ตอนที่25 รีบร้อน ความกังวลใจของสุมิตร

“ตั้งแต่ที่นายหญิงออกมาจากห้องของนายน้อย ก็ไม่ได้ กลับมาอีกเลย! “สาวใช้คนนั้นเห็นท่าทีของสุมิตรจึงเกิด อาการกลัวขึ้นเล็กน้อย รีบตอบไปอย่างรวดเร็ว

สุมิตรขมวดคิ้ว นวดไปที่กระหม่อมที่อยู่ปลายคิ้ว ในใจ หัวเราะเยาะตนเองอย่างอดไม่ได้ ใส่ใจมันทำไม จันวิภาคนนั้น จะสามารถหนีไปที่ไหนได้อีกกันนะ

แต่ทว่านี้มันก็ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว สุมิตรยังไม่มีที่ท่าว่า จะเห็นจันวิภากลับมา สีหน้าของเขาเย็นยะเยือกลงอย่างไม่รู้ตัว

ผู้หญิงที่บัดซบคนนั้น ไม่ใช่ว่าหนีไปแล้วหรอกหรือ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในที่สุดสุมิตรก็ลุกขึ้นยืน แล้วกระแทก กำปั้นลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง พูดออกมาอย่างเย็นชา “พวกเธอ ทั้งหมดออกไปหาซะ! ถ้าหานายหญิงไม่เจอก็ไม่ต้องกลับ

มา! ”

อีกด้านหนึ่งที่สวนสาธารณะ จันวิภากับกนกอรนั่งอยู่ข้างๆ

“จัน พวกเรากลับกันเถอะ มันดึกมากแล้ว! “กนกอรพูด

กัน

ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

จันวิภาส่ายหัว”รออีกสักหน่อยเถอะ..

แค่เพียงคิดว่าจะต้องกลับไปเจอกับใบหน้าและรอยยิ้มที่เย้ยหยันนั่นของสุมิตรแล้ว จันวิภาก็เกิดความรู้สึกอีกอัดขึ้น

มา!

ณ ตอนนี้ ท้องฟ้องก็เริ่มมีฝนโปรยลงมา และก็มีแนวโน้ม ว่าจะตกหนังขึ้นไปอีก จันวิภากับกนกอรตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อน ที่พวก เขาจะมีท่าทีตอบสนอง ทั้งร่างกายก็ได้เปียกโซกไปเสีย แล้ว

จ้องมองไปยังท้องฟ้าที่อืมครีมอยู่ทางด้านนอก และฝนยัง ตกหนักอีก อารมณ์ของสุมิตรจึงหงุดหงิดเข้าไปทุกที ทุกคนที่ อยู่ข้างๆต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหาจันวิภาไม่เจอ สีหน้า ของเขาก็ยิ่งมืดมนเข้าไปอีก

ที่นี่ก็ใหญ่แค่นี้ จันวิภาจะโบยบินได้หรือไง? คิดไปชั่ว ขณะ ก็ให้คนค้นหาต่อไป ส่วนตนเองจะหาอีกทางหนึ่ง แล้วจะ พาคนออกไปตามหา

เวลานี้ จันวิภากับกนกอรกับกำลงวิ่งถลันอยู่กลางสายฝน พวกเธออยากที่จะหาสถานที่หลบฝนสักแห่งหนึ่ง แต่ไปๆมาๆ กลับเปียกโชกยิ่งขึ้นไปอีก

จันวิภาดึงมือของกนกอรแล้ววิ่งไปข้างหน้า ทันใดนั้นเอง จันวิภาจึงได้รู้สึกถึงมือที่ว่างเปล่า เมื่อหันกลับไปมอง จึงได้เห็น กนกอรล้มลงไปเสียแล้ว

“nas กอร”จันวิภารีบคุกเข่าลงแล้วตรวจสอบดู สถานการณ์ แต่ทว่ากนกอรกลับไม่มีท่าทีตอบสนองดันใด นี่ ทำให้จันวิภาตกใจกลัวเป็นอย่างมาก
จันวิภาครุ่นคิด กำมือจนแน่น แล้วแบกกนกอรไว้บน

ร่างกาย เดินไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก ฝนตกหนักไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ทำให้จันวิภาที่แบกกนก

อรอยู่นั้นเดินได้เชื่องช้ายิ่งขึ้นไปอีก

เติมที่ร่างของจันวิภาก็ไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว ฝนที่กำลังตก อยู่นี่ทำให้หัวของเธอมีนอยู่นิดหน่อย หากไม่ใช่ว่ากนกอร กำลังทับเธออยู่ล่ะก็ เกรงว่าตอนนี้เธอก็จะเป็นลมล้มลงไปเช่น กัน

“อา! “ทันใดนั้นเอง เท้าของจันวิภาก็ก้าวได้ไม่มั่นคงอีก ต่อไป ล้มลงไปที่ด้านหน้า และกนกอรที่อยู่บนร่างกายของเธอ ก็ได้ล้มลงไปข้างหน้าด้วยเหมือนกัน!

ถนนสายเป็นถนนบนเนินเขาในสวนสาธารณะ จันวิภา ไม่ได้ระมัดระวัง ด้วยความเฉื่อย เธอกับกนกอรทั้งสองคนจึง กลิ้งตกเนินเขาไป

ศีรษะเริ่มมีนมากขึ้นเรื่อยๆ บวกกับแรงที่ค่อยๆหมดไป ทำให้จันวิภารู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เปลืองตาแทบจะลืม ไม่ขึ้น จากนั้นจึงหมดสติลง

ไม่รูว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดจันวิภาจึงได้สติฟื้น ขึ้นมา เธอลุกขึ้นยืน มองไปรอบๆอยู่ครู่หนึ่ง ฝนได้หยุดตกลง แล้ว แล้วกนกอรก็อยู่ไม่ไกล

จันวิภารีบวิ่งไปดูกนกอร กนกอรในเวลานี้ยังไม่ได้สติตื่น ขึ้นมา แต่ลมหายใจยังมั่นคงดีอยู่ ก็นับว่ายังดี!
จันวิภาจึงวางใจลงได้เปราะหนึ่ง เธอแหงนหน้าขึ้นมอง บริเวณโดยรอบอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะยังอยู่ในสวนสาธารณะ แห่งนั้นอยู่

ประจวบเหมาะกับตอนที่จันวิภากำลังคิดว่าจะทำยังไงถึง จะพากนกอรออกไปจากที่นี่ด้วยกันได้ ทันใดนั้นเองก็ได้มีแสง จากไฟฉาดสาดส่องมาจากทางด้านหน้า

“คุณหญิง! ”

ไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครตระโกน ทางด้านของจันวิภาถูกแสง จากไฟฉายจำนวนมากาดส่องอยู่

เวลานี้จันวิภารู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่จึงจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นคนของสุมิตร

จันวิภายังไม่มีท่าทีตอบสนองอะไรออกมา ทางด้านของสุ

มิตรก็ได้ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

มองไปรอบๆอยู่พักหนึ่ง และมองมาที่จันวิภาอีกครั้ง เห็น เพียงแต่ร่างกายของเธอที่เปียกชุ่ม สัดส่วนที่เย้ายวนของ ร่างกายทั้งหมดได้ถูกเผยออกมาให้เห็น สุมิตรอดไม่ได้ที่จะยิ่ มออกมาอย่างเยือกเย็น”คิดไม่ถึงเลยว่าเธอยังจะมีอารมณ์อยู่ อีก ทำไม? อยากอยู่ข้ามคืนที่นี่งั้นหรอ? ผมก็ไม่ถือสาหรอกนะ ที่จะนอนกับเธอที่นี่”

จันวิภาโกรธขึ้นมาทันที แล้วพูดออกไปด้วยความ โมโห”สุมิตร นายมองให้ดีก่อนจะดีกว่าไหม? ก็เลยล้มลงไป แล้วกลิ้งมาจนถึงที่นี่ ! ”
สุมิตรจ้องมองดูจันวิภาที่จนตรอกอย่างละเอียดถี่ถ้วน จึง เห็นเสื้อผ้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยตอกไม้และดินโคลน นอกจากนี้ยังมีรอยฟกช้ำอยู่ที่แขนอีกด้วย

แต่ทว่าสุมิตรกลับไม่มีความสงสารใดๆ เขาขมวดคิ้วขึ้น และจ้องมองดูจันวิภาอยู่นาน จึงจะเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “ใน ฐานะที่เป็นภรรยาของผมสุมิตรคนนี้ จันวิภา เธอควรจะรู้ฐานะ ของตนเอง การที่ตกอยู่ในที่นั่งลำบากเช่นนี้ มันคือการดูถูกผม ช่างไม่รู้จักภาพรวมเอาเสียเลย”

“ที น่าละอาย? นายมีสิทธิ์อะไรถึงมาพูดว่าน่าละอาย? ถึง จะน่าละอาย ก็ไม่ได้ถูกนายส่งไปประมูลให้น่าอับอายต่อหน้า ผู้คนละกัน! ”

จันวิภาโมโหขึ้นมาทันที ลุกขึ้นมาแล้วตระโกนใส่สุมิตร

เธออยากที่จะรู้จริงๆว่าทำไมผู้ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าถึงได้ เกลียดชังเธอถึงขนาดนั้น ดูถูกเธอเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งยัง ดูถูกแม่บังเกิดเกล้าของเธออีก!

สุมิตรรู้สึกหน้าชา และหงุดหงิด”จันวิภา เธอควรที่จะเรียน รู้ที่จะทำตัวดีๆกับผมเอาไว้นะ อย่ามาล้ำเส้นผมให้มันมากเกิน ไป”

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นหาใดเปรียบ ทำให้สาวใช้ที่อยู่ รอบๆสั้นเทาขึ้นมาทันที กระทั่งไม่กล้าที่จะหายใจออกมา

พูดจบ สุมิตรจึงพูดออกคำสั่งกับคนอื่นๆ “พวกเธอพาคุณ

หญิงกับเพื่อนของเขาไปพักผ่อนซะ” จากนั้น จึงไม่หันกลับมามองจันวิภาอีกแล้วหันตัวเดินจากไป

เมื่อกลับมาถึงบ้าน กนกอรก็ได้ถูกคนหามขึ้นไปบนห้อง รับแขก สุมิตรจ้องมองจันวิภาอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยปากพูดขึ้น “ตามฉันมา”

ร่างกายของจันวิภาอดไม่ได้สั่นเทา เมื่อคิดถึงคำพูดก่อน

หน้านี้ของสุมิตร แท้จริงแล้วเธอได้ล้ำเส้นของสุมิตรเข้าไปแล้ว จริงหรือ เขาโกรธเข้าเสียแล้วงั้นหรือ? ! เมื่อจ้องมองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งหนึ่ง ยังจะมีอะไรที่น่า อับอายมากว่าสิ่งที่สุมิตรทำอีกล่ะ? เขาต่างก็ทำมาหมดแล้ว มี

สิทธิ์อะไรที่จะไม่ให้เธอพูดกัน?

สุมิตรไม่หันกลับมา เดินตรงเข้าไปในห้อง

จันวิภาเดินตามไปอย่างลังเล หลังจากที่เข้าไปในห้อง ยัง ไม่ทันที่จะได้เงยหน้าขึ้นมองสุมิตร ก็ได้ยินเสียงลอยดังขึ้นมา จากข้างบนหัว”ถอดเสื้อผ้าออก”

จันวิภาตกตะลึง สีหน้าขาวซีด ตกใจกลัวเสียจนก้าวถอย หลังไปอยู่สองก้าว หันตัวกลับคิดอยากที่จะวิ่งหนีไป

สุมิตรก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า จากนั้นจึงดึงจันวิภาเข้ามา แล้วสะบัดเธอลงไปที่เตียงอย่างรุนแรง จากนั้นจึงใช้ร่างกาย ของตนเองกดทับเอาไว้

“เธอไม่ถอด? ผมจะถอดให้เธอเอง “เสียงอันเยือกเย็นของ สุมิตรดังก้องอยู่ข้างหู เมื่อเห็นเรือนร่างของเธอที่เปียกชื้นเช่นนี้ แล้ว จึงอดไม่ได้เลยที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา
จันวิภาตกใจ หลังจากตอบสนองได้จึงตบสุมิตรไปอย่าง รวดเร็ว ตระโกนออกมา”สุมิตร นายจะทำอะไรอีก? จะฉวย โอกาสตอนฉันอยู่ในอันตรายอีกแล้วงั้นหรอ?”