ตอนที่ 139 เบื้องหลังเรื่องราวอื้อฉาว(1)
หลังจากที่ผลินเข้ารับการตรวจตามที่เธอได้รับการ วางไว้จาก Adiana แล้ว ก็เริ่มกังวลเกี่ยวกับผลของการ ตรวจ อยู่ในอารมณ์เดียวกับตอนทําข้อสอบ อยากที่จะรู้คํ ตอบ และก็กลัวที่จะรับรู้มัน เป็นทั้งความขัดแย้งและความไม่ สบายใจอย่างอธิบายไม่ได้
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ผลการทดสอบทั้งหมดออกมา ผลิ กับหัวใจที่เต้นแรงตามแม่สามีเข้าไปในห้องทำงาน ของ Adiana มือของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม่สามีเองก็ จับมือเธอเอาไว้แน่น ซึ่งในความเป็นจริงแล้วทั้งหัวใจ ยัง เครียดยิ่งกว่าลูกสะใภ้
ในฐานะหัวหน้าครอบครัวเศรษฐี เธอเข้าใจความสำคัญ ของการสืบสกุลเป็นอย่างดี การบอกว่าไม่สำคัญนั้นมัน เป็น เพียงเพื่อบรรเทาความเครียดของลูกสะใภ้ แต่ถ้าเป็นไป ได้ ประโยคนี้ก็ไม่ใช่ประโยคที่พูดออกมาได้ง่าย ๆ และ แน่นอนว่า ผลินก็รู้เรื่องนี้ดี
“Adiana ผลเป็นยังไงบ้าง ลูกสะใภ้ของฉันเป็นหมันจริง เหรอ”
คุณนายท่านถามเพื่อนเก่าของเธอด้วยความตึงเครียด หัวใจถูกแขวนอยู่ในลําคอ
Adiana ชี้ไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะนั่งลงก่อนแล้วค่อยคุยกัน
คนสองคนนั่งลง รอฟังการวิเคราะห์ผลจาก Adiana
“ตามการตรวจสอบห้ารายการ คุณผลินไม่ได้เป็นภาวะ มีบุตรยากแบบปฐมภูมิ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มี ปัญหากับภาวะการเจริญพันธุ์”
“อ้าว แล้วมันหมายถึงอะไร”
คุณนายท่านและลูกสะใภ้มองกันและกัน มันดูเหมือนจะ เป็นข่าวดีแต่ก็ไม่ใช่
“กล่าวคือ เหตุผลที่แท้จริงสำหรับภาวะการณ์ตั้งครรภ์ของ คุณผลินคือความผิดปกติของมดลูก พูดง่าย ๆ คือ มดลูก ของคุณเล็กกว่าผู้หญิงในวัยเจริญพันธุ์ปกติทั่วไปเล็กน้อย”
“มดลูกเล็กเหรอ แต่ลูกสะใภ้ของฉันไปตรวจที่โรง พยาบาลหลักสองที่ต่างก็บอกว่าเป็นภาวะมีบุตรยากแบบ ปฐม ภูมินะ”
“มันอาจเป็นเพราะพวกเขากำลังโกหก ความหวังในการ รักษาภาวะมีบุตรยากแบบปฐมภูมินั้นมีน้อยมาก แต่ มดลูก พัฒนาไม่เต็มที่นั้นไม่เหมือนกัน ผู้ป่วยที่มีพัฒนาการมดลูก ไม่ดีนั้นยกเว้นว่าเป็นความผิดปกติแต่กำเนิดและ เป็นชนิดที่ พัฒนาไม่ดีแบบที่ยากจะรักษา ผู้ป่วยส่วนใหญ่สามารถมีผล การรักษาที่ดีกว่า”
“มันจะมากเกินไปแล้ว!”
คุณนายท่านตบโต๊ะ”คนพวกนี้บังอาจมากินหัวใจเสือดี เสือดาว กล้าดียังไงมาหลอกตระกูลทรัพยสานของฉัน ฉัน ต้องกลับไปจัดการกับพวกเขาแน่คอยดู
“ดนุชา อย่างเพิ่งใจร้อน ในความเป็นจริงผลการตรวจดัง กล่าวสำหรับทั้งสองโรงพยาบาลมีข้ออ้างที่สมบูรณ์เพื่อ ปัด ความรับผิดได้
“ยังไงเหรอ”
“ฉันเพิ่งพูดไปแล้ว มดลูกเล็กนั้นต้องแน่ใจว่าไม่ได้เป็นแต่ กำเนิดที่มีอุปสรรคในการพัฒนา แต่ถ้ามันเป็นการ พิการมา แต่กำเนิด มันก็ไม่ผิดที่พวกจะเขาวางแผนบอกว่าเป็นภาวะมี บุตรยากแบบปฐมภูมิ
“แล้วลูกสะไภ้ของฉันมีความพิการมาแต่กำเนิดหรือเปล่า”
“มันยังคงไม่แน่นอน ต้องรักษาไปสักพักหนึ่งก่อนถึงจะรู้”
“รักษายังไง”
“รักษาด้วยยาตะวันตกก่อน เพื่อระบุปัจจัยที่ก่อให้เกิดการ พัฒนาของมดลูก โดยการส่งเสริมการตกไข่เพื่อฟื้นฟูการ ทํางานของรังไข่ ให้การหลั่งของฮอร์โมนการตั้งครรภ์ในผู้ หญิงเป็นปกติ เพื่อกระตุ้นการเจริญเติบโตและการพัฒนา ของมดลูก หนึ่งเดือนต่อมาคุณต้องมาตรวจอีกครั้ง ถ้า มดลูกโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มันก็จะสามารถขจัดความเป็น ไปได้ในเรื่องของความผิดปกติแต่กำเนิด และหลังจากทานยาอีกสองเดือนคุณผลินก็จะตั้งครรภ์
เยี่ยมเลย เยี่ยมเลย
เมื่อคุณนายท่านได้ยินว่าลูกสะใภ้มีความหวังในการตั้ง ครรภ์ ทันใดนั้นก็อารมณ์ดีขึ้นมากจนกระโดดโลดเต้นใน ห้องทํางานนั้นเหมือนเด็กเล็ก
“แล้วถ้าหลังจากทานยาแล้วมดลูกไม่โตขึ้นล่ะคะ”
คำพูดที่เย็นชาของผลินนั้นทำให้แม่สามีที่กำลังตื่นเต้น เงียบลง ใช่ เธอแค่คิดในแง่ดี ลืมไปว่ายังมีแง่ที่ไม่ดีที่ยัง ไม่ ได้พิจารณา
“ก็ต้องเตรียมใจรับในสิ่งที่เลวร้ายที่สุดท่านั้น
“อะไรเหรอ ที่ว่าเลวร้ายที่สุด”ดนชาร้อนรน เธอไม่มีทาง ช่วยได้เลยเหรอ แต่ฉันฝากความหวังไว้กับเธอหมด แล้วนะ รู้ไหม”
“ดนุชา เธออย่าเพิ่งรีบร้อน ดูที่การรักษาในเดือนแรกก่อน ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้สอดคล้องกับการฟื้นตัวของ ลูก สะใภ้ของเธอ”
ผลินมองไปที่แม่สามี”คุณแม่คะ ก็ตามนั้นเถอะนะคะ ผลลัพธ์ที่ออกมานี่ก็ดีสำหรับฉันมากแล้ว พวกเราทำตาม คำแนะนำของคุณหมอ Adiana คือใช้ยาตะวันตกก่อนนะ คะ”
“อืม ได้จ้ะ”
คุณนายท่านพยักหน้า ขอบคุณเพื่อนที่อายุเท่ากันที่อยู่ ตรงหน้า”Adiana ขอบคุณเธอมากนะ
ผลินและแม่สามีอยู่ที่อเมริกาอีกหกวันต่อมา จากนั้นจึง กลับบ้าน เธอซ่อนยาทั้งหมดที่ Adiana สั่งให้ในกล่องที่ เข้ารหัส กลัวว่าเมื่อกลับบ้านแล้วจะถูกปยุตค้นเจอ
เมื่อปยุตได้รับข้อความจากผลินว่ากําลังกลับมา ก็มี ความสุขมาก มาถึงสนามบินแต่เช้า สองชั่วโมงก่อนกําหนด เพื่อที่จะรอใครบางคน
ในระยะไกลออกไปผลินเห็นปยุตยืนถือดอกไม้อยู่ เธอ ยิ้มและเดินไปหาเขา ปยุตกางแขนออก เธอโผเข้าไปหา อ้อมแขนของเขา พวกเขากอดกันแน่นเหมือนคู่แต่งงาน ใหม่ที่ได้แยกจากกันไปเป็นเวลาครึ่งปี
“ดีจังนะ มีดอกไม้ให้ลูกสะไภ้ด้วยเหรอ แล้วดอกไม้ของ ฉันอยู่ที่ไหนล่ะ”
คุณนายท่านรู้ว่าลูกชายของเธอซื้อช่อดอกไม้มาเพียง ช่อเดียว แต่ยังจงใจทำให้เขาลำบาก
ปยตรับกระเป๋าเดินทางไปจากแม่ของเขา ทําไมครับ อิจฉาลูกสะใภ้ของตัวเองเหรอ”
“เหมือนคำกล่าวที่ว่า แต่งงานกับลูกสะใภ้แล้วก็จะลืมแม่มันไม่ได้ไร้เหตุผลเลย นี่เป็นตัวอย่างที่ชัดเจน”
ผลินยิ้มแผ่วเบา ก่อนที่จะยื่นดอกไม้ให้แม่สามี”นี่ค่ะ ลูกชายของคุณแม่ซื้อมันให้คุณนะคะ”
“อย่าเลย ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอก หึ”
คุณนายท่านเงยหน้าขึ้น แล้วก็เดินออกจากห้องโถงของ สนามบิน ผลินกับปยุตยิ้มให้กัน เดินตามไปอย่างช่วยไม่ ได้
ทั้งสามคนเดินเข้ามาในบ้าน ปาณีถามคำถามออกมา อย่างทึ่ง ๆ“โอ้พระเจ้า พี่สะใภ้คะ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง”
ผลินถามกลับอย่างไม่เข้าใจ ทำอะไรเหรอคะ”
“ก็ที่ทำให้หญิงชราที่บ้าคลั่งกลับบ้านมาได้ภายในหนึ่ง สัปดาห์ไงคะ
ปยุตหัวเราะ ก้มลงกระซิบว่า เห็นไหม คุณแม่ของผม เป็นคนแบบนั้น”
ผลินยิ้มตะขิดตะขวง”ไม่หรอกค่ะ ที่จริงแล้วฉันไม่ได้ทำ อะไรเลย เป็นเพราะคุณแม่คิดถึงทุกคน
“โอ้โห อย่ามาพูดอะไรที่มันน้ำเน่าแบบนี้เลยค่ะ ฉันขนลุก ไปหมดแล้ว”
ปาณีทำเป็นตัวสั่น ทำให้ทุกคนในครอบครัวพากัน หัวเราะ
ตอนแรกผลินอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่เมื่อได้เห็นนิสัยที่ ร่าเริงของน้องสามีก็รู้สึกดีขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สมัครใจ เรื่อง ของชนัย แต่อย่างน้อยเธอก็หลุดพ้นออกมาจากความ เศร้าโศก ยอมรับว่าชนัยไม่ได้รักเธอ
ตกกลางคืน เมื่อผลินออกมาจากการอาบน้ำอุ่น ปยุต กอดเธอจากทางด้านหลัง จากนั้นก็ซุกไซ้ลำคอของเธอ อย่างกระตือรือร้น มันทำให้เธอจั๊กจี้และมึนงง แต่เธอก็ ดิ้นรนอย่างหนัก คุณยุต อย่าทำแบบนี้สิ อย่าทำอย่างนี้ นะ…” ”
ปยุตหยุดการกระทำของหมาป่าที่หิวโหย ถามเธอด้วย สายตาที่ร้อนแรงแยกกันตั้งเป็นอาทิตย์ คุณไม่คิดถึงผมเห รอ”
“คิดถึงสิ”
“คิดถึงอะไรล่ะ”มือที่อยู่ไม่สุขของเขาชี้ไปที่หัวใจ เธอ”คิดถึงตรงนี้…”แล้วลากไล้ลงไป “หรือว่าตรงนี้”
ใบหน้าของผลินเป็นสีแดงก่ำ ตีมือของเขา“คิดถึงทุกที่ นั่นแหละ แต่ว่าฉันขึ้นเครื่องบินมาตั้งนาน จึงรู้สึกเหนื่อย นิด หน่อยน่ะ”
เธอไม่คิดว่าคำพูดนี้จะหยุดการกระทำอย่างสัตว์ป่าของปยุตได้ แต่หลังจากในขณะที่เขาครุ่นคิดเสร็จ ก็พยักหน้า เบา ๆ“โอเค งั้นพักผ่อนเถอะ”
ปยุตก้มตัวลงอุ้มเธอไปวางบนเตียง ห่มผ้าห่มให้กับ เธอ แล้วกดจูบบนหน้าผากของเธอ จากนั้นจึงหันกลับไปยัง ห้องหนังสือ
เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดชัดเจนในหู ผลินยังคงค่อน ข้างไม่อยากจะเชื่อว่าปยุตจะปล่อยเธอไว้แบบนี้ มันขัดกับ บุคลิกของเขาปกติโดยสิ้นเชิง
นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมาไม่สามารถนอนหลับได้ จนตระหนักได้ว่ายังไม่ได้ทานยา เธอจึงเลิกผ้าห่มและลุก ขึ้นจากเตียง แอบกดรหัสผ่านของกล่องยาเหมือนขโมย หยิบยาออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงทานมันทีละเม็ด พร้อมกับน้ำอุ่น
มันขมมากจริง ๆ แต่หัวใจดูเหมือนจะขมขื่นกว่า การเดิน ทางไปอเมริกาทำให้เธอมีความหวัง แต่สำหรับอนาคตที่ กำลังจะมาถึง เธอไม่ได้มีความมั่นใจมากนัก
การมีชีวิตอยู่ของจันทรเหมือนหนามทิ่มแทงหัวใจเธอ ทาตฤเงียบไป ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาหาเธอนานแล้ว แต่เธอรู้ เขาจะไม่หยุด เพียงแค่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ซักวันหนึ่ง เขายังคง มองหาช่องทาง
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่อง ที่เธอจะสามารถให้กำเนิดลูกชายและลูกสาวแก่ปยุตได้หรือ เปล่า ผู้หญิงที่เป็นหมัน ไม่ใช่ผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบ ครอบครัวที่ไม่มีลูก ก็ไม่ใช่ครอบครัวที่สมบูรณ์เช่นกัน
ยืนอยู่ที่หน้าต่างเป็นเวลานานปล่อยใจลอยไปกับความ คิด ประตูด้านหลังถูกเปิดออก ปยุตกลับมาจากทำงาน ใน ห้องหนังสือ เห็นเธอยืนอยู่ที่หน้าต่างในชุดนอน รู้สึก โกรธจึงนำเอาเสื้อมาคลุมตัวเธอและพูดว่า “ไม่ได้ไปโรง พยาบาลหลายวันก็ลืมความเจ็บปวดไปแล้วใช่ไหม” “มันอุ่น ขึ้นแล้ว มันไม่หนาวแล้ว
“ไม่ว่าจะอบอุ่นแค่ไหนแต่มันก็ค่ำแล้ว แม้ในคืนฤดูร้อน มัน ก็ยังง่ายที่จะเป็นหวัด
ปยุตพาเธอกลับไปที่เตียง และเอ่ยเตือน“ผมขอสั่งให้ อยู่เฉย ๆ ไม่งั้นผมไม่รับประกันนะว่าหลังจากที่ผมอาบน้ำ เสร็จแล้วจะกลายเป็นสัตว์โหดร้ายหรือเปล่า”
อาจเพราะผลินตกใจกับคำพูดของเขา จากนั้นจึงนอน ลงบนเตียงนิ่ง ๆ อย่างซื่อสัตย์ จนกระทั่งปยุต อาบน้ำเสร็จ เธอก็ไม่ได้พลิกกายเลย
“ไม่มีผมแล้วคุณนอนไม่หลับใช่ไหม”
ปยุตนอนลงข้าง ๆ เธอ ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน กอด และเอ่ยถามเธอเบาๆ
“ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับหรอกค่ะ แต่ถ้ามีคุณอยู่ด้วยฉันจะ หลับสนิทมากขึ้น”
“พวกคุณไปอเมริกากันมาสนุกไหม ไปที่ไหนมาบ้าง”
ผลินชะงักไป กะพริบตาพลางตอบไปหลายที่
“หลายที่คือที่ไหนบ้างล่ะ
“แล้วสถานที่ที่มีชื่อเสียงมีที่ไหนบ้างล่ะ
“ก็แล้วสถานที่ที่มีชื่อเสียงที่ว่ามันที่ไหนล่ะ
เธอพูดไม่ออกอีกแล้ว นี่จะซักถึงต้นตอถามจนถึงที่สุด เลยหรือยังไง
“คุณไปอเมริกาเพื่อทำงานอย่างเดียวเหรอ คุณไม่รู้จัก สถานที่ที่มีชื่อเสียงในอเมริกาหรือไง”
“แน่นอนว่าผมรู้ ผมแค่อยากรู้ว่าพวกคุณไปที่ไหนมาบ้าง ไม่ได้เหรอ”
“ไทม์สแควร์ ลาสเวกัสอเวนิว ดิสนีย์แลนด์ เกาะผจญภัย น้ำตกไนแองการา”
ปยุตเลิกคิ้ว“หืมม แค่ห้าหกวันพวกคุณไปมาเยอะขนาด นี้เลยเหรอ”
“ใช่”
“คุณไปยังไง จัดสรรเวลาได้ขนาดนั้นเลย?
เมื่อเห็นเขาถาม ผลินก็กลัวว่าเขาจะค้นพบอะไรบาง อย่างเข้าเสียก่อน จึงตั้งใจหาว“ไปถามเอากับคุณแม่พรุ่งนี้ นะ ฉันง่วง จะหลับแล้ว ราตรีสวัสดิ์”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ