ตอนที่ 40 ถูกช่วยเอาไว้ วิธีการของสุมิตร

จันวิภาตกตะลึง ทันใดนั้นจึงโกรธขึ้นมาทันที “นายนี่น่า ขยะแขยงจริงๆ! ”

“ผมน่าขยะแขยง?ที! ” ชายอ้วนหัวเราะ ทันใดนั้นจึง กวาดสายตามองจันวิภาตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาเปี่ยมไปด้วย ความลุ่มหลง “ผมจะดูว่าคุณจะยังปากแข็งอย่างนี้อยู่อีกมั้ย!

จันวิภารู้สึกได้ถึงสายตาของชายอ้วนคนนั้น ทั่วทั้งตัวจึง สั่นเทา แม้จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็กลับคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะสกปรกโสมมขนาดนี้

จ้องมองชายคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม ในใจของจันวิภารู้สึก หงุดหงิด เธอรู้ดีว่าสุมิตรไม่มีทางที่จะมาช่วยตนเอง แต่ทว่า ตอนนี้ เธอควรจะทำอย่างไงดี?

หนี? !

จันวิภาครุ่นคิด เริ่มมองอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง และ

คิดเกี่ยวกับแผนการ

จากนั้นชายคนนั้นราวกับจะมองแผนการของจันวิภาออก ดังนั้นจึงอ้าปากหัวเราะขึ้นมา “คุณอย่าคิดหนีไปเลย คนของ ผมล้อมที่นี้ไว้หมดแล้ว เลิกคิดไปได้เลย! ”

ทันใดนั้นจันวิภาจึงได้ตะลึงขึ้นมาเล็กน้อย

ชายอ้วนคนนั้นถลึงตาจ้องมองเธอ แล้วเอ่ยปากพูดอย่างดูถูก “แต่ว่า ผมรู้สึกเศร้าแทนคุณจริงๆ ในฐานะที่เป็นภรรยา ของสุมิตร คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่มาช่วยคุณ ตัวคุณเองไม่รู้ สีกขมขึ้นเลยหรอไง?”

น้ำเสียงของเขาช่างดูเพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง ถึงอย่างไร เรื่องเช่นนี้ก็ยากที่จะพบเจอได้

แม้ว่าจันวิภาจะเข้าใจจิตใจของสุมิตร แต่เมื่อได้ยินคำพูด ของเขา ในใจจึงยังมีความรู้สึกว่างเปล่าอยู่เล็กน้อย ขมวดคิ้วขึ้นมา จันวิภาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่นั่งครุ่นคิด

อยู่บนเก้าอี้

แต่ทว่า ผ่านไปไม่นาน ทันใดนั้นเองจันวิภาก็ได้รู้สึกว่านี่ มันไม่ได้การแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมา แต่กลับเห็นชายคนนั้นกำลัง จ้องมองตนเองอย่างมีเลศนัย สายตานั่น.

“นาย..” จันวิภากระวนกระวายใจอยู่เล็กน้อย

ชายอ้วนคนนั้นเอ่ยปากขึ้นอย่างลามก “เฮ้อ จันวิภา แม้ว่าผมจะเศร้าแทนคุณ แต่พอผมมองดูให้ดีๆแล้ว รูปร่างของ คุณนี่ไม่เลวเลยจริงๆ อกนูนตูดงอน และใบหน้าที่อ่อนโยนนี้ อีก..”

เขาพูดไปพร้อมกับเริ่มเดินขึ้นมาข้างหน้า จ้องมองเรือน ร่างที่เว้านูนของจันวิภาอย่าละเอียด กลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้น “ถ้าคุณมาติดตามผม ผมจะโกรธอย่างนี้ได้ที่ไหนกัน เอาอย่าง นี้ ถ้าวันนี้คุณปรนนิบัติผม ผมก็จะไม่ฆ่าคุณ เป็นไงล่ะ?”
“แก.! วิภาโมโห ใบหน้ากลาย เป็นสีแดงทันที ตกคอกพูดออกไปว่า “ไม่มีทาง ให้ฉันไปทำ เรื่องสกปรกโสมมกับนาย ไม่มีทาง นอกจากตาย !

เมื่อชายอ้วนคนนั้นฟังจบก็หัวเราะขึ้นมาทันที ผมก็ไม่ อยากทำอย่างนี้ แต่ก็เหมือนที่คุณพูด สุมิตรไม่มีทางมาช่วย คุณ งั้นคุณก็พูดมาว่าผมจะมัดคุณไว้ทำไม? ผมควรจะ ปรึกษากับร่างกายคุณสักหน่อยดีกว่า!

เขาพูดจบ ก็ไม่รีรออะไรอีก พุ่งตรงมาทางจันวิภา มือข้าง หนึ่งจับเสื้อคลุมบนหน้าอกของจันวิภาเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างฉีก เสื้อเธอออกมา

จันวิภาตกใจกลัวเป็นอย่างมาก มันใดนั้นจึงมาแล้วอย่าสุดแรง

ในเวลานี้ ประตูเหล็กเก่าๆของโรงงานได้ถูกจากทาง ด้านนอกเปิดเข้ามา

ชายอ้วนคนนั้นโกรธขึ้นมาทันที ตัวกลับไปแล้วพูดใครมาขัดจังหวะเรื่องดีๆของเชื่อไหมว่าป่าจะ ลงโทษพวกแกทั้งหมด!

พอหันหน้ากลับไป กลับเห็น-สุมิตร

ชายอ้วนคนนั้นลุกยืนขึ้นมาทันที หัวเราะแล้วเอ่ยปากพูด ขึ้น “ที่แท้ก็เป็นคุณชายสุมิตรนี่เอง ผมรู้ว่ายังไงคุณก็ต้องมา ไม่ เมียที่สวยๆอย่างนี้จะเป็นอย่างน้า ๆ
เสียงของเขาสิ้นสุดลง ทางด้านสุมิตรก็ได้ยิ้มออกมา แล้ว เหยียดหยาม “ดูเหมือนว่าผมจะมาไป เลยไม่ได้

ใจของจันวิภาที่ถูกแขวนอยู่บนเส้นตาย ตอนที่จ้องมิตร ในที่สุดก็ลงมา ความหวังในใจของเธอจะถูก จุดประกายขึ้นมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่า คำพูดที่เขาออกมา จะ

และ หลังจากเขาพูดจบ ก็หันตัวไป ดูท่าทางเช่นนั้น แล้ว ราวกับต้องการที่จะออกไป

จากเขา ดังนั้นจึงเอ่ยถามได้ไร้เยื่อใยขนาดนี้ ตานายมองดูดีๆว่าข่มเหงอยู่มั้ย?”

นั้น ดูท่าทางของเขาเหมือนจะยกเท้าขึ้นแล้วรีบอย่าง

จันวิภาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทำได้เพียงพูดด้วยเสียงที่ อ่อนนุ่มและเบาลง “สุมิตร มา

เสียงของจันวิภาสิ้นสุดลง สุมิตรก็รีบเดินกลับมาอย่าง ริมฝีปากความพึงพอใจ
เมื่อจันวิภาเห็นเขาหันตัวเดินกลับมา จึงได้วางใจลง

ต่อมา เธอยังไม่ได้ที่จะมีสติกลับคืนมา ก็ได้เห็นชายอ้วน คนนั้นล้มอยู่ข้างหน้าตนเอง และถูกยิงตาย

จันวิภาเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มองเห็นปืนที่สุมิตรถือ เอาไว้อยู่ในมือ ทั่วทั้งร่างกายจึงสั่นเทาขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนี้ ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น น่ากลัวจริงๆ ช่างน่ากลัวจริงๆ

สุมิตรหันกลับไปมองจันวิภา ไม่สนใจความหวาดกลัวของ เธอ เอ่ยปากพูดอย่างเยือกเย็น “จุดอ่อนของเธอคือปากแข็ง ต้องรับรักษาโดยเร็ว ไม่งั้นจะเป็นหายนะแน่ๆ! ”

พูดจบ สุมิตรก็ได้เดินไปข้างหน้า จันวิภายังไม่ได้ที่จะฟื้น คืนสติขึ้นมา เขาก็ได้ถอดเสื้อโค้ทแล้วสวมใส่ไปที่ร่างกายของ เธอ จากนั้นจึงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินจากไป

ในตอนนี้ ไม่รู้ว่าทำไม จันวิภาจึงรู้สึกส่าอ้อมกอดของสุ มิตรนั้นช่างอบอุ่นเสียจริง ทำให้สบายใจเป็นอย่างมาก

หลังจากที่คนทั้งสองเดินออกจากประตูไป จันวิภาก็ได้พบ ว่า คนที่ล้มอยู่ข้างนอกประตู คนพวกนั้นได้ถูกเขายิงตายไป หมดแล้ว มันเหมือนกับวิธีการของสุมิตรเมื่อครู่นี้

คนที่น่ากลัวพวกนี้ คิดดูแล้วน่าจะเป็นลูกสมุนที่สุมิตร

เลี้ยงมาด้วยตนเอง!

แต่ไหนแต่ไรมาจันวิภาก็ไม่เคยเห็นฉากเช่นนี้มาก่อน เธอ ถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง จึงรู้สึกคลื่นใส้อยู่นิดหน่อย

จันวิภารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากจึงปิดตาลง และ ครุ่นคิดอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลัง รายงานอะไรบางอย่างให้กับสุมิตร

ดังนั้น ด้วยความอยากรู้จันวิภาจึงลืมตาของเธอขึ้นมา ชะโงกหัวออกมาจากอ้อมแจนของสุมิตรเพื่อต้องการจะดูว่า เกิดอะไรขึ้น

และก็เห็นได้ทันที ที่ด้านหน้าของเธอมีชายที่สวมใส่ชุดสูท สีดำยืนเรียงกันอยู่สองแถว สีหน้าเคร่งขรึม หันหน้าไปทางสุ มิตร ด้วยความเคารพเป็นอย่างมาก

ชายชุดดำคนหนึ่งที่เป็นหัวหน้าเอ่ยปากพูดขึ้น “รายงาน ครับบอส คนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดถูกจัดการแล้วเรียบร้อย และได้ ตรวจสอบพื้นที่ทั้งหมดแล้ว ไม่พบปลาที่หลุดแหออกไปได้!

“ดี เก็บกวาดให้เรียบร้อย ทำความสะอาดด้วย! ” สุมิตร กล่าว จากนั้นจึงอุ้มจันวิภาเดินตรงไปที่รถ

คนขับรถออกรถ สุมิตรกับจันวิภานั่งอยู่ทางด้านหลัง เมื่อ คิดถึงฉากเมื่อสักครู่นี้แล้ว จันวิภาจึงแอบมองสุมิตรโดยไม่รู้ตัว

สุมิตรนิ่งไป ในใจรู้สึกแปลกประหลาดใจเล็กน้อย “เธอจะ มองผมทำไม?”

กัดริมฝีปาก จันวิภาเอ่ยถามอย่างไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย “สุมิตร นายเป็นใครกันแน่?”