ตอนที่ 8 ความอัปยศที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“คืนนั้นแมวป่าตัวน้อยซ่อนไปที่ไหนละ

ทำไมถึงหาไม่เจอ..” ในเวลานี้สุมิตรไม่ได้ทันสังเกตว่าจันวิภาอยู่ที่ด้าน

หลัง

และกำลังจ้องมองดูหยกโบราณที่อยู่ในมืออยู่

พอนึกถึงแมวป่าตัวน้อยที่ดุร้าย นึกถึงรสชาติของเธอ

ริมฝีปากของสุมิตรอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่มีต่อเจ้าของห ยก และความรักเล็กๆน้อยๆที่ออกมาโดยไม่รู้ตัว

สุมิตรยังครุ่นคิดเกี่ยวกับผู้หญิงแปลกหน้าในวันนั้ น จันวิภาเดินตรงไปหาเขาแล้ว

เหล่าบรรดาคนใช้เมื่อเห็นจันวิภา

กลับไม่มาขวางทาง

แล้วยังส่งเสียงเรียก”อรุณสวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”

แม้ว่าคนเหล่านี้ปากจะเรียกคุณผู้หญิง แต่การแสดงออกของคนส่วนใหญ่นั้นกลับดูถูกแล ะเหยียดหยามเป็นอย่างมาก

ต้องรู้ว่า ตอนที่จันวิภามายังบ้านของสุมิตรนั้น คุณชายสั่งไว้ว่าอย่าถือจันวิภามาเป็นคุณผู้หญิงบ้ านนี้จริงๆ

จากการสั่งให้ขังเอไว้ตอนที่เธอเพิ่งแต่งเข้าบ้านนี้ก็ได้รู้เจตคติของคุณชายวิบูลย์ธนภัณฑ์เป็นยังไง “เธอมาทำอะไรที่นี่? ”

สุมิตรกระดกริมฝีปากลงอย่างเย็นเฉียบทันที เขาหันตัวกลับไป เก็บหยกโบราณอย่างรวดเร็ว มองไปยังจันวิภา ถึงแม้ว่าน้ำเสียงไม่ดีเท่าไรหนัก แต่ว่าก็ไม่มีความอ่อนโยน

จันวิภาได้เห็นสิ่งของที่อยู่ในมือของสุมิตรอยู่แวบ หนึ่ง มันเป็นสีเขียวมรกต แต่กลับว่ามองไม่เห็นรูปร่างที่ชัดเจนมากนัก

อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เงยหน้าขึ้นมองชายที่เหมือนดั่งเป็นปีศาจที่อยู่ต่อ หน้า เธอกัดฟันและพูดว่า “ฉันมีธุระ อยากกลับไปดูที่บ้าน

นายปล่อยฉันกลับบ้านไปได้ไหม”

ป่านนี้พ่อเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ในบ้านก็ถูกมะลิวัลย์ยึด เธอต้องคิดหาวิธีที่จะจัดการให้ได้

สุมิตรเหล่ตาลงเล็กน้อย

จ้องมองยังจันวิภาที่กำลังเผชิญหน้ากับตนเอง แล้วยิ้มออกมาอย่างมืดมน “ทำไม เพิ่งจะมาได้คืนเดียวก็อยากจะกลับแล้วหรอ”

ยังไม่ทันที่จันวิภาจะพยักหน้าสุมิตรก็พูดต่อ “ฉันก็ไม่ได้อยากจะเห็นเธอ แต่ว่า…ภรรยาใหม่ของฉัน

เพิ่งจะแต่งงานกันไม่นาน

เธอก็อยากจะรีบกลับไปซะแล้วเป็นเพราะว่าฉันไม่สามารถตอบสนองความต้องกา รของเธอยังงั้นหรอ”

สุมิตรพูดเสร็จ เดินไปข้างหน้าสองก้าว ประชิดใกล้จันวิภา

จ้องมองเธอที่ถอยหลังไปอย่างตกใจ สุมิตรก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างลึกลับ ยื่นมือออกมา

จับข้อศอกของเธออย่างรวดเร็ว

โน้มตัวลงมายังหูของเธอ

กัดที่ติ่งหูของเธอแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ถ้าปล่อยให้เธอไป ก็พิสูจน์ว่าฉันนี่ใช้ได้ใช่ไหม

อื่ม

เมื่อฟังประโยคนี้แล้ว

จันวิภาที่ก้มหัวด้วยความกลัว เงยหน้าขึ้นมาทันที

อยู่

แล้วพูดกับสุมิตรด้วยความโกรธนิดหน่อย “สุมิตร!

ทำไมนายถึงไม่ยอมให้ฉันกลับไปฉันแต่งงานกับน าย แต่ร่างกายของฉันไม่ใช่ของนาย ไม่สามารถจำกัดอิสรภาพของฉันได้

ฉันอยากไปไหน นาย….

“อยากจะกลับไปขนาดไหนกัน”

ไม่รอให้จันวิภาพูดเสร็จ

สุมิตรก็ได้ตัดคำพูดของเธอ ในขณะนั้นก็ดึงจันวิภาเข้าไปในอ้อมกอดอย่างรว

ดเร็วจับเอวเธอไว้อย่างแน่น

โดยไม่สนใจสาวใช้และบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้าง

มือของเขาก็เริ่มเลื้อยเข้ามารอบเอวของเธอ”ฉันจะบอกเธอ ถ้าหากอยากกลับไปจริงๆ ก็ได้ แต่ว่าเธอต้องเอาอกเอาใจผม

พอผมอารมณ์ดีแล้วก็จะปล่อยเธอไป”

“นาย…นี้นายจะทำอะไร!

ถึงแม้ว่าจันวิภาฟังไม่เข้าใจว่าคำพูดของสุมิตรหม ายความว่าอย่างไร

แต่ว่าการกระทำของเขาได้พิสูจน์ต่อเธอเรียบร้อย

แล้ว

ไอ้ชั่ว

อยากจะให้เธอเอาอกเอาใจเขาต่อหน้าผูเคนเหล่า

นี้หรือไง

แน่นอน ยังไม่ทันที่จันวิภาจะมีท่าทีตอบสนอง ก็รู้สึกร่างกายของเธอเบาขึ้น แล้วถูกสุมิตรโยนลงบนโซฟาหนังสีขาว

“ทำไม

คำพูดของฉันยังฟังไม่ชัดอีกหรอ? ผมบอกให้เธอ ปรนนิบัติผม…อยู่ที่นี่”

ที่นี่ ต่อหน้าผู้คนมากมาย ปรนนิบัติเขา!

“นายมันบ้า” จันวิภากัดฟันตระโกน พอพูดจบจึงลุกขึ้นจากโซฟา

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเป็นแค่ปีศาจ! คาดไม่ถึงเลยว่าจะยอมให้ภรรยาใหม่ของตนเอง ปรนเปรอเขาต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

โรคจิตฝันไปเถอะ!

เธอสามารถก้มหัวให้คนระยำแบบนี้ได้อย่างไร!”ทำไม

ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรอหรือว่าต้องให้ผมสั่งให้พ วกเขามาช่วยถอดเสื้อเธอออก”

สุมิตรจ้องไปที่จันวิภาด้วยความ เย้ยหยัน จ้องมองดูเธอที่ดื้อรั้น

เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดสงสารเธอ

แต่พอคิดถึงเธอเป็นลูกของผู้สำส่อนคนนั้น

สิ่งที่เขาต้องการ

มีเพียงการทรมานเธออย่างรุนแรงเท่านั้น

เขาจะทรมานเธอได้อย่างไรมันก็ไม่มากเกินไป เพราะนี่เป็นการลงโทษที่เธอสมควรจะได้รับ! ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเธอเองยังก็เป็นผู้หญิงสำส่อนอีก

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ สุมิตรยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น เหลือบสายตามองไปยังบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดขึ้นอย่างดุดัน “พวกนายมานี่

เข้ามาช่วยคุณผู้หญิงถอดเสื้อผ้าหน่อย”