ตอนที่8 ไม่ยึดติดกับสิ่งเล็กน้อย

โต๊ะลายหินอ่อนเต็มไปด้วยอาหารเช้ามากมาย ทันใดนั้นในใจของ ผลินก็พลันรู้สึกเจ็บปวด เมื่อครั้งที่อยู่บ้านตระกูลเจริญมาศ เธอไม่เคย ได้ร่วมทานอาหารเช้ากับครอบครัวเลยสักครั้ง ใช่ว่าไม่มีโอกาส เพียง แต่เธอไม่มีคุณสมบัติพอ

เมื่อครั้งที่เธอเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นตอนอายุเก้าขวบ พวกเขาทำ เหมือนเธอไม่มีตัวตน ไม่เคยเรียกเธอทานอาหารเช้าด้วยกัน และเธอก็ ไม่หน้าด้านพอที่จะเข้าไปร่วมโต๊ะด้วย ถึงเธอจะยังเด็กแต่เธอก็ไม่ สนใจแม้ว่าจะหิวมากแค่ไหนก็ตาม จนกระทั่งหลายปีต่อมาโรค กระเพาะขั้นรุนแรงก็เข้ารุมเร้าเธอ เมื่อนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่า ถึงจะ โกรธแค้นคนอื่นไปมันก็แค่เป็นการทำร้ายตัวเอง อย่างไรเสียเธอก็ไม่มี วันถูกรัก

ทั้งหมดเป็นผลทำให้เยือกเย็นขึ้นตั้งแต่นั้นมา

คุณนายท่านเห็นเธอนิ่งไปจึงเอ่ยถาม”ทำไมไม่ทานล่ะ ไม่ถูกปาก

หรือ”

“อ่า…ไม่ค่ะ…ไม่ใช่”

เธอรีบหยิบช้อนเงินขึ้นมาตักโจ๊กเข้าปาก

“โอ้ วันนี้เธอสองคนต้องกลับไปบ้านของผลินใช่ไหม เดี่ยวแม่ให้แม่ บ้านเตรียมของขวัญให้”

“ผมไม่ว่าง”

ปยุตปฏิเสธอย่างเย็นชา

คุณท่านเวทนขมวดคิ้ว”ไม่ว่าง? แกจะให้เธอกลับบ้านไปคนเดียวงั้น

เหรอ” “แค่กลับบ้านคนเดียวมันจะมีอะไรครับ นี่มันเป็นการแต่งงานครั้งที่ เจ็ดแล้ว อย่าทำให้มันเป็นทางการเหมือนผมเพิ่งแต่งงานครั้งแรกหน่อย เลย”

“แกพูดอย่างนี้ได้ยังไง ถึงมันจะเป็นครั้งที่เจ็ตของแก แต่นี่มันคือการ แต่งงานครั้งแรกของเธอ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ครอบครัวของฉันไม่ได้ยึดติดกับสิ่งเล็กน้อยพวก นี้ ดังนั้นเราไม่ต้องกลับไปก็ได้ค่ะ อันที่จริงฉันเองก็ต้องไปทำงานด้วย”

ผลินขัดจังหวะคุณแม่สามีของเธอ เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พูดไปมัน เหมาะสมหรือไม่ ตระกูลทรัพยสานที่เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยนั้นจะรับได้ ไหมกับที่มีลูกสะไภ้ออกไปทำงานนอกบ้าน

เธอคิดว่าอาจจะต้องปรึกษากับปยุตในเรื่องนี้ก่อน

“เธอทำงานอะไรหรือจ๊ะ”แม่สามีถามด้วยความสงสัย

“เป็นครูค่ะ ครูโรงเรียนมัธยม

“อา…เป็นครูนี้เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอดูเป็นคนฉลาดเช่นนี้”

ผลินยิ้มอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว”คุณแม่ชมเกินไปแล้วค่ะ”

“โรงเรียนอยู่ที่ไหน เดี๋ยวทานเสร็จแล้วให้เจ้าปยุตไปส่งนะ”

“ไม่ใช่ทางผ่าน”

คุณนายท่านจ้องหน้าเขา”เธอยังไม่ได้บอกเลย แกรู้ได้ยังไงว่านั่น ไม่ใช่ทางผ่าน”

“ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ไม่ใช่ทางผ่านครับ” ผลินหันมองไปมา”อย่ารบกวนเขาเลยค่ะ ฉันไปรถบัสก็สะดวก”

“รถบัส?”

คุณนายท่านอ้าปากค้างอย่างตกใจ”จะให้ลูกสะไภ้ของตระกูล ทรัพยสานเดินทางด้วยรถบัสได้ยังไง อย่ากังวลเลยจ้ะ ถ้าเขาไม่ไปส่ง เธอ ฉันจะจัดคนขับรถไปรับส่งเธอเอง”

“ไม่ค่ะ อย่าเลย”ผลินรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่อง ใหญ่ มันจะดีกว่าที่ฉันเป็นคนธรรมดา”

“แต่ว่า…”

คุณท่านเวทนเอ่ยขึ้นขัด”เอาน่า ลูกสะไภ้มีความคิดของเธอเอง อย่า ไปขัดเธอเลย”

หลังอาหารเช้า ผลินและปยุตออกจากบ้านไปทีละคน ปยุตที่เดินนำ ไปก่อนทันใดนั้นก็หันกลับมาพูดกับหญิงสาวด้านหลัง “หลังจากที่ผม ออกไปแล้วสิบนาทีคุณค่อยออกมา ผมไม่ชอบถูกตามติดเหมือนเงา แบบนี้”

อีกาบินเหนือศีรษะของผลิน เธอเอ่ยถาม”ทำไมคะ เพราะฉัน แต่งงานแล้วแต่ก็ยังออกไปทำงานข้างนอก นั่นคือเหตุผลที่คุณไม่สบ อารมณ์งั้นเหรอคะ”

หี ปยุตหัวเราะเยาะ ช่างเป็นผู้หญิงที่ชอบคิดเข้าข้างตัวเองเสียจริง เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาเธอ และเน้นคำพูดกับเธอทีละคำ”จำเอาไว้ เพียงแค่คุณไม่ได้ไปหาชู้อยู่ข้างนอก คุณจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับผม”