ตอน204โชคดี

ตอนที่204โชคดี

พจรินทร์รีบสะบัดมือแล้วพูดขึ้นมา”ฉัน ก็แค่แปลกใจแปลกใจมากว่าประธาน มิตรหมั้นมาตั้งนานหลายปีแล้วแต่กลับ ไม่ยอมแต่งงานก็เลยแปลกใจเล็กน้อย แค่นั้นค่ะ”

“ไม่มีอะไร”สุมิตรยิ้มด้วยสีหน้าที่เป็นธร รมชาติที่จริงความอดทนที่อยู่ในใจของ เขาเกือบจะถูกพจรินทร์ทำลายแล้ว

ดังนั้นน้ำเสียงของเขาจึงค่อยๆเปลี่ยนเ ป็นเยือกเย็น“ช่วงหลายปีมานี้ฉันยุ่งอยู่ กับธุรกิจของตัวเองน่ะเลยไม่มีเวลาสร้า งครอบครัวส่วนเรื่องการแต่งงาน……… นคิดว่าน่าจะทำเรื่องธุรกิจให้มั่นคงก่อน เมื่อได้ยินคำพูดของสุมิตรพจรินทร์ยิ้ม อย่างเบิกบานราวกับดอกไม้เธออดไม่ไ ด้ที่จะยิ้มแล้วพูด”ตามที่ประธานสุมิตรพู ดมาตอนนี้บริษัทของคุณก็ใหญ่ตัวเสีย ขนาดนั้นยังกลัวว่าธุรกิจจะไม่มั่นคงอีก หรอคะ?ประธารสุมิตรนี่เป็นคนมีอารม ณ์ขันจริงๆ”

เมื่อได้ยินคำตอบที่ต้องการคำพูดที่พจ รินทร์พูดจนถึงตอนนี้เธอไม่อาจถามออ กไปได้ว่าที่สุมิตรไม่แต่งงานนั้นมีเรื่อง อื่นซ่อนอยู่อีกหรือไม่หากทำเช่นนี้ก็จะ ไปกระตุ้นความรู้สึกที่ไม่ดีของสุมิตรเข้ า

พจรินทร์ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไร้สมองเธอชอ บสุมิตรแต่ถ้าไม่ได้เห็นคนที่ชอบแล้วก็ จะสับสนในทางตรงกันข้ามพจรินทร์นั้น ฉลาดมากไม่ว่าจะเบนเรองของธุรกิจแ ละอารมณ์เธอควบคุมมันได้เหนือกว่าอ ย่างแน่นอนแล้วค่อยๆดึงดูดเหยื่อเข้าม าในกับดักที่ละขั้นๆ

นี่คือเหตุผลที่พ่อของเธอมั่นใจในการใ ห้โครงการความร่วมมือนี้กับเธอ

ตอนที่ได้ยินพจรินทร์ไม่ถามเซ้าซี้เรื่อง การแต่งงานของเขาอีกต่อไปในใจของ สุมิตรจึงขาดความอดทนอยู่เล็กน้อยเข ายิ้มให้หับพจรินทร์แล้วพูดอย่างมีนัยย ะแอบแฝง”เทียบกับอันนี้ฉันหวังว่าจะร่ว มมือกับบริษัทได้ตราบใดที่เราพูดคุยเกี่ ยวกับโครงการความร่วมมือนี้กังวลว่าธุ รกิจจะไม่มั่นคงพวกเราก็จะสามารถสร้ างครอบครัวได้ในเร็ววันไม่ใช่หรอ?”

คำพูดของสุมิตรพจรินทร์ฟังแล้วคาดเด าความหมายของสุมิตรไม่ค่อยได้เขาบ อกว่าให้ตนเองรบพูดเกี่ยวกับโครงการ ความร่วมมือจากนั้นก็ให้โอกาสเธอใน การดูว่าทั้งสองคนสามารถแต่งงานกัน ได้ไหมหรือเขาแค่ต้องการพูดคุยเกี่ยว กับโครงการความร่วมมือจากนั้นรีบกลั บบ้านและแต่งงานกับคู่หมั้นที่บ้านกันน

พจรินทร์คิดอยู่ไม่กี่วินาทีตัดสินใจที่จะ ไม่พัวพันกับปัญหานี้ไม่เป็นไรนี่พึ่งจะเริ่ มเธอไม่รีบต่อไปยังมีเวลาอีกตั้งเยอะที่ จะให้สุมิตรรับรู้ถึงเสน่ห์ที่แท้จริงของต นเองและก็จะสามารถเข้าใจความคิดข องเขามากยิ่งขึ้น

ถึงเวลาทานอาหารแล้วพจรินทร์ลุกขึ้น มาอย่างมั่นใจเธอเดินไปทางด้านหน้าข องสุมิตรอย่างสง่างามแล้วพูดคำเชิญที่ เล่าร้อนออกมา”ถึงเวลาทานข้าวแล้วค่ ะประธานสุมิตรได้โปรดให้เกียรติมาทา นข้าวด้วยกันได้มั้ยค่ะ?”

พจรินทร์มีร่างกายที่สูงสง่าเรือนร่างเอ งก็ยังยอกเยี่ยมเป็นที่หนึ่งอย่างไรเสีย ก็เป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่แม้จะสวมใส่ชุดหนั งรัดรูปก็ยังสามารถที่จะเห็นร่องของห น้าอกที่เปิดโล่งอยู่เล็กน้อยเสื้อที่สวมอ ยู่ด้านบนสั้นเสียจนเห็นสะดือ

สำหรับผู้หญิงเช่นนี้สุมิตรไม่มีอะไรที่จะ ต้องปฏิเสธยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นเป้าหมา ยของโครงการความร่วมมือสุมิตรไม่อา จที่จะหักหน้าเธอได้

ลุกขึ้นยืนทันทีร่างกายที่สูงใหญ่สูงห่าง จากพจรินทร์หนึ่งฝ่ามือแม้ว่าพจรินทร์จ ะสูงกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรบวก กับสวมรองเท้าส้นสูงแต่ก็ไม่อาจสูงไป

กว่าสุมิตรได้ สุมิตรยมออกมาเล็กน้อยแล้วพูดชนก

ได้”

ความสูงของทั้งสองคนใกล้เคียงกันเมื่ อยืนคู่กันแล้วดูเหมาะสมเป็นอย่างยิ่งแ ละหลังจากที่พวกเขาพูดจบก็ได้เดินออ กจากที่ตรงนั้น

….…..จันวิภาจ้องมองพวกเขาทั้งสองค นเห็นได้ชัดว่าไม่รู้จะทำอย่างไร

เธอต้องการที่จะอาละวาดด่ากราดคนจ ริงๆพจรินทร์ไม่แยแสเธอจันวิภาคิดว่าเ ธอกำลังอิจฉาตนเองดังนั้นเลยทำเป็นไ ม่สนใจแต่สุมิตรกลับเดินไปไม่เรียกเธอ เลยสักคำนี่มันหมายความว่าไง?

จันวิภานั่งโมโหอยู่ที่เดิมจ้องมองดูเงา ของสุมิตรที่เดินออกไปอย่างไม่คิดที่จะ ขยับไปไหนทันใดนั้นเธอก็โกรธขึ้นมาเ ล็กน้อยไม่ใช่ว่า มิตรเองกเหนเธอเป็น อากาศธาตุไปอีกคนหนึ่งงั้นหรือถ้าหา กเขากล้าที่จะลืมตนเองแล้วล่ะก็จันวิภา จะไม่ยกโทษให้เขาแน่ !

นั่นเองจันวิภาเบิ่งตามองสุมิตรกับพจริ นทร์ที่เดินออกไปจากห้องรับรองพวกเ ขาคุยไปหัวเราะไปโดยแม้แต่หน้าก็ไม่ หันมามอง

ดวงตาของจันวิภาแดงขึ้นมาทันที

สุมิตรเจ้าสารเลว !

หลังจากที่จันวิภาก่นด่าสุมิตรอยู่ในใจเ ป็นพันรอบทันใดนั้นเองสุมิตรก็เดินกลั บมาที่ประตูห้องรับรองเขาขมวดคิ้วขึ้นเ ล็กน้อยจ้องมองจันวิภาอย่างไม่เข้าใจ จันวิภาเธอจะอยู่ที่นี่ทำอะไร?” จนวิภาจองมองสุมิตรท ากกลับม ากลางคันแล้วเรียกเธอในใจมีทั้งความเ ศร้าโศกและความปีติยินดีผสมปนเปกัน ชั่วขณะหนึ่งก็ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะ

ไรออกไปดี

ต้องโทษสุมิตรเขาสังเกตเห็นว่าตนเอง ไม่ได้ตามไปก็เลยกลับมาเรียกตนเองนี่ ก็เป็นสิ่งที่ใส่ใจต่อเธออย่างหนึ่ง

ถ้าไม่โทษสุมิตรล่ะลมหายใจนั้นที่อยู่ใ นใจของจันวิภาก็จะไม่สามารถผ่านไปไ ด้ตอนที่เขาออกไปในสายตามีแค่พจริน ทร์เท่านั้น

ตอนนี้พจรินทร์เองก็กลับมาเช่นเดียวกั นเธอยืนอยู่ทางด้านหลังของสุมิตรมือ ทั้งสองกอดอกแล้วจ้องมองจันวิภาอย่ างเฉยเมย ดูเหมือนว่าจะไม่พอเจลมตรทเดนกลับ มาหาเลขาตัวน้อยแล้วเลขาตัวน้อยก็ไ ม่พอใจที่ถูกทิ้งไว้เช่นนี้คิดไม่ถึงเลยว่า เจ้านายจะกลับมาหาเธอด้วยตัวเอง

การตรวจสอบของพจรินทร์ไม่ได้มีจันวิ ภาอยู่เลยดังนั้นเธอจึงไม่รู้เรื่องระหว่าง จันวิภากับสุมิตรผู้ตรวจสอบหลักของเธ อคือเจริญศรีหึผู้หญิงที่ไร้สมองคนนั้นไ ม่ใช่คู่มือของเธอหรอก

และเลขาสาวที่อยู่ทางด้านหน้านี้ก็นั่งด้ วยสีหน้าที่แข็งทื่ออยู่เล็กน้อยแต่กลับ ทำให้พจรินทร์รู้สึกได้ถึงวิกฤตอยู่เล็กน้

อย

ตอนที่เธอตรวจสอบนั้นไม่พบว่ามีเลขา สาวสวยที่อยู่ข้างกายสุมิตรอยู่ด้วยคน หนึ่งอารมณ์ที่ไม่แยแสของจันวิภากับใ บหน้าที่ประณีตงดงามทำให้พจรินทร์อิ จฉาอยู่เล็กน้อยแมวาจนวิภาจะนั่งอยู่ตร

งนั้นเงียบๆก็อดไม่ได้ที่จะทำให้คนอื่นม องมา

เรือนร่างของจันวิภานั้นมีเสน่ห์ของผู้ห ญิงที่เป็นผู้ใหญ่ที่สง่างามผู้หญิงทุกคน ต่างก็รู้สึกถึงคู่แห่งทางความรักที่อันตร ายพจรินทร์เองก็ค่อนข้างประหลาดใจ อยู่เล็กน้อยเช่นกันผู้หญิงที่ไม่ธรรมดาเ ช่นนี้ทำไมถึงได้ไปเป็นเลขาของสุมิตร

ความเงียบสงบของจันวิภาทำให้สุมิตร รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจเขาเดินก้าวเท้า ยาวมาที่ด้านหน้าของจันวิภาดึงแขนขอ งเธอแล้วพูดขึ้น“ไปกันเถอะเราไปกินข้ าวกัน”

ระหว่างที่พูดก็ได้มีการสัมผัสกันอย่างใ กล้ชิดอยู่เล็กน้อย นับตั้งแต่เหตุการณ์ทจมนาและเรื่องทอ ยู่ในโรงพยาบาลสุมิตรก็ไม่ได้ดูถูกถาก ถางจันวิถาอีกต่อไปแม้ว่านิสัยจะยังป่าเ ถื่อนและไม่มีเหตุผลแต่ก็ดีกว่าเมื่อก่อน มากโข

จันวิภาไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปล งที่เล็กน้อยของสุมิตรเธอยังคงโกรธที่ สุมิตรไม่สนใจเธอแล้วเดินออกไปดังนั้ นจึงเดินตามหลังของสุมิตรไปอย่างเงีย บกริบ

เดินออกมาจากห้องรับรองสุมิตรยังคง จูงมือของจันวิภาเอาไว้อยู่พจรินทร์เห็น เสียแล้วจากนั้นจึงแสร้งทำเป็นเอ่ยถาม อย่างไม่สนใจ”ประธานสุมิตรมีความสัม พันธ์ที่ดีกับเลขาของตนเองอะไรเช่นนี้ ?หรือว่าเธอคือ……

พจรินทร์พูดออกมาได้เพียงแค่ครึ่งประ โยคจากนั้นก็ไม่พูดต่อสายตาทสอควา มหายอย่างลึกซึ้งของเธอกำลังจ้องไป มาระหว่างสุมิตรกับจันวิภาความหมาย ของคำพูดที่ไม่ได้พูดออกมาให้ชัดเจน เธอกำลังถามว่าจันวิภาเป็นมือที่สามขอ งสุมิตรหรือไม่หรือว่าเป็นคู่หมั้นเมื่อหก ปีก่อนของสุมิตรหรือเป็นสาวน้อยแสน สวยที่ถูกเก็บเอาไว้ดังนั้นจึงไม่ได้แต่งง านกับคู่หมั้นที่หมั้นหมายไว้เมื่อหกปีก่อ

น