ตอนที่ 118 ความลับที่ซุกซ่อนไว้
จันทรร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน หลังจากที่ปยุตเห็นเธอ อารมณ์ที่ดีขึ้น ก็เรียกธรรคให้เข้ามา เดือนเขาด้วยใบหน้าที หมองหม่น พาเธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้ามีอะไรผิดปกติก็ บอกผมทันที”
จากนั้น เขาก็เดินออกมาจากห้อง เดินผ่านหน้าผลินไป ผลินยื่นมือออกไปจะจับเขา คุณยุต…
แต่ทว่า เขากลับเดินผ่านไปโดยทําเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ ได้ยินจริง ๆ หรืออาจจะได้ยิน แต่ไม่อยากจะพูดอะไร
ผลินจ้องมองมือตัวเองที่ยื่นออกไปกลางอากาศ แต่มัน ไม่มีเวลาที่จะมาเสียใจ ทําได้เพียงก้าวเดินตามไป ไม่ต้อง คิด ก็รู้ว่าอีกไม่นาน พายุกำลังจะมา
นั่งอยู่ในรถของเขา ทั้งคู่ไม่ได้คุยกัน ทันใดนั้นความจริง ก็ไม่สามารถยอมรับได้ ปยุตดูโกรธมาก ตัวของผลินเองก็ เจ็บปวดมากเช่นกัน
ถ้าความจริงเป็นอย่างที่จันทรบอก ถ้าอย่างนั้น ระหว่าง เธอกับปยุต ปัญหาที่แท้จริงคงก้าวเข้ามาแล้ว
ชั่วพริบตาเดียว รถก็ขับมาถึงคฤหาสน์นภา ถ้ามันเป็น ปกติ หลังจากปยุตลงจากรถ ก็จะมาเปิดประตูให้ผลิน แต่ ใน วันนี้มันเหมือนกับว่าเขาลืมการมีตัวตนของเธอ หลังจาก ออกจากรถไปคนเดียวเขาวิ่งเข้าไปในทิศทางของห้องนั่งเล่น
แม้ว่าผลินจะรู้สึกสูญเสีย แต่เธอเข้าใจความโกรธของ ปยุตในตอนนี้ ตอนนี้เขา ทั้งหัวใจคงเต็มไปด้วยการเข่นฆ่า
เดินตามเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทันทีที่เธอเห็นแม่สามี นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น หัวใจของผลินก็เจ็บปวด มาก เป็นคนแก่ที่อ่อนโยน แต่ทำไมมือของเธอถึงได้เปื้อนเลือด
“อ้าว พวกเธอสองคนไม่ได้ออกไปทานข้าวกันเหรอ ทำไม กลับมาเร็วจัง”
คุณนายท่านยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงยิ้มและถามทั้ง สองคน
“คุณพ่อล่ะครับ”
ปยุตถามเสียงเย็น จนคุณนายท่านตกใจ“อยู่ในห้อง หนังสือแน่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
เขาไม่ได้ตอบแม่ แต่ตรงไปที่ประตูห้องหนังสือ กระแทกประตูให้เปิด”ออกมาครับ ผมมีบางอย่างจะถามคุณ ปยุตไม่ค่อยพูดกับพ่อแม่ในลักษณะเช่นนี้ นอกจากทะเลาะ กับพ่อครั้งล่าสุด พวกเขาไม่เคยขัดแย้งต่อกัน อย่าว่าแต่ พูดด้วยน้ำเสียงหยาบคายเลย
ธามันออกมาจากห้องหนังสือ แล้วถามด้วยความ สงสัย มีอะไร” ปยุตไม่สนใจ เดินไปหาน้องสาว“ยายณีเธอมากับพี่หน่อย
ปาณีงุนงง ไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอต้องการอะไร แต่ก็เดิน ตามเขาขึ้นไปข้างบน ปยุตพาเธอไปที่ห้องหนังสือของเขา แล้วจู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือไปล็อกประตูจากด้านนอก
ปังๆๆ!! ปาณีเคาะประตูอย่างตกใจ“พี่คะ พี่จะทำอะไร ทำไมพี่ถึงขังฉันไว้ล่ะ”
“อยู่เฉย ๆ สักพัก ถ้าฉันคุยกับพวกเขาเสร็จแล้ว เธอ ค่อยออกมา” ปยุตก้าวลงข้างล่าง ที่โซฟาชั้นล่าง ธามัน กับภรรยากำลังรอเขาอยู่ พวกเขาจะได้ยินเสียงข้างบน คุณนายท่าน เอ่ยถามก่อน“แกขังน้องสาวของแกไว้ทำไม
ผลินที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ยืนอยู่บนความรู้สึกที่เจ็บปวด
“เพราะผมไม่อยากให้เธอเห็นด้านที่น่ารังเกียจของพ่อแม่ ที่เธอภูมิใจ”
“บังอาจ นี่แกกำลังพูดกับใคร”
ธามันลุกขึ้นยืนพร้อมกับส่งเสียง ด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด อย่างยิ่ง
“ก็พูดกับพวกคุณไง!”
หลังจากเสียงคำรามของประโยคนั้น ความโกรธก็เริ่มลุก
ไหม้
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมแกถึงโวยวายใส่พวกเราแบบนี้”
คุณท่านเวทนเอ่ยถาม พลางมองไปที่ลูกสะใภ้ หวังว่า เธอจะแก้ปริศนาให้กับพวกเขา แต่ผลินก็ไม่ได้พูดอะไร ออกมาเลย
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากพูด แต่ตอนนี้ เธอพูดอะไรได้บ้าง
“พวกคุณทําอะไรกับพ่อแม่จันทรไว้บ้าง สามปีที่แล้ว ความรักของผมพวกคุณเป็นคนทําลายมันไม่ใช่เหรอ”
ปยุตระงับความโกรธในใจ แล้วกัดฟันตั้งคำถาม
ทันใดนั้น ธามันและภรรยาของเขาก็หน้าซีดเผือด และ ช่วงเวลาที่สีหน้าเปลี่ยนไป มันก็ได้พิสูจน์ความจริงแล้ว
ถึงแม้ว่ามันจะโหดร้าย แต่มันก็เป็นเรื่องจริง
“ไม่รู้ว่าแกกำลังพูดถึงอะไร”
ธามันปฏิเสธ
“ขนาดนี้แล้วคุณยังปฏิเสธอีกเหรอ จะปิดบังให้ผมเป็นคน โง่จนถึงเมื่อไหร่ พวกคุณคิดว่าจะสามารถเก็บมันไว้กับ ตัว เองโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าฆ่าใครได้งั้นเหรอ”
ความโกรธของปยุตยิ่งปะทุขึ้น ทันทีที่เขาพูดจบ ถ้วยน้ำ ชาที่ด้านข้างโซฟาก็ถูกปัดตกลงบนพื้น
ผลินตกใจมาก เธอไม่เคยเห็นปยุตเป็นแบบนี้มาก่อน ป ยุตโกรธมาก ความโกรธของเขาเหมือนระเบิด ที่ระเบิด ออก มารุนแรงอย่างไม่คาดคิด
ที่ตกใจไม่แพ้กัน ก็คือธามันกับดนุชา บางทีพวกเขาอาจ จะไม่เคยได้คาดฝันถึงมันว่าลูกชายจะรู้ความจริงตอนนี้ บางทีเขาอาจจะคิดว่าสักวันเขาจะรู้ แต่ก็ไม่คิดว่าวันนั้นจะมา ถึงเร็วขนาดนี้
“พูดสิ ทำไมคุณไม่พูด ปฏิเสธสิ ทำไมคุณไม่ปฏิเสธมัน
ปยุตคำรามอย่างบ้าคลั่ง ที่น่าผิดหวังยิ่งกว่าอะไร ทั้งหมดก็คือ เป็นพ่อแม่ของเขาเองที่ทำลายชีวิตและความ หวัง ของเขา
“ผมทำมันทั้งหมดเอง มันไม่เกี่ยวกับแม่ของแก”
ตอนนี้ ธามันรู้ว่ามันไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป จึง สารภาพไปตามตรง
“มันไม่เกี่ยวกับพ่อของแก ฉันเป็นคนฆ่าอังคณากับอิศรา เอง”
ดนุชาแย่งชิงความรับผิดชอบ ที่จริงแล้วทั้งสองคนไม่ได้ โกหก เพียงแต่ทั้งสองคนไม่รู้ถึงสิ่งที่อีกฝ่ายกระทำ
“หนึ่งในพวกคุณวางแผนทำลายผมกับจันทร อีกหนึ่งก็ ฆ่าพวกเขา พวกคุณเป็นพ่อแม่ของผมจริงเหรอ เป็นพ่อแม่ที่ผมรู้จักจริงเหรอ พวกคุณไม่ใช่ พวกคุณเป็นปีศาจ”
“แกพูดไร้สาระ จันทรทิ้งแกไปก็เพราะเงิน แล้วพ่อแกก็ไม่ ได้วางแผนอะไร
ดนชารีบอธิบายเพื่อสามี
“แม่ของแกไม่ได้ฆ่าใคร เธอไม่เคยเห็นอังคณามาก่อน!”
ธามันรีบร้อนที่จะปกป้องความบริสุทธิ์ของภรรยา
“ไม่เหรอ ถ้าจะพูดอย่างนั้น แสดงว่าสิ่งที่พวกคุณทํา อีก ฝ่ายไม่รู้งั้นเหรอ”
ปยุตยิ้มอย่างสิ้นหวัง เสื้อผ้าที่ใสหลายชั้นนั้น ใครเลยจะ รู้ว่าภายในหัวใจของเขาแตกละเอียด เลือดไหลหยดลง มา ทีละหยด
ดนชากับธามันจ้องมองกันและกัน ทันใดนั้นก็ตระหนัก ว่าอีกฝ่ายอาจทำบางสิ่งโดยไม่บอกตนเอง และสิ่งเหล่านั้น ก็ไม่เคยได้สารภาพซึ่งกันและกัน
“อ่า ดูเหมือนว่าความรักของพวกคุณจะเป็นเพียงแค่ผิว เผินเท่านั้นสินะครับ”ปยุตยิ้มเยาะเย้ยอีกครั้ง “ในเมื่อ พวก คุณไม่รู้ งั้นให้ผมบอกพวกคุณเองก็แล้วกัน!”
เขาหันมาหาพ่อ และถามด้วยความโกรธ คุณซื้อผู้ชาย คนหนึ่งที่กำลังป่วยหนัก ให้เขาล้านดอลลาร์ ให้เขาเอาตัวเองไปให้รถของคุณอิศราชน เพื่อสร้างเหตุการณ์ที่เกิด ขึ้นให้เป็นการชนแล้วหนี แล้วคุกคามพยานเพื่อให้ จันทร ทั้งผมใช่ไหม คุณให้คนไปหลอกล่อให้คุณอังคณาไปเล่น การพนัน พอเธอเสียเงินจนหมดก็ปล่อยกู้ให้กับ เธอ และ เมื่อไม่มีเงินคืนก็ให้คนไปทําลายบ้านของเธอ ข่มขู่ให้จันทร ทิ้งผมไป ยังมีการกระทำอะไรที่น่ากลัวกว่านี้ อีกไหม ครับ”
ดนุชาดูประหลาดใจมาก เธอไม่ได้เคยรู้มาก่อนเลยจริง ๆ เธอคิดว่าทีจันทรไปก็เพราะธามันให้เงินเธอก่อนที่เธอ จะไป ไม่เคยคิดเลยว่า ธามันจะทํากับดักดังกล่าว
“แล้วก็คุณ คุณเกลียดที่เมื่อก่อนอังคณามีอะไรกับสามี ของคุณ ดังนั้นจึงหาคนไปเป็นขับรถของบ้านนั้น แล้วก็ จัด ฉากให้คุณอังคณากับคุณอิศราเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุใ ไหมครับ” ธามันตกใจกับเรื่องของภรรยาของเขา “นี่คุณ…
บรรยากาศเย็นยะเยือก ทั้งคู่มองกันอย่างไม่อยากเชื่อ นี่ ทําให้ผลินอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดของ นใจ ถึงแม้จะเป็น คนสองคนที่รักกัน ก็ยังคงมีความลับที่อีกฝ่ายไม่รู้
“ดูเหมือนว่า ทั้งหมดที่ผมพูดจะเป็นความจริงอย่างนั้น สินะ”
ปยุตผิดหวังกับพ่อแม่ จู่ ๆ เขาก็เดินไปที่โทรศัพท์ เอื้อม มือไปกดเบอร์ 110 ผลินรีบวิ่งไปคุณจะทำอะไร”
“ฆ่าคนต้องชดใช้ หลักการฟ้าดินเปลี่ยนแปลงไม่ได้!
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ พวกเขาเป็นพ่อแม่ของคุณนะ!”
“พ่อแม่ของผมเป็นพ่อแม่ แล้วพ่อแม่คนอื่นไม่ใช่พ่อแม่ หรือไง!”
“คุณไม่สามารถส่งพวกเขาเข้าคุกด้วยมือของคุณเองได้ นะ คุณต้องทำให้มันชัดเจน ทั้งหมดที่คุณพูดตอนนี้เป็น คำพูดของจันทรฝ่ายเดียว คุณฟังเรื่องของพ่อแม่ของคุณ แล้วหรือยัง ฉันเชื่อ ว่าพวกเขาต้องมีปัญหาของพวก เขา!”
“พอได้แล้ว พวกเขาไม่ได้ปฏิเสธก็แสดงว่าไม่มีอะไรจะ พูดไม่ใช่หรือไง การฆ่าก็คือการฆ่า ไม่มีเหตุผลที่จะต้อง อธิบายมันอีก!”
“ทำไมจะไม่ล่ะ พวกเราไม่ได้พูดมันก็ไม่ได้หมายความ ว่าเราไม่ได้มีปัญหา พ่อของแกและฉันไม่ใช่คนเลือดเย็น ทุกอย่างที่เราทำทั้งหมดนี้คือพวกเราอับจนหนทางแล้ว”
“ได้ งั้นคุณพูดมา ว่าอะไรคือความอับจนหนทางของพวก คุณ”
ปยุตกระแทกโทรศัพท์ลงกับโต๊ะ รอพ่อแม่ให้เหตุผลที่ ยอมรับได้อย่างเยือกเย็น
“คุณพูดก่อนสิ”
ดนุชานั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ น้ำตาเอ่อ ล้นในดวงตา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ