ตอน210สงครามเย็นอย่าแตะตัองฉัน

ตอนที่210สงครามเย็นอย่าแตะต้องฉัน สุมิตรได้ยินคำพูดของพจรินทร์ถึงกับอึ้ งในไม่ช้าก็สงบลง“ที่เธอพูดมาฉันจำใ ส่ใจเอาไว้แล้ววันนี้สนุกด้วยกันทั้งวันเธ อคงจะเหนื่อยแย่แล้วกลับไปพักผ่อนก่ อนเถอะดีมั้ย?”

สองคำสุดท้ายของสุมิตรเป็นเสียงที่ต่ำ เสียงต่ำนั่นมันเป็นไปด้วยการมอมเมาเ พียงได้ยินพจรินทร์ก็รู้สึกเอาแอ๋

เธอเขินจนหน้าแดงพยักหน้าอย่างเชื่อ ฟังในอ้อมแขนของสุมิตรสุดท้ายแล้ว มฝีปากของเธอก็จูบไปที่แก้มของสุมิต รยื่นใบหน้ามาที่หูของสุมิตรแล้วพูดกร ะซิบข้างหู“สุมิตรฉันรอคุณนะ”

พูดจบสายตาของพจรินทร์มองสุมิตรอ ย่างลึกซึ้งท่าทางเช่นนั้นช่างมีเสน่ห์แล ะเย้ายวน

สุมิตรหัวเราะเหมือนกับจะถูกพจรินทร์ ทำให้ล่มหลงและก็เหมือนกับไม่ได้สะ ทกสะท้านอะไรส่งเธอไปยังลิฟท์ที่อยู่ ข้างหน้าแล้วพูด”กลับไปเถอะ”

“อื้อ”ใบหน้าพจรินทร์ยิ้มแย้มยืนอยู่ในลิ ฟท์โบกมือให้สุมิตรอย่างจำใจ

มีชายหนุ่มที่หล่อเหลาและรูปงามขนาด นี้มาทำดีกับคุณไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไ หนก็ตกหลุมได้ง่ายๆพจรินทร์เองก็ไม่ มีข้อยกเว้นเช่นกันเพียงแค่อยู่ด้วยกันต ลอดทั้งวันเธอก็พบว่าเธอตกหลุมรักชา ยที่ชื่อสุมิตรอย่างหัวปักหัวปำ รอจนกระทั่งถึงช่วงเวลาที่ลิฟท์ปิดรอย ยิ้มของสุมิตรจึงเยือกเย็นลงทันทีใบหน้ าเขาแข็งทื่อหันตัวเดินจากไปอย่างไร้ซึ่ งอารมณ์

ตอนที่ผ่านหน้าห้องของจันวิภาเขาหยุ ดลงจ้องมองประตูที่ปิดสนิทอยู่นัยน์ตา เขาเคร่งขรึมมองไม่ออกเลยว่ากำลังคิ ดอะไรอยู่

ยืนอยู่นานเขาก็หันตัวไปทางประตูของ จันวิภายื่นมือออกมาอยากที่จะเคาะประ ตูแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรยื่นมือออกมาได้ เพียงครึ่งทางทันใดนั้นเองจู่ๆเขาก็ปล่อ ยมือลง

สอดมือกลับเข้าไปในกระเป๋าสุมิตรจึงเ ดินไปทางห้องของตนเอง พูดถึงทางด้านของจันวิภาหลังจากที่เธ อพูดคำพูดนั้นกับสุมิตรอย่างกล้าหาญ ก็เชิดหน้าแล้วยกหน้าอกขึ้นเดินเชิดหน้ ากลับห้องของตนเองอย่าภาคภูมิใจเธ อกำมือจนแน่นตลอดเรื่องมันแสดงถึงว่ าเธอกำลังอดทนต่อความโกรธของตน เองอยู่ตลอด

จนกระทั่งประตูปิดลงการแสดงของจัน วิภาจึงจะสิ้นสุดลงเธอพิงไปที่ประตูอย่ างไร้เรี่ยวแรงเรือนร่างค่อยๆไถลลงพื้น อย่างช้าๆ

สายตาของจันวิภามองไปทางด้านหน้า อย่างเฉื่อยชาริมฝีปากกระดกยกสูงขึ้นเ ผยออกมาให้เห็นถึงอารมณ์ที่ไม่รู้ว่าจะ หัวเราะหรือร้องไห้ดีนัยน์ตาคลุมเครือหั วใจราวกับถูกหินกดทับเอาไว้อย่างหนั กหน่วงและหายใจไม่ออก เธอทุกข์ระทมเป็นอย่างยิ่งแต่ทว่ากลับ

ร้องไห้ไม่ออก

ตอนที่เห็นสุมิตรมองพจรินทร์ด้วยใบห น้าที่รักใคร่เรือนร่างของทั้งสองก็คงจะ สัมผัสกันอย่างสนิทสนมไม่รู้ว่าทำไมเธ อถึงได้รู้สึกทุกข์ระทมและยังรู้สึกอึดอั ดใจอยู่เล็กน้อย

นี่มันนับว่าอะไรกันหลังจากที่สุมิตรสูญเ สียความทรงจำไปหรือเป็นคนประเภท ที่ชอบลงมือกับผู้หญิงง่ายๆ?

เห็นได้ชัดว่าเมื่อสองวันก่อนยังมีท่าทา งที่ดีกับเธออยู่เลยทั้งยังจูบและกอดเธ อพริบตาเดียวเขากลับเปลี่ยนไปทำกับ ผู้หญิงคนอื่นเสียแล้ว

เมื่อสองวันก่อนเธอยังรู้สึกได้เลยว่าเข าเปลี่ยนไปเป็นดีขึ้นคิดไม่ถึงเลยว่าทั้ง หมดนี่จะเป็นเธอเองที่เข้าใจผิดสุมิตร ยังเป็นสุมิตรยังเป็นคนสารเลวที่บ้าคลั่ง อยู่

เธอไม่อาจคาดหวังกับสุมิตรได้อีกต่อไ ปมองดูต่อไปนี้ตนเองจะถูกวางไว้อยู่ใ นที่ที่อึดอัดสมควรแล้วที่วันนี้เธอถูกคน หยอกล้อ……

จันวิภาโทษตนเองพร้อมกับพิงประตูนั่ง กอดเข่าทั้งสองอยู่ที่พื้นเธอเอาคางไป ซุกอยู่บนเข่าแล้วบ่นตัวเองอยู่เงียบๆใน ใจ

สุมิตรในตอนนี้ยืนอยู่ที่ด้านนอกประตูท้ ายที่สุดทั้งสองก็กลับไปพักอยู่ที่ห้องข องตนเองยามค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบส งบ

วันต่อมาจันวิภาตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วไ ด้ยินคนเคาะประตูห้องของตนเองจันวิ ภาก็ไม่ได้มีความคิดที่จะออกไปเปิดปร ะตู

ตอนที่เธอเห็นสุมิตรอยู่ด้านนอกเธอจึง ปิดประตูกลับด้วยปฏิกิริยาที่รวดเร็ว

“เธอทำอะไร?”สุมิตรขวางการกระทำข องจันวิภาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนแผ งประตูไม่ให้จันวิภาปิดประตู

“จันวิภามองดูมือของสุมิตรที่ขวาง เอาไว้อยู่ด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งพูดด้วย น้ำเสียงที่ธรรมดาและราบเรียบ ปล่อย มือ”

จันวิภาที่มีท่าทีเยือกเย็นสุมิตรทำเหมือ นกับว่าไม่เห็นมันอย่างไรอย่างนั้นเขา นอยู่หน้าประตูแล้วเห็นว่าจันวิภาแต่งก ายเรียบร้อยดีแล้วจึงพูดออกมาอย่างไ ม่ใส่ใจ”ไปเถอะไปกินอาหารเช้าวันนี้พ วกเราต้องออกไปทั้งวัน”

“ฉันไม่อยากไปฉันไม่สบาย”จันวิภาปฏิเ สธโดยที่ไม่ต้องคิดเลย

ในขณะเดียวกันมือของเธอก็ดึงมือของ สุมิตรออกไปคิดไม่ถึงเลยว่าสุมิตรจะจั บเอาไว้จนแน่นจันวิภาจะดึงก็ดึงไม่ออ

ก

“นายปล่อยมือฉัน !

อย่างไรก็ตามสำหรับการขัดขืนของจัน วิภาและน้ำเสียงที่ไม่พอใจสุมิตรทำเป็ นหูทวนลมสายตาของเขามองจันวิภาอ ย่างเคร่งขรึมไม่พูดออกมาสักคำ

มองอะไรกันฉันมีอะไรแตกต่างจากคน อื่นหรือไงถึงมองนานขนาดนั้น ?!

เมื่อเห็นว่าสุมิตรไม่ยอมปล่อยตนเองแ น่ๆจันวิภาจึงมองสุมิตรการแสดงออกเ ปี่ยมไปด้วยความรังเกียจ

ทั้งสองคนยืนอยู่เช่นนี้คนหนึ่งยืนอยู่ใน ประตูห้องอีกคนยืนอยู่นอกประตูห้องอ ย่างไรก็ตามการจ้องตากันกินเวลาไม่น านมากประมาณหนึ่งนาทีทันใดนั้นเองสุ มิตรก็ก้าวขายาวเข้ามาแล้วปิดประตูตา มอำเภอใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ชั่วพริบตาจันวิภาก็ตะโกน ออกมาด้วยความโกรธ”นายทำอะไร ?

สุมิตรเม้มปากไม่พูดอะไรออกมาสักคำ กอดจันวิภาโดยที่ไม่มีการแจ้งเตือนล่ว งหน้าและจูบอย่างฉับพลัน

มือข้างหนึ่งของสุมิตรโอบไปที่เอวของ จันวิภาอีกมือหนึ่งอ้อมไปทางแผ่นหลัง ของเธอใช้แรงอยู่เล็กน้อยก็ทำให้เธอแ นบชิดกับตนเองได้

สุมิตรค่อยๆบรรจงจูบไปที่ริมฝีปากของ จันวิภามีรสชาติแห่งการลงโทษแฝงไว้ อยู่เล็กน้อยทั้งหนักหน่วงและอ่อนโยน กัดเสียจนริมฝีปากของจันวิภารู้สึกคันยิ ນາ

แต่ทั้งหมดนี้ยังไม่ใช่ประเด็นหลัก !

ช่วงเวลานั้นที่ถูกสุมิตรจูบในสมองของ จันวิภาขาวโพลนขึ้นมาทันทีเธอตะลึงอ ยู่นานจึงจะมีท่าทีตอบสนอง

สุมิตรกำลังจูบตนเองอยู่ !

คิดถึงสถานะที่สนิทชิดเชื้อกันของเขากั บพจรินทร์เมื่อวานนี้และตอนนี้เขายังจะ กำลังจูบปากของตนเองอีกจันวิภารู้สึก ขยะแขยงขึ้นมาทันที เมื่อวานนี้เขาจะต้องจูบกับพจรินทร์ไปแ ล้วแน่ๆ ! จูบกับผู้หญิงคนอื่นเมื่อวานนี้ และวันนี้ก็มาจูบเธอสุมิตรนี่เลวทรามข นาดไหนกันนะ !

จันวิภาออกแรงผลักสุมิตรออกไปเธอไ ม่ต้องการที่จะจูบกับคนที่ป่วยเป็นโรคป ระสาทเช่นนี้และเธอก็ไม่ต้องการ !

สุมิตรถูกจันวิภาผลักออกไปจนขยับอยู่ เล็กน้อยตอนที่เธอคิดว่าสามารถผลักอ อกไปได้แล้วนั้นทันใดนั้นเองเขาก็จับมื อทั้งสองข้างของจันวิภาเอาไว้หันตัวแ ล้วผลักเธอไปทางกำแพงเธอถูกขังระ หว่างตัวเธอกับกำแพง

การกระทำของสุมิตรนั้นไม่เหมือนกับค นรักเลยแม้แต่น้อยจันวิภาถูกเขาชนเข้า ไปติดกับกำแพงด้านหลังรู้สึกเสียวซ่าขึ้ นมาทันที สุมิตรฉวยโอกาสนี้สอดลิ้นที่ร้อนระอุเข้ าไปในปากของเธอแล้วตวัดลิ้นของเธอ สัมผัสได้ถึงลิ้นของสุมิตรที่ลุกลาเข้ามา และยังจูบของเขาอีกเมื่อคิดว่าเขาเคย ทำสิ่งนี้กับผู้หญิงคนอื่นแล้วจันวิภาก็ยิ่ง รู้สึกขยะแขยงเข้าไปอีก!

แทบจะไม่ต้องคิดเลยจันวิภากัดลิ้นของ สุมิตรอย่างแรง…….