจันวิภาสิ้นสุดลงสุมิตรก็ได้ทำลาย ความหวังสุดท้ายของเธอ

จันวิภาจ้องมองสุมิตรอย่างตกตะลึงแล้ วพูดติดๆขัดๆ”งั้น…….เช็คใบนั้น……..นาย ทิ้งมันไว้ในร้านอาหารหรอ?” อืม”สุมิตรพยักหน้าอย่างจริงจัง

จันวิภาถึงกับพูดไม่ออกไปโดยปริยายแ ม้ว่าเช็คที่มีราคาสูงถึงขนาดนั้นจะทำใ ห้ใจเจ็บปวดอยู่เล็กน้อยแต่เมื่อคิดว่าเงิ นก้อนนั้นไม่ใช่ของตนเองแล้วจันวิภาก็ รู้สึกไม่เสียดายเท่าไหร่

เช็คราคาหนึ่งล้านห้าแสนนึกจะทิ้งก็ทิ้ง โลกของคนมีเงินนี่เธอไม่เข้าใจจริงๆ

เมื่อเห็นจันวิภาไม่พูดอะไรสุมิตรจึงโน้ม น้าวเธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดออ กมา”ตอนนี้ฉันนอนที่นี่ได้หรือยัง?เลขา ตัวน้อยของฉัน?”