ตอน18ผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้ว

ตอนที่18 ผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้ว

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว เงียบงันลงทันที จากนั้นจึงหลี่ตาทั้ง สองลงเล็กน้อย พูดว่า”รีบไปรีบกลับ”

ในใจของจันวิภารู้สึกปลื้มปีติขึ้นมาทันที แต่ใบหน้ากลับ ไม่แสดงออกมา เธอถามทาง แล้วค่อยเดินตรงไปยังห้องน้ำ

ชายคนนั้นส่งสายตาไปยังบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างเธอ บอดี้การ์ดพวกนั้นก็เข้าใจได้ในทันที รีบก้าวเดินตามจันวิภาไป

จันวิภาแอบย่องไปข้างหลัง ก็ได้เห็นร่างของบอดี้การ์ด พวกนั้น หัวใจก็หนักแน่นขึ้นมาทันที ไอ้เฮี่ย

รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ จันวิภาเริ่มมองดูสภาพแวดล้อม

โดยรอบ

ประตูได้ถูกคนกั้นไว้อยู่ เหนือศีรษะเป็นช่องลมอัตโนมัติ สองด้านเป็นช่องเล็กๆ มันไม่มีที่ที่จะให้หลบหนีออกไปได้

เลย…*

ตอนที่จันวิภากระวันกระวายใจอยู่นั้น ทันใดนั้นก็ได้ เหลือบไปเห็นหน้าต่างบานเล็กๆ ที่อยู่ใกล้กับกองของเศษ แววตาของเธอเปล่งประกายออกมาทันที มีหนทางแล้ว

ภายในห้องสูทของโรงแรมหรู
ในห้องรับแขก มีผู้ชายสองคนกำลังนั่งอยู่

หนึ่งในนั้นเป็นชายอายุอานามราวยี่สิบปีกว่า ด้านข้าง เป็นเสื้อสูทสีดำที่ถอดลง ด้านในสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ปลด กระดุมบนอยู่สองเม็ด เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่งดงามและ ละเอียดอ่อน รูปร่างหน้าตาซ่างหล่อเหลาเสียจริง ชายคนนี้ เป็นคนที่ประมูลจันวิภาด้วยเงินสามสิบล้านในงานประมูลสุ พจน์

แต่ชายอีกคนหนึ่งนั้นกลับดูอ้วนท้วนเป็นอย่างยิ่ง รูปร่าง หน้าตาอัปลักษณ์ ใบหน้ามันเยิ้ม เมื่อเทียบกับสุพจน์แล้ว ทั้ง สองคนนี้ช่างแตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว

“คุณบูรพา ตอนที่อยู่ในงานที่ผมเอามาให้คุณในคืนนี้หรือป่าว? มาเล็กน้อย มองดูบูรพาที่อยู่ทางด้านหน้า อันแผ่วเบา

“ชอบมากๆ ฮ่าๆๆ! “เมื่อบูรพาได้ยินคำถามของสุพจน์ ตาทั้งสองจึงเปล่งประกายออกมาทันที

พอคิดถึงร่างกายที่อรชรอ้อนแอ้นกับดวงตาที่น่าสังเวชนั่น เขาก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีดขึ้นมาทันที โดยเฉพาะมือและเท้าที่ถูก กุญแจมือล็อคอยู่ ทำให้เกิดอารมณ์ที่อยากจะย่ำยีเธอ!

งั้นพวกเรามาคุยเกี่ยวกับสุพจน์ยก ถ้วยชาขึ้นมานิ้วชี้ที่เรียวยาวชาไปอีกหนึ่ง จึงพูดขึ้นอย่างแผ่ว
“แน่นอนว่าลงชื่อแน่! “บูรพาพูดขึ้นอย่างตรงไปตรง มา”มันไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย! ”

ในตอนนี้ เขาคิดแต่เพียงแค่ต้องการทำให้ผู้หญิงคนนั้น

อยู่ใต้ร่างของเขา

“ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณบูรพาลงชื่อก่อน”สุพจน์พูด พลาง หยิบสัญญาจากบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างมา ยื่นให้กับบูรพา

บูรพานั้นตวัดปากกาลงไปเซ็นชื่อก็เป็นอันเสร็จสิ้นสัญญา แล้ว สุพจน์หลี่ตามอง นัยน์ตาของเขามีความเหลี่ยมจัดแวบไป คนที่อยู่รอบข้างนั้นไม่อาจสังเกตได้

ในขณะนี้ เหล่าบอดี้การ์ดชุดดำที่เดินตามจันวิภาเข้าไป เมื่อสักครู่นี้วิ่งเข้า พูดว่า “นายใหญ่ กระผมไร้ความสามารถ ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นหนีไปเสียแล้ว”

สีหน้าของสุพจน์ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แต่สายตามี เป็นประกายลึกลับ ริมฝีปากยกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวทำไม หนี

ไปได้จริงๆงั้นหรอ”

“ครับ”บอดี้การ์ดก้มหน้าลงพูดกระผมไร้ความสามารถ ปล่อยให้เธอหลบหนีออกไปทางหน้าต่างได้! ”

โฮ่น่าสนใจ

สุพจน์หลี่ตาทั้งสองลง หัวเราะออกมาอย่างขบขัน”ผู้หญิง คนนั้นน่าสนใจจริงๆ..ปล่อยให้เธอหนีไปจริงๆ…

บูรพาที่นั่งอยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินว่าเธอหลบหนีไปเสียแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนสีขึ้นมาทันที แล้วจึงร้องโหยหวนขึ้นมา “เอ๋ หนี ไปแล้ว งั้นจะทำยังไง สาวสวยของผม และฉันก็เซ็นสัญญานี้ ไปแล้ว”

สุพจน์หัวเราะขึ้นมาเบาๆ “คุณบูรพาไม่ต้องร้อนใจไป หนี ไปได้คนหนึ่งยังมีคนที่สองอยู่ หญิงงามคนนี้ ที่พวกเรามี เยอะ..เขาพูดจบก็ส่งสายตาตาให้บอดี้การ์ด เพื่อที่จะ ให้หาคนมาแทนที่

บอดี้การ์ดรับค่าสั่งทันที บูรพาจ้องมองสุพจน์ตาเดียว

คิดถึงรูปร่างของจันวิภาด้วยท่าทางที่น่ารันทดและน่าสังเวชนั้น ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจและยอมรับมันเท่านั้น