ตอน83แก้แค้น

ตอนที่ 83 แก้แค้น

วันนี้ตอนเช้า นวาระพูดว่ามีเรื่องของบริษัทเธอต้องออกไป ข้างนอก แต่พอออกไปก็ไม่ได้กลับเข้ามา สุมิตรโทรไปก็ไม่ติด

แต่สุมิตรกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นนวาระขาดการติดต่อ

ไป

ไม่ง่ายเลยที่สุมิตรจะยกแมวตัวนั้นขึ้นมา ตอนนี้จะยอมให้ เธอขาดการติดต่อได้ยังไง เขาเกือบจะส่งคนของเขาทั้งหมด ออกไป ต่อให้พลิกทั้งเมืองต้องหานวาระให้เจอ

เขาเป็นถึงระดับสุดยอดของกลุ่มมืดของเมืองนี้ ถ้าจะหา ใครสักคงคงไม่มีเหตุผลอะไรมาบอกเป็นไปไม่ได้ ต่อให้นวาระ จะหลบยังไง เขาก็ขุดหาเธอได้จนเจออยู่ดี

หารู้ไม่ว่า ตอนนี้นวาระถูกเชือกมัดแน่นอยู่ ถูกมันอยู่บน เสา ตามธรรมเนียม พัชรีต้องปิดปาตนวาระ แต่เธอกลับไม่ทำ อย่างนั้น

พัชรีอยากจะฟังเสียงร้องของนางสารเลวนวาระร้องออก มาอย่างเจ็บปวด เธอต้องการค่าขอร้องออกมา เพื่อจันวิภา และเพื่อตัวเธอที่เกือบถูกทำร้าย

ด้านหลังพัชรี มีแก๊งมอเตอร์ไซค์ยืนอยู่กลุ่มใหญ่ ทุกคนใส่ชุดแข่งรถ ใส่หมวกกันน็อคทุกคน พัชรีก็แต่งแบบนั้นเหมือน กัน มีเพียงส่วนขาที่ใส่รองเท้าส้นสูงและกระโปรงหนังตัวเล็ก แลดูเซ็กซี่สุดๆ

“เธอเก่งมากๆ ใช่ไหม?” พัชรีจับเข้าที่หมวกกันน็อค มือ อีกข้างตบเข้าที่หน้าของนวาระ บนหน้าของนวาระปรากฏรอย แตงของทั้งห้านิ้วชัดเจน

อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ที่พัชรีตบไปนั้นซ้ำเข้าที่เดิมที่จัน วิภาตบเข้าพอดี

หน้าที่แดงของพัชรีหายไปแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าอีกไม่กี่วัน ก็ถูกพัชรีตบซ้ำอีก เธอเงยหน้าขึ้น มองพัชรีแล้วพูด: “คนชั่ว”

เสียงของเธอเพิ่งพูดออกมา พัชรีก็ตบเข้าไปอีกที และยัง คงตบเข้าไปที่เดิม

เสียงตบดังกังวานทำให้นวาระมึนเล็กน้อย แต่ยังด่าพัชรี

ต่อไป

พัชรีรู้สึกน่าขำ พูดกลับพี่น้องข้างหลัง: “พวกนายว่าแปลก ไหม หลายปีมานี้ แค่นางโสเภณีคนหนึ่งทำไมมันช่างอวดดี ขนาดนี้ ฉันจะดูว่าเธอจะทนได้อีกสักเท่าไหร่”

นวาระไม่รู้ว่าถูกตบไปกี่ที่แล้ว และต้องทนรับลูกเตะอีกกี่

ลูก

เพื่อที่จะตบนวาระพัชรีเลยเลือกใส่รองเท้าส้นสูง ส้นสูงนั้น แข็งกว่าสิ่งอื่นใด กระทืบเข้าที่เนื้อและกะโหลกเจ็บจนต้องอ้างปากออกมาเกือบจะเป็นลงไป

พัชรีหัวเราะอยู่ แล้วเหยียบเข้าที่ผมของนวาระพร้อมพูด นวาระซ่าเลืองตาขึ้นมองพัชรี พยายามจะยิ้มออกมาแล้ว

“คนชั่ว? ทำไมไม่พูดล่ะ?”

พูดขึ้น: “เชื่อฉัน ไม่ช้าก็เร็วเธอจะตายแน่ๆ”

สติของพัชรีทนจนเหลืออดได้หายไป เธอทนไม่ไหวเลย เตะเข้าที่น่องของนวาระอีกที

นวาระสั่นครวญออกมา เรียกไม่มีเสียงร้องออกมาแล้ว

ตอนที่พัชรีจะจู่โจมเข้าไปอีก ประตูโกดังร้างอยู่ๆก็เปิด ออก กลุ่มชายชุดดำเดินย่ำเท้ากันเข้ามา แน่นอนคนเดินนำก็ คือสุมิตร

นวาระเห็นสุมิตรก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

กลุ่มชายชุดดำในข้างหลังของสุมิตร พวกเขามีปืนทุกคน

สมาชิกแก๊งรถซิ่งส่วนใหญ่เป็นนักศึกษามหาลัย ไหนเลย จะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ครู่เดียวก็ถูกพวกซายชุดดำกดลงที่พื้น กระหน่ำตีแล้วโยนออกไปข้างนอก

พัชรีหนาวสั่นขึ้นมา รู้เลยว่าตัวเองจบแล้ว ไม่เคยคิดเลย

ว่าสุมิตรจะหาที่นี่เจอได้ไวขนาดนี้ จันวิภาพดไม่ผิด เธอไม่มี ทางที่จะชนะสุมิตรได้เลย

สุมิตรแทบจะไม่มองพัชรี ตรงไปที่ข้างหน้านวาระ อุ้มเธอ ที่นอนราบขึ้นมา หลังจากนั้นก็ปลอบเธอเหมือนกับรอบข้างไม่มีคนอื่น

“เธอวางใจเถอะ ผมจัดการเอง” สุมิตรใช้เสียงแทบจะ

แทบพูด

นวาระมองที่สุมิตร สุดท้ายก็หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา พร้อมมองไปที่พัชรี ราวกับจะยืนยันว่าที่เธอพูดไว้ก่อนหน้ามัน เป็นไปทุกอย่าง แล้วก็เข้าที่อ้อมอกของสุมิตรร้องไห้แทบ ขาดใจ ยิ่งร้องหนักเท่าไหร่ พัชรียิ่งต้องเจอหนักขึ้นไปอีก

สุมิตรกอดนวาระยืนอยู่ข้างๆ แล้วใช้สายตามอง ชายชุด ดำสูงใหญ่เดินไปหาพัชรี ไม่ทันไม่พูดอะไรก็ออกหมัดต่อยเข้า ที่หน้าของพัชรี

ฝีมือของพัชรีไม่ได้อ่อนด้อย หลบหมัดแรกได้ แล้วยัง เหยียบเข้าที่ท้องของชายสูงใหญ่อีก

“อ่า เก่งดีจริงๆ นางสารเลวจันวิภาสั่งให้เธอทำใช้ไหม?” สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชา

ถุย พัชรีพูดออกมา: “ฉันทำเอง ไม่เกี่ยวกับจันวิภาสัก

นิด”

สุมิตรโกรธ น้ำเสียงเย็นกว่าพายุหิมะระเบิดออกมาว่า “ฆ่าเศษสวะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนี่ซะ”

ชายสูงใหญ่เห็นตัวเองเสียหน้าต่อหน้าทุกคน พอได้ยิน เสียงของสุมิตรก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว เขารีบควักปืนที่เอวออกมา ปลดไก เตรียมยิงพัชรี
พัชรีไม่เคยเห็นปืนมาก่อน แต่รู้จักแรงของแรงของปืน เธอ เห็นปากปืนสีต้า ก็จำใจต้องหยุดที่จะต่อต้านลง

ชายสูงใหญ่ชุดดำยิ้มชั่วร้ายออกมา เก็บปืนกลับไป ใช้ หมัดชกเข้าที่หน้าของพัชรี

เดิมที่ร่างกายของพัชรีเป็นคนผอมบางตัวเล็ก หมัดนี้ต่อย เข้า ทั้งตัวก็ลอยขึ้นไป ลงไปที่พื้น ทั้งจมูกและปากเลือดเริ่มใหล ออกมา มองดูแล้วน่าเวทนาเหนืออื่นใด

พัชรีนอนลงที่พื้น เช็ดเลือดคิดจะลุกขึ้นยืน แต่ลูกเตะก็เข้า มาที่หน้าอก ตามด้วยเท้าเข้ากระทืบซ้ำที่เธอ

แรงหมัดและแรงเท้าของชายสูงใหญ่คนนี้ราวกับใช้เหล็ก

ตี พัชรีไม่มีแรงจะรับแต่แรกแล้ว แค่ 3 ที่ก็รู้สึกเหมือนตัวเอง แทบจะแหลกกระจายแล้ว ปากร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วท้ายที่สุดก็สลบไป

แต่สุมิตรไม่มีทางที่จะปล่อยเธอไปง่ายๆ ปลอบนวาระอยู่ และก็พูดอย่างเรียบๆขึ้น: “ต่อ”

ชายสูงใหญ่คนหนึ่งหิวพัชรีขึ้นมา แล้วอีกคนก็ไปเอาน้ำ เย็นที่เตรียมไว้มา รดเข้าที่หัว

พัชรีถูกน้ำเย็นทำให้ตื่นขึ้น ขตตัวสั่น ไม่ต่าออกมา และก็ ไม่ยอม เพราะเธอไม่มีแรงที่จะต้านทานแล้ว ราวกลับว่าเธอ ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

“หาเรื่องเอง” ชายสูงใหญ่หัวเราะ โยนร่างของพัชรีลงที่พื้น

ในตอนนี้เอง จันวิภาอยู่อยู่ก็เข้ามาจากข้างนอกโรงงาน เธอมองเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวาย

ใจ

“จันวิภา เธอมาท่ำไม รีบหนีไป” พัชรีพูดด้วยเสียงอ่อน แรง แต่กลับยังเป็นห่วงจันวิภา

ชายสูงใหญ่ชุดดำจะลงมืออีกครั้ง เสียงคุกเข่าของจันวิภา ดังขึ้น แทบจะคลานเข้าไปหาสุมิตรข้างหน้า พูดอย่างอ่อนวอน ขึ้น “ทั้งหมดฉันผิดเอง สุมิตร คุณลงโทษฉัน คุณลงโทษฉันเถอะ ไม่ต้องทำร้ายพัชรีแล้ว…”

จันวิภาร้องให้จนแทบใจจะขาด แล้วดึงที่ขากางเกงของสุ

มิตร

แต่ก่อนไม่ว่าจันวิภา จะทุกข์หรืออัปยศแค่ไหน ก็ไม่เคย คุกเข่าอ้อนวอนแบบไร้ศักดิ์ศรีต่อหน้าสุมิตรมาก่อน ครั้งนี้เพื่อ พัชรี เธอต้องทำแบบนี้